Gestrand in Wijgmaal

Zoals jullie weten (of niet weten), ga ik regelmatig op stap met de Leuvense dames van het werk.

Deze vrijdag was het opnieuw zover. De datum lag al een tijdje vast, maar het was nog niet zeker of onze pas bevallen Leuvense dame ons zou vervoegen voor een gezond diner bij het nieuwe hippe Leuvense restaurant Noordoever.

De pas geboren dochter van onze collega had echter een klein groeisprintje, dus leek het haar niet zo raadzaam om met de dochter op stap te gaan. Geen nood, als Mohammed niet naar de berg komt… Wij zouden gezellig met z’n allen gaan aperitieven bij onze collega in Wijgmaal.

Vanuit Brussel namen we de trein naar Leuven om daar over te stappen op de trein naar Wijgmaal (blijf het onnozel vinden dat je daar een extra ticket voor moet kopen). Natuurlijk vond onze uitstap net plaats op de dag dat er problemen waren met de bovenleiding vlakbij het station Gent-Sint-Pieters. Het treinverkeer was al de ganse dag flink verstoord, maar wij geraakten wonderwel zonder al te veel problemen in Wijgmaal.

Het toeval wil dat we samen met de echtgenoot van onze pas bevallen collega op de trein van Leuven naar Wijgmaal zaten. Konden we al wat bijpraten tijdens de wandeling naar hun huis. Het was voor ons immers de eerste keer dat we hun baby’tje in levende lijven zouden zien.

De mama zag er alvast stralend uit. Met een mooi nieuw kapsel en apetrots op haar dochter met van die schattige bolle wangetjes om in te bijten. We toastten met een glaasje bubbels op de gezondheid van het nieuwe gezinnetje.

Rond een uur of acht namen we afscheid, want we wilden de trein van 20.13u naar Leuven nemen. Helaas, ons NMBS-geluk was opgebruikt, want de trein van 20.13u bleek afgeschaft te zijn, terwijl die tien minuten eerder nog gewoon op railtime aangekondigd stond Dank u, NMBS! En de volgende trein zou pas een half uur later vertrekken.

We waren niet de enigen die gestrand waren op het bijzonder onhippe perron van Wijgmaal. Een dame van middelbare leeftijd was even ontstemd als wij dat de trein zomaar afgeschaft was. Zij maakte bij het vernemen van het nieuws meteen rechtsomkeer om haar vader te waarschuwen die haar met de wagen bij het station van Wijgmaal had afgezet. De vader was al serieus op leeftijd en reed niet zo graag naar Leuven centrum. Nu de trein was afgeschaft, had hij natuurlijk weinig keus.

Het vriendelijke duo bood ons groepje een lift aan naar Leuven centrum. Uiteraard pasten we niet alle vijf in de wagen. Ik besloot samen met een vriendin achter te blijven en ons geluk al liftend te beproeven. Helaas bleek Wijgmaal station op een vrijdagavond niet meteen de beste plek om een lift te versieren. Al slaagden we er toch in om op een kwartier tijd twee auto’s te laten stoppen. De eerste persoon die stopte was een vader met zijn kind op de achterbank. Die moest echter richting Herent, dus dat hielp ons niet veel vooruit. De tweede wagen die stopte was een koelwagen met twee heren erin. De heren boden ons vriendelijk een plek in de koelwagen aan, maar dit aanbod sloegen we toch liever af. 😉

Ik moet wel zeggen dat ik het hele liftavontuur geweldig vond. Het is van mijn studententijd geleden dat ik mijn duim omhoog stak om auto’s te laten stoppen. Ik voelde me weer helemaal jong. 😉

Ondertussen kwam de volgende trein naar Leuven bijna aan in Wijgmaal station. We besloten ons liftavontuur te laten voor wat het was en toch maar de trein te nemen. Wel jammer dat de keycard van onze vriendin al ingevuld was voor vijf personen terwijl we maar met twee waren. We legden heel de historie uit aan de conducteur en die raadde ons aan naar het loket te gaan om ons geld terug te vragen. Hij schreef achterop de keycard een bericht dat hij effectief had vastgesteld dat we maar met twee waren.

