Ontspannen in Vaals

Mijn vriend en ik hebben een fijn weekend achter de rug in de streek van het drielandenpunt Nederland, België, Duitsland. We hebben:

  • heerlijk gegeten voor weinig geld in restaurant Vijlerhof,
  • mooie lange wandelingen gemaakt,
  • ons midden in de bossen alleen op de wereld gevoeld en daar gretig misbruik van gemaakt,
  • op het hoogste punt van Nederland gestaan,
  • gegeten en gedronken in boscafé ‘t Hijgend Hert, de enige berghut van Nederland,
  • in de sauna gezeten tussen een bende naakte Hollandse golfers,
  • genoten van het voortreffelijke ontbijt-met-gewoon-te-veel-keuze aan de rand van de vijver,
  • de bedden van Kasteel Vaalsbroek aan een uitgebreide test onderworpen,
  • een waterijsje gegeten dat alleen uit kleur- en smaakstoffen bestond,
  • ons verbaasd over het aantal wielertoeristen in de streek,
  • geschuild voor de regen onder een parasol op een terrasje in Oud-Holset,
  • ons geërgerd aan de werkelijk abominabele bediening in ‘t Klükske.
  • een historische wandeling gemaakt in het mooie Vaals,
  • met één voet in Nederland en de andere in Duitsland gestaan,
  • een haarspeld gekocht om mijn haar uit mijn nek te houden, omdat het zo warm was,
  • kunst bewonderd in de prachtige tuin van kasteel Bloemendal,
  • een nep-grot van Lourdes en een obelisk gezien,
  • een blik in een vroeger tolhuisje geworpen,
  • boven alles genoten van elkaar.

En het heeft ontzettend deugd gedaan. Lang geleden dat ik mij nog zo ontspannen gevoeld heb.

Muggenbeten

De muggen hebben zich gisterenavond op het verrassingsfeestje van de zus van mijn vriend tegoed gedaan aan mijn bloed. Tuinfeesten zijn leuk, maar ik weet nu dat al de kaarsen die verkocht worden als muggenafwerend, helemaal geen effect hebben. Ik sta helemaal vol met muggenbeten. Ik wou dat ik de mug die zich midden in mijn decolleté geplaatst had om haar avondmaal te verorberen, eerder het hoekje omgeholpen had. Niet echt sexy, zo’n dikke rode bult tussen je borsten en dat net nu het weer eindelijk wat beter is…

Iedereen gaat naar de kust!

Zo lijkt het althans. Vandaag legde de NMBS voor de tweede dag op rij een extra trein in naar de kust. Gisteren maakte ik de grote fout om ‘s ochtends voor mijn dagelijkse rit naar Brussel de trein naar Oostende te nemen. Het ding zat stampvol met gezinnen met kinderen, voorzien van emmertjes, schopjes, strandmatjes, kinderwagens, frisbees en koelboxen. De pendelaars konden rechtstaan in de halletjes en in de gangen tussen de zetels. Er heerste een leuk vakantiesfeertje in de trein. Wie houdt er niet van zon, zee en zand? Helaas eindigde voor mij de rit in Brussel.

Deze ochtend heb ik wijselijk een andere trein genomen.

Ik weet niet wat ik wil

En het ergste is dat ik het onderhand toch wel zou moeten weten, na twee studies en twee jobs. Wil ik mijn huidige job behouden? Wil ik iets totaal anders doen? Wil ik gaan voor een functie met meer verantwoordelijkheid? Wat zijn mijn doelen in het leven? Hoe kan ik iets bijdragen aan deze maatschappij? Wil ik misschien toch nog iets bij studeren? (Ja, graag.) Wat zijn mijn talenten? (Geen flauw idee.)

Ik krijg het op mijn heupen van mezelf.

Chili con carne

Gisteren met liefde bereid door vriendin F, de enige vriendin die ik overgehouden heb uit het middelbaar. En dan beseffen dat je elkaar veel te lang niet meer gezien hebt. Bij een vorig bezoek was dochtertje O een platte baby, nu kroop ze al vrolijk door het huis. De tijd gaat veel te snel. Kan iemand eens aan de handrem trekken?

Licht!

Door de drukke bezigheden van dit weekend heb ik het er nog niet over gehad. Het ziet ernaar uit dat het einde van onze lichtodyssee in zicht is. Die odyssee begon, als ik het mij nog goed herinner, ergens vorig jaar in de Massive. Waar we zo overdonderd raakten door het aanbod dat we er alleen in slaagden lampen voor de slaapkamers, de badkamer en het toilet (een miskoop) te vinden. De gekochte lampen werden opgestapeld in de logeerkamer om daar een mooi laagje stof te verzamelen.

Aangespoord door de moedige pogingen van vriend C om deze lampen ook effectief tegen het plafond te krijgen, stonden we datzelfde weekend op een mooie zondagnamiddag in een volgende lampenwinkel: Lichtland. Toen we advies vroegen aan een verkoopsters kregen we het volgende antwoord: “Ik kan dat niet voor jullie beslissen, he, jullie moeten maar zelf uitmaken wat jullie mooi vinden.” Als het aan mij had gelegen waren we op datzelfde moment stante pede de winkel uitgestapt. Mijn vriend wist me echter te overtuigen toch nog even rond te kijken. Uiteindelijk kochten we er niets (ook omdat we een telefoontje kregen dat de dappere lampenophanger onderweg naar ons appartement was).

Vorige zaterdag vatten we de koe opnieuw bij de horens. Onze doelstelling was om lampen tegen ons plafond te hebben hangen vóór het feestje van 2 augustus. Kwestie van de ondertussen afgezaagde opmerkingen over onze ontbrekende armaturen te vermijden. We werden zeer vriendelijk en professioneel geholpen bij Light & Design Centre in Kessel-lo. De eigenaar en zijn vrouw stonden zelf in de winkel en dat maakt een wereld van verschil. Suggesties over het soort lampen dat het meest geschikt was voor een bepaalde plek, ditmaal moesten we er niet om bedelen.

We kochten nog niks, maar zijn van plan een afspraak te maken na de werkuren (luxe!) zodat we in alle rust kunnen beslissen welke verlichting het meest geschikt is voor ons interieur. Spijtig dat de winkel nu drie weken gesloten is. De door ons gestelde deadline van 2 augustus zullen we niet halen, maar we hebben het goede vooruitzicht dat we tegen het nieuwe schooljaar lampen zullen hebben. En deze keer laten we ze installeren door iemand van de winkel. Het kost een beetje meer, maar dat heb ik er graag voor over om geknoei met boren en zonnebrillen te vermijden.

Eat that Lichtland.