Mijn neefje heeft een baby!

Voorbij zijn de tijden dat we samen tikkertje speelden, zandkastelen ontwierpen of kampen bouwden in het bos. Mijn neefje (tweede in een rij van vier zonen) is papa geworden. Een meisje in een bastion van mannen. Benieuwd wat dat zal geven!

Deze eerste mei was hét geknipte moment om mijn achternichtje te gaan bewonderen. Mijn vriend en ik spraken met mijn broertje en zijn vriendin af om samen naar Antwerpen-Centraal te sporen. Veel keuze aan treinen hadden we niet, maar om de twee uur reed er toch een trein van Limburg over Leuven naar Antwerpen. Een korte wandeling later kwamen we aan bij de woonst van mijn vriend. Een woonst die mijn neef en zijn vriendin voor het eerst betrokken na terugkomst uit het ziekenhuis met hun kersverse dochter. Het bed moesten zijn ouders ‘s de avond voordien nog ineen vijzen. Kwestie van zoveel mogelijk grote veranderingen ineens achter de rug te hebben. 😉

Mijn neef en zijn vriendin hadden smakelijke hapjes voor ons voorzien en na hun dochter uitgebreid bewonderd te hebben (wat een braaf kindje!) kregen we een rondleiding in hun nieuwe huis. Mijn neef heeft de maanden na de aankoop al flink gewerkt, maar er is nog veel werk voor de boeg. Niet ideaal met een baby’tje in huis, maar moeilijk gaat ook, zeker?

De namiddag vloog voorbij en we namen afscheid met de belofte nog eens terug te komen voor een zomerse barbecue (als mijn vriend en ik dan toevallig in het land zijn).

Alvorens terug te keren naar Leuven/Limburg gingen we nog snel ramen eten bij de Wagamama. Best wel ok, maar niet te vergelijken met échte Japanse ramen. Misschien bij gelegenheid nog eens naar Zaventem sporen. 😉

Azïe in Antwerpen

Gisteren dompelde ik me onder in de Aziatische cultuur in de Waagnatie in Antwerpen. Mijn vriend zat een heel weekend op FOSDEM, dus ik had het rijk voor mij alleen. Na mijn examen Koreaans en een snelle tussenstop bij de opticien om mijn nieuwe lenzen te laten controleren, nam ik de trein naar Antwerpen. Een busrit en een kleine wandeling later kwam ik aan bij de Waagnatie, alwaar ik zonder dat ook maar iemand mijn toegangsticket of (grote fototoestel-) rugzak controleerde, de expositiehal binnen kon wandelen.

De Waagnatie is een grote, oude loods, dus het is moeilijk om het er echt gezellig te maken, maar de deelnemers hadden hun best gedaan met typisch Oosterse versieringen. Veruit de meeste aandacht ging (uiteraard) naar de Aziatische keuken, met een overdaad aan eetstandjes en food trucks. Daarnaast sprongen voor de Thaise massage-stand en de Koreaanse schoonheidsproducten standjes in het oog. Ongeveer in het midden van de ruimte was een vierkant podium gebouwd waarop traditionele dansen getoond werden.

Natuurlijk maakte ik van de gelegenheid gebruik om te proeven van het bijzonder diverse aanbod. Al moet ik zeggen dat ik toch lichtelijk verbaasd was een foodtruck aan te treffen waar ze ceviche verkochten, bij mijn weten toch afkomstig uit een ander werelddeel. Uiteraard werd er heel veel sushi verkocht, maar ik had zin om van de platgetreden paden af te treden en eens iets anders te proberen. De Aziatische keuken heeft zoveel meer te bieden dan enkel sushi!

Dus startte ik met een portie overheerlijke takoyaki, een soort Japanse poffertjes met inktvis, gember en groene ui. Een goed begin!

Daarna liet ik mij verleiden om ceviche te kopen. Een beslissing die ik me niet beklaagde, want voor mij het culinaire hoogtepunt van de namiddag.

