De eerste begrafenis van 2018

Toegegeven, veel zin had ik niet om me op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar helemaal naar Geraardsbergen te begeven voor de begrafenis van de moeder van een collega. Zeker niet, omdat ik daarvoor alweer supervroeg uit de veren moest. Maar mijn vriend had honderd procent gelijk, als teamverantwoordelijke is het belangrijk om er te zijn voor je collega’s in moeilijke tijden. En dus spoorde ik met de trein van 7.43u naar Leuven, alwaar een andere collega mij kwam oppikken om 7.45u

Al een geluk dat ik mijn laptop in mijn rugzak had, want onderweg naar Leuven belde mijn collega me, met de vraag of ik de locatie van de begrafenis had opgeschreven. Dat had ik niet gedaan en aangezien ik nog steeds in blijde verwachting ben van een nieuw smartphone van het werk, kon ik ook niet via mijn iphone mijn werkmails consulteren. Gelukkig lukte dat wel via webmail en kon ik het juist adres uit mijn mails vissen. Oef!

We waren in totaal met vier collega’s. Toen we in Geraardsbergen aankwamen, bleek de zaal in het rouwcentrum waar de afscheidsviering plaatsvond, al helemaal volzet te zijn. Ook in de gang naast de zaal stonden al tientallen mensen te wachten tot de dienst zou beginnen. We zochten ons een plekje op het einde van de gang, vlakbij een kast met een grote kandelaar op.

De viering was heel emotioneel. De pastoor las teksten voor geschreven door de familie van de overledene en blikte eveneens terug op de laatste maanden van haar leven, toen ze op haar ziekbed vocht tegen een agressieve tumor. Ik kende de dame in kwestie niet, maar het beeld dat in mijn gedachten vorm kreeg, was dat van een moeder en grootmoeder die zichzelf wegcijferde ten dienste van anderen. En hoe lovenswaardig zo’n levenshouding ook moge zijn, toch ben ik blij dat de huidige generatie vrouwen een andere invulling aan hun leven geeft.

Wat ik niet verwacht had, was dat de afscheidsviering mij persoonlijk zo hard bij de keel zou grijpen. Het is niet dat ik de collega in kwestie erg goed kende, maar ik was oprecht geraakt door haar verdriet en voelde de tranen opwellen toen ik haar mijn deelneming betuigde. De ceremonie deed me ook terugdenken aan het afscheid van mijn eigen bomma.

Na afloop was ik blij dat ik mijn initiële tegenzin overwonnen had en toch naar de afscheidsviering gegaan was. Het was duidelijk dat mijn collega onze aanwezigheid oprecht apprecieerde.

Kennismaking en nieuwjaarsreceptie

De allereerste nacht in de nieuwe studio kon beter: de zenuwen om kennis te maken met mijn nieuwe team zorgden ervoor dat ik veel lag te woelen. Ik voelde me dan ook allesbehalve fris toen de wekker om iets voor zes (!) ging. Mijn vriend bracht me met de wagen naar Berchem station, alwaar ik de trein van 7.01u naar Brussel nam. Ongetwijfeld vragen jullie je af waarom ik op zo’n onchristelijk vroeg uur het openbaar vervoer nam. Wel, ik verwachtte dat de eerste collega’s al rond 8u op het werk zouden zijn en om te vermijden dat ze daar wat verloren stonden te draaien (de werkplaatsen waren immers nog niet toegewezen), wilde ik de allereerste werkdag op tijd zijn, zodat ik vroege vogels kon opvangen. We hadden koffiekoeken voorzien voor alle collega’s en mijn baas zou een kort welkomstwoordje uitspreken.

Tijdens de treinrit speelde ik scenario’s af in mijn hoofd. Kwestie van op alles voorbereid te zijn. Ik was vooral zenuwachtig over de verdeling van de werkplekken. Ik had me daar al de dag voordien het hoofd over zitten breken en had, om discussies te vermijden, zelf een voorstel uitgewerkt. Mijn nieuwe collega had me tips gegeven waarmee ik moest rekening houden, maar het bleef een moeilijke puzzel om te leggen. Ik besloot mensen per vier functioneel samen te zetten aan de eilanden (rekening houdend met bepaalde gevoeligheden) en ze zelf laten kiezen op welke plek aan het eiland ze wilden zitten.

