Je moet er niet gaan voor de gezellige atmosfeer of de vriendelijke bediening (hell, het zijn niet eens Japanners), maar Anata in Brussel serveert wel een lunch die qua prijs-kwaliteit en snelheid moeilijk te overtreffen is. Met dank aan mijn collega’s voor de suggestie om er samen te gaan lunchen.
![IMG_0080[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/05/IMG_00801.jpg)
Net zoals twee jaar geleden mocht ik dit jaar opnieuw Bob spelen voor de heren die naar het Zythos bierfestival gingen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen te gaan, maar een onverwachte opdracht voor het werk doorkruiste te plannen. Mijn vriend vertrok dus alleen met de wagen en ik zou achterna komen met de bus, zodat ik hem en zijn gezelschap veilig thuis kon brengen.
Ik arriveerde zo rond half zes op het festival en de heren, die nochtans al de ganse namiddag aan het drinken waren, zagen er nog bijzonder fris en bij de pinken uit. In het kleine uurtje dat ik er was, liepen we een hele hoop bekenden tegen het lijf. Sommigen had ik zelfs al enkele jaren niet meer gezien. Bier, het brengt mensen samen. 😉
Voor we de terugweg aanvatten met mezelf achter het stuur, kocht ik nog snel een zakje bierpralines, het enige wat ik écht lekker vind op het festival. 😉 De heren kochten nog een laatste glas bier voor onderweg en we vertrokken. Helaas reed ik net iets te snel over een diepe goot, waardoor één van mijn passagiers de resterende inhoud van zijn bierglas over zichzelf uitkapte. Maar buiten dat verliep de terugtocht vlekkeloos.
Een collega leende me dit boek uit met de woorden: “Dit is echt iets voor jou.” Ik zal daar maar niets achter zoeken, want het boek loste voor mij geenszins de hoge verwachtingen in die de achterflap creëerde. De premisse is vanaf het begin glashelder en de “big reveal” zie je van mijlenver aankomen. Op den duur begon ik me zelfs te ergeren aan de boodschap die er zo dik op lag dat het erover was. ‘Privacy is theft’, het had gewoon de ondertitel kunnen zijn.
Pas op, het boek is zeer vlot geschreven en het centrale thema, sociale media en de invloed die deze op ons hebben, is natuurlijk brandend actueel. En jawel, het boek legt wel degelijk de vinger op praktijken die vandaag de dag al gebeuren. Mijn probleem zit hem vooral in de zeer rechtlijnige afwikkeling van het boek en de grenzeloze naïviteit van het hoofdpersonage Mae en bij uitbreiding alle andere circlers in dat boek. Ik had heel veel moeite om in Mae een geloofwaardig hoofdpersonage te zien. In het begin van het boek lukte dat nog aardig en zag ik Mae als het slachtoffer van een sekte. De gebeurtenissen naar het einde van het boek toe maakten het mij echter moeilijk te geloven dat deze zelfs de meest fervente aanhanger van een sekte niet de ogen zouden openen. In 1984 deed de protagonist ten minste nog moeite om aan zijn lot te ontsnappen. Als een zeer fervent gebruiker van sociale media, mag ik hopen dat de mensheid zich toch een beetje kritischer opstelt en ik zie heus wel genoeg tekenen rondom mij dat dit het geval is. Maar misschien ben ik een onverbeterlijke optimist, blind voor het doemscenario dat ons allemaal boven het hoofd hangt.
Het boek had wat mij betreft ook wat korter mogen zijn, dat had niets afgedaan aan de boodschap en had ik mij een paar pagina’s minder moeten ergeren. 😉
Na een lange middagvergadering in de buurt van de Brusselse Kruidtuin wandelden mijn collega en ik in marstempo richting Tour & Taxis. Wij waren namelijk uitgenodigd voor een happy hour op de Art Brussels Fair. Ter plekke hadden we afgesproken met een derde collega. Helaas waren we een uur te laat voor het happy hour en zagen we dat gratis drankje aan onze neus voorbij gaan. Geen erg, wij waren voornamelijk geïnteresseerd in de gegidste rondleiding op de beurs.
Het was voor mij een eerste kennismaking met Art Brussels. De gids leidde ons aan een stevig tempo van het ene kunstwerk naar het andere. Veel tijd om andere kunstwerken te bekijken was er niet. De duiding van de gids hielp ons om de bedoeling van de kunstenaars beter te doorgronden. De betekenis achter een kunstwerk kennen, geeft aan moderne kunstwerken vaak een geheel nieuwe dimensie. Al had onze gids wel een beetje luider mogen spreken, ik moest mij heel erg concentreren om hem te verstaan.