Nikkei ceviche with tiger’s milk, sweet potato, chuka wakame, ponzu, canchita, Norway haddock and salmon:

Als hoofdgerecht at ik loempia’s met pad thai en toen zat mijn buikje ongeveer vol.

Al was er nog net genoeg plaats voor een warme brownie met karamelsaus en sakésorbet.

Tussen al dat eten door pikte ik wat optredens mee: een Balinese religieuze ceremonie, de traditionele leeuwendans ter ere van het Chinese Nieuwjaar en optredens van Balinese, Thaise en Chinese danseressen. Niet alle danseressen waren even professioneel, maar het plezier dat ze uitstraalden bij het tonen van hun traditionele dansen aan het publiek, maakte veel goed. De Thaise dame die naast mij zat, schiep er alleszins plezier in mij wat meer uitleg te geven bij de dansen. Altijd leuk om wat bij te leren. Als afsluiter keek ik naar het optreden van een wel erg niet-Aziatisch aandoende luchtacrobate en toen vond ik het welletjes en wandelde ik helemaal van de Waagnatie te voet naar Antwerpen Centraal om aldaar de trein naar Leuven terug te nemen.

Een fijn initiatief dat wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar is!

Een weekendje Antwerpen

De hoofdreden voor ons bezoekje aan Antwerpen, was uiteraard ons diner bij The Jane. Omdat het ons weinig waarschijnlijk leek dat we na de maaltijd nog een trein zouden vinden om ons naar Leuven terug te brengen, boekten we een overnachting in het Radisson Blu Astrid hotel vlakbij Antwerpen Centraal. Zoals ik ondertussen al gewoon ben, nam ik na de Koreaanse les de trein naar Antwerpen. Ditmaal was ik wel zo slim om een slaatje voor onderweg te kopen, kwestie van niet volledig uitgehongerd in Antwerpen aan te komen.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten op de trein. Hij spoorden vanuit Leuven naar Mechelen en zou daar overstappen op de trein waarop ik zat. Ik liet hem bijtijds weten dat ik in de allerlaatste wagon had plaatsgenomen en was in mijn nopjes omdat mijn trein voor één keer eens geen vertraging had. Stipt op tijd stopte de trein in Mechelen. Alleen zag ik mijn vriend niet opstappen. Ik belde, hij belde, we belden gelijktijdig en misten mekaar. Uiteindelijk lukte het ons elkaar te bereiken, maar hij zei dat hij mij niet vond, in de laatste wagon en ik zei dat ik hem niet zag, in de laatste wagon. Mijn vriend vroeg me om naar de deuropening te komen in een poging elkaar te vinden. We stonden al even stil in Mechelen, dus ik durfde niet op het perron stappen uit vrees de trein te zien vertrekken, maar ik ging wel zo ver mogelijk uit de deuropening hangen. En jawel, gans in de verte zag ik hem: helemaal vooraan bij de allereerste wagon. Ik deed nog een poging om zijn aandacht te trekken, maar hij zag me niet. Gelukkig was hij slim genoeg om op de trein te stappen…

Spijtig genoeg reisden we met een Desiro trein en was het onmogelijk om gans de trein door te lopen. Ik liep dus in zijn richting tot ik niet meer verder kon en hij deed hetzelfde. In het volgende station stapte ik uit en wisselde ik van rijtuig, maar nog lukte het me niet om tot bij hem te geraken. Pas ergens in Mortsel slaagden we erin elkaar te vinden. Een bijzonder komische situatie. 😉

