Deze avond warn mijn vriend en ik uitgenodigd op de doctoraatsverdediging van een vriendin. Blijkt dat de kersverse doctor een gemeenschappelijke vriend had uitgenodigd. Iemand met wie we vroeger vaak optrokken, maar met wie ik de laatste vier jaar het contact totaal verloren was. De reden hiervoor is simpel. Na zijn afstuderen had die zogenaamde vriend geen tijd meer voor frivoliteiten als vriendschappen onderhouden. Hij was nu een serieuze werkmens. Van de ene op de andere dag verdween hij van mijn irc-kanaal, bleven mails onbeantwoord en kwam hij niet meer naar onze feestjes. En dat was het. Meestal doe ik echt moeite  om een vriendschap levendig te houden, maar het feit dat hij ons allemaal zo gemakkelijk achter zich liet, maakte mij duidelijk hoeveel mijn vriendschap voor hem waard was.

Vandaag kwam hij bij ons staan en praatte hij alsof er niks gebeurd was. Ik ben er niet de persoon naar om scènes te maken op andermans feestjes, dus praatte ik gewoon vriendelijk terug. Zegt hij op het einde van ons gesprek: “Het is toch al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben, he.” Zeg ik: “Ja, hoe zou dat komen…” Inwendig kookte ik, maar ik glimlachte beleefd. Hij zei dat hij inspanningen zou doen om de banden te hernieuwen. Ik ben er niet op ingegaan. Eerlijk: voor mij hoeft het niet meer. Ik investeer mijn tijd liever in mensen die het wel waard zijn.