Het leven begint op 55!

Deze vrijdag werden we verwacht op het verjaardagsfeestje van een kennis die zijn vijfenvijftigste verjaardag met de nodige luister wilde vieren in het Musicafé. En echt waar, ik hoop dat ik nog zo vol energie en levenslust zit als het míjn beurt is om mijn vijfenvijftigste verjaardag te vieren. Het feestvarken straalde terwijl hij de ronde deed om al zijn gasten welkom te heten.

Er waren meer bekenden dan ik had verwacht en we hadden een superfijne babbel met een flamboyante Italiaanse. Heel leuk om met weinig verwachtingen naar een feestje te trekken en meteen op fijn gezelschap te stoten.

De muziek nodigde uit tot een dansje, maar helaas, laat konden we het niet maken, ik moest immers zaterdag alweer om 9u in de Spaanse les zitten en met een huwelijk op het programma wilden we in topvorm zijn.

Ik hoop alleszins dat onze gastheer er nog minstens 40 jaar bij doet in goede gezondheid!

Het onderbroekincident

Nu hebben mijn vriend en ik al het één en ander meegemaakt in ons appartementje, maar het incident van deze nacht spant toch echt de kroon. Zo rond 5.20u worden mijn vriend en ik gewekt door geklop op de deur. Onze eerste reflex was het vervelende geklop te negeren. 5.20u is niet bepaald een tijdstip voor een vriendschappelijk bezoekje. Het geklop bleef echter hardnekkig aanhouden. De slaap was ondertussen toch al verdreven, dus ging ik stilletjes door het kijkgaatje van onze deur loeren (met al die inbraken in ons gebouw, zijn we erg voorzichtig geworden). Op het eerste gezicht herkende ik de persoon aan de andere kant van de deur niet. Bij nadere inspectie van mijn gsm had ik ook geen gemiste oproepen of zo.

Mijn vriend en ik twijfelden, maar besloten ons dan toch maar aan te kleden (wij slapen naakt) en door de deur heen te informeren wie er onze nachtrust op zo’n ruwe wijze verstoord had. Het bleek de buurman van het vijfde te zijn, dezelfde buurman die ik al eens uit de nood geholpen had toen er bij hem ingebroken was en hij niet meer binnen geraakte. Bibberend stond hij in zijn onderbroek en onderlijfje op de gang. Even dacht ik dat ik in een slapstick movie was terecht gekomen.

De uitleg klonk me erg verward in de oren, maar goed, soms is de werkelijkheid vreemder dan fictie. Blijkbaar heeft onze buurman de gewoonte om nu en dan te slaapwandelen en had hij deze nacht per ongeluk de voordeur van zijn appartement open gedaan (pas voorzien van een splinternieuwe beveiligde deur) en was hij vervolgens naar buiten gestapt. Om wakker te worden op het moment dat de deur achter hem in het slot viel. Ik keek nog even rond of er nergens een verborgen camera verstopt was, gaf hem een fleece (de naakten kleden, nooit gedacht dat ik dit werk van barmhartigheid op mijn conto zou kunnen schrijven) en belde vervolgens naar zijn huisbazin.

Gelukkig zetten oude mensen ‘s nachts hun gsm niet af, want ik kreeg haar al aan de lijn na twee keer proberen. Na de (bijzonder bizarre) situatie uitgelegd te hebben, beloofde ze zo snel mogelijk af te komen met een reservesleutel om de arme buurman terug binnen te laten.

Na dit klein incident kroop ik terug in bed, terwijl mijn vriend besloot in één moeite naar zijn werk te vertrekken, hij was nu toch al wakker.

Wanneer ik onze buurman binnenkort tegenkom in de gang, zal ik toch op een andere manier naar hem kijken. 😉

Uptempo

Da’s de beste manier om de lessen Koreaans te omschrijven. De leerkracht geeft de ganse les plankgas. Je kan geen moment je aandacht laten verslappen, want voordat je het weet, word je aan het bord geroepen om enkele Koreaanse woordjes neer te pennen. Het tempo ligt een pak hoger dan in de Japanse lessen die ik aan het CLT volgde. Nu, de lessen Koreaans duren ook minder lang (van 18.45u tot 21.15u), dus misschien heeft het daar iets mee te maken. Door de manier van lesgeven ben je wel verplicht om de leerstof bijhouden. Als je het alfabet thuis niet oefent, ben je de volgende les reddeloos verloren.

Persoonlijk hou ik wel van een uitdaging, maar ik ben toch echt benieuwd om te zien hoeveel studenten het tot het einde van jaar zullen volhouden.

Mijn petekindje is grote broer!

Zes weken te vroeg, maar toch al 2,8 kilogram zwaar en 49 centimeter lang. Als de baby tot het einde in de baarmoeder was blijven zitten, was hij wellicht ter wereld gekomen met een geboortegewicht van 5 kilo. Een flinke brok dus, die het na zijn iets te vroege start heel erg goed doet. Mijn petekindje is een trotse grote broer, die er nog wat aan moet wennen dat alle ogen nu niet enkel op hem gericht zijn.