Na een bijzonder korte gezamenlijke treinrit kwamen we aan in Antwerpen. We meldden ons stipt om 14u (het check-in uur vermeld op onze reservatie) aan bij de balie van het Radisson Blu Astrid hotel, maar kregen te horen dat onze kamer al wel klaar was, maar nog geïnspecteerd moest worden. Origineel excuus alvast. De dame aan het onthaal zei dat we gerust iets konden gaan drinken in de bar en dat ze ons een seintje zou geven als onze kamer klaar was. Aangezien ik dorst had gekregen van het heen-en-weer-geloop in de trein, zag ik dat wel zitten. Ik bestelde een peperduur glas vers sinaasappelsap (7 euro!!) en mijn vriend een biertje. Na zo’n drie kwartier in de bar gezeten te hebben, vond ik het welletjes en besloot ik te gaan informeren of de inspectie al rond was. De dame die mij had geholpen, keek me aan alsof ze mij voor het eerst zag, maar bevestigde gelukkig dat de kamer klaar was. Ze was duidelijk helemaal vergeten dat ze beloofd had ons een seintje te geven. Niet zo’n goed begin van ons verblijf.

Gelukkig was de kamer in orde. We gooiden de koffer open, graaiden onze badkledij eruit en kleedden ons als de weerlicht om. We waren immers zo vroeg naar Antwerpen gespoord om optimaal gebruik te kuknnen maken van de wellnessfaciliteiten van het hotel. En door de onhandigheid van de receptioniste hadden we al drie kwartier minder om te relaxen. Het zwembad was niet al te groot, maar het water was ideaal van temperatuur en het stoombad was werkelijk geweldig. Ik voelde me helemaal ontspannen. We waren niet de enige klanten in de wellness, maar dat stoorde niet. We hadden aan de zus en de schoonbroer van mijn vriend laten weten dat we in de jacuzzi zaten en na een klein uurtje vervoegden ze ons. De ideale aanloop naar een bijzondere avond!

Zondag sliepen we uit en verdreven we de lichte kater met een uitgebreid ontbijt. Mijn vriend en ik stonden volgens afspraak stipt om 10u aan het ontbijt. Het was spitsuur en we moesten even wachten om onze naam op te geven. Ik had veel geluk dat ik een prachtig tafeltje voor vier kon te pakken krijgen met uitzicht op Antwerpen Centraal, het mooiste station ter wereld. Wat later sloten de zus en schoonbroer van mijn vriend aan. We lieten ons het uitgebreide ontbijtbuffet goed smaken! Doordat we te lang ontbeten, was er spijtig genoeg geen mogelijkheid meer om nog van het zwembad te genieten, maar ik was toch niet echt in topvorm na zo’n avond uitgebreid dineren.

Rond de middag checkten we uit en namen we afscheid van onze tafelgenoten. Onze eerste poging om tot in Leuven te geraken, strandde helaas in Antwerpen Berchem wegens een defect aan onze trein. We werden bijna van het perron geblazen door de stormwind en moesten noodgedwongen gaan schuilen in het bijzonder hippe station van Antwerpen Berchem. De beste optie om ons zo snel mogelijk in Leuven te brengen was een overstap in Mechelen. Uiteindelijk waren we bijna drie kwartier later terug in Leuven dan voorzien. Gelukkig was ik na dit fantastische weekend vergevingsgezind en zag ik voor de zoveelste keer door de vingers dat de NMBS er niet in slaagde mij op een vlotte manier van punt A naar B te brengen.

Experiencing The Jane

Een diner bij The Jane stond al lang op mijn verlanglijstje. Zoals trouwe lezers van deze blog ongetwijfeld al zullen opgemerkt hebben, houden mijn vriend en ik ervan onze culinaire horizonten te verbreden. En als wij zo’n ervaring kunnen delen met gelijkgestemden, maakt dat de avond nog dubbel zo fijn.

Exact drie maanden geleden zat ik dus iets vóór achten klaar achter mijn computerscherm. In pole position om een tafeltje voor vier personen te bemachtigen. Ik had al van veel vrienden gehoord dat het niet makkelijk was om binnen te geraken, dus ik kon enkel hopen dat ik geluk had. En jawel. Drie minuten na acht had ik de reservatie op zak. En dat bij mijn allereerste poging! Ik kon het zelf bijna niet geloven.