De koffiekoeken werden geapprecieerd door de collega’s: alvast een goede start van het nieuwe werkjaar in onze volledig overhoop gehaalde organisatie. Mijn baas hield haar welkomstwoord kort, want het was duidelijk dat de collega’s stonden te popelen om hun nieuwe werkplek in gebruik te nemen. Ik trok met mijn team naar de ons toegewezen zone en stelde me kort voor. Daarna deden we een kort rondje om elkaar te leren kennen. Mijn team bestaat voor ongeveer de helft uit nieuwe mensen en ik spande me in om de namen zo snel mogelijk te memoriseren. Mijn eerste indruk was positief: ik had het gevoel dat iedereen in het team er het beste van wilde maken. Ook de verdeling van de werkplekken verliep vlotjes. Op een kleine aanpassing na, kon iedereen zich vinden in mijn voorstel. Een pak van mijn hart.

De rest van de dag werd besteed aan het uitpakken van de verhuisdozen en het regelen van allerlei praktische zaken. Tot 15u, want dan was het tijd voor onze jaarlijkse nieuwjaarsreceptie. De grote baas blikte tevreden terug op een goed verlopen verhuis en toastte op de vernieuwde organisatie terwijl hij tegelijkertijd niet naliet te benadrukken dat er ons nog veel uitdagingen wachtten. Met een opgelucht gevoel dronk ik mijn eerste glas schuimwijn bijna in één teug leeg.

Het startschot is gegeven. The only way is forward!

Nieuwjaarslunch@work

De allereerste werkdag van het jaar werd ik, samen met mijn collega-teamverantwoordelijken en het management om 10u op de werkvloer in Brussel verwacht. Bedoeling was om in beperkte kring na te gaan of de verhuizers tijdens de kerstvakantie hun werk goed gedaan hadden en de nieuw ingerichte werkplekken er min of meer acceptabel uitzagen. De rest van de collega’s mochten nog een dagje langer vakantie houden.

Na de nacht in mijn ouderlijk huis doorgebracht te hebben, nam ik in een piepklein Limburgs stationnetje de trein naar Brussel. Flashback naar de tijd dat ik wekelijks in dit station door mijn ouders werd afgehaald toen ik nog studeerde in Leuven. Het aantal jaren dat tussen mij en mijn studententijd ligt, tikt gestaag aan en toch heb ik het gevoel dat ik nog maar gisteren mijn diploma’s in ontvangst heb mogen nemen. Het lijkt alsof de herinneringen uit die tijd op de één of andere manier kleurrijker zijn en meer indruk gemaakt hebben dan alles wat daarna kwam.

Bij de overstap in het station van Diest kwam ik zowaar een oud studiegenootje tegen, die ik al jaren niet mee gezien had. Net op het moment dat ik aan het mijmeren was over mijn eigen studententijd. Het ging haar niet zo goed: in 2017 was de relatie met haar man, met wie ze meer dan twintig jaar was samen geweest, op de klippen gelopen. Haar ex-man kon de scheiding moeilijk verkroppen en ze vertelde hoe ijzig de overdracht van de kinderen meestal verliep. Ik wenste haar bij het uitstappen in Brussel van ganser harte een beter 2018 toe.

Het weerzien met mijn collega’s verliep hartelijk. We deden gezamenlijk een rondgang door het ganse gebouw, sleurden wat met kasten, bureaustoelen en bureaus en voor dat we er erg in hadden was het tijd voor de lunch. Ik genoot oprecht van de simpele koude schotel, maar voelde ook de nervositeit opborrelen voor de dag nadien. Woensdag 3 januari zou ik immers voor het eerst kennis maken mijn mijn nieuwe team. En iedereen weet dat een goeie eerste indruk essentieel is…

Impressies van de nieuwe job

Na twee werkdagen (en een nieuwjaarsreceptie), een kleine round-up:

Ik voel me heel erg welkom in mijn nieuwe team. Iedereen is vriendelijk en communiceert open. Uiteraard zijn er nog veel vragen die een antwoord moeten krijgen, maar ik heb het gevoel dat we er samen wel uit zullen geraken.
De overdracht van taken tussen de teams onderling is een kleine ramp: er is bijna niets gedocumenteerd en ik heb het gevoel dat de puzzelstukken van bepaalde dossiers over het ganse bedrijf verspreid zitten.
Het is geweldig fijn al mijn oude collega’s terug te zien. Leuk dat ze stuk voor stuk enthousiast reageren op mijn terugkomst in een nieuwe functie.
Een interne verhuis + interne reorganisatie + een hoop nieuwe medewerkers = recept voor chaos. Hierdoor heerst er momenteel nog veel onzekerheid op de werkvloer. Ik probeer dit op te vangen door rust en kalmte uit te stralen. Geen idee of het werkt.
Ik heb een enorm steile leercurve voor de boeg, maar zie het helemaal zitten om me in te werken in deze voor mij volstrekt nieuwe materie.
Lunchen met de collega’s is de max!

