werk

Het laatste afscheidsfeestje van 2015

Je zou denken dat er na die resem feestjes van de laatste tijd een afscheidsfeestjesmoeheid zou optreden, maar voor het afscheid van meer dan 20 collega’s die overgaan naar een andere organisatie, doet een mens al eens moeite. Naar goede gewoonte vloeide de drank rijkelijk. Iets te rijkelijk, want twee jongedames die onze organisatie pas onlangs vervoegden, waren serieus boven hun theewater. Ook een manier om meteen een indruk te maken op je nieuwe collega’s. Zo kreeg ik allerlei interessante ontboezemingen over het liefdesleven van één van beiden te horen en werd nummer twee een beetje té familiair met één van onze afscheidnemende collega’s. Maar hey, iedereen heeft al eens een keertje te diep in het glas gekeken en we konden er allemaal mee lachen.

Eigenlijk was het de bedoeling om na het afscheidsfeestje nog in Leuven naar de opening van Circus en Co te gaan. En hoewel dit qua timing nog net gelukt zou zijn, had ik er gewoon geen zin meer in. Dus bleef ik gezellig thuis bij mijn vriend en keken we samen een filmpje. De boog kan niet altijd gespannen staan!

Friet eten bij deBuren

De middaglunches bij deBuren rond een bepaald thema zijn ondertussen zowat een vaste afspraak geworden voor mij en mijn collega’s. De middaglunch met friet als thema stond oorspronkelijk niet in mijn agenda wegens een conflicterende afspraak. Door omstandigheden (kuch, terreurdreiging, kuch) werd de documentaire over friet verplaatst en kon ik er toch nog bij zijn.

Bij de documentaire kregen we een portie vegetarische stoverij met friet aangeboden. Na lang aanschuiven aan de meest inefficiënte frietkraam te wereld (op die manier wordt vegetarisch stoofvlees nooit een hit) hadden we dan eindelijk onze portie te pakken. Het vegetarisch stoofvlees van seitan was niet om over naar huis te schrijven, maar de frietjes zelf mochten er wel wezen. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik mij de laatste keer dat ik nog eens frieten van een frietkraam at zelfs niet meer kan herinneren, dus een echt referentiekader heb ik niet.

IMG_9041[1]

De documentaire zelf stelde teleur. Nochtans was de premisse erg interessant: Nederlanders die naar China trokken om de Chinezen te leren frieten bakken. Het is nu eenmaal makkelijker om aardappelen te verbouwen dan frieten. Als komisch element hadden de documentairemakers een Belg (Sven Speybrouck) uitgenodigd mee naar China te reizen om aldaar kennis te maken met de door Nederlanders gebouwde frietfabriek.  Want ja, toch wel opvallend dat de Chinezen geen Belg onder de arm namen voor zo’n ambitieus project.

Jammer genoeg liet de (veel te korte) documentaire heel veel vragen onbeantwoord. Graag had ik geweten of de Chinese communistische overheid er nu al dan niet in geslaagd was de rijst-etende Chinezen warm te maken voor de friet. En ik had graag willen zien in wat voor soort établissementen de Chinese frieten aan de man gebracht zouden worden. De stukken opgenomen in een oude frietkraam in Nederland hadden ze wat mij betreft integraal mogen vervangen door meer beeldmateriaal uit China.

Een beetje een gemiste kans, deze documentaire.

Alweer een afscheidsfeestje

Het lijkt wel alsof ik dit najaar niets anders gedaan heb dan van het ene naar het andere afscheidsfeestje hollen (en het jaar is nog niet gedaan, er komt er nog eentje aan). Het afscheid op vrijdag 11 december was echter heel bijzonder: ons bedrijf nam afscheid van de grote baas die na bijna tien jaar aan het roer gestaan te hebben vanaf 1 januari 2016 van een welverdiend pensioen mag genieten.