In Leuven station aangekomen, gingen we meteen naar het loket alwaar mijn vriendin een formulier kreeg om in te vullen. Benieuwd hoe lang het zal duren alvorens ze haar geld terug krijgt.

We gingen allebei onze fiets ophalen en spraken af in de Noordoever waar de rest van ons groepje op ons zat te wachten. En zo werd het toch nog een gezellige avond!

PS: Dankjewel aan al de mensen die bereid waren mijn vriendin en mezelf te komen redden in Wijgmaal!

Een succes over de hele lijn

Vandaag organiseerde mijn team een Groot Evenement waarvoor zich in totaal meer dan 300 deelnemers ingeschreven hadden. De weken in aanloop naar dit evenement waren bijzonder hectisch, maar het eindresultaat mocht er zijn. Een stampvolle zaal tijdens hét hoogtepunt van de dag. De kleine schoonheidsfoutjes hier en daar namen we er met de glimlach bij.

De receptie achteraf was hét moment om de opgebouwde spanning te laten ontsnappen. Jammer genoeg moest ik het bij één glaasje wijn houden, want er stond nog tweeënhalf uur Koreaans op het programma.

Bijzonder trots op mijn team dat met vereende krachten een schitterend resultaat wist te bereiken.

Aan het onthaal met een BV

Op 2 februari organiseerde mijn bedrijf een groot evenement in de Vooruit in Gent. In een onbewaakt moment had ik toegezegd om een handje toe steken aan het onthaal. Mijn enthousiasme kreeg echter een stevige knauw toen bleek dat ik reeds om 8 uur ‘s ochtends op het appel moest verschijnen. Argl. Het lot was mij echter gunstig gezind: één van mijn collega’s viel ziek uit (jammer voor die collega, uiteraard) en ik kon de hotelkamer overnemen die voor haar geboekt was. Mijn vriend en ik konden er zelfs een romantisch uitje van maken, want hij moest toevallig diezelfde woensdag in Gent zijn voor een conferentie.

En zo kwam het dat we maandagavond na de salsales met ons koffertje richting ibis Gent Centrum Opera reden. Het parkeren in de garage onder het hotel bleek een hele opgave te zijn, nog nooit zo’n smalle parkeerplaatsen gezien. Geen wonder dat de meeste wagens brutaalweg twee plekken in beslag namen. Derde keer, goeie keer, want na tevergeefs twee andere parkeerplekken geprobeerd te hebben, lukte het uiteindelijk om in een derde in te rijden (en ja, wij hebben parkeersensoren op onze wagen). Opgelucht meldden we ons aan bij het onthaal en betaalden met de glimlach de toeslag voor mijn vriend.

De piepkleine hotelkamer stelde niet al te veel voor, maar we hadden een (slecht) bed en een douche én ik moest niet om kwart voor zes ‘s ochtends uit de veren. Het ontbijt was zelfs lekker (hoera voor scrambled eggs) en ik voelde me helemaal klaar om het onthaal voor een uur of twee te bevrouwen. Ik en een mij onbekend heerschap hadden de helpdesk post toegewezen gekregen. Mijn onthaalcollega bleek een heel erg aangename heer te zijn, reeds gepensioneerd, maar steeds bereid zijn oud-collega’s een handje toe te steken. Bleek zelfs dat hij zowaar een BV was. Eén van de deelnemers aan het evenement herkende hem van een toneelstuk dat ze het weekend voordien gezien had en waarin hij één van de hoofdrollen gespeeld had. Heel erg grappig.

De tijd aan het onthaal vloog voorbij en de rest van de dag was ik vrij om de sessies bij te wonen die mijn interesseerden en bij te praten met mensen die ik al een tijdje niet gezien had.

Impressies van de rest van de dag:

Hopelijk het laatste afscheidsfeestje

Gisterenavond namen mijn collega’s en ikzelf afscheid van S. S was één van de collega’s waarmee ik de voorbije jaren het nauwst heb samengewerkt en meteen ook de eerste collega die mijn team verlaat die ik persoonlijk heb aangeworven. Het lijkt pas gisteren dat we tegenover elkaar zaten tijdens het sollicitatiegesprek en poef, opeens zijn we zes jaar later en verlaat hij onze organisatie voor een nieuwe uitdaging.

