werk

Alweer een pensionering

Nog nooit naar zoveel pensioneringsvieringen van collega’s geweest als dit jaar. Concreet betekent dit dat er zich op mijn werk momenteel een heuse generatiewisseling aan het voltrekken is. Helaas, de meeste gepensioneerden worden niet vervangen, waardoor de werklast enkel toeneemt. Dit feit, gepaard gaande met de op til zijnde reorganisatie, maakte dat er vanavond op de receptie een beetje meer gemord werd dan gewoonlijk. Ook door mezelf, moet ik hier volledigheidshalve aan toevoegen. Het gevoel dat het bedrijf waarvoor je al jaren werkt, langzaam aan het kapseizen is, terwijl je machteloos op zoek bent naar een reddingsboei, is niet plezant.

Gelukkig waren er genoeg drank en hapjes om de ietwat zurige oprispingen weg te spoelen en heeft het feestvarken oprecht genoten van zijn feest.

Hét evenement van het jaar

Het was niet de eerste keer dat mijn team dit event organiseerde, het was wel de eerste keer dat ikzelf samen met twee collega’s rechtstreeks verantwoordelijk was voor de inhoudelijke kant van het gebeuren. En dat maakt dat je de dingen toch lichtelijk anders bekijkt. Voor jezelf ben je altijd strenger dan voor een ander.

Het voorbereidende parcours en dan specifiek de samenwerking met de praktisch verantwoordelijke was bijzonder hobbelig verlopen en ook de voorbereidende gesprekken met de keynotespreker verliepen moeizaam. Kwam daarbij dat ongeveer ons ganse communicatieteam met een burnout thuis zat of met verlof was, waardoor ik uiteindelijk zelf moest instaan voor de communicatie op de website en via mail.

IMG_1574

IMG_1578

Als ik voor mezelf de evaluatie maak, kom ik tot een ganse waslijst van zaken die beter konden. Van onduidelijke taakafspraken, over amateuristische communicatie, de weinig inspirerende keynotespreker tot de archislechte broodjes tijdens de lunch (echt miserabel, ik schaamde me dood). Toch is de feedback die we kregen overwegend positief en was het fijn om samen met mijn twee collega’s inhoudelijk verantwoordelijken samen te werken.

Ik genoot de dag voordien eveneens van het fijne etentje met de keynotespreker in het Grand Café van deSingel en de overnachting in hotel Ramada Plaza maakte dat ik ‘s ochtends in optima forma aan de dag kon beginnen. Begrijp me niet verkeerd, onze keynotespreker was een absoluut aimabel man met zeer goeie ideeën, maar helaas niet zo’n bevlogen spreker op een podium. Jammer dat Peter Hinssens zich niet kon vrijmaken voor ons evenement. En jawel, de receptie was het moment van de grote ontlading. Die glaasjes schuimwijn smaakten me enorm!

IMG_1563

IMG_1569

Uiteindelijk is alles de dag zelf op zijn pootjes terecht gekomen, dankzij teamwork en vele helpende handen. En dat is uiteraard het belangrijkste.

Indische lunch

‘t Zijn zware dagen op het werk. We zitten in de laatste rechte lijn naar het grootste en belangrijkste evenement dat we dit jaar organiseren en tot nu toe zijn de voorbereidingen met veel horten en stoten verlopen. Discussies over verantwoordelijkheden, mensen die ziek thuis zitten, mensen die vakantie nemen op de slechtst denkbare momenten en een algemene malaise veroorzaakt door alweer een reorganisatie in het vooruitzicht.

Daarom doet het echt deugd om eens een langere middagpauze te nemen dan gepland en met een bende toffe collega’s iets te gaan eten in de Bombay Inn, een klein, maar fijn Indisch restaurant. Dat ik daardoor deze vrijdag wat langer moest werken, nam ik er dan ook zonder morren bij.

IMG_1508

IMG_1509

Op stap met de collega’s

Donderdagavond stond er alweer een after work drink met de collega’s op het programma. De opkomst was minder groot dan andere keren, maar het is niet de kwantiteit die telt maar de kwaliteit, nietwaar?

