Het zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn ouderwets vasthouden aan e-mailverkeer, maar is het echt zoveel gevraagd een kort, maar beleefd antwoord te formuleren op, ik zeg maar wat, een uitnodiging om samen iets te gaan drinken, iets te gaan eten, naar de film te gaan, op stap te gaan of naar een tentoonstelling te gaan? Een “neen, danku,” volstaat.

‘t Zal aan mij liggen.