Ramen in Brussel

Gisterenavond had ik na het werk afgesproken met een vriendin die ik leerde kennen in de tijd dat bloggen nog hip en populair was. Ondertussen staan we allebei wat verder in onze professionele carrière en het is fijn ideeën uit te wisselen en samen te babbelen, over het werk of de vrije tijd. Heel knap hoe mij vriendin in zichzelf gelooft en onbevreesd en gestaag opklimt in het bedrijf waarvoor ze onlangs is beginnen werken. Een echte power woman!

We begonnen de avond met een drankje op het terras van La Flaque, een nieuwe Brusselse biowijnbar. Zolang het weer het nog toelaat, blijven we terrasjes doen! De schuimwijn was ok, maar de uitleg over de wijnen mocht toch iets meer zijn dan gewoon snel de druivensoort afraffelen. Maar wellicht ben ik verwend door mijn bezoekjes aan Terroir en Surlie in Leuven.

Na een glaasje wijn als aperitief wandelden we een paar meter verder naar Menma voor een lekkere portie ramen met huisgemaakte noedels. Wel jammer dat we in een gebricoleerd hokje met plastieken folie bevestigd aan een houten frame terecht kwamen. Dacht dat het ondertussen al lang duidelijk was dat die plexiglazen schermen en afgeleiden niets bijdragen om het virus af te remmen. Gelukkig smaakte de ramen uitstekend!

We sloten de avond af met een theetje en een huisgemaakte limonade in het gezellige café De Markten.

Een fijne avond die voor herhaling vatbaar is!

Een mooie plek…

Voor een moeilijke vergadering. Echt niet fijn om samen te zitten met een groep mensen die het duidelijk lastig hebben en hen geen enkele oplossing te kunnen aanreiken. Ik zou de sfeer tijdens de vergadering nog het best kunnen omschrijven als een regelrechte begrafenisstemming.

Het leven van een leidinggevende gaat niet altijd over rozen. Gelukkig bracht de mooie omgeving iets van troost.

Art Center Hugo Voeten

Deze namiddag brachten mijn vriend en ik samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes een bezoek aan Art Center Hugo Voeten. Ik wist eerlijk gezegd niet goed wat ik van dit bezoek moest verwachten, maar was aangenaam verrast, zowel door de collectie zelf als door de renovatie van de oude Graanfabriek waarin het Art Center gehuisvest is. Enige minpunt: ik miste echt wat uitleg over de werken. Nu kreeg je een paar blaadjes papier met doorlopende tekst zonder afbeeldingen mee en moest je zelf op zoek gaan naar de werken die beschreven stonden in een brochure die eruit zag alsof iemand deze rap uitgetypt had op een typemachine en vervolgens rap rap gekopieerd had. Geen enkel werk in de collectie was voorzien van titel of kunstenaar, wat de zoektocht om de tekst in de brochure te verbinden aan het juiste kunstwerk niet al te makkelijk maakte. Alle respect voor de visie van Hugo Voeten die de kunstwerken voor zich wil laten spreken, maar mijn ervaring is dat een woordje uitleg je een kunstwerk op een heel andere manier kan laten ervaren. Ik kom dus heel graag nog eens terug mét een gids.

De drie nichtjes (8, 10 en 12) vonden het tot mijn grote verbazing erg boeiend. Op het einde raakten ze het wel een beetje beu, maar ze keken bijna anderhalf uur vol interesse naar de werken en gaven hun eerlijke commentaar. Mijn voorkeur ging uit naar de werken van Belgische kunstenaars Jules Schmalzigaug, Léon Spilliaert en Floris Jespers, maar ik was ook gefascineerd door het werk van de mij volstrekt onbekende Bulgaarse kunstenaars dat echt een prominente plek inneemt in de collectie van Hugo Voeten. In totaal bevat de collectie meer dan 700 werken van ongeveer 130 Bulgaarse kunstenaars. Hugo Voeten had duidelijk een bijzondere band met dit land.

Hieronder wat indrukken van het Art Center.