De laatste werkdag van 2017

De dag voordien had ik een hoop kleren overgeladen van mijn grote koffer naar mijn handbagagekoffer, kwestie van die grote, zware koffer te kunnen achterlaten bij Goofball and friends en iet of wat lichter aan mijn ronde van Vlaanderen te beginnen. Doordat ik de marmites uit mijn handbagage had moeten halen, moest ik die in een zak apart meenemen. Iets minder praktisch en wellicht een groter risico dat er een stuk vanaf zou breken door al dat gesleur op en af de trein en de bus. Maar niets aan te doen.

Het voelde een beetje vreemd: mijne eerste volledige werkdag terug op mijn oude vertrouwde kantoor was meteen ook de laatste werkdag van het jaar. Iedereen zat volop tussen de verhuisdozen en deed verwoede pogingen om jarenlang opgestapelde dossiers te sorteren en in te pakken. Vandaag was de laatste dag om alles in dozen te krijgen. Tijdens de kerstvakantie zou de verhuisfirma dan alle dozen naar hun nieuwe plek brengen.

Ik zette me aan mijn vroegere bureau, een beetje uit nostalgie en omdat het de allerlaatste keer was dat ik zo dicht bij mijn oude collega’s kon vertoeven. Verder was het (begrijpelijk) niet echt een productieve dag. Ik maakte vooral van de gelegenheid gebruik om bij te praten met de collega’s en wat nauwer kennis te maken met mijn nieuwe team. Van ons IT-team kreeg ik op de valreep van het nieuwe jaar een gloednieuwe computer, waar ik uiteraard heel blij mee was.

‘s Middags had ik afgesproken met de vroegere teamverantwoordelijke van een deel van de mensen die ik zal leiden vanaf 1 januari. We genoten van een gezond slaatje in het Victor Café van Bozar en we bespraken in grote lijnen de werking van het team. Uiteraard was dit te veel informatie om in één klap te kunnen verwerken, maar het deed me oprecht plezier dat ze de moeite had genomen om ons gesprek voor te bereiden. Ik zal in de toekomst nog veel beroep moeten doen op haar expertise en het deed deugd te merken dat ze onze samenwerking ziet zitten.

Die eerste, laatste werkdag was alleszins voorbij voordat ik er goed en wel erg in had. Ik nam afscheid van mijn oude werkplek. Klaar voor een nieuwe uitdaging!

Tweedaagse in Alden Biesen

Woensdagochtend trok ik de deur van Goofball‘s woonst achter me dicht en spoorde ik richting Brussel voor mijn allereerste werkdag op mijn nieuwe, oude werk. Veel tijd had ik niet om mijn collega’s gedag te zeggen, want om 11.20u vertrokken mijn collega-teamverantwoordelijken en ik naar Alden Biesen.

Ik ging langs bij mijn oude team en bij (een deel van) mijn nieuwe team. Uiteraard was het een blij weerzien met de collega’s waarmee ik zo lang heb samengewerkt, maar wat voor mij een echte opsteker was, was de reactie van mijn nieuwe team: iedereen was (naar mijn aanvoelen) oprecht vriendelijk en ik voelde me meteen welkom. Uiteraard was er niet voldoende tijd voor een uitgebreide kennismaking, maar dat neem ik mee voor het nieuwe jaar.

Daarna ging ik nog even langs bij mijn nieuwe, oude baas om wat praktische zaken door te spreken (na de grote reorganisatie, krijgt iedereen in het nieuwe jaar ook fysiek een nieuwe plek toegewezen, een hele operatie) en toen was het tijd om in het busje naar Alden Biesen te stappen. De sfeer zat er al van bij het vertrek goed in en ik had een beetje een schoolreisgevoel. De rit was alleszins een ideale manier om mijn collega-teamverantwoordelijken wat beter te leren kennen.

