Nu onze vorige baas met alle égards is uitgewuifd, is het tijd om de nieuwe baas in te werken. Vandaag was zijn allereerste managementsvergadering en om hem welkom te heten, hadden we een simpel ontbijtje voorzien. Aja, want hij moet zich nog bewijzen, he. 😉
De stijl van de nieuwe baas is helemaal anders dan de vorige. Persoonlijk klikt het heel goed tussen ons en als ik mag afgaan op hoe hij van start gegaan is, hebben we een fijne samenwerking in het vooruitzicht.
En wij feesten dapper verder! Want onze grote baas is zo belangrijk dat hij meer dan één afscheidsfeestje verdient. 😉 Ook ditmaal waren we te gast bij het fantastische Kasteel van Gaasbeek dat maar al te graag de rode loper uitrolde voor zoveel schoon volk!
De tocht om er te geraken was alvast een hele uitdaging. Ik vertrok samen met twee andere collega’s om kwart voor vijf vanaf ons kantoor in Brussel naar Gaasbeek. Eén van mijn collega’s was zo vriendelijk om mijn collega en mij een lift aan te bieden met haar wagen. Helaas op nog geen tien minuten van onze werkplek reden we ons helemaal vast in het Brusselse verkeer aan het Rogierplein. De grote boosdoener van deze opstropping waren de wegenwerken, waardoor we ongeveer een uur (!) tijd verloren en uiteindelijk pas om zeven uur ‘s avonds in Gaasbeek waren. Gelukkig net op tijd om de speeches mee te pikken.
De speeches waren kort en krachtig. Vooral de speech van een nauwe vriend van onze grote baas was bijzonder memorabel. Een mooi schrijfsel dat onze baas helemaal typeerde op een overtuigende manier gebracht. Gelukkig had mijn baas geleerd uit het feestje van gisteren en was hij zo slim om zijn speech op te vouwen en terug in zijn binnenzak te steken. In de plaats daarvan bedankte hij een aantal mensen die hem in de loop der jaren gesteund hadden. Veel beter!
Het eten was zeer lekker en verzorgd, helaas stond ik blijkbaar altijd op de verkeerde plaats in de tent, waardoor ik een aantal gerechtjes miste en met honger terug naar huis keerde. Niet erg, want ik maakte dankbaar van de gelegenheid gebruik om met wat mensen bij te praten die ik al een tijd niet meer gezien had. Netwerken met een glaasje schuimwijn in de hand op een sprookjesachtige locatie. Ik denk dat mijn baas zich geen beter afscheid had kunnen wensen.
Deze middag zakten we met (bijna) alle collega’s af naar het pas heropende Kasteel van Gaasbeek voor een wel heel bijzondere gelegenheid: het pensioneringsfeest van onze grote baas. Allez, eigenlijk moet ik pensioneringsfeest tussen aanhalingstekens zetten, want onze oud-baas start gewoon aan een nieuwe job ná zijn vijfenzestigste verjaardag. Sommige mensen hebben nu eenmaal geen zittend gat. En ik kan maar hopen dat ik op zijn leeftijd nog zoveel energie heb en zo boordevol ideeën zit als hij.
Ik was zelf een beetje nerveus, want ik had de eer om namens het management de afscheidsspeech te houden. Ik had me goed voorbereid en de speech een paar keer op voorhand geoefend, maar het blijft natuurlijk een beetje stressy om te spreken voor zoveel mensen die je van dichtbij kent. Gelukkig struikelde ik niet over mijn woorden en zijn er achteraf toch een aantal mensen mij komen feliciteren met de speech. Chapeau trouwens voor de twee collega’s die het aandurfden om een quatre-mains op de vleugel te spelen. Erg knap gedaan!
Het concept van het afscheidsfeest was high tea en amai, wat een overvloed! Een fantastische mengeling van zoet en zout. Het contrast met het openingsfeest, nochtans verzorgd door dezelfde cateraar, kon amper groter zijn. Al was de cateraar wel vergeten dat gans het buffet eigenlijk vegetarisch hoorde te zijn. Al moet ik zeggen dat ik weinig collega’s heb horen klagen. 😉
Wel jammer dat de twee pendelbussen die voorzien waren om de collega’s na het feest naar metrostation Erasmus te brengen al om vier uur in de namiddag vertrokken. Dat maakte dat er opeens een massale uittocht was van collega’s, die allemaal graag nog wat langer hadden willen blijven plakken. Zeker omdat de speeches langer geduurd hadden dan voorzien (niet die van mij, het was de grote baas zelf die voor het uitlopen van het programma had gezorgd). Volgende keer de uittocht in twee shiften organiseren!
Gelukkig kon ik naar goede gewoonte weer naar Leuven meerijden met de grote baas zelf en werd ik, ongetwijfeld voor de allerlaatste keer mooi aan mijn deur afgezet. Toegegeven, onze baas heeft alles behalve een volmaakt parcours gereden in ons bedrijf en zijn passage, die gepaard ging met een zeer grondige reorganisatie, zal niet licht vergeten worden, maar ik ga hem en zijn rare trekjes toch wel missen. Uiteindelijk kwamen wij op menselijk vlak altijd goed overeen en koester ik fijne herinneringen aan de vele autoritten samen.
