Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Ik zou…

Nog zoveel dingen willen/moeten doen, maar ik ben te lui. Ik dacht altijd van mezelf dat ik ambitieus was, maar ik denk dat dit een verkeerde inschatting is. Ik blijf maar ter plaatse trappelen, geraak geen millimeter vooruit. Frustrerend, vooral omdat dit enkel en alleen aan mezelf te wijten is.