In Alden Biesen aangekomen, kregen we een fijne lunch aangeboden, want we waren allemaal hongerig na de lange rit. Daarna was het tijd om erin te vliegen. We bogen ons over de invulling van onze opdracht als teamverantwoordelijke en probeerden onze verwachtingen op het vlak van coaching en begeleiding te verfijnen. Uiteindelijk zijn we met een splinternieuwe ploeg en krijgt ieder van ons een team van 20 à 30 personen toegewezen en een pak meer verantwoordelijkheden dan voordien.

De namiddag vloog voorbij. Uiteraard kregen we niet alle issues uitgeklaard, maar ik voelde wel dat we op dezelfde golflengte zaten en dat is belangrijk voor de toekomstige samenwerking.

‘s Avonds werden we getrakteerd op een oerklassiek, maar erg smakelijk diner. Lang geleden dat ik nog eens de combinatie soep – hoofdgerecht – zwaar calorierijk dessert gegeten heb. Flashback naar mijn kindertijd.

Na het diner was het tijd voor een teambuilding activiteit: we werden opgedeeld in drie groepjes en probeerden zo snel mogelijk de codes te kraken om zo de kluis te kunnen openen. Het was de eerste keer dat ik aan een dergelijke teambuilding deelnam en ik moet zeggen dat ik het break-the-box concept van Evenuit wel heel fijn vond. In het begin kon ik me er niet helemaal voor opladen, maar toen, naarmate het spel vorderde, bleek dat we voor lagen op de andere teams, kwam mijn competitieve ingesteldheid naar boven en jawel, dankzij onze gezamenlijke inspanningen (en mijn onovertroffen google skills) won ons team. Natuurlijk was de oplossing van de allerlaatste puzzel het woord TEAM. Ik had het moeten weten. 😉

De eerste prijs was een flesje cava, maar wij deden het uiteraard enkel en alleen voor de eer. Na afloop van de teambuilding zakten we door aan de bar
tot half twee ‘s nachts. Misschien niet de meest optimale voorbereiding voor de tweede dag brainstormen, maar de teambanden zullen er alleen maar sterker door geworden zijn. 😉

Aan het ontbijt de dag nadien ontwaarde ik alleszins veel kleine oogjes. 😉 Het ontbijt was copieus en gaf ons meer dan voldoende energie om de voormiddag er goed in te vliegen. Het was nodig, want er stonden een aantal prangende kwesties op het programma. ‘s Middags schoof het managementteam bij aan tafel en kregen we alweer een uitgebreid driegangenmenu (soep – hoofdgerecht – calorierijk dessert) voorgeschoteld. Ik zal eerlijk zijn, voor mij hoefde dat niet per sé. Een broodje zou zeker volstaan hebben. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat we dik in de watten gelegd werden daar in Alden Biesen. De chocomousse was trouwens een kopie van degene die mijn moeder vroeger maakte: op basis van die poedertjes van Dr. Oetker. Niet echt een succes te noemen, dus ik hield het na een paar happen voor bekeken. 😉

In de namiddag presenteerden we de resultaten van ons werk aan het managementteam, wat soms tot nogal onverwachte reacties leidde, moet ik toegeven. We sloten de namiddag af met, hoe kan het ook anders, Limburgse vlaai! Cultureel erfgoed!

Ik had nog graag willen blijven om na te praten, maar een vriendelijke collega-teamverantwoordelijke had me een lift naar Leuven aangeboden. Makkelijker dan eerst met het busje terug naar Brussel te rijden en van daaruit de trein naar Leuven te nemen. Daardoor was het afscheid een beetje abrupt (en kon ik maar een klein stukje vlaai eten), maar ik moet zeggen dat ik een heel positief gevoel heb overgehouden aan dit weekend. Ik denk echt dat we als team dichter naar mekaar gegroeid zijn en dat kan onze toekomstige samenwerking alleen maar ten goede komen.