Pas op, ik gun het hem van harte. Als je de kans krijgt om je vleugels uit te slaan, ben ik de eerste om daarvoor te supporteren, maar dat wil niet zeggen dat ik zijn vertrek op persoonlijk vlak niet betreur. Het sociale leven binnen onze organisatie zal er ook een deuk door krijgen, want hij was altijd bij de eersten om een lunch of een after work drink te organiseren en hij was het brein achter The party of the Year. En dat hij geliefd was, blijkt duidelijk uit het afscheidscadeau waarvoor alle collega’s bijlegden: een STEAM-cadeaubon van 50 euro, een AB-cadeaubon van 50 euro en een receptie van iets meer dan 200 euro.

Ik zal hem en zijn gevoel voor humor ongelooflijk missen. (De kater de dag nadien, iets minder.)

150 jaar vriendschap tussen Belgie en Japan

Soms passeert er op het werk eens een buitenkansje dat ik echt niet kan liggen. Via een collega kreeg ik een uitnodiging doorgespeeld voor http://www.be.emb-japan.go.jp/150jb/en/index.html“>een symposium over de Japanse culinaire cultuur in het kader van 150 Jaar Vriendschap tussen Japan en België. Niet meteen iets waar ik in mijn dagdagelijkse werkzaamheden mee bezig ben, maar hey, het zou onbeleefd zijn om niemand te sturen, he. 😉

Het symposium begon met een authentieke theeceremonie. Enfin ja, de tatami was wel ingeruild voor een gewoon tafeltje, maar verder werd het ritueel volgens de regels van de kunst uitgevoerd. Per drie mochten de aanwezigen plaatsnemen om de ceremoniemeester de groene matcha thee te zien bereiden. Een goed begin, dat zeker, alleen jammer dat terwijl de drie aanwezigen aan de theeceremonie deelnamen, de rest van het publiek er een beetje voor spek en bonen bij zat. Daar had de organisatie toch iets op kunnen vinden.

Daarna kwamen ondermeer de chefkoks van sushizaak Ko’uzi, restaurant Kamo, restaurant Seino, brasserie La Paix en restaurant Nonbe Daigaku. Fantastisch om al deze experts aan het woord te horen over hun grootste passie: de Japanse keuken. Wat mij persoonlijk nog het meest in deze keuken aantrekt, is de puurheid en de nadruk die in deze keuken ligt op de kwaliteit van de ingrediënten. De Japanse keuken lijkt eenvoudig, maar schijn bedriegt.

Hét hoogtepunt van het symposium was het optreden van de Japanse Iron Chef, Kimio Nonaga. Met de nodige flair toverde hij in een handomdraai de mooiste kunstwerkjes op tafel. En al de aanwezigen maar foto’s nemen van deze culinaire hoogstandjes. 😉

Na het symposium was er vlakbij de ambassade nog een kookdemonstratie in restaurant Kokuban. Iets minder geslaagd, want er was zoveel volk dat je amper kon zien wat de chefkoks aan het klaarmaken waren. En op den duur wordt het ook vermoeiend om eerst naar de uitleg in het Japans en vervolgens naar de ganse vertaling in het Engels te moeten luisteren.

De hoge verwachtingen voor de afsluitende receptie werden echter niet geheel ingelost. We konden wel proeven van de bijzondere moderne sushipareltjes van Ko’uzi, maar de hoofdcateraar van de receptie was Les Frères Debekker en laten die nu zowat de hofleverancier van onze eigen evenementen zijn. Weinig verrassingen bij de hapjes dus. Gelukkig konden we wel proeven van verschillende soorten saké.

En de goodie bag mocht er ook zijn. 😉

Hectische weken

Amai, januari is stevig uit de startblokken geschoten. Nu is januari sowieso altijd wel een drukke maand, maar dit jaar zijn er toch verschillende records gesneuveld, denk ik. Een combinatie van veel conflicterende deadlines op het werk met sollicitatiegesprekken voor de vervanging van één van mijn medewerkers die ons helaas gaat verlaten en daar dan nog eens de jaarlijkse taalcursusexamens bovenop. Omdat het vijfde jaar Spaans niet voldoende uitdaging vormt, besloot ik me dit jaar in te schrijven voor de wereldtaal Koreaans. 😉 Nu, begrijp me niet verkeerd, ik doe beide talen erg graag, maar toch nét iets minder op het moment dat er gestudeerd moet worden. Gelukkig heeft één van mijn mede-cursisten Koreaans zijn tijd gestopt in het maken van een heel goeie Memrise cursus om de woordenschat onder de knie te krijgen. Ideaal om te studeren op de trein.