Plaats van afspraak was ditmaal de Brewdog vlakbij het centraal station. Na eerdere prettige ervaringen, viel dit bezoekje een klein beetje tegen. Let op, de cava aan vijf euro het glas was nog steeds uitstekend, maar om de één of andere reden vonden ze het nodig om de aanwezig dj het volume al omhoog te laten draaien rond een uur of zes ‘s avonds. Nog wat te vroeg om de party te starten, wij wilden gewoon gezellig bijpraten.

Het voorstel om de Brewdog achter ons te laten en ergens samen te gaan eten, viel dan ook bij iedereen in goede aarde. Na een brainstorm van bijna drie kwartier (besluitenloosheid van grote groepen mensen, ik word daar altijd een beetje zenuwachtig van). hakte ik uiteindelijk zelf de knoop door en reserveerde ik een tafel voor acht bij de Fanny Thai.

De gezellige avond werd aldaar verder gezet met lekker Thais eten en een veel te zoete witte wijn (onze sommelier in opleiding had pech met haar wijnkeuze).

IMG_1501  IMG_1502  IMG_1505

A fun evening was had by all.

Opening BOZAR Electronic Arts Festival

Donderdag was ik uitgenodigd op een uitwisselingsproject tussen Nederlandse en Duitse collega’s die met dezelfde materie als ik bezig zijn. Heel inspirerende gesprekken gehad en interessante connecties kunnen leggen.

De dag werd in stijl afgesloten op de opening van het BOZAR Electronic Arts Festival. Alhoewel het al de vijfde keer is dat BOZAR dit festival organiseert, was het de eerste keer dat ik deelnam. De speeches hadden ze wat mij betreft gerust mogen skippen. Ongelooflijk saai en dat voor een festival dat zich als doel stelt boeiende kruisbestuivingen tussen kunst en technologie in de kijker te zetten. Ik had al bijna rechtsomkeer gemaakt. 😉

Gelukkig was de tentoontelling andere koek. Zeer knappe werken, al stelde ik me bij sommige werken wel de vraag of het hier nog wel over kunst ging, aangezien de nadruk zo sterk op het technologische aspect lag. Ik denk hierbij aan de kunstmatige ledematen en de andere toepassingen die zich in de medische sector situeerden.

 

 

Oja, fan van deze ongelooflijke schoenen!

IMG_1453[1]

De lekkere boterham met mozarella in het gloednieuwe Victor Bozar café in gezelschap van de mensen die ik tijdens de uitwisseling had leren kennen, was de perfecte afsluiter van de dag.

IMG_1457[1]

Afscheid + goed nieuws!

Vandaag was de laatste dag van onze jobstudente. Ongelooflijk hoe snel die drie weken voorbij gevlogen zijn. Om haar te bedanken voor het harde werk (niet overdreven: wat een ijverig meisje, dat wordt zeker een topstudente!), had ik in de namiddag voor taart gezorgd (enfin ja, mijn medewerkster om taart gestuurd omdat ik zelf ‘s middags moest doorwerken). Omdat het vandaag zo’n hectische dag was, kon ik pas met een half uur vertraging bij aan tafel schuiven. Onze studente had zelf voor chocolaatjes gezorgd, iets wat natuurlijk altijd geapprecieerd wordt. Ze keek duidelijk uit naar die nieuwe fase in haar leven: de start van haar bachelor in de toegepaste taalkunde. We wensten haar (uiteraard) allemaal veel succes.

Tijdens dit gezellig samenzijn, kwam het nieuws binnen dat mijn nieuwste medewerker die in februari startte en op een tijdelijk contract tewerkgesteld is, een contract van onbepaalde duur zou krijgen. De timing had amper beter kunnen zijn! Ze was duidelijk heel erg blij. Voor de eerste keer in haar leven een vast contract. Super nieuws! Voor haar, maar ook voor ons team, want ze is een geweldige aanwinst.

Na al dat lekkers moest ik nog een beetje heel veel werken, maar voor één keer deerde me niet dat ik wat langer moest blijven op een vrijdagavond. Zoveel jeugdig enthousiasme deed mijn hart deugd.

