Opening BOZAR Electronic Arts Festival

Donderdag was ik uitgenodigd op een uitwisselingsproject tussen Nederlandse en Duitse collega’s die met dezelfde materie als ik bezig zijn. Heel inspirerende gesprekken gehad en interessante connecties kunnen leggen.

De dag werd in stijl afgesloten op de opening van het BOZAR Electronic Arts Festival. Alhoewel het al de vijfde keer is dat BOZAR dit festival organiseert, was het de eerste keer dat ik deelnam. De speeches hadden ze wat mij betreft gerust mogen skippen. Ongelooflijk saai en dat voor een festival dat zich als doel stelt boeiende kruisbestuivingen tussen kunst en technologie in de kijker te zetten. Ik had al bijna rechtsomkeer gemaakt. 😉

Gelukkig was de tentoontelling andere koek. Zeer knappe werken, al stelde ik me bij sommige werken wel de vraag of het hier nog wel over kunst ging, aangezien de nadruk zo sterk op het technologische aspect lag. Ik denk hierbij aan de kunstmatige ledematen en de andere toepassingen die zich in de medische sector situeerden.

Oja, fan van deze ongelooflijke schoenen!

De lekkere boterham met mozarella in het gloednieuwe Victor Bozar café in gezelschap van de mensen die ik tijdens de uitwisseling had leren kennen, was de perfecte afsluiter van de dag.

Afscheid + goed nieuws!

Vandaag was de laatste dag van onze jobstudente. Ongelooflijk hoe snel die drie weken voorbij gevlogen zijn. Om haar te bedanken voor het harde werk (niet overdreven: wat een ijverig meisje, dat wordt zeker een topstudente!), had ik in de namiddag voor taart gezorgd (enfin ja, mijn medewerkster om taart gestuurd omdat ik zelf ‘s middags moest doorwerken). Omdat het vandaag zo’n hectische dag was, kon ik pas met een half uur vertraging bij aan tafel schuiven. Onze studente had zelf voor chocolaatjes gezorgd, iets wat natuurlijk altijd geapprecieerd wordt. Ze keek duidelijk uit naar die nieuwe fase in haar leven: de start van haar bachelor in de toegepaste taalkunde. We wensten haar (uiteraard) allemaal veel succes.

Tijdens dit gezellig samenzijn, kwam het nieuws binnen dat mijn nieuwste medewerker die in februari startte en op een tijdelijk contract tewerkgesteld is, een contract van onbepaalde duur zou krijgen. De timing had amper beter kunnen zijn! Ze was duidelijk heel erg blij. Voor de eerste keer in haar leven een vast contract. Super nieuws! Voor haar, maar ook voor ons team, want ze is een geweldige aanwinst.

Na al dat lekkers moest ik nog een beetje heel veel werken, maar voor één keer deerde me niet dat ik wat langer moest blijven op een vrijdagavond. Zoveel jeugdig enthousiasme deed mijn hart deugd.

Girls night out!

Op stap gaan met ons vriendinnengroepje van acht collega’s is altijd een hele onderneming. De eerste horde die genomen moet worden, is een datum vinden die in ieders agenda past. Als deze onderneming tot een goed einde gebracht is, volgt de volgende uitdaging: beslissen waar we iets gaan eten. Na zware en moeizame onderhandelingen wordt dan eindelijk de knoop door gehakt en kan het plezier beginnen!

Ditmaal zakten we niet naar Leuven af voor ons avondje uit. We werden immers op het aperitief verwacht bij onze recent van Leuven naar Brussel verhuisde vriendin. We bewonderden haar spiksplinternieuwe appartement in de Marollenwijk en dronken een flesje cava (of twee) om te klinken op deze nieuwe fase in haar leven. En we hadden nog meer redenen om te klinken. Een andere vriendin maakte het nieuws bekend dat ze zwanger was. Heel blij voor haar, want haar eerste zwangerschap is niet zo goed afgelopen. Je zag dat ze nog niet voluit durfde genieten van dit nieuwe leven in haar buik, maar dat komt ongetwijfeld nog.

Ons avondmaal aten we in restaurant Easy Tempo niet zo ver van het appartement van onze vriendin. Een no nonsense Italiaans restaurant dat mij toch ietwat teleurstelde. Ik bestelde één van mijn lievelingspasta’s: spaghetti alle vongole, maar vond slechts elf schelpjes in mijn gerecht. Dat mocht gerust wat meer zijn. De limoncello als afsluiter werd daarentegen zeker geapprecieerd!

Zoals dat meestal gaat als je in gezelschap van vriendinnen bent, vloog de tijd. Een groep van acht personen is spijtig genoeg net iets te groot om alle gesprekken goed te kunnen volgen. Dus ik heb naderhand altijd het gevoel dat ik een hoop gesprekken half gevoerd heb. Misschien moeten we onze frequentie van samen op stap gaan verhogen zodat we minder te vertellen hebben als we elkaar weerzien. 😉

7 jaar M!

