Margarita’s met de dames

De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.

Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.

En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.

IMG_8126

Moerkerke-Damme

Soms herhaalt de geschiedenis zich. Iets minder dan een jaar geleden zakten we met een delegatie collega’s af naar Moerkerke-Damme voor de begrafenis van de moeder van mijn baas. Vandaag woonden wij in exact dezelfde kerk de begrafenis bij van de vader van mijn baas. Beide ouders waren op een respectabele leeftijd bij hun overlijden, wat het afscheid natuurlijk niet onverwacht maakte.

Ik was (een uur vroeger dan gewoonlijk) opgestaan met een geweldig kater veroorzaakt door het afscheidsfeestje van een collega de dag voordien. Gelukkig werd er niet van mij verwacht dat ik reed en kon in onderweg nog een uiltje knappen. Ditmaal kwamen we zonder ongelukken ter plekke aan, een half uur voordat de dienst zou beginnen. Tijd genoeg om nog snel wat koffiekoeken te kopen bij de plaatselijke bakker. Ik voelde me nog altijd suboptimaal, maar de extra suikers deden alleszins deugd.

De dienst was bijna een exacte kopie van die van een jaar geleden. Met een mooie uiteenzetting van mijn baas over het leven van zijn vader, de facteur van ‘t dorp. Soms lijkt het mij dat het leven vroeger toch veel simpeler was.

Na de viering had iedereen honger en trokken we op aanraden van één van de collega’s naar de Siphon in Damme. Dat bleek toch wat verder rijden dan verwacht vanaf de kerk van Moerkerke-Damme. Mijn collega naamgenote en ikzelf zaten al wat ongemakkelijk te schuifelen op de achterbank, want we kwamen pas om 12.50u aan bij het restaurant en we hadden om 15u een belangrijke afspraak op het werk in Brussel. Gelukkig was er de mogelijkheid om op het terras van de Siphon boterhammen te bestellen. Onze groep viel uiteen in snelle boterham-eters en mensen die na een zwaarmoedige begrafenis nood aan iets warms hadden. De warme gerechten konden echter niet aan tafel geserveerd worden, dus namen we afscheid van de bourgondiërs. (Heel eerlijk, als ik zelf geen vergadering had om 15u, had ik me ook bij hen aangesloten).

Dus at ik een boterham met américain préparé in het prachtige Damme en reden we vervolgens in zeven haasten terug naar Brussel. We waren vijf minuten te laat voor onze vergadering. Oef! :-)

IMG_8112[1]

Eerste (halve) werkweek zit erop!

Een werkweek die zich nog een beetje in vakantiemodus afspeelde. Overal gaan vertellen hoe tof het wel niet was in Canada en Chicago, zelf luisteren naar de vakantieverhalen van de collega’s die naar Frankrijk, Montenegro, Kroatië, Slovenië, Albanië, Italië,… waren geweest, elke middag een terrasje doen (woensdag aan een staantafeltje bij de Noordzee, donderdag op het dakterras van de Koninklijke Bibliotheek en vrijdag ramen bij de Samourai) en tussendoor druk achterstallige mails verwerken. Kwestie van de overgang naar het werkleven niet te bruusk te maken. 😉

Enne, superblij dat de maple syrup cookies uit Canada bij mijn collega’s in de smaak vielen. Een groter succes dan mijn mochi uit Japan en gedroogd varkensvlees uit Singapore. 😉

Brussel Bad

Deze middag zakten we samen met de collega’s af naar Brussel Bad. Van mijn vorige bezoekjes herinnerde ik mij Brussel Bad als een relaxte plek met een leuke vibe en cocktails, heel veel cocktails. We waren in totaal met zeven personen en dus was het even zoeken naar een geschikt plekje voor een lunch. Niet iedereen heeft dezelfde smaak en de goede eetkraampjes zitten natuurlijk snel vol.

