Zoals gezegd, bracht ik gisteren een avond door in Puurs. Reden: ergens in het najaar stelden mijn broer en zijn vriendin voor om samen naar de spektakelmusical 40-45 te gaan kijken ter ere van mijn verjaardag. Tickets bemachtigen bleek echter niet zo evident en uiteindelijk kochten we tickets voor een weekavond in maart.
Gisteren was het dus zover. Ik liep in zeven haasten weg uit mijn laatste vergadering van de dag om de trein van vijf na vijf naar Mechelen te halen, alwaar ik overstapte op de stoptrein naar Puurs met een kwartier vertraging. Tja, de NMBS heeft een reputatie hoog te houden, natuurlijk.
Uiteindelijk bleek ik zelfs nog eerder in het station van Puurs te zijn dan mijn broer en zijn vriendin die een aaneenschakeling van files moesten trotseren. Ach, de Belgische verkeersopstroppingen, al bijna even legendarisch als de NMBS.
Doordat we wat tijd verloren hadden, bleef er niet veel tijd meer over om samen te dineren. Het was nochtans gezellig in Hof ter Zielbeek. Mochten we meer tijd gehad hebben, zouden we zeker nog een dessertje genomen hebben. Nu hielden we het op een hoofdgerecht vergezeld van een glaasje wijn. Mijn asperges met zalm en hollandaise saus smaakten alleszins!
Rond kwart voor acht vertrokken we uit het restaurant. Een kwartier later dan gepland. Gelukkig moesten we niet te lang aanschuiven om een plekje op de parking te vinden. De wachtrij bij de vrouwentoiletten was langer. 😉 En zo kwam het dat we eigenlijk maar een paar seconden voordat we de zaal in mochten, klaar waren. Just in time, heten ze dat.
Ik had al veel goeds gehoord over deze voorstelling, maar was toch een beetje sceptisch. Zou de voorstelling de torenhoge verwachtingen inlossen? Ik werd echter niet teleurgesteld. 40-45 is echt een totaalbeleving. Het rollende podium maakte dat je de opvoeringen vanuit verschillende hoeken kon bekijken en de bewegende decorstukken leken je reinste tovenarij. En jawel dat gigantische neergestorte vliegtuig en vooral die trein waren behoorlijk spectaculair. Toch had ik nooit het gevoel dat al die technische huzarenstukjes gratuite waren, ze stonden wel degelijk ten dienste van het verhaal. Een verhaal dat niet bijster origineel is en een tikkeltje voorspelbaar, maar voor een musical mag dat. De hoofdrolspelers zongen zich de longen uit het lijf en bleven overeind tussen al die technische hoogstandjes. Meer nog ze wisten me oprecht te ontroeren met hun vertolkingen. Knap, knap, knap.
Na de voorstelling kostte het een klein beetje overredingskracht om mijn broer en zijn vriendin over te halen nog eentje te drinken. Maar de gezellige inkleding van de loods (want ja, dat hele gebouw is op maat van deze voorstelling opgetrokken) en het feit dat we niet veel zin hadden om aan te schuiven in de file om de parking te verlaten, maakten dat we nog even bleven plakken. Terwijl we nipten van ons drankje, lieten we ons entertainen door drie knappe dames die live muziek uit de periode van de Tweede Wereldoorlog brachten. En maar goed dat we nog even waren plakken, want zo hadden de vriendin van mijn broertje en ik de gelegenheid om op de foto te gaan met de twee piepjonge hoofdrolspelers. Een mooi aandenken!
Dikke pluim trouwens voor de logistiek van dit evenement. Echt alles was tot in de puntjes verzorgd en perfect georganiseerd. Indrukwekkend wat een goed geoliede machine Studio100 is.