My god, de tijd vliegt. Het lijkt pas gisteren dat ik bij de opening aanwezig was en foto’s maakte van de (toen nog) prinsessen Maxima en Mathilda. Proficiat, M Leuven!

Wandelen in de Lommelse Sahara

Niets zo goed om van een lichte kater af te geraken dan een stevig onbijt! B&B De Watering stelde ook op dat vlak niet teleur. Bijzonder uitgebreid ontbijt met als topper een overheerlijk spiegeleitje.

En als de kater na al dat lekkers nog niet helemaal verwerkt is, dan gooien wij er nog een stevige wandeling van 14 kilometer tegenaan! Het weer was minder stralend dan tijdens onze wandeling door Brussel, maar de omgeving deed ons de grijze wolken snel vergeten. Wat een prachtig natuurgebied, die Lommelse Sahara. Zoveel mooie plekken in ons eigen land waarvan ik het bestaan niet eens ken! ‘t Is eigenlijk een beetje beschamend. Gelukkig hielpen mijn broertje en zijn vriendin dit gat in mijn Limburgse cul-/natuur te dichten.

Na deze fijne wandeling was het tijd voor een extreem late lunch (14.30u) bij taverne De Waterkant. Een simpel wokgerecht was de perfecte afsluiter van ons weekendje Lommel.

Culinaire ontdekkingen bij Cuchara

Mijn broertje en ik verschillen op heel veel vlakken van mekaar, maar wat lekker eten en drinken betreft, weten we elkaar moeiteloos te vinden. Mijn vriend en ik moesten dan ook niet lang nadenken toen mijn broertje en zijn vriendin voorstelden om samen te dineren in sterrestaurant Cuchara. Bij zo’n culinaire belevenis horen natuurlijk aangepaste wijnen en omdat we geen van allen de waterdrinkende pineut wilden zijn, was een reservatie bij B&B De Watering snel gemaakt. Uitstekende en bijzonder gastvrije B&B trouwens. Ideaal voor wie de mooie streek rond Lommel wil verkennen.

Na een (alcoholvrij) welkomstdrankje en een heerlijk ontspannende douche, tutten we ons op voor een feestelijk avondje uit. Een heel vriendelijke Lommelse taxichauffeur bracht ons van de B&B naar het restaurant. Alwaar een opeenvolging van heerlijkheden voor onze neus op tafel getoverd werden. Al moet ik zeggen dat ik toch niet helemaal overtuigd was van het concept van de bestekmap. Wat mij betreft mag de chef zelf beslissen of zijn gerecht met een mes/vork/lepel gegeten mag worden. Nu lag het ding me al te vaak in de weg.

Dit aten wij:

Wakamé – Matcha – Rode Biet

Appel

Gedroogde Coquille – Tomaat

Manchego

Maïs – Ponzu

Mimolette – Zuurdesem

Kreeft – mierikswortel

Sojaboon – Erwt – Foie Gras

Hamachi – Komkommer – Bulgur

Hoeve-ei – Kombu

Pluma – Ui

Pompelmoes – Braambes

Chocolade – Shiso

Zoetigheden

Dat de jonge chef-kok zich voor zijn creaties duidelijk door de Japanse keuken heeft laten inspireren, wist mij bijzonder te bekoren. Heel fijn om in veel gerechten de invloed van één van mijn lievelingskeukens op te merken. De chef bracht trouwens zelfs verschillende gerechten aan tafel wat ons de gelegenheid gaf hem hiermee te complimenteren. Het volledig zwarte interieur met als enige accent een prachtig goudkleuring kunstwerk vond ik iets te donker, maar door de spaarzame verlichting bleef het effect dat de vlotjes bijgevulde wijnglazen hadden, wat beter verborgen. 😉

Dankzij de bijzonder sympathieke taxichauffeur geraakten we gelukkig heelhuids terug in onze B&B. Al moet ik toegeven dat de gesprekken in de taxi zelf me niet bepaald meer helder voor de geest staan. 😉

Een culinair uitmuntende avond!

Een zonovergoten wandeling doorheen Brussel

Gisteren vond onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit plaats. Vorig jaar eindige deze dag helemaal natgeregend en verkleumd. Dit jaar troffen wij echter een uitzonderlijk mooie, zonnig zomerdag in wat ongetwijfeld de geschiedenis zal ingaan als de warmste septembermaand aller tijden (totdat dit record over een paar jaar opnieuw verbroken wordt als gevolg van global warming). Uitgedost in mijn meest fleurrijke zomerkleedje met daaronder mijn wandelsandelen, wandelde ik met acht andere collega’s 14 kilometer doorheen Brussel. Een wandeling die ons van het Atomium, langs Thurn&Taxis, via de Vismarkt naar Brussel Centraal bracht. De wandeling op zich vond ik niet bijster spectaculair, maar daar draait het in deze niet om. Het gaat immers om het gezellig samenzijn met collega’s. Zo’n wandeling leent zich immers goed tot gesprekken die de werksfeer overstijgen. Heel aangenaam om je collega’s eens op een andere manier te leren kennen.