Een overzichtje van de werken die mij het meeste aanspraken. Let vooral op het behangpapier dat de Israëlische bezetting van Palestina aanklaagt en de lange kleurrijke rollen fotopapier die de neerstortende Twin Towers afbeelden. Het recyclagekunstwerk met de lampen, het schuimkunstwerk en de op de grond gestrooide paarse bloemetjes vond ik ook de moeite.
Spijtig genoeg sloot Art Brussels al om 19u, wat zeker in het weekend te vroeg is. In totaal waren mijn twee collega’s en ik net geen volledig uur op de fair en hadden we welgeteld vijf minuten om op ons eigen rond te lopen. (Wel grappig dat ik er een medestudent Koreaans tegen het lijf liep die zelf ook kunstenaar is.)
Onderweg van Tour & Taxis naar Brussel Noord kreeg ik bericht dat mijn vriend, die iets was gaan drinken met zijn collega’s, op ongeveer hetzelfde moment de trein in Centraal zou nemen. Ik besloot dus even op hem te wachten en in Noord op dezelfde trein te stappen.
Tijdens de treinrit naar Leuven hadden we een hilarisch gesprek met drie jonge mannen die bij Nespresso werkten. Op de zitplaatsen tegenover ons waren ze druk in gesprek verwikkeld over de Kerk van het vliegend Spaghettimonster, aka het pastafarianisme. Eén van de drie had nog nooit van dit fenomeen gehoord en meende dat zijn collega’s hem voor het lapje aan het houden waren. Waarop die collega’s in kwestie mijn vriend en mezelf aanspraken om te vragen of wij al ooit van het Vliegend Spaghettimonster gehoord hadden. Natuurlijk hadden we dat! We konden onze beweringen zelfs staven met enkele welgemikte google searches en afbeeldingen van mensen met een vergiet op hun kop. 😉 Als dank voor onze welwillendheid kregen we zowaar enkele nespressocapsules cadeau. Een onverwacht, maar fijn gebaar! 
Na een bijzonder saaie algemene vergadering met de syndicus en mede-eigenaars van ons appartementsgebouw (noot: ik dacht dat saai algemene vergaderingen de norm waren, maar vernam nu van een collega dat dit in hun appartementsgebouw een heel gezellige bedoening is die tot laat op de avond duurt en waarbij er zelfs meerdere flesjes wijn gekraakt worden), glipte ik een beetje vroegtijdig weg om zeker op tijd te zijn voor de jaarlijkse prijsuitreiking van S.P.Q.R., de Romevereniging waar mijn vriend en ik lid van zijn.
Het contrast had amper groter kunnen zijn: de glaasjes prosecco stonden al klaar en de hapjes volgden snel. De witte wijn was iets minder mijn ding, maar de heerlijke carpaccio, risotto, aspergesoepjes en andere delicatessen, maakten veel goed. Mijn vriend en ik hadden ons voorgenomen dit jaar niet te lang te blijven plakken, maar hey, opeens stonden we samen met de laatste mensen van de organisatie aan de toog nog een glas (rode) wijn te drinken. Het aanbod om nog te gaan doorzakken in de Muntstraat sloegen we vriendelijk doch beleefd af. Het deed deze vrijdagochtend al zeer genoeg om uit bed te geraken. 😉
Zoals jullie weten maak ik veel foto’s, maar het merendeel daarvan leidt een louter digitaal bestaan (een paar grote afdrukken op canvas die ons appartement sieren niet meegerekend). Voor mezelf vind ik het vaak niet de moeite om een album samen te stellen en te laten afdrukken, omdat ik al mijn foto’s digitaal ontsluit.
Aan de andere kant is een tastbaar album wel een mooi cadeau om weg te geven. Omdat we het vorige jaar zo leuk hadden op de Expo in Milaan, wilde ik graag een klein aandenken maken voor onze vriendin en haar gezin. Dus stelde ik een fotoboek samen bij webprint.be.
Hierbij mijn ervaringen:
Ik zie mijn foto’s graag groot, dus ik ging voor een XL album (30×20 cm) met 24 pagina’s op glanzend fotopapier. Ik koos daarbij voor een stevige harde kaft. Makkelijker om het boek in een boekenkast te zetten.
De webinterface was erg makkelijk om mee te werken en bood alle opties die je maar zou willen: een uitgebreide keuze aan indelingen, achtergronden en zelfs clipart, voor de liefhebbers. Het importeren van de foto’s in de webapplicatie was een fluitje van een cent en ook de vullen van de pagina’s verliep vlot. En als ik een andere bladindeling wilde uittesten en die achteraf bezien toch niet zo geslaagd leek, was er altijd de knop ‘ongedaan maken’.