We lieten een leuk tafeltje bij een Cambodjaans eetstandje van onder onze neus wegpikken en nestelden ons dan maar op het terras van een Marokkaans/Balkan kraampje. I know, ik fronste ook even de wenkbrauwen bij het lezen van deze combinatie. Mijn keuze was snel gemaakt: couscous! Ondertussen zochten de collega’s op google de namen op van de balkangerechten op de menukaart. Weer wat bijgeleerd over de Oost-Europese keuken. Ik slaagde er zelfs in de collega’s te overtuigen een flesje rosé te bestellen om samen te delen. Altijd lekker op een warme zomerdag.

Helaas na een dik kwartier geduld uitoefenen terwijl de minuten van onze middagpauze wegtikten, was er zelfs nog niemand onze drankkeuze komen opnemen. Er was blijkbaar maar één persoon om het ganse, volle terras te bedienen en die had de situatie duidelijk niet onder controle. We zagen dat er nog veel tafeltjes die voor ons waren, zaten te wachten op ons eten en besloten wijselijk andere oorden op te zoeken.

Terug naar het Cambodjaanse eetstalletje. We zouden wel een bakje noedels kopen en dat ergens opeten. Pech voor ons, de noedels waren net op en ze waren druk bezig met er nieuwe te bakken. Behoorlijk amateuristisch allemaal. Het stalletje werkte met van die grote metalen bakken om voedsel warm te houden. Als je ziet dat de bak voor driekwart leeg is, dan begin je toch al noedels bij te bakken, zodat je de klanten kan blijven bedienen?

Enfin, ik was net met twee collega’s op zoek naar een derde optie toen de rij korter werd, omdat een paar mensen voor ons het hadden opgegeven. En opeens kwam er ook een tafeltje vrij. Cambodjaans it was! Het eten zelf stelde niet al te veel voor, maar dat had ik ook niet verwacht voor zes euro. Het ergste was dat er geen tijd meer overbleef om nog een cocktail te drinken!

Lichtelijk teleurgesteld keerden we terug naar het werk. Gelukkig was het gezelschap uitmuntend, want van de gezellige vibe van de voorgaande jaren viel er dit jaar niet zoveel te merken.

Na deze teleurstelling had ik geen andere keuze: na het werk gingen mijn vriend en ik ramen eten, my favorite comfort food (foto van de ramen van mijn vriend, want ik was al bijna halverwege toen ik aan de foto dacht).

IMG_7466[1]

Netwerken bij Artemis

Naar ‘t schijnt moet een mens netwerken om vooruit te geraken in het leven. Aangezien ik nog altijd niet weet welke richting vooruit is, leek het mij een goed idee om eens de sfeer te gaan opsnuiven op de Artemis After Work Drink. Het voordeel van zo’n drink is dat je tot niets verplicht bent, als het je niet aanstaat, kan je  je snel met een excuus uit de voeten maken.

Bij aankomst was het even zoeken, want ik kende echt niemand, gelukkig kweet de gastvrouw zich voortreffelijk van haar taak en kon ik snel aansluiting vinden bij een aantal vriendelijke dames. En kijk, het werd een zeer gezellige avond. Ik had toffe gesprekken met interessante dames over zeer uiteenlopende onderwerpen: van architectuur, over het lot van de freelancer tot het uitbaten van een kledingwinkel. Ik bleef tot mijn eigen verbazing zelfs plakken tot een uur of half tien.

Misschien is er toch nog hoop voor mij?

A girl’s night out!

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ongetwijfeld weten dat ik regelmatig een stapje in de wereld zet met de Leuvense dames van ‘t werk. Deze maandag hadden we een heel speciale avond in het vooruitzicht. We zouden namelijk gaan eten in restaurant Dumon in Wakkerzeel. Wat dit restaurant een extra streepje voor geeft, is dat het uitgebaat wordt door de ouders van onze jongste aanwinst bij de Leuvense dames. Tijdens één van onze vorige avondjes uit, vermeldde ze langs haar neus weg dat haar papa chefkok was. Het is niet moeilijk om één en ander op te tellen, met als resultaat een reservatie voor zes personen bij Dumon.

Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven dat ik tot het moment dat mijn collega erover vertelde, nog nooit gehoord had van restaurant Dumon. Een dik gat in mijn culinaire cultuur, want, oh my god, wat een geweldige avond hebben we daar doorgebracht!

Maar voordat we aan onze culinaire ontdekkingsreis zouden beginnen, stelde zich de netelige kwestie van hoe we in het restaurant in kwestie zouden geraken. De optie van de fiets vanuit Leuven station werd al snel verlaten. Voor de heenweg leek dit nog een redelijke optie, maar om vervolgens na een copieuze maaltijd met aangepaste wijnen helemaal terug te fietsen naar Leuven of Heverlee, dat leek toch een brug te ver. De oplossing die op tafel lag was een treinritje naar Wijgmaal en vervolgens ons met z’n zessen proppen in de wagen van onze collega die in Wijgmaal woonde. Het restaurant zou niet al te ver van Wijgmaal station zijn, maar ik ben nogal anaal als het aankomt op gordels dragen en veiligheid in voertuigen en zo, dus ik was toch niet helemaal gelukkig met de gekozen optie.

Toen we in Wijgmaal station aankwamen, bleek dat mijn collega vergeten was ‘s ochtends haar auto aan het station te zetten. Geen probleem, het was maar een korte wandeling naar haar huis en zo konden we haar woonst ook eens bewonderen. Net toen we haar straat in stapten, zagen we aan het andere uiteinde een auto de straat indraaien: de echtgenoot van onze collega uit Kessel-Lo die de man van de collega uit Wijgmaal kwam afzetten (kunnen jullie nog volgen?). Opeens hadden we dus twee auto’s te onzer beschikking, want het kostte weinig overtuigingskracht om de echtgenoot van de collega uit Kessel-Lo te overtuigen om een deel van ons groepje in Wakkerzeel af te zetten.

We brachten een blitzbezoekje aan het mooi verbouwde rijhuisje van onze collega en vertrokken met de eerste shift naar Wakkerzeel. In het restaurant aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door de mama van onze collega. Restaurant Dumon is gelegen in een volledig gerenoveerde oude hoeve op een idyllisch plekje midden in het groen. Het enige nadeel is misschien de nabijheid van boerderijen waardoor je af en toe een vleugje mestgeur opvangt. Niet veel aan te doen, natuurlijk.

We kregen meteen een rondleiding door het pand. Prachtig ingericht met verschillende gezellige ruimtes. Ik was eerlijk waar onder de indruk. Ook van het enthousiasme en de warmte die de ouders van onze vriendin uitstraalden. We kregen een mooie ronde tafel toegewezen aan het zwembad (!). Heerlijk om buiten te kunnen eten en te genieten van het vallen van de avond. Gelukkig was ik voorzien, want naarmate de avond vorderde, daalde de temperatuur en bleek de fleece die ik had meegenomen goed van pas te komen. Als collega’s werden we natuurlijk extra verwend, met een aperitief van het huis, een korting op de verrassingsmenu en nog een afzakkertje als afscheid.

De avond vloog voorbij en ik heb van elke seconde genoten. Het eten was voortreffelijk, de aangepaste wijnen waren heerlijk, de bediening was erg attent en het gezelschap uitmuntend. Heeft er iemand nog wat superlatieven op overschot?

Enfin ja, ik laat jullie even mee genieten van wat er zoal op ons bord passeerde (er was zelfs glutenvrij brood!):

IMG_7354

IMG_7358

IMG_7364

IMG_7365

IMG_7367

IMG_7369

IMG_7370

Natuurlijk werd het later dan gepland en reden er ondertussen geen treinen meer van Wijgmaal naar Leuven. Geen erg, ik had op voorhand al stiekem bij mijn vriend gepolst of hij het niet zag zitten om ons te komen ophalen. Omdat hij een schatje is, zag hij er geen graten in een aantal licht aangeschoten vrouwen te komen ophalen in Wakkerzeel. Hij kon zelfs nog even een theetje meedrinken op het schitterende terras!