Na ons bezoek waren we met z’n allen uitgenodigd voor het avondmaal bij de ouders van mijn vriend. Naar goede gewoonte speelden we een paar spelletjes Exploding Kittens om daarna te genieten van het huisbereide koninginnenhapje. Van scratch gemaakt door de vader van mijn vriend. Toegegeven, de saus zag er ietwat mislukt uit, maar het smaakte heerlijk! Lang leve de klassiekers!

Ik kreeg ook een erg mooie tekening cadeau van één van de jongedames, geïnspireerd door haar bezoek aan het Art Center. Wie kan er iets op tegen hebben om als een halfnaakte godin afgebeeld te worden? ,-)

Het Land aan de Overkant en cocktails bij Bar Nine

Zaterdag 2 oktober was al een dikke maand of twee gereserveerd voor een diner in het Land aan de Overkant met onze vrienden uit Hasselt. Alweer een paar vrienden die we niet meer gezien hadden sinds de coronacrisis. (Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat onze kameraad vorig jaar nog iets is komen drinken bij ons na zijn opleiding in Leuven, maar ik schijn dit illustere moment niet meer terug te vinden in mijn archieven.)

We hadden de beste tafel van het restaurant: vlak bij de open keuken. Fantastisch om een blik te kunnen werpen op de plek ‘where the magic happens’. Maar we concentreerden ons toch vooral op onze vrienden, want er viel veel bij te praten. Drie kinderen, allebei een full time job, een eigen bedrijf, plus een handvol hobby’s én dan nog bijstuderen. Jah, dan steekt het toch wel dat ik voor mijn (toegegeven, meer dan) full time job bijna al mijn hobby’s heb moeten laten varen. Misschien moet dat een goed voornemen zijn voor 2022: terug één hobby opnemen… Bij voorkeur een taalcursus.

En ja, het eten was naar goede gewoonte weer fantastisch. Al viel het me wel op dat de wijn een pak minder royaal werd bijgeschonken dan vóór de coronacrisis.

Appetizers:

Roodbaars, mierikswortel en karnemelk:

Tonijn, cassis & radijs:

Schelvis, aardappel & choron:

Wilde eend, schorseneer & biet:

Kaas van bij Elsen:

Na het diner wilden onze vrienden graag nog iets gaan drinken in de stad. Helaas waren op zaterdagavond na 22u al mijn favoriete wijnbars (Octobar, Convento, Terroir en Surlie) gesloten. Dus zakten we af naar de Oude Markt en slaagden we er met heel veel geluk in een plaatsje te veroveren bij Bar Nine. De cocktails waren erg lekker, maar de muziek stond er te luid naar mijn goesting en echt comfortabel zitten was het niet op die kleine poefjes. Naar mijn persoonlijke mening hadden we beter een digestiefje gedronken bij het Land aan de Overkant. Jammer dat al die wijnbars zo vroeg sluiten.

Ladies dineren Onder den Toren

Gisteren samen met de Leuvense dames genoten van een topavondje in restaurant Onder den Toren. Spijtig genoeg kon onze goede vriendin D er niet bij zijn. D was deze donderdag 30 september uitgerekend om te bevallen en had toegezegd om te komen, indien haar toestand het toeliet, uiteraard. Helaas voelde ze zich donderdagochtend niet zo goed en besloot ze veiligheidshalve toch maar af te zeggen. Geheel en al begrijpelijk! Ik zag ons al met een groepje dames naar het UZ afzakken voor de bevalling. 😉

Even zag het ernaar uit dat ons avondje in het water zou vallen, want bij het binnen komen in het restaurant, bleek dat onze reservatie niet genoteerd was. Terwijl ik nochtans echt wel gebeld had! De dame aan de lijn had me zelfs gezegd dat ze aan het renoveren waren, maar nét zouden opnieuw open zijn, de week waarin ik wilde reserveren. Zoiets zuig je niet uit je duim en de barman besefte duidelijk dat er een vergissing was gebeurd. De bediening zettn wat extra tafels bij op het eerste verdiep (waar een verjaardagsfeestje aan de gang was) en zo hadden we alsnog een plaatsje voor ons zessen. Wel een beetje jammer dat we op het eerste verdiep zaten, want de feestende tafel produceerde wel wat lawaai (wellicht was het de bedoeling deze verdieping exclusief vrij te houden voor het feestje), maar goed, we waren al blij dat we niet door de Leuvense straten moesten dwalen op zoek naar een alternatief.