Uiteraard levert een zonovergoten editie geen echt heroïsche verhalen op, maar deze editie zal herinnerd worden als die met het Beste Weer Ooit en de editie dat alles zo vlot ging dat we veel eerder dan verwacht uitgewandeld. Ok, toegegeven de beslissing om het traditionele middagmaal te vervangen door een picknick zal daar ook wel voor iets tussen zitten (één van de vorige edities brachten we méér dan een uur al wachtend op ons eten door). We hadden dus meer dan voldoende tijd om naar het einde van de wandeling toe een ijsjespauze in te lassen bij ijssalon Gaston op de Vismarkt. De ideale afsluiter van een perfecte dag!

Sushi lunch!

Heerlijk toch, die zomerse temperaturen? Zalig om ‘s ochtends met een open kleedje en open schoenen naar het werk te kunnen gaan en dat vakantiegevoel nog even te rekken. Het lijkt wel alsof de zomer haar slechte begin dubbel en dik wil goed maken. Mij hoor je alvast niet klagen…

Ideaal weer ook voor lunch dates. Mijn voormalige squashpartner, die ik na zijn verhuis naar Mechelen helaas niet zo vaak meer ziet, heeft momenteel een tijdelijke opdracht in Brussel. Dus maakten we van de gelegenheid gebruik om bij te praten en kaiten sushi te eten. Het doet me deugd te zien hoe hij zijn draai gevonden heeft. Na gezondheidsproblemen en een mislukt huwelijk is hij nu een trotse papa van een flinke zoon van acht maanden oud. Nooit gedacht dat ik samen met hem aan tafel naar filmpjes van zijn kind zou kijken. Ben oprecht blij voor hem, zelfs al kon hij maar een paar stukjes sushi eten omdat hij wellicht een virus van zijn zoontje had over gekregen. 😉

Villa Otrang

Niet ver van Bitburg ligt de prachtige Romeinse Villa Otrang. Het was tripadvisor die ons deze bestemming suggereerde en de villa bleek een echte parel te zijn. Ik was zwaar onder de indruk van de verfijnde mozaïeken die vermoedelijk uit de eerste of tweede eeuw na Christus dateren. Schitterend! Als jullie in de buurt zijn, deze villa is een bezoek meer dan waard. Ik laat jullie mee genieten:

De jeugd van tegenwoordig

Sinds 1 september stelt mijn team een jobstudente te werk. Een piepjong meisje dat net haar middelbare school heeft afgerond en in afwachting van haar start in het hoger onderwijs nog wat centjes komt bijverdienen door documenten over te zetten van Documentum naar Sharepoint. Wij zijn superblij met haar inzet en werklust, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus nodigde ik haar uit om deel te namen aan de jaarlijkse teamactiviteit nu donderdag. We zouden met een groepje van een tiental collega’s een wandeling van zo’n 14 km door Brussel maken.

Ik gaf duidelijk aan dat het haar vrij stond om deel te nemen. Ze kon die gewoon gaan werken ofwel aansluiten bij ons wandelgroepje. Dat ze misschien niet meteen dolenthousiast zou zijn om samen met in haar ogen ongetwijfeld een bende oudjes te gaan wandelen, kon ik ergens wel begrijpen, maar hey, als ik op die leeftijd de keuze gehad zou hebben om een dagje betaald te gaan wandelen met wat oude zakken dan wel een dagje saai repetitief werk te doen, zou ik daar beslist niet lang over hoeven nadenken hebben. Groot was dus mijn verbazing toen ze mij zei dat ze liever op het werk wou blijven, ‘omdat ze niet zo graag wandelde’. Ik wist heel even niet wat zeggen en had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik door een diepe generatiekloof verzwolgen werd.

Tweede voorval dat mij evenzeer met de mond vol tanden liet staan: op mijn uitnodiging om een teamoverleg bij te wonen, in de veronderstelling dat dit wel interessant zou zijn voor haar, bedankte ze vriendelijk met de woorden: “Mijn mama zegt dat dat saai is.” Wat zegt een mens op zoveel ontroerende oprechtheid? (En dan had ik nochtans speciaal koekjes voorzien!)

Is dit exemplarisch voor de jeugd van tegenwoordig of ben ik gewoon op een uitzonderlijk specimen gestoten?

Yet Another Blog

Life on my side