Als de kapitein het schip verlaat, zorgt dat natuurlijk altijd voor een zekere deining. Onze huidige baas heeft zo haar voor- en tegenstanders (die bleven dan ook ostentatief weg van het feestje) en ze had zeker haar kleine kantjes en gebreken (zoals iedereen), maar persoonlijk heb ik altijd goed met haar samen gewerkt. Heel symbolisch ook dat net op het afscheidsfeestje bekend werd gemaakt wie haar opvolger zou worden. Ben benieuwd of deze opvolger erin zal slagen een frisse wind door ons bedrijf te laten waaien. Een nieuwe dynamiek kunnen we wel gebruiken na de veranderingen van de laatste maanden.

Het feest startte al om 14u met een receptie op het gelijkvloers van ons gebouw. Na een veel te lang uitgerekt stuk met slechte filmpjes, een quiz en een speech waar maar 25% van de aanwezigen effectief naar luisterden, konden we eindelijk gewoon babbelen met de collega’s. De (niet zo geweldige) cava werd gul bijgeschonken, maar de gepresenteerde hapjes konden mij minder bekoren (broodjes met americain en peperkoek met kaas, bah). Het gezelschap was daarentegen weer geweldig! Ik heb het hier al vaak geponeerd, maar bij deze val ik nog eens in herhaling: mijn collega’s zijn geweldig.

Rond een uur of vijf werd de receptie afgesloten en zetten we met een beperktere groep het feest verder in Scott’s Bar. Onze groep was een beetje te groot om met z’n allen samen te kunnen zitten, maar na wat aandringen van mijn kant mochten we dan toch naar het eerste verdiep verkassen alwaar we plaats konden nemen in zeer toffe zeteltjes. Er was op het eerste verdiep blijkbaar één of andere gespreksgroep aan de gang voor anderstaligen die Nederlands wilden oefenen. Geen probleem, die namen we gewoon gezellig op in ons midden.

Met de echte die hards (een groepje van een man of tien, mijn telkunsten waren toen al niet meer zo geweldig) zakten we daarna af naar de Monk. A pleasant time was had by all!

Zo rond tien uur besloot ik toch maar uit te kijken naar een trein richting Leuven, want zaterdagochtend stond er een luistertest Spaans op het programma. Kwestie van toch met voldoende slaap (zij het met een lichte kater) aan de eerst test van ‘t semester te beginnen.

Alweer een afscheid

Het lijkt wel alsof dit najaar bestaat uit één langgerekte stroom afscheidsfeestjes. Deze donderdag was het opnieuw zover. Door alweer een reorganisatie zullen een tiental collega’s begin januari ons departement verlaten. Ik kwam zelf slechts sporadisch in contact met deze collega’s die voornamelijk ondersteunende taken uitvoeren, maar toch zal het vreemd zijn om begin januari terug te keren naar de werkvloer en vast te stellen dat het daar alweer een beetje leger is. Hopelijk komen ze op een plek met een positieve werksfeer terecht!

Vergaderen met broodjes

Drie keer een lunchvergadering achter de rug deze week en in het algemeen de ganse week van de ene naar de andere vergadering gehold. Toch wat van het goede te veel. Gelukkig raakte vanavond dat laatste belangrijke document tijdig afgewerkt en kon ik met een gerust gemoed naar huis trekken. Laat ons zeggen dat ik mijn weekend wel verdiend heb!

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Een dagje VRT

De laatste werkdag van oktober werd er niet veel gewerkt. In plaats van typend achter een pc, brachten we onze jaarlijkse afdelingsdag door in de wandelgangen van de VRT. Wij kregen een uitgebreide rondleiding op de nieuwsredactie, mochten een blik werpen op de gloednieuwe studio’s van MNM, bezochten de tv-sets van verschillende tv-programma’s waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv op ons appartement) en deden ons best om niet te verdwalen in de kelders, waar het bijzonder uitgebreide VRT-archief ligt te rusten. Ik heb extra goed rondgekeken, want over een paar jaar zal dit stukje Belgisch erfgoed tegen de vlakte gaan en vervangen worden door een gloednieuw gebouw. Dan zal de tijd dat de RTBF en de VRT broederlijk één gebouw delen definitief tot het verleden behoren.