Deze vrijdag was de zoveelste dag op rij dat mijn middagpauze opgeofferd werd om verder te werken. Met één hand typen aan een belangrijke nota en met de andere hand je eten in je mond proppen. Niet zo gezond, ik weet het wel, maar aan de andere kant krijg ik er ook een kick van wanneer onmogelijke deadlines toch gehaald worden. En alhoewel ik nog geen uitslagen heb, zijn alle examens goed verlopen. Nog even doorbijten voor de laatste sollicitatiegesprekken en het mondelinge examen Koreaans volgende week en januari is alweer voorbij.

Dat ging alweer ongelooflijk snel!

Pech onderweg

Een nieuw jaar, een nieuwe NMBS-staking. Veruit het merendeel van mijn collega’s kozen voor thuiswerk, maar ik wilde per sé naar Brussel sporen om toch maar niet de eerste les Koreaans van 2016 te missen. Ok, eerlijk is eerlijk, ik had ook op een ongoddelijk vroeg uur kunnen opstaan om samen met mijn vriend in de file richting Brussel te gaan staan, maar mijn nachtrust is mij lief en dan wacht ik nog liever een half uur in het station van Leuven. Natuurlijk verdween de trein die ik op railtime gespot had van het scherm van zodra ik in Leuven station arriveerde en werd de volgende ook afgelast. Gelukkig kwam de trein van 9.09u die over de luchthaven naar Brussel spoorde er wel door. Te laat op het werk, maar weinig collega’s om daar iets op te zeggen. 😉

De rest van de dag verliep bijzonder rustig, met als hoogtepunt de Japanse noedelsoep lunch. Een ideale dag om wat CV’s te lezen! Maar 56 kandidaten voor de vacature in mijn team. Ik had er eerlijk gezegd meer verwacht. Maar goed, niet dat ik klaag. Honderden CV’s doorploegen is niet meteen mijn favoriete hobby.

Omdat ik het niet wilde riskeren om na de les Koreaans (die tot 21.15u duurt) geen trein meer terug richting Leuven te hebben, sprak ik met mijn vriend af dat hij me na de les zou komen ophalen. Hij ging na zijn werk iets gaan eten met een collega terwijl ik op Koreaanse zinsconstructies zwoegde. Tijdens de pauze kwam ik erachter dat één van mijn mede-cursisten ook richting Leuven moest. Zij vreesde net als ik geen trein terug meer te hebben. Natuurlijk bood ik haar een lift aan. Steeds bereid om mijn medemens de chauffeur-diensten van mijn vriendje aan te bieden. 😉

Stipt op tijd stond mijn vriendje ons op te wachten aan de uitgang van het Korean Cultural Center (mad love voor het beste vriendje van de hele wereld). Wat een rustig ritje met drie op een filevrije autosnelweg moest worden, draaide echter anders uit. In de buurt van Woluwe reden we op (waarschijnlijk) een stuk metaal dat op de weg lag. Ons rechtervoorwiel ving de schok op, maar mijn vriend voelde meteen dat er iets niet in de haak was. Vlak na de klap zagen we dat links en rechts nog een stuk of vier auto’s met knipperlichten langs de weg stil stonden. Wellicht allemaal op hetzelfde stuk gereden. Mijn vriend had de wagen nog volledig onder controle, dus reed hij een beetje verder om de wagen op de pechstrook te parkeren, zodat we veilig konden uitstappen (gekleed in onze fluovestjes) en de schade konden opnemen. Mijn collega-cursist zal zich haar lift richting Leuven ook anders voorgesteld hebben. 😉