Terug in Leuven kreeg ik opnieuw een heerlijk avondmaal voorgeschoteld, met, jawel: zalm! Het zal me deze tweedaagse alvast niet aan aminozuren ontbroken hebben. 😉

Back to Belgium

Dinsdagavond vloog ik terug naar België. Een onverwacht snelle terugkeer naar mijn geboorteland en mijn oude vertrouwde werkgever na een – toegegeven – mislukt avontuur in Zwitserland. Het was voor mij een harde confrontatie met het feit dat, ondanks mijn twee universitaire diploma’s, leidinggevende ervaring en talenkennis, niemand in Zwitserland op mijn competenties zat te wachten. Gelukkig was mijn vorige werkgever zo vriendelijk mij uit te nodigen om deel te nemen aan een bevorderingsprocedure en kan ik op de valreep van het oude jaar in een gloednieuwe functie als teamverantwoordelijke starten.

Met een grote koffer van 21 kilo en een kleine koffer voor de handbagage met daarin alles wat ik de komende maanden nodig heb om te overleven en drie marmites, stapte ik het vliegtuig op. Klaar om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen in een nieuwe stad. De komende maanden zal ik immers doorbrengen op een onlangs gerenoveerde studio van een ex-collega in Borgerhout. Een gelegenheid om een andere wereldstad te leren kennen, want ons eigen appartement in Leuven in immers nog verhuurd tot half september.

Ik was blij dat ik nogmaals beroep kon doen op de gastvrijheid van mijn lieve vriendin Goofball en haar gezin. Mijn hart maakt telkens een sprongetje als ik de enthousiaste stemmetjes van haar twee zoontjes hoor. Ik voel me al bijna deel van de familie. Zelfs de babysitters zijn ondertussen al oude bekenden. 😉

We smulden gezellig samen van het vleesbrood met veenbessen dat Goofball had klaargemaakt en ik voelde de nervositeit uit mijn lijf wegebben. Uiteindelijk had ik, toen het nieuws van mijn terugkeer bekend gemaakt werd, niets dan positieve reacties ontvangen van mijn collega’s. Mijn fysieke terugkeer de volgende dag zou ongetwijfeld wat onwennig zijn, maar ik had er vertrouwen in dat het wel zou loslopen.

Koreaans afscheidsdiner

Na enkele maanden serieus op ons geld gelet te hebben, vonden mijn vriend en ik dat we ons deze zaterdag wel een kleine uitspatting konden veroorloven. We hadden namelijk iets te vieren: ik ben er eindelijk in geslaagd een job te vinden! Een mooie job met heel wat verantwoordelijkheid en een nieuw team om te leiden. Helaas zit er een angeltje onder het gras: de job is in België. Hierdoor komt mijn Zwitserse avontuur nogal abrupt tot een einde. Aan de ene kant vind ik het jammer dat er hier in Zwitserland niets voor mij uit de bus gekomen is, maar aan de andere kant was het aanbod te interessant om te laten liggen. Zo’n mooie kans zou ik hier in Zwitserland waarschijnlijk nooit krijgen (in bijna vier maanden solliciteren ben ik zelfs niet in geslaagd een jobinterview te versieren) en ik was het leven als werkloze hier eerlijk gezegd grondig beu.

Dus vierden mijn vriend en ik mijn nieuwe job en tegelijkertijd mijn afscheid van Genève met een heerlijke Koreaanse barbecue (<3 불고기), want deze week keer ik al terug naar België (ja, het moest opeens allemaal heel snel gaan). Dat wil zeggen dat mijn vriend en ik de komende maanden een LAT-relatie zullen hebben: hij in zijn appartementje in Genève en ik in mijn pas gerenoveerde studio in Borgerhout. Ik voorspel dat er veel op en af gevlogen zal worden. Slecht voor onze ecologische voetafdruk!

World Usability Day @ Impact Hub

Sinds ik in Genève woon, volg ik aandacht de meetup bijeenkomsten op hier in Genève. Als werkloze is het naar mijn aanvoelen belangrijk om deel te nemen aan sociale activiteiten, omdat je anders dreigt geïsoleerd te geraken. Een tijdje geleden zag ik dat in de Impact Hub vlakbij het treinstation een Digital Strategy UX meetup georganiseerd werd in het kader van de World Usability Day, gesponsord door Telono. Een uitgelezen kans om nog wat te netwerken en wie weet ontmoet ik op die manier wel iemand die mij aan een job kan helpen.