Het eten zelf was lekker, maar voor mij waren het vooral de cocktails die met de pluimen gingen lopen. De meeste cocktails waren gebaseerd op klassieke recepten, waaraan de barman zijn eigen draai had gegeven. Echt zalig! Ik startte de maaltijd met een whiskey sour en eindigde hem met een prikkelpoppie mengeldrankje. Van de naam alleen al word je licht in het hoofd. 😉

Aperitiefhapje:

Cocktails als aperitief:

Moambe:

Cocktails als dessert:

The Foodbag oogst van de week!

Een zeer succesvolle Foodbag oogst deze week! Elk van de drie gerechten zou ik met plezier nog eens op het menu zetten.

Garnalen met (goed verstopte) spinaziepuree en champignons:

Geroosterde herfstgroenten met peer, labneh en pittige saus:

Open ravioli met champignons, mozzarella en truffeltapenade

Onthulling nieuw topstuk in M!

Yep, het blijft topstukken regenen in september. Vandaag mocht ik in M de onthulling bijwonen van een prachtig bewaarde Maria Lactans uit de vroege 13de eeuw vervaardigd in Verona, vermoedelijk door de Veronese beeldhouwer Brioloto de Balneo. Het Mariabeeld is vervaardigd uit Marmo rosso di Verona, een soort kalksteen eigen aan de Noord-Italiaanse regio. Wereldwijd zijn er slechts zes gelijkaardige beelden bekend, waarvan er drie in Italië terug te vinden zijn. Het werk dat nu een plek krijgt in M Leuven is het best bewaarde van de reeks, met resten originele polychromie.

En amai, wat een prachtig werk. De raadselachtige uitdrukking van de Madonna zuigt de aandacht naar zich toe. Waaraan denkt ze terwijl ze het kindje Jezus de borst geeft? De details van de plooien zijn magnifiek en idd, hier en daar kon ik nog sporen van kleur ontwaren. Hoe fantastisch moet dit beeld eruit gezien hebben in kleur! Alleszins een goeie reden om nog eens bij M binnen te springen.

Helaas kon ik niet blijven plakken voor een babbel achteraf, want vlak na de onthulling kreeg ik telefoon dat over een kwartier mijn aanwezigheid gewenst was op een spoedvergadering over een zeer delicaat onderwerp. Dus repte ik me in zeven haasten naar huis om stipt op tijd de Microsoft Teams vergadering op te starten.

Sfeer opsnuiven tijdens het WK

Toegegeven, ik ben afgehaakt als supporter van het wielrennen na de fameuze Festina-affaire en buiten Wout Van Aert, Remco Evenepoel en Jasper Stuyven, had ik geen flauw idee wie er nog zoal mee koerste, maar hey, als het WK bijna naast jouw deur passeert, kan je dit massa-event moeilijk negeren. Dus trokken mijn vriend en ik zondag de stad in om de sfeer op te snuiven. En sfeer was er, amai. Spreekkoren die de naam van Wout Van Aert scandeerden, luid applaus voor de voorbij flitsende renners, zelfs de allerlaatsten, en gewoon in het algemeen veel ambiance én veel pintjes.

Mijn vriend en ik wandelden langs de minder interessante plekken om renners te spotten, natuurlijk, ik kan me voorstellen dat de échte supporters op één van de hellingen op het parcours stonden en daar misschien al wel eens een niet zo vriendelijke woord naar het hoofd van de latere winnaar Alaphilippe slingerden. Maar ik merkte vooral een Leuven op waar massaal veel volk zich uitstekend amuseerde en de coronacrisis tot een ver verleden leek te behoren.