IMG_8836

IMG_8841

IMG_8855

IMG_8859

IMG_8866

IMG_8870

IMG_8871

IMG_8881

Na de rondleiding mochten we ons in de watten laten leggen door de chefkok van de VRT. Een zeer getalenteerd man. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de lunch op zo’n culinair hoogstandje zou uitdraaien. Niemand trouwens, want het was oorspronkelijk de bedoeling om na een snelle lunch de namiddag ondergronds door te brengen in de Coudenberg. Het etentje liep echter nogal uit en het leek zonde al dit lekkers snel snel binnen te steken. De gids die aan de Coudenberg op onze groep stond te wachten dan maar afgebeld en zorgeloos van een lange lunch genoten. En zeg nu zelf, als je deze foto’s ziet, kan je ons ongelijk geven?

IMG_8638

IMG_8640

IMG_8644

IMG_8646

Lync

Een paar weken geleden werd de software Lync op onze werkpc’s geïnstalleerd. Ik wist wel dat deze software het mogelijk maakte om te chatten en telefoongesprekken te voeren, maar had er mij nog niet echt mee bezig gehouden. Deze week werden de collega’s en ik echter tijdens een uitlegsessie van een uurtje ingewijd in de geheimen van Lync. Ik was zo enthousiast dat ik zelfs overging tot de installatie van Lync op mijn smartphone! En nu vliegen de berichtjes heen en weer tussen de collega’s. (Er wordt zelfs nu en dan een al dan niet zo bedoelde poging tot skypen ondernomen.) Alsof de hoogdagen van ICQ terug zijn! Al moet er mij wel van het hard dat het stokoude ICQ en pak beter en functioneler is dan Lync (waarom kan ik geen berichten sturen naar iemand die offline is?? Wat is dat met al die foutmeldingen?). Onbegrijpelijk dat een bedrijf als Microsoft er niet in slaagt om iets als Lync goed te laten werken…

Birthday Girl

Mijn verjaardag viel dit jaar op een maandag en buiten de jaarlijkse traktatie voor de collega’s met pralines van Bittersweet had ik niets bijzonders gepland. Hoe ouder ik word hoe minder belang ik hecht aan het uitgebreid vieren van mijn verjaardag. Uiteindelijk heb ik geen verjaardag als excuus nodig om iets leuks te doen.

Blijkbaar dachten mijn collega’s daar anders over, want ze stelden voor om samen sushi te gaan eten om mijn verjaardag te vieren. En kijk, meer dan het vooruitzicht op sushi is er niet nodig om mij over de streep te halen. Alleen bleek de nieuwe sushiplek die we wilden uitproberen gesloten te zijn tijdens de lunch (huh?). Maar kijk, de goden waren ons gunstig gezind, want vlak naast het gesloten sushirestaurant lag een Koreaans restaurant!

Mijn collega’s hadden nog nooit Koreaans gegeten, een uitstekende gelegenheid om hen te laten kennis maken met deze heerlijke keuken! Ik ging voor de menu met de bibimbap (비빔밥). We kregen al snel wat kimchi en een miso-soepje geserveerd, daarna was het wat wachten op ons hoofgerecht. Spijtig genoeg roerde de dame die ons bediende de bibimbap al door mekaar nog voordat ik er een foto van kon maken. Vandaar dat de foto er een beetje onsmakelijk uitziet. Jammer, want bibimbap is meestal een erg fotogeniek gerecht. Het smaakte er alleszins niet minder om.

IMG_8580

IMG_8582  IMG_8586
‘s Avonds woonden mijn vriend en ik de boekvoorstelling van ‘The network always wins’ van Peter Hinssen bij. Het was een beetje een last minute beslissing, maar eentje die we ons zeker niet beklaagden. Peter Hinssen is een zeer boeiende spreker die moeiteloos een uur vol gebabbeld kreeg. Na de voorstelling klonken we samen met Goofball en echtgenoot (die ook aanwezig waren op de boekvoorstelling) op de interessante avond (en ook een beetje op mijn verjaardag).

IMG_8593 IMG_8591