Mijn enige fundamentele opmerking is dat bij de afdrukweergave van de foto’s die ik over twee pagina’s gespreid had, het leek alsof er pixels zichtbaar waren. Iets wat onmogelijk was, want de resolutie van de door mij gebruikte foto’s was meer dan hoog genoeg. Ik besloot het erop te wagen en het afgewerkte album te laten drukken.
Ik rondde mijn bestelling af op 1 april en op 5 april kreeg ik al het bericht dat mijn album klaar was en verzonden zou worden. Natuurlijk was ik behoorlijk nieuwsgierig naar het resultaat. En jawel, het eindresultaat mag er zijn! Het boek is zeer mooi afgewerkt, de kwaliteit van de afdrukken is hoog en de foto’s over twee pagina’s gespreid waren mooie scherp. Ik ben erg blij dat ik voor het glanzende fotopapier gegaan ben, wat de kleuren van de foto’s extra tot hun recht doet komen.
Ik ben er alleszins zeker van dat mijn vriendin erg blij zal zijn, wanneer zij dit album in haar postbus vindt!
Dit artikel is geschreven in samenwerking met Webprint.
Schaamteloos gepikt bij Wacca.be! Omdat ik nooit genoeg kan krijgen van reislijstjes.
1. Het leukste land
Goh, meteen al een moeilijke vraag. Er zijn veel landen die een bijzondere plek in mijn hart veroverd hebben, maar als ik dan toch één favoriet moet kiezen, dan ga ik voor het land van de rijzende zon, Japan. Japan heeft het allemaal: een unieke en eeuwenoude cultuur, een ongelooflijk gevarieerde natuur, het beste eten van de hele wereld, heerlijke onsen om in te weken en een bevolking die dol is op blonde haren. 😉 Twee keer bezochten mijn vriend en ik dit bijzondere land al en omdat drie keer scheepsrecht is, mag een derde keer beslist niet uitblijven.
Eindigde tweede voor deze vraag (en daar was een fotofinish voor nodig): Australië.
2. De leukste stad
Singapore (ok, strikt genomen is Singapore een stadstaat, maar da’s ook een stad, he). Architectuur waarvan je mond open valt en zowat het best geörganiseerde land dat ik ooit bezocht heb (dat dezelfde partij, die er enerzijds niet altijd even democratische principes op nahoudt, al sinds het ontstaan van het land aan de macht is, heeft er anderzijds wel voor gezorgd dat dit land een ongekende groei heeft doorgemaakt). En op elke straathoek kan je genieten van de heerlijkste culinaire lekkernijen uit alle uithoeken van Azië.
Goede tweede: Barcelona! Super-toeristisch, maar de stempel die Gaudí op deze stad gedrukt heeft alleen al, maakt dat iedereen deze stad minstens één keer in zijn of haar leven bezocht moet hebben.
3. De mooiste natuur
Australië. Qua fauna én flora moeilijk te overtreffen. Woestijnen, bergen, tropische regenwouden, stranden en natuurlijk: het Great Barrier Reef (die helaas aan een snel tempo aan het verbleken is). Fenomenaal.
Goede tweede: Canada. (Minpunten omdat we geen beren gezien hebben.)
4. Meest verrassende plek dicht bij huis
Tijd om een beetje chauvinistisch te zijn. Qua religieus erfgoed blijft de site van de Abdij van ‘t Park ongeëvenaard volgens mij. En ik hoef maar op de fiets te springen om er te geraken.
5. Leukste winterbestemming
Mja, de laatste keer dat mijn vriend en ik nog echt op winterreis met sneeuw en zo trokken, is van 2003 geleden. En na het fiasco dit jaar weet ik niet of we nog snel opnieuw een poging zullen ondernemen. Laat ik dan maar voor Polen gaan, louter en alleen omdat ik daar in februari 2002 één van de meest memorabele weken in mijn leven heb doorgebracht samen met mijn studiegenootjes.
6. Beste restaurant waar ik op vakantie at
Culinaire ontdekkingen zijn voor mij onlosmakelijk met het reizen verbonden. Eten is zo’n belangrijk onderdeel van een cultuur dat ik mensen die elke reis wanhopig op zoek gaan naar een McDonalds gewoonweg niet kan begrijpen. Voor deze vraag ga ik het mezelf een beetje gemakkelijk maken en teruggrijpen naar een ervaring die nog vers in het geheugen ligt: onze laatste maaltijd in Brno bij Koishi. Al de restaurants die we bezochten in Brno waren de moeite, maar Koishi was toch wel het allerbeste.
7. Mijn favoriete manier van reizen
Goh, lastig, lastig, want de manier van reizen is natuurlijk heel erg afhankelijk van de bestemming die je kiest. Als je naar IJsland reist, kom je uiteraard niet ver met het openbaar vervoer. Mocht het mogelijk zijn om zo de hele wereld rond te reizen, dan zou ik, denk ik, voor de boot kiezen. Onze cruise op de Nijl vind ik nog altijd één van de meest aangename manieren om ons te verplaatsen: ‘s nachts varen terwijl wij in dromenland waren en overdag langs de Nijl uitstapjes maken.