Al moet ik zeggen dat de fantastische ambiance een stevige deuk kreeg toen de winnaar géén Belg bleek te zijn. Als een opgeblazen ballon die je plots loslaat zonder dat je hem dichtgeknoopt hebt. Je voelde de stad opeens stil worden. Al denk ik stiekem dat het maar goed is dat er geen Belg gewonnen heeft, wie weet wat die feestende mensenmassa voor een overlast teweeg gebracht zou hebben.

We sloten de namiddag af in onze favoriete brasserie L’Etoile d’Or, met een stevige steak met archiducsaus. (De frietjes staan niet afgebeeld op deze foto.)

Van Olhão naar Tavira – 3 augustus 2021

Ook vandaag is het ontbijt gezellig chaotisch, maar het personeel is zo vriendelijk en enthousiast dat je hen dit amper kan kwaad nemen.

Na het ontbijt vertrekken we met onze huurwagen naar Tavira. Het is maar een korte rit en mijn vriend en ik zijn veel vroeger dan het check-in tijdstip in hotel Don Rodrigues, dat zich iets buiten Tavira bevindt. De vriendelijke onthaalbediende zoekt echter in zijn systeem op of er al schoongemaakte kamers beschikbaar zijn en dat blijkt het geval. Het is wel een kamer met een dubbel bed in plaats van het door ons gevraagde twin bed, maar we knikken snel ja wanneer hij vraagt of dat ok is. Kunnen mijn vriend en ik heroïsche gevechten voeren om het deken! (Ja, wij boeken tegenwoordig steeds vaker aparte bedden, vooral omdat mijn vriend een slechte slaper is en ik hem ‘s nachts vaak wakker maak, omdat ik nogal veel beweeg in mijn slaap en ik naar het schijnt altijd de lakens en dekens monopoliseer.)

We frissen ons even op en trekken naar het stadscentrum van Tavira. Hotel Don Rodrigues is gelegen aan een heel drukke invalsweg, dus het eerste deel van de wandeling is niet zo aangenaam, maar na een paar minuten bereiken we de gezellige straatjes van het mooie Tavira.

We bezoeken eerst de camera obscura, geïnstalleerd in een oude watertoren. Naar mijn aanvoelen is dit ouderwetse optische instrument een goeie manier om inzicht te krijgen in hoe een stad in mekaar steekt. De vriendelijke heer die de camera obscura bedient, spreekt vlotjes Portugees, Spaans, Frans én Engels. Hij schudt zelfs een paar Nederlandse woordjes uit zijn mouw wanneer hij hoort dat we uit België zijn. En ja, hij toont het welbekende camera obscura trucje: met een gevouwen papiertje vangt hij wat voertuigen die op een brug rijden. Blijft leuk. Continue reading →

Dinner and Risk with friends

Na mijn terugkeer uit Antwerpen sprongen mijn vriend en ik de fiets op en fietsen naar Heverlee voor een bezoek aan onze vrienden en hun zoon, die groeit als kool en praat als een tienjarige. Ongelooflijk!

We genoten samen van het prachtige nazomerweer met een glaasje champagne en aperitiefhapjes in de tuin. Ook de jongste in ons gezelschap liet het zich goed smaken.

We bewonderden ook de vooruitgang van de werken in de dakkamer. Benieuwd naar het eindresultaat. (En ja, net buiten beeld van onderstaande foto staan twee stoere heren klaar om meteen in actie te schieten bij de minste foute beweging van deze dappere peuter.)

We genoten samen van verse pasta met scampi en champignons en gooiden ons, voorzien van dessert, vervolgens in een bittere strijd tot het einde. Helaas, de overwinning ontglipte mij net op het allerlaatste moment: één miezerig geel infanteristje versperde mij de weg. Mijn vriend hield dapper stand en zorgde er voor dat ik helaas mijn opdracht, alle gele legers vernietigen, niet kon voltooien. Hierdoor lag de weg naar de overwinning wijd open voor onze kameraad, die de volgende beurt zijn eigen opdracht wél tot een goed einde kon brengen. Zucht, de Risk-goden lieten mij in de steek… Gelukkig was er lekkere wijn als troost!

Yet Another Blog

Life on my side