Deze avond waren we te gast bij onze vrienden wijnliefhebbers in hun kleine, maar gezellige stadstuin. Voor de gelegenheid had onze kameraad de vuurkorf aangestoken en kookte hij ons zowaar een ganse maaltijd op de plancha vuurschaal. Ik had hem die vuurschaal al eerder zien gebruiken om een camembert te smelten tijdens zijn verjaardagsfeestje, maar dit was de eerste keer dat we hem er effectief een voorgerecht en een hoofdgerecht op zagen bereiden. De tomaatjes hadden voor mij nét is meer gaar mogen zijn, maar de spaghetti alle vongole was heerlijk. Eén van mijn favoriete Italiaanse gerechten trouwens, perfect in zijn eenvoud. We sloten de maaltijd af met een zalig lekker kaasplankje van Elsen Kaasambacht, de beste Leuvense kaashandelaar. Smullen!
En ja, misschien lieten we ons op het vlak van de te proeven wijntjes een beetje gaan, maar hey, een mens leeft maar één keer, he! En amai, die Bordeaux uit 2003, daar wil ik graag een paar flesjes cadeau van krijgen, zó lekker!
Gisteren organiseerden mijn vriend en ik een kleine familiereünie. We hadden mijn vader, mijn nonkel en tante en mijn broer en zijn vriendin op bezoek. (Al de neven en hun nakomelingen, krijg ik helaas niet meer in ons appartementje.)
Voor de gelegenheid hadden mijn vriend en ik wat hapjes en een heerlijke visschotel bij de Walvis besteld. We startten, uiteraard, met champagne rosé om op deze toch wel bijzondere reünie te klinken. Voor de wijn bij de visschotel hadden mijn broer en zijn vriendin een uitstekend flesje Joel Gott meegebracht. En jawel, naar goede gewoonte sloten we de maaltijd af met een glaasje whisky. Gelukkig was iedereen met het openbaar vervoer gekomen. Veiligheid voor alles!
Gisterenavond had ik de eer en het genoegen aanwezig te mogen zijn op de officiële heropening van het schitterende gerenoveerde Kasteel van Gaasbeek. Voor de feestelijkheden was er een prachtige tent geplaatst op het grasplein voor het kasteel. Voor de gelegenheid had ik mijn mooiste jurk aangetrokken, kwestie van me ook een beetje kasteelvrouw te kunnen voelen.
Spijtig genoeg was de minister-president wegens persoonlijke redenen afwezig, maar er waren voldoende begenadigde sprekers die de officiële speeches konden overnemen. Het rode lint werd met zwier door twee slimme dames doorgeknipt en dan was het eindelijk zover: we mochten het kasteel binnen!
Ter gelegenheid van de heropening werd theatergezelschap FC Bergman uitgenodigd om een tentoonstelling te maken voor deze bijzondere plek. Het resultaat is een zeer beklijvende audiovisuele expo geïnspireerd door de vele foto’s waarop markiezin Arconati Visconti, die het kasteel schonk aan de Belgische overheid, prijkt in een middeleeuws pagepakje. Foto’s waaruit een grote nostalgie, een intens verlangen naar andere levens en andere tijden, blijkt.
Het vernieuwde kasteel is op zich al prachtig, maar de beelden van FC Bergman maken van het bezoek aan het kasteel een unieke ervaring. De beelden die in de verschillende gerestaureerde kamers getoond worden, zijn prachtig en sprookjesachtig, maar dan het sprookjesachtige van de wrede sprookjes van weleer die nachtmerrieachtige beelden oproepen, niet die zeemzoete suikerverhalen van Disney. Niet geschikt voor kinderen, dus. Wie graag een kindvriendelijke ervaring beleeft, bezoekt het kasteel beter volgend voorjaar.
Oja, de hapjes op de receptie waren zeer lekker, alleen zo schaars dat ik ‘s avonds, nadat mijn grote baas zo vriendelijk was mij thuis voor de deur af te zetten, nog honger had.
Een beestige dag achter de rug vandaag. ‘s Middags aangesloten bij een teamlunch bij Wolf in Brussel (jawel, natuurlijk koos ik weer voor de falafelschotel van My Tannour, verslavend lekker!) en dan vlak voordat ik de trein naar huis nam, tot mijn grote afgrijzen vastgesteld dat er zich een teek in mijn been had vastgezogen. Een teek die er al even zat, want het lijfje zat vol met bloed. Geen idee waar ik in Brussel, toch niet bekend voor zijn uitgebreide natuur, dit beest heb opgedaan, maar ik haastte me naar huis om het onding met een scherpe pincet te verwijderen. Gelukkig is er een apotheek in Brussel-centraal waar ik ontsmettingsmiddel kon kopen, want dat heb ik standaard niet in huis.
Ik had goed opgelet tijdens de operatie van onze gastvrouw in Piemonte en gelukkig zat de teek op een plek dat ik er zelf goed bij kon, want mijn vriend zit in Genève en kon dus enkel morele steun bieden. Het verwijderen lukte tot mijn verbazing vrij gemakkelijk en daarna heb ik mij meteen een tekentang of vijf besteld, zodat ik in elke rugzak en handtas er één kan steken. Een voorbereid mens is er twee waard!