Na een kort inleidend woordje kregen we twee vrij korte presentaties voorgeschoteld. De eerste presentatie ging over de bouw en de evolutie van het e-voting platform van het kanton Genève. De tweede presentatie behandelde de principes van universal design. Ik moet zeggen dat ik de eerste presentatie nogal droog vond en de link met world usability day soms niet heel duidelijk was. De presentatie over universal design sloot veel nauwer aan bij het thema, maar bleef naar mijn aanvoelen te veel aan de oppervlakte, maar het was wel interessant om de 7 principes van universal design op een rijtje te zien:

equitable
flexible
simple & intuitive
perceptible
tolerates error
low physical effort
size and space for approach and use

Het fijnste gedeelte van de avond volgde na de presentaties: de receptie! Ik had er niet al te veel van verwacht, omdat het een gratis evenement was, maar sponsor Telono was duidelijk niet gierig geweest: kleine finger sandwiches belegd met zalm, asperges, garnalen,… mini-broodjes en een heel assortiment aan mini-taartjes als dessert. Heel lekker en uitermate verzorgd. Uiteraard ben ik vergeten een foto te nemen van al dat lekkers, maar geloof me, we kwamen niets te kort. En ook de (uiteraard Zwitserse) wijn vloeide rijkelijk.

Mijn vriend en ik maakten kennis met een hele hoop fijne mensen: een Fransman die als freelancer werkte en momenteel op zoek was naar een nieuwe opdracht, een Italiaan, een Mexicaan (goed voor mijn Spaans!), een Hongaar en een heel toffe Ierse die voor Médecins Sans Frontières werkte. Juist, alweer geen Zwitser te bekennen in heel dit lijstje. Heel grappig: de Ierse sprak tot onze grote verbazing een aardig mondje Nederlands. Bleek dat haar vriend een Antwerpenaar was. Het klikte heel erg goed met de Ierse jongedame, helaas, haar contract bij MSF loop af eind dit jaar en in januari verhuist ze naar België, de liefde achterna. Jammer voor ons, maar uiteraard blij voor haar.

Het gesprek dat ik had met de Italiaan, was wel een beetje ontnuchterend. Hij vertelde dat hij ook nog steeds op zoek was naar werk en voorspelde mij dat het wel eens tot 18 maanden kon duren voordat ik in Genève werk zou vinden. 18 maanden! Het spijt me heel erg, maar ik denk niet dat ik in staat ben om hier 18 maanden werkloos rond te hangen. Daarvoor zijn er hier gewoon niet genoeg opportuniteiten om aan vrijwilligerswerk te doen. Enfin ja, reden te meer om nog een glaasje Zwitserse wijn te drinken…

Mijn eerste Women in Digital Geneva meet up

Vorige dinsdag woonde ik voor de eerste keer een Women in Digital Geneva meet up bij. Het topic van de avond was Artificial Intelligence in Marketing, niet helemaal mijn cup of tea, maar de meet up leek mij een ideale gelegenheid om nieuwe mensen te ontmoeten en, wie weet, misschien wel op een interessante job te stoten.

Het kostte mij een kleine zoektocht om het juiste lokaal te vinden in het CREA / BAT 43 L gebouw. Gelukkig ontmoette ik in de lege gangen van het gebouw een vriendelijke studente marketing die me naar de juiste plek bracht. Ik moet toegeven dat ik de uiteenzetting zelf nogal oppervlakkig vond. En de meer serieuze vragen over privacy en de nieuwe GDPR (heldere info over de GDPR hier) bij werden naar mijn aanvoelen nogal snel van tafel geveegd.

Hoewel de uiteenzetting zelf me wat tegen viel, had ik nadien wel de gelegenheid om enkele fijne gesprekken te voeren. Ik sprak met de initiatiefneemster, een pittige Braziliaans-Franse dame die al zowat overal op de wereld gewoond heeft en maakte kennis met een Russische die in Italië woonde en bezig was een collectie met smart textiles te ontwerpen. Het fijnste gesprek had ik met een Duitse fysica die op CERN werkte. Een heel fijne dame die me aanraadde om eens te bekijken of het conversation exchange program van het CAGI netwerk iets voor mij zou zijn. Voor het netwerk zelf kom ik helaas niet in aanmerking.

Een concrete job kwam er helaas niet uit de bus (dat zou ook ietwat te hoog gegrepen zijn), maar ik denk wel dat ik naar de maandelijkse bijeenkomsten zal blijven gaan. Het is altijd fijn interessante mensen te ontmoeten.

Yet Another Blog

Life on my side

werk