En zo schoven wij de voorbije zaterdag samen met de zus en schoonbroer van mijn vriend de voeten onder tafel bij Sergio. Het werd een fantastisch culinair parcours. Tot in de puntjes verzorgd met zeer leuke en vlotte bediening. Het leek wel of het personeel op hun looks geselecteerd werd, want aan ons tafeltje passeerden aan de lopende band knappe jonge dames en heren. Meestal apprecieer ik het als je aan tafel door één persoon wordt bediend, maar in dit geval hoorde je mij niet klagen. 😉

We hadden een erg gezellige ronde tafel toegewezen gekregen en startten de avond met een heerlijke cocktail met citroen en lavendel. Verrassende combinatie die niet teleurstelde. Daarop volgende maar liefst tien gangen, waarvan er geen enkele gang was die minder was. De gerechten waren consequent van hoge kwaliteit en perfect gebalanceerd. Wat mij op een positieve manier verraste, waren de Aziatische invloeden en pikante toetsen in sommige gerechten. Had ik niet meteen geassocieerd met een nuchtere Hollander. Maar heerlijk was het zeker.

De locatie en de inrichting van de voormalige kapel is uiteraard ook top. Een surreëel decor dat ons aan een gezegend piratenschip deed denken. Alleen mocht de muziek wat mij betreft wat stiller staan. Een restaurant is geen nightclub.

Ik laat jullie meegenieten van de kunstwerkjes op onze borden.

Roti paratha, rilette makreel, geitenkaas:

Tom Yung Goong:

Tempura Soft Shell Krab, Daikon Dip:

Bbq Knolselder, Lardo

Sepia, Mossel, Venkel, Wei, Mierikswortel:

Corvina, Jalapeño, Yuzu, Avocado:

Coquille, Zee-Egel, “Umami”:

Hamachi, “Indian Summer”, Wortel, Sinaasappel, Sesam:

Zeeuwse trots 6° deluxe:

Schorseneer, Trompette De La Mort, Peer:

Buikspek, Courgette, Bucatini, Minestrone

Ree, Aardpeer, Bloedworst, Myrtilles:

Inaya Chocolade, Kokos, Rum, Koffie:

Appel, Macadamia, Caramel:

Zoetigheden:

Natuurlijk sloten we de avond af met een calvados. Al was dat er, na al die wijn, misschien het glas teveel aan. Alleszins een fenomenale ervaring. Al blijft voor mij die éne avond bij In de Wulf nog steeds ongeëvenaard.

Culinaire ontdekkingen in Antwerpen

Gisteren waren we op stap in Antwerpen met Kato en Dieter, die voor de gelegenheid hun twee knappe zonen bij de grootouders gelaten hadden. We hadden afgesproken Bij Lam & Yin, wat mijn vriend en mezelf toeliet om met de trein naar Antwerpen te gaan. Toch een veel aangenamere manier van reizen dan met de wagen. Voorzien van een laptop vliegt dat uurtje reistijd zo voorbij en niemand die zich de glaasjes wijn bij het avondmaal moet ontzeggen. Alleen spijtig dat ‘s avonds de treinen al zo vroeg stoppen met rijden. Gelukkig konden we Bij Lam & Yin terecht voor de vroege shift om 18u.

Wat volgde was een bijzonder gezellige avond van culinair hoogstaand niveau. Ik heb oprecht genoten van het gezelschap èn van de verfijnde Chinese keuken van Lam & Yin. Echt een ontdekking! Met als absolute uitschieter de heerlijke Sint-Jacobsvruchten. Ongelooflijk vers! De geweldige sake die ik daarbij dronk, mocht er zeker ook zijn. Jammer genoeg kunnen de foto’s helaas niet de heerlijke aroma’s van de gerechten weergeven.