Het was deze middag net warm genoeg om iets te eten op een terrasje, dus twee maal raden waar mijn collega en ik belandden? Bij Frank natuurlijk! En naar goede gewoonte kon ik niet weerstaan aan de Egss La Monnaie, zo lekker!
Terwijl Dries dit weekend in Genève moest blijven voor wat afscheidsfeestjes op zijn werk, maakte ik van de gelegenheid gebruik om met extra veel vrienden af te spreken. Kwestie van me niet te vervelen. 😉
Vandaag had ik dus afgesproken om te gaan wandelen met onze vrienden uit Heverlee in het vertrouwde Heverleebos. Denk dat ik ondertussen alle paden daar al wel verkend heb, maar het blijft in alle seizoenen een mooi bos en makkelijk dat het op fietsafstand is.
De zoon van onze vrienden was alleszins in goede doen en draaide zijn hand niet om voor een wandeling van vijf kilometer. Toch straf voor zo’n klein manneke! En wat een lieverdje is dat toch! Hij weet me elke keer weer te charmeren met zijn mooie blauwe ogen en zijn ontwapenend gebabbel. Zelden een kind van die leeftijd tegen gekomen dat zich zo goed kan uitdrukken.
Na de wandeling gingen wij (uiteraard) iets eten in Brasserie 500. Echt genoten van mijn tomaat garnaal met ontvelde tomaten en heerlijk veel garnalen. Een grappig toeval: op hetzelfde terras trof ik mijn collega met haar vriendin en schattige dochter. In een ver verleden deelden de zoon van onze vrienden en de dochter van mijn collega dezelfde onthaalvader. Al betwijfel ik of ze zich daar nog iets van zullen herinneren. 😉
Beide kinderen verschillen in leeftijd een viertal maanden van elkaar en het was meteen dikke pret, samen in de speeltuin van Brasserie 500. Zo leuk om te zien hoe die twee elkaar vonden en met elkaar speelden. Hopelijk komen ze elkaar wat vaker tegen in de toekomst, want ze leken mij karakterieel heel goed bij elkaar te passen.
En natuurlijk moesten we de maaltijd afsluiten met een dessert! Al hield ik het bij een lekker koude limoncello.
Vandaag had ik afgesproken met onze vrienden uit Rotselaar en hun drie jongens. Alweer eeuwen geleden dat ik de jongens nog eens gezien had en amai, die waren nogal gegroeid zeg! De oudste is al bijna even groot als ik!
We troffen elkaar aan de trappen van het stadhuis, alwaar de jongste even een kleine crisis te boven moest komen, omdat hij bang was van al die bijzondere straatacts. Gelukkig konden we hem snel sussen en wandelden we vervolgens op het gemak langs de kraampjes en attracties op de Bondgenotenlaan. Tot de middelste buikpijn kreeg en opeens dringend naar het toilet moest. Gelukkig was de stadsschouwburg open. En toen was de jongste wat vermoeid en moest de papa de buggy gaan halen in de auto die geparkeerd stond in de parking onder het Ladeuze. Een excuus om met de jongens even te pauzeren in de Legowinkel. Kinderen, het is niet altijd even gemakkelijk. 😉
Na uitgebreid gesnuisterd te hebben in de bakken met tweedehandsstrips, belandden we op het terras van La Royale alwaar we ons vloeistofniveau opnieuw op peil brachten, want amai, het was echt snikheet.
Vervolgens wandelden we terug langs de Diestsestraat naar het Hooverplein waar de twee jongsten zich uitleefden in de fontein. Mijn vriendin en ik hielden een oogje in het zeil, terwijl de papa met de oudste zoon even naar de Fnac ging. Om 17.30u sloten de middelste jongen en ik aan bij de Kinderparade. Zo’n lief manneke, hij kende mij amper, maar gaf me tien minuten na onze hernieuwde kennismaking meteen een hand en babbelde honderduit. Al is hij ook een spring in ‘t veld die ik goed in het oog moest houden of hij was ongetwijfeld met de bende muzikanten mee op stap gegaan!
Voor het avondmaal had mijn vriendin een tafel bij La Dolce Vita in de Wandelingenstraat gereserveerd. Spijtig genoeg bleek die tafel binnen te staan en niet buiten op het terras, maar hey, we zaten vlakbij een ventilator! Waarvan onze vriendin dan hoofdpijn kreeg. Een kleine stoelendans later was het probleem gelukkig onder controle.
We startten de maaltijd met antipasti: un tagliere misto met mozzarella, mortadella, parmaham, salami calabrese, parmacoppa en bresaola. Vijf minuten later was de schotel al op. Zo’n drie jongens in de groei eten veel, he. 😉 Gelukkig hadden de volwassenen bruschette besteld! 😉 Als hoofdgerecht ging ik voor de spaghetti met zeevruchten.
En natuurlijk sloten we de avond af met een ijsje van ‘t Galetje! En óf er gesmikkeld werd!