Afscheidsfeestje

‘t Afscheidfeestje gisteren was wel ok, maar ook niet meer dan dat. Ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Toen we daar aankwamen bleek dat we niemand van de genodigden kenden, buiten onze vrienden T en I die met ons mee naar Gent gereden waren. Op zich is dat geen bezwaar voor mij. Ik leer graag nieuwe mensen kennen, maar er moet ergens een raakvlak zijn om aan de praat te geraken en dat ontbrak gisterenavond. Het kan ook aan mezelf gelegen hebben, misschien was ik niet in goeie doen door de werkstress en de opgebouwde vermoeidheid.

Met de gastheer zelf hebben we helaas te weinig kunnen praten en dat is jammer, want ik vrees dat de kans dat we hem in Shangai zullen opzoeken erg klein is. Het contact met hem was nu al aan het verwateren omdat hij meer in China zat dan in België. We hebben wel nog een leuk gesprek gehad met de broer van de gastheer en zijn vrouw, maar verder was er niet zoveel interessant volk op het feestje. Wat opviel was de grote concentratie enorm hard opgemaakte vrouwen. Yikes. Zo lelijk. Niet dat ik iets tegen makeup heb, integendeel, ik durf mijn lippen ook wel eens een kleurtje geven. Deze jongedames zagen er echter uit alsof ze in de schminkdoos waren gevallen en vergeten waren hun gezicht af te wassen. Eentje zag eruit als een pandabeer met van die zwarte kringen rond haar ogen. Is dat sexy? Toch niet in mijn ogen.

Enfin, we zijn niet al te lang gebleven, want we hadden een erg drukke week achter de rug en op den duur begon ik mij een beetje te vervelen. We namen afscheid van T en wensten hem veel geluk in China. Ik twijfel er niet aan dat hij daar heel gelukkig zal worden. Hij neemt de liefde immers mee naar daar. En wie weet, ooit, geraken we nog wel eens in China.

Blah

Het is bijna half zeven. Het is vrijdagavond. En ik zit nog altijd op mijn werk. Moederziel alleen. Denk dat ongeveer het ganse gebouw verlaten is. Ik stuur nog snel één mailtje met als attachment het beloofde Belangrijke Document dat Dringend af moest op vrijdagnamiddag en ik ben er ook mee weg zie. Laat het weekend beginnen!

Anciaux op de vingers getikt

Applaus voor de Inspectie van Financiën die het aandurft vragen te stellen bij het huidige en toekomstige cultuurbeleid van Anciaux (Bertje voor de bomma’s). Let wel, op zich vind ik het streven naar meer cultuurparticipatie zeer lovenswaardig, maar ik denk dat de Inspectie van Financiën terechte vraagtekens stelt bij de huidige invulling hiervan. Als ik zie wie soms wel en soms niet een subsidie krijgt, dan krijg ik het gevoel dat het beslist geen kwaad kan om op goede voet met de minister te staan om wat geld toegestopt te krijgen. Terwijl naar mijn gevoel het toekennen van subsidies op basis van objectieve criteria moet gebeuren. Natuurlijk is het in de cultuursector moeilijk om objectieve criteria te definiëren, maar men moet ten alle prijze vermijden dat het toekennen van subsidies op een loterij begint te lijken. Cultuurparticipatie ja, willekeur neen.

Poolen

Gisteren ben ik met vrienden gaan poolen. Ons groepje bestond uit zeven mannen en één vrouw, met name ikzelf. En ik ben zwaar de boot in gegaan. En neen, dat lag voor één keer eens niet aan mijn teammates ;-), want ik heb vaak genoeg van team gewisseld en telkens trok mijn team aan het kortste eind. Nu weten jullie onderhand wel dat ik redelijk competitief ingesteld ben. Alleen bij het poolen ondervind ik hier weinig tot geen last van. Ik vind het gewoon geweldig om zo hard mogelijk met mijn keu tegen die witte bal te stoten en dan vol spanning af te wachten of er een bal in één of andere pocket terechtkomt. Maakt niet uit welke kleur. Alleen jammer dat statistisch gezien de kleuren die ik het meeste pot wit of zwart zijn. En dan zwart bij voorkeur als er nog minstens tien ballen op tafel liggen. 😉

Enfin ja, ik heb mijn geamuseerd en dat is het belangrijkste. Poolen is en blijft een cafésport.

Koken

Het begint steeds vlotter te gaan. Waar we bij onze eerste etentjes mekaar nog vaak voor de voeten liepen, de helft nog niet klaar stond, er nog wat afwas gedaan moest worden en rommel weggewerkt, de tafel nog niet gedekt was, de kaarsjes nog niet aangestoken waren en er vanalles mis liep met de timing, zijn tegenwoordig al de ingrediënten mooi op tijd gesneden en staat de tafel piekfijn afgewerkt te wachten op de gasten. Bij het aanbellen stoppen we het voorgerecht in de oven en halen we met de glimlach het aperitief boven. Kookstress? Nooit van gehoord, meneer.

Zou het dan toch waar zijn dat oefening kunst baart?