Vorige zondag stond er een bezoekje aan deze flinke kerel op het programma. Om het de ouders niet te moeilijk te maken (het is al druk genoeg met een peuter en een baby in huis), bestelden we voor het avondeten twee quiches bij Convento Food, eentje met zalm en broccoli en eentje met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas. Deze foto van het quicheoverschot geeft meteen een antwoord op de vraag of het lekker was:

IMG_8354

Als dessert aten we crumble met frambozencoulis en mascarpone. Een recept van Jeroen Meus. Heel lekker!

IMG_8358

En de baby? Die toonde zich een gewillig fotomodel met een gezonde eetlust!

Het vlees is zwak

Eigenlijk feitelijk moest ik vandaag om 20u in de Waaiberg zijn voor de tweede salsales van het jaar. Maar toen liep de prijsuitreiking en bijhorende ceremoniële lofbetuigingen een beetje uit en vervolgens overtuigden mijn collega’s me om te blijven plakken op de afsluitende receptie (met afschuwelijk slechte schuimwijn dan nog wel, dus het was echt het gezelschap dat me over de streep trok). En zo kwam het dat er vandaag weer te weinig vrouwen in de dansles waren. Gelukkig is mijn vriend wel gegaan en kon hij me achteraf de figuren aanleren.

Al konden deze dames er ook wat van:

 

 

En deze heren waren fenomenaal:

#belgianbeerbattle date!

Dankzij de lieve mensen van Toerisme Vlaanderen mocht ik vrijdagavond op dinner date met Kasper uit Denemarken. Daarvoor moest ik helaas wel vroegtijdig het afscheidsfeestje van een heel lieve en dierbare collega verlaten. De nieuwe job van mijn ondertussen ex-collega is gehuld in een waas van mysterie, dus wij vermoeden nu allemaal dat hij voor de staatsveiligheid gaat werken. Spijtig, maar een mens kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn en ik wilde de opportuniteit om een buitenlandse blogger te ontmoeten niet laten schieten.

Ik nam de allerlaatste trein die ik kon nemen om op tijd in Leuven te zijn en ging rechtstreeks van het station naar de Klimop. Ik had op voorhand een fotootje van Kasper doorgestuurd gekregen en dankzij de hipster baard herkende ik mijn dinner date meteen. Onze ontmoeting kaderde in de #belgianbeerbattle. Het concept van de #belgianbeerbattle is simpel: nodig een aantal buitenlandse bloggers uit om kennis te maken met de Belgische bieren. In zes dagen verkenden ze Poperingen, Gent, Oudenaarde, Antwerpen, Brussel, Mechelen en Leuven. Een vermoeiend programma dat hen de kans bood om te proeven van een ruime selectie Belgische bieren.

Het bezoek aan Leuven was gepland op de vijfde dag. Kasper was dus al redelijk vermoeid toen we de voeten onder tafel schoven in de Klimop. Het is altijd een beetje afwachten of het klikt met een persoon die je nog nooit ontmoet heb, maar Kasper bleek een aangename babbelaar te zijn met een interessant persoonlijk verhaal (zijn echtgenote is een Amerikaanse met Deense roots die na hun huwelijk naar Denemarken emigreerde). Een échte bierkenner ook. Jammer dat ik zelf ondanks herhaalde pogingen nog altijd geen bierdrinker ben. Gelukkig heb ik dankzij de bierliefde van mijn vriend al veel brouwerijen bezocht en ben ik geïnteresseerd in onze Belgische biercultuur. Iets waar wij als klein landje terecht trots op mogen zijn.

Kasper vertelde over de bezoeken die hij de vorige dagen had afgelegd, terwijl we genoten van een op bier geïnspireerd menu. Gelukkig vind ik bier wel lekker als het in een gerecht verwerkt is. Zo waren de mosseltjes in wit bier overheerlijk, de varkenswangen in Chimay boterzacht en de sabayon met Tripel Karmeliet een fantastische afsluiter van de maaltijd. Kasper had nog nooit in zijn leven sabayon gegeten en was erg enthousiast over dit heerlijke dessert. Het aanbod om bij elke gang een aangepast glas bier geserveerd te krijgen, sloeg ik vriendelijk af. Ik had al genoeg cava gedronken op de afscheidsreceptie van mijn collega en water smaakt lekker bij alles!

Die arme Kasper had al zoveel te eten gekregen de voorbije dagen dat hij van elke gang amper een derde op kon krijgen. Heel leuk zo’n bloggertripje, maar ik had de indruk dat de organisatie in hun enthousiasme om de bloggers zoveel mogelijk van Vlaanderen en Brussel te laten zien het programma een beetje té volgepropt hadden. Wat niet wil zeggen dat ik zelf niet graag uitgenodigd zou willen worden voor zo’n tripje!

Na een zeer aangenaam diner namen wij dan ook afscheid van mekaar zodat Kasper wat kon relaxen in zijn hotel om voldoende energie te hebben om de laatste dag van de battle door te komen.