Wij dropten achtereenvolgens onze licht aangeschoten en bijzonder goed gezinde collega’s af in Kessel-Lo en Heverlee en waren zo rond half één terug thuis. <3

Een werk van barmhartigheid

Een tijd geleden raakte één van mijn collega’s betrokken bij een ongeval onderweg naar het werk. Door den spijtige samenloop van omstandigheden kwam hij zwaar ten val met zijn scooter. Resultaat: vier gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen. Een pijnlijke zaak.

Door het ongeval is hij al een hele tijd thuis met ziekteverlof. Hoog tijd om onze christelijke plicht te doen en hem een bezoekje te brengen. Al moet ik zeggen dat deze plicht helemaal niet zwaar woog als je ziet wat voor lekkers zijn vriendin voor ons in huis gehaald had:

IMG_7161[1]

IMG_7162[1]

Het werd alleszins een heel gezellige avond onder collega’s, met ontboezemingen over eerste seksuele ervaringen en andere diepgravende topics. Dankzij het mooie weer konden we de hele avond buiten doorbrengen. En als afsluiter kregen we allemaal nog een mini-magnum.

Door al die lekkere cava en heerlijke wijnen bij de kazen werd het verbazingwekkend snel laat en waren er niet meer veel treinen over om mijn collega’s terug naar Gent en Antwerpen te brengen. We zagen het collectief niet meer zitten om de bus terug naar Leuven station te nemen, dus schakelde ik mijn hulplijn in: mijn bloednuchter vriendje die drie lichtjes aangeschoten vrouwen kwam ophalen in Bierbeek om hen veilig naar het station te brengen. ‘t Is toch een schatje!

How Town bij deBuren

Ja, je mag gerust zeggen dat ik een trouwe fan geworden ben van de middagsessies bij deBuren. Het groepje collega’s met wie ik regelmatig ‘s middags naar deBuren afzak voor een vegetarisch broodje en een nieuwe muzikale ontdekking wordt ook steeds groter. Ditmaal maakten we kennis met How Town, een heel bijzonder (en internationaal samengesteld) emsemble dat jazzy-achtige nummers bracht. Hun muziek valt eerlijk gezegd heel moeilijk te omschrijven. Ik moest eerst wat wennen aan de kunstige trucjes die de zangeressen met hun stembanden uithaalden, maar na een paar nummers begon ik echt te genieten. Al denk dat ik dat sommige nummers al die extra tierlantijntjes niet eens nodig hadden.

Luister vooral naar het geluidsfragment dat op de site van deBuren staat en maak kennis met deze bijzondere groep.

IMG_7030[1]

Dinner in Antwerp!

Wanneer collega’s in hun vrije tijd kooklessen volgen, dan zijn wij er natuurlijk als de kippen bij om hen aan te moedigen en ons aan te bieden als proefkonijn. Want ja, die cooking skills moeten verfijnd worden, nietwaar? Woensdagavond was het dan eindelijk zover: we trokken met drie collega’s richting Antwerpen om te genieten van de “overschotjes” van de kookles van de dag voordien.

Die overschotjes bestonden uit konijn in een mosterdgeuzesausje en een Schwarzwälder Kirsch, vergezeld van een flesje wijn (of twee) afkomstig van een wijnproeverij zo’n jaar geleden. De konijn smaakte overheerlijk, maar de taart was een beetje te zwaar voor mij. Na het eten babbelden we nog wat na over het leven, de liefde en de complexiteit van nieuw samengestelde gezinnen. Plezant was het alleszins. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

IMG_7010[1]  IMG_7012[1]