Appetizer met eend:

Sint-Jacobsvruchten gestoomd met eiwit:

Jonge duif met cashewnoten:

Autumn chocolade creation by Gewaegd:

Snow Crysanthemum Tea:

Het voordeel van de vroege shift, was dat we ons diner al rond half negen afgerond was. Tijd genoeg voor een cocktail of twee bij Dogma Cocktails. De tweede ontdekking van de avond, met dank aan Dieter voor de research. Weggedoken in zalige sofa’s genoten we in de met kaarslicht verlichte kelder van heerlijke én originele cocktails. Ik dronk een classic cosmopolitan (soms durf ik al eens conservatief uit de hoek komen) en een Cobra’s fang. Moeilijk om een favoriet te kiezen, want beide cocktails waren een genot voor de smaakpapillen. De cocktails van mijn tafelgenoten mochten er trouwens ook zijn. Alleen voor de portemonnee is een bezoek aan deze cocktail iets minder goed.

Spijtig dat mijn vriend en ik niet meer in Antwerpen komen. Deze culinaire ontdekkingen smaken alvast naar meer. Dat belooft voor volgende week!

Hét evenement van het jaar

Het was niet de eerste keer dat mijn team dit event organiseerde, het was wel de eerste keer dat ikzelf samen met twee collega’s rechtstreeks verantwoordelijk was voor de inhoudelijke kant van het gebeuren. En dat maakt dat je de dingen toch lichtelijk anders bekijkt. Voor jezelf ben je altijd strenger dan voor een ander.

Het voorbereidende parcours en dan specifiek de samenwerking met de praktisch verantwoordelijke was bijzonder hobbelig verlopen en ook de voorbereidende gesprekken met de keynotespreker verliepen moeizaam. Kwam daarbij dat ongeveer ons ganse communicatieteam met een burnout thuis zat of met verlof was, waardoor ik uiteindelijk zelf moest instaan voor de communicatie op de website en via mail.

Als ik voor mezelf de evaluatie maak, kom ik tot een ganse waslijst van zaken die beter konden. Van onduidelijke taakafspraken, over amateuristische communicatie, de weinig inspirerende keynotespreker tot de archislechte broodjes tijdens de lunch (echt miserabel, ik schaamde me dood). Toch is de feedback die we kregen overwegend positief en was het fijn om samen met mijn twee collega’s inhoudelijk verantwoordelijken samen te werken.

Ik genoot de dag voordien eveneens van het fijne etentje met de keynotespreker in het Grand Café van deSingel en de overnachting in hotel Ramada Plaza maakte dat ik ‘s ochtends in optima forma aan de dag kon beginnen. Begrijp me niet verkeerd, onze keynotespreker was een absoluut aimabel man met zeer goeie ideeën, maar helaas niet zo’n bevlogen spreker op een podium. Jammer dat Peter Hinssens zich niet kon vrijmaken voor ons evenement. En jawel, de receptie was het moment van de grote ontlading. Die glaasjes schuimwijn smaakten me enorm!

Uiteindelijk is alles de dag zelf op zijn pootjes terecht gekomen, dankzij teamwork en vele helpende handen. En dat is uiteraard het belangrijkste.

Business trip naar Antwerpen

Ik kom eigenlijk helemaal niet zo vaak in Antwerpen, zeker niet nu de enige vrienden die nog in het centrum van Antwerpen woonden, verhuisd zijn. het doet me dan ook altijd plezier om een blik te kunnen werpen op het mooiste station ter wereld en de mooie gebouwen van de Zoo te kunnen bewonderen.

IMG_8175[1]

Helaas zaten we verder de ganse dag binnen om te vergaderen. Gelukkig met erg interessante mensen, dus dat verzachtte de pil wat. Al kon ik het niet laten om op de terugweg nog snel even de Sun Wah binnen te lopen om mochi en gedroogde visjes te kopen.

IMG_8176[1]

Dinner in Antwerp!

Wanneer collega’s in hun vrije tijd kooklessen volgen, dan zijn wij er natuurlijk als de kippen bij om hen aan te moedigen en ons aan te bieden als proefkonijn. Want ja, die cooking skills moeten verfijnd worden, nietwaar? Woensdagavond was het dan eindelijk zover: we trokken met drie collega’s richting Antwerpen om te genieten van de “overschotjes” van de kookles van de dag voordien.