Terwijl mijn vriend de schade bekeek, belde ik naar de politie om te melden dat er een brokstuk op de weg lag dat wellicht al een stuk of zes platte banden veroorzaakt had. Een tiental meter achter ons stonden twee Franstaligen op dezelfde pechstrook, ook met schade aan hun wagen. Ondertussen probeerde mijn vriend stoer te zijn en het reservewiel uit de koffer te halen. Verder dan het wiel uit de koffer halen zijn we echter niet geraakt. Na een blik op de krik, besloten we toch maar wijselijk onze pechbijstand op te bellen. De Franstaligen deden hetzelfde, want zij hadden meer schade dan enkel een platte band. Bij ons leek het op het eerste gezicht nogal mee te vallen, maar we sloegen het aanbod van onze twee Franstalige lotgenoten om het wiel te vervangen toch maar af.

Terwijl ik ons droevig lot deelde op sociale media, wachtten wij op de VAB. Ere wie ere toekomst, de wagen van de VAB arriveerde sneller dan de politie. Na nog geen kwartier wachten, stonden ze er. (Dat kwartier doodden we de tijd door de Koreaanse instructies op de krik te ontcijferen.) De schade aan onze band bleek makkelijk gerepareerd te kunnen worden. Hadden we dat reservewiel helemaal voor niks uit de koffer gehaald! Een paar minuten na de eerste takelwagen van de VAB volgde de tweede, voor onze onfortuinlijke lotgenoten. De schade bij hen bleek aanzienlijk groter te zijn: een gebroken vooras, dus hun wagen moest getakeld worden.

Ik moet zeggen dat we heel vriendelijk en professioneel geholpen werden door de VAB. Supersympathieke mannen die met een kwinkslag onze wagen repareerden. Mijn collega-cursist was ook danig onder de indruk van het incident, want ze stopte gewoon niet met praten en ik ondertussen iedereen op de sociale media geruststellen dat we ok waren. 😉

Uiteindelijk waren we rond 22.45u in Leuven. Alweer een avontuur rijker. Eens opzoeken hoe je platte band zegt in het Koreaans.

Twee keer Japans lunchen op één week

Gisterenmiddag was gereserveerd voor de nieuwjaarslunch met mijn teamleden in de Samourai en vandaag genoot ik met één van de weinige collega’s die de treinstaking had durven trotseren van een heerlijk noedelsoepje. En als het aan mij ligt, eet ik morgen opnieuw Japans! (Maar dat zit er helaas niet in, want morgen werk ik thuis. Of wacht, ik kan natuurlijk altijd sushi bestellen via Just eat of Pizza.be.)

Nog een interessante discussie gehad met mijn collega die ook al twee keer in Japan geweest is: dat ze altijd blij was als ze ergens een McDonalds of zo tegen kwam. En een andere collega beaamde dat hij na een reis in Azië altijd blij was om bij zijn moeder stoofvlees met frieten te kunnzn eten. Dat gevoel is mij dus volkomen vreemd. Ik zou er niets mee inzitten om voor de rest van mijn leven drie keer per dag rijst te eten. Afgewisseld met nu en dan noedels, natuurlijk!

IMG_9240[1]

Feestelijk begin van het nieuwe werkjaar!

Dat mijn collega’s niet vies zijn van een feestje is ondertussen genoegzaam bekend. De nieuwjaarsreceptie met het bijhorende feestje achteraf was dit jaar alweer een schot in de roos. Met de beste hapjes sinds jaren, opgediend door een fantastisch team cateraars en een gezellig zotte bende die na de receptie de beentjes los schudde op de dansvloer. (Wat wil je, we waren er collegiaal in geslaagd de ganse cavavoorraad erdoor te jagen.)

I <3 my colleagues!

IMG_9217[1]

IMG_9219[1]

Vietnamese lunch

Een noedelsoepje van slechts 8 euro in gezelschap van drie sympathieke vrouwelijke collega’s, meer is er niet nodig om mij blij te maken. De lunch op deze voorlaatste dag van het werkjaar bracht mij in alweer een nieuw Brussel etablissement. We moeten de Brusselse horeca die erg afgezien heeft onder de terreurdreiging een hart onder de riem steken, nietwaar?

PS: De aperitief maison daarentegen, geen aanrader! Vieze boecht.

Yet Another Blog

Life on my side

werk