IMG_8329

IMG_8331

IMG_8332

Twee vliegen in één klap

Donderdagavond stond de opening van de Architectuurprijs Leuven in OPEK op het programma. Ik was wellicht al wat vermoeid van de voorbije dagen, want bij de eerste stap op de OPEK loopbrug voelde ik dat ik mijn hoog gehakte voet verkeerd had neergezet en ging ik in slow motion tegen de grond tevergeefs grabbelend naar iets om mijn val te stuiten. Een gat in mijn kous, een geschaafde knie en een dikke deuk in mijn ego, waren het resultaat. Er waren zelfs mensen die bezorgd kwamen vragen of het ging. Om door de grond te zakken.

Enfin ja, een beetje van slag na dit kleine akkefietje kwam ik aan in de ruimte waar zich al een aantal mensen verzameld hadden. Een beetje misnoegd zag ik de minuten wegtikken. Ik stuurde tijdens het wachten wat geïrriteerde whatsapp berichtjes naar mijn vriend om te klagen dat stiptheid niet meer van deze tijd is. Totdat ik mij bij de start van het evenement realiseerde dat het woord architectuur geen enkele keer voorkwam in het inleidend woordje. Poëzie daarentegen des te meer. Al snel begreep ik dat ik per ongeluk op het foute evenement beland was. Helaas had ik mij strategisch vooraan gepositioneerd en was het moeilijk om nog snel even weg te glippen. Dus deed ik maar alsof ik daar thuis hoorde (party crashen was vroeger mijn specialiteit).

Toen er even een pauze werd ingelast, griste ik snel een glaasje wijn van Dulst mee en begaf ik mij een verdieping hoger naar de effectieve locatie van de opening van de architectuurprijs. Daar waren ze blijkbaar toch stipt begonnen, want al de speeches waren al afgelopen. Er stond her en der nog wat volk te keuvelen en naar de tentoongestelde projecten te kijken. Ik nam snel wat foto’s en raakte kort aan de praat met een landschapsarchitect, alvorens mij terug naar het poëzie-evenement te begeven. Daar hadden ze immers betere hapjes. 😉 En stoeltjes waar ik even kon uitrusten en mijn zere knie wat masseren. De lieve dame op de stoel naast mij sprak mij aan en bleek zowaar uit mijn geboortestreek afkomstig te zijn, na haar studies was ze, net als ik, verhuisd naar Leuven. Ik werd zelfs uitgenodigd om haar splinternieuwe appartement in het centrum van Leuven te bekijken.

Al bij al een verrassende avond.

Me encanta hablar español contigo

En hup, de eerste les Spaans hebben we ook alweer achter de kiezen. Niet de geloven dat ik ondertussen al tot in het vijfde jaar geraakt ben. Lijkt helemaal nog niet zo lang zo lang geleden dat mijn vriendje en ik vol enthousiasme aan het eerste jaar begonnen. Een kleine rekensom leert mij dat ik ondertussen al sinds 2003 non-stop ingeschreven ben aan het CLT. Dat is ondertussen al twaalf jaar! Mijn vriendje heeft ondertussen afgehaakt, ik doe dapper verder.

Het begon allemaal met een cursus Italiaans, omdat de cursus Spaans die we oorspronkelijk wilden volgen jammerlijk volzet was. En ja, ook die allereerste en allerlaatste les Italiaans kan ik mij nog goed voor de geest halen. Juffrouw Inge was een geweldige leerkracht!

Na Italiaans volgden Japans, Russisch en Spaans. Met Japans stopten mijn vriend en ik in het vierde jaar, wegens echt totaal geen goesting meer. We hadden immers ons doel bereikt: een basiskennis Japans voor onze eerste grote reis naar het land van de rijzende zon. Russisch moest ik laten schieten wegens te weinig tijd om de taal echt grondig onder de knie te krijgen. Ik ben echter vast van plan mijn Russisch in de toekomst opnieuw op te pikken. Wellicht start ik dan ik een lager jaar om er op het gemak weer in te komen.

En ja, wat Spaans betreft heb ik mij alvast voorgenomen verder te doen tot het allerlaatste jaar. Kwestie van toch één taal grondig te beheersen. Na dit jaar nog drie jaar te gaan dus. Benieuwd of ik mijn voornemen zal houden!

Revue Blanche

Mijn collega’s en ikzelf worden zo langzamerhand vaste klant bij deBuren, maar deze donderdagmiddag stond er een wel heel bijzondere editie van deBuren hebben Oren op het programma: de man van één van onze collega’s trad op met zijn ensemble Revue Blanche, een kamerensemble met een nogal ongebruikelijke bezetting: sopraan, fluit, altviool en harp.

Mijn collega had uiteraard veel reclame gemaakt voor het optreden, we waren bijgevolg met een delegatie van ongeveer tien collega’s naar deBuren afgezakt. En niemand die het zich beklaagde. Revue Blanche bracht prachtige interpretaties van werken van Claude Debussy en Benjamin Britten. Echt een fenomenaal optreden, eerlijk waar het beste wat ik tot nu toe in deBuren gehoord heb. En dat zeg ik heus niet om mijn collega een plezier te doen.

Dus als je de kans krijgt om naar een optreden van Revue Blanche te gaan, laat deze niet aan jou voorbij gaan.