Girls night out!

Op stap gaan met ons vriendinnengroepje van acht collega’s is altijd een hele onderneming. De eerste horde die genomen moet worden, is een datum vinden die in ieders agenda past. Als deze onderneming tot een goed einde gebracht is, volgt de volgende uitdaging: beslissen waar we iets gaan eten. Na zware en moeizame onderhandelingen wordt dan eindelijk de knoop door gehakt en kan het plezier beginnen!

Ditmaal zakten we niet naar Leuven af voor ons avondje uit. We werden immers op het aperitief verwacht bij onze recent van Leuven naar Brussel verhuisde vriendin. We bewonderden haar spiksplinternieuwe appartement in de Marollenwijk en dronken een flesje cava (of twee) om te klinken op deze nieuwe fase in haar leven. En we hadden nog meer redenen om te klinken. Een andere vriendin maakte het nieuws bekend dat ze zwanger was. Heel blij voor haar, want haar eerste zwangerschap is niet zo goed afgelopen. Je zag dat ze nog niet voluit durfde genieten van dit nieuwe leven in haar buik, maar dat komt ongetwijfeld nog.

Ons avondmaal aten we in restaurant Easy Tempo niet zo ver van het appartement van onze vriendin. Een no nonsense Italiaans restaurant dat mij toch ietwat teleurstelde. Ik bestelde één van mijn lievelingspasta’s: spaghetti alle vongole, maar vond slechts elf schelpjes in mijn gerecht. Dat mocht gerust wat meer zijn. De limoncello als afsluiter werd daarentegen zeker geapprecieerd!

IMG_1437[1]

Zoals dat meestal gaat als je in gezelschap van vriendinnen bent, vloog de tijd. Een groep van acht personen is spijtig genoeg net iets te groot om alle gesprekken goed te kunnen volgen. Dus ik heb naderhand altijd het gevoel dat ik een hoop gesprekken half gevoerd heb. Misschien moeten we onze frequentie van samen op stap gaan verhogen zodat we minder te vertellen hebben als we elkaar weerzien. 😉

De jeugd van tegenwoordig

Sinds 1 september stelt mijn team een jobstudente te werk. Een piepjong meisje dat net haar middelbare school heeft afgerond en in afwachting van haar start in het hoger onderwijs nog wat centjes komt bijverdienen door documenten over te zetten van Documentum naar Sharepoint. Wij zijn superblij met haar inzet en werklust, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus nodigde ik haar uit om deel te namen aan de jaarlijkse teamactiviteit nu donderdag. We zouden met een groepje van een tiental collega’s een wandeling van zo’n 14 km door Brussel maken.

Ik gaf duidelijk aan dat het haar vrij stond om deel te nemen. Ze kon die gewoon gaan werken ofwel aansluiten bij ons wandelgroepje. Dat ze misschien niet meteen dolenthousiast zou zijn om samen met in haar ogen ongetwijfeld een bende oudjes te gaan wandelen, kon ik ergens wel begrijpen, maar hey, als ik op die leeftijd de keuze gehad zou hebben om een dagje betaald te gaan wandelen met wat oude zakken dan wel een dagje saai repetitief werk te doen, zou ik daar beslist niet lang over hoeven nadenken hebben. Groot was dus mijn verbazing toen ze mij zei dat ze liever op het werk wou blijven, ‘omdat ze niet zo graag wandelde’. Ik wist heel even niet wat zeggen en had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik door een diepe generatiekloof verzwolgen werd.

Tweede voorval dat mij evenzeer met de mond vol tanden liet staan: op mijn uitnodiging om een teamoverleg bij te wonen, in de veronderstelling dat dit wel interessant zou zijn voor haar, bedankte ze vriendelijk met de woorden: “Mijn mama zegt dat dat saai is.” Wat zegt een mens op zoveel ontroerende oprechtheid? (En dan had ik nochtans speciaal koekjes voorzien!)

Is dit exemplarisch voor de jeugd van tegenwoordig of ben ik gewoon op een uitzonderlijk specimen gestoten?