Die overschotjes bestonden uit konijn in een mosterdgeuzesausje en een Schwarzwälder Kirsch, vergezeld van een flesje wijn (of twee) afkomstig van een wijnproeverij zo’n jaar geleden. De konijn smaakte overheerlijk, maar de taart was een beetje te zwaar voor mij. Na het eten babbelden we nog wat na over het leven, de liefde en de complexiteit van nieuw samengestelde gezinnen. Plezant was het alleszins. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

IMG_7010[1] IMG_7012[1]

Antwerpse gastvrijheid

Zaterdag waren we te gast bij Lime en haar vriendje in het wereldse Antwerpen. Wij mogen dan wel grote fan zijn van ons leventje in Leuven, Antwerpen, da’s toch een stad van een heel ander kaliber. Omdat we bij Lime altijd serieus in de watten gelegd worden op culinair gebied, namen we de trein. Milieuvriendelijk, je kan zonder problemen een glaasje drinken én een dutje doen op de terugweg na een paar glaasjes te veel. 😉

Naar goede gewoonte was het eten weer heerlijk. Te starten met Sint-Jacobsnoten (love it), over een heerlijke bouillabaise (waarvan ik helaas geen foto heb) tot aan het knisperende dessert, dat bij mij een pak minder knisperde dan bij mijn tafelgenoten (misschien is de samenstelling van mijn speeksel anders of zo). En kijk, we kregen zelfs een zakje mee naar huis!

Een inspirerende omgeving

Ik was eerst niet van plan naar het avond-event van de conferentie te gaan, maar liet me overhalen door mijn collega. Laat me zeggen dat ik me dit geen minuut beklaagd heb. Een lange busrit bracht ons naar een bijzonder betoverende site langs de oevers van het Albertkanaal. Op de plek waar zich vroeger een mouterij bevond, zullen weldra chique (maar helaas peperdure) appartementen verrijzen. En niet enkel appartementen, om het met de woorden van de website te zeggen: “De ambitie van het Kanaalproject is om van de huidige monofunctionele site een hoogwaardig stedelijk complex voor gemengd wonen en werken te maken, ondersteund door enkele aanvullende faciliteiten.” Voilà, nu weten jullie het ook.

En hoe is dit project tot stand gekomen? Op een avond passeerde Axel Vervoordt op deze plek en dacht: “What the heck, dit koop ik toch gewoon. Mijn kasteel is toch te klein geworden om al mijn kunst een plek te kunnen geven.” Zonder dat hij al een concreet idee had over de toekomstige bestemming. Deze anecdote van zoon Vervoordt werd door de gasten op gelach onthaald. Zij het in mijn geval op een beetje groen gelach, want hoeveel mensen kunnen zich zoiets permitteren? De kunsthandel, een mens kan daar serieus veel geld mee verdienen, zo blijkt.

Ik ben alleszins blij dat ik de site in de huidige toestand heb kunnen bewonderen. De combinatie van de industriële gebouwen met de kunst die in de ruimtes opgesteld was: magisch. In één van de ruimtes was een grote metalen koepel opgehangen die van binnen helemaal rood geschilderd was. De rode binnenkant liep voor het oog over in zwart, wat de illusie creëerde van een oneindige ruimte. In deze ruimte werden we getrakteerd op een concert van een fluitiste die musiceerde op een oude Japanse houten fluit. In de gebouwen van de mouterij kregen we eerst een uitleg over de toekomstige plannen voor de site en genoten we vervolgens van een prachtig modern muziekstuk gebracht door het HERMESensemble.

En toen was het tijd voor het walking dinner. Dat eigenlijk een zittend dinner was, want in alle ruimtes stonden comfortabele stoelen en zetels. Het was echt waw. Dankzij een lift van de organisatrice was ik nog net op tijd om één van de laatste treinen naar Leuven te halen. En kon ik een treinrit lang nagenieten van deze bijzondere belevenis.