Goeie tweede: de Japanse shinkansen.
8. Beste overnachting
Zonder twijfel: Otterburn B&B. De gastvrijheid die mijn vriend en ik in deze B&B mochten ervaren, daar kan geen vijf-sterrenhotel tegenop!
9. Het mooiste hotel
Marina Bay Sands. Dat zwembad alleen al…
10. De meest verrassende stad
Poznán! Niet veel van verwacht, een bijzonder aangename kennismaking met één van de kleurrijke oud-hoofdsteden van Polen.
11. Nog op mijn lijstje
Euh wel, mijn lijstje met interessante bestemmingen is bijzonder lang. Dus laat ik mij beperken tot twee bestemmingen per continent.
Eén uur salsa + één uur squash op één avond! En nadat ik mijn squashpartner op overtuigende wijze had ingemaakt, had ik het gevoel nog energie over te hebben voor een bijkomend uurtje salsa.
Ik zou echt wat meer tijd moeten vrijmaken om te sporten, heb er achteraf altijd zo’n deugd van. Misschien binnenkort nog eens gaan rollerbladen als het weer wat beter wordt.
Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.
Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉
Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.
Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.
![IMG_0007[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_00071-e1461624153171.jpg)
![IMG_0004[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2016/04/IMG_00041-e1461624161731.jpg)
Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.
Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!
Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.
Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.
Na ons bezoek aan Hertog Jan en mijn nogal onfortuinlijke zeiltocht de dag nadien hadden we meteen een nieuwe datum vastgelegd voor een volgende culinaire ervaring met onze vrienden. Waar die zou plaatsvinden, hadden we echter nog niet bepaald. Tot ik in de kranten las dat Kobe Desramaults eind 2016 zou stoppen met In de Wulf, wat mij betreft nog altijd het beste restaurant waar ik ooit gegeten heb. De keuze was dus snel gemaakt. Helaas bleek de zaterdag die wij oorspronkelijk geprikt hadden voor onze afspraak helemaal volzet. Gelukkig was er op vrijdag wel nog plek. Wat heen-en-weer-sms-verkeer later, was alles in kannen en kruiken. Een tafeltje voor vier personen en twee slaapkamers om niet in het holst van de nacht vanuit het verre Heuvelland te moeten terug rijden.
Mijn vriend zag het niet zitten om met de auto vanuit Brussel te vertrekken, dus spoorden we eerst terug naar Leuven om van daaruit te vertrekken. Een lange, lange autorit met redelijk wat file later, arriveerden we een klein half uur voor de aanvang van ons diner. Net op het moment dat we met de wagen de parking op draaiden, zagen we opeens twee bekende gezichten. En neen, het waren niet de vrienden waarmee we afgesproken hadden. Het waren de vrienden waarmee we op de vestingen in Ieper waren gaan wandelen! Zij hadden net als wij gedacht: als we nog één keer In de Wulf willen gaan eten, dan is’t nu of nooit. En ‘t grappige is, dat ze in gezelschap waren de ouders van het vriendje dat mee de zoektocht op de vestingen had gedaan. Wat een ongelooflijk toeval en wat een fijne verrassing!
We probeerden een gezamenlijke aperitief met z’n achten te regelen, maar dat bleek te lastig. Het personeel was wel zo vriendelijk om aan te bieden om de afsluitende koffie te serveren in het salon waar we wel met acht personen samen konden zitten. Ideaal!
En toen begon de maaltijd waarbij we van de ene naar de andere smaaksensatie geleid werden. Ok, ik kan natuurlijk niet vergelijken met The Jane of zo, maar voor mij blijft In de Wulf het beste restaurant van België. Echt subliem. En fijn dat we een rondleiding in de keuken kregen, waar de geuren van het eten dat er gerookt werd ons al op voorhand deden watertanden.
Wat wij aten:
Wat wij dronken (want zo’n menu, daar moet je wel de aangepaste wijnen bij drinken):
Super dat er een paar ‘oranje’ wijnen tussen zaten. Deze ongefilterde witte wijnen waarbij de schil van de druif verwerkt wordt, heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen bij het Land aan de Overkant. Een kennismaking die naar meer smaakte. Oja, de wijnen werden dit keer niet bijgeschonken, dus zo zat als de vorige keer waren we beslist niet. 😉
Het personeel hield woord en we sloten de avond met z’n achten af in het salon met heerlijke thee en nog enkele versnaperingen om de laatste gaatjes te vullen.
µ
Doodzonde dat dit geweldige restaurant eind dit jaar de deuren sluit.