werk

Avonturen met Brussels Airlines

Vandaag vlieg ik van Zaventem naar Milaan voor een lang culinair weekend in Piemonte. Iets waar ik al een hele tijd naar aan het uitkijken was. Gisterennamiddag kregen ik en mijn medereizigers echter opeens het bericht dat onze vlucht verplaatst was. In eerste instantie dacht ik dat de vlucht verplaatst was van zondagavond naar maandagochtend, maar bij nader inzien, bleek de vlucht wegens ‘operationele redenen’ van zondagavond naar dinsdagochtend (!) verplaatst te zijn. Vervelend.

Dadelijk mijn medereizigers gecontacteerd. Bleek dat we verspreid tickets toegewezen gekregen hadden voor maandagavond en dinsdagochtend. En zo zag ik geheel onverwacht mijn zorgvuldig geplande werkmaandag in duigen vallen, samen met het geplande teametentje diezelfde dag. Ik deed meteen het nodige om mijn afspraken te verzetten en dan moest ik de knoop doorhakken: mijn vlucht verplaatsen naar maandagavond, net zoals de meeste van mijn medereizigers ondertussen aan het doen waren ofwel meereizen met mijn vriend die zondagavond naar Milaan zou reizen om van daaruit maandag verder te reizen naar Lugano.

En jawel, ik hakte de knoop door: en zo staat er onverwacht nog een dagje Lugano op het programma van dit iets langer dan oorspronkelijk geplande weekend!

Mission accomplished!

Vandaag mijn allerlaatste evaluatie van een medewerker afgerond. Mooi binnen de deadline van 31 maart. Dat brengt het eindtotaal op een stuk of 25, waarvan jammer genoeg 2 negatieve. Ik twijfel er niet aan dat daar nog een bijzonder onaangenaam staartje aan zal komen, maar ik ga mij er even niets van aantrekken en het komende lange weekend volop genieten van zon, wijn en lekker eten in Piemonte!

Op bezoek bij Cultuurloket

Of beter gezegd: bij de buren van Cultuurloket, Kanal, want ik was te laat om nog een bezoekje aan de splinternieuwe kantoren van Cultuurloket te brengen. Ik had me zelfs zo moeten haasten om op tijd te zijn voor de aanvang van het avondprogramma, dat ik noodgedwongen een wrap kocht bij de Delhaize om deze al wandelend naar het Kaaitheater te verorberen. Het loonde: ik was er iets voor 19u!

Het glaasje wijn bij aankomst werd alvast geapprecieerd en die paar wasabinootjes die ik nog snel kon binnen steken ook. Een paar minuten later werden we gevraagd plaats te nemen op de stoelen die opgesteld stonden voor het podium. Het was beslist fris in de grote industriële hal van Kanal. Ik was blij dat ik mijn winterjas rond mij kon slaan om mijn lichaamstemperatuur op peil te houden. Het programma zelf zat goed in mekaar: korte speeches gevolgd door de voorstelling van een onderzoek over ondernemerschap in de culturele sector aan de hand van korte reflectiemomenten met steeds andere deelnemers. Dynamisch!

IMG_2238

Na anderhalf uur bibberen op een klapstoeltje bood Cultuurloket ons een afsluitende receptie aan. Fijn dat op de plek van de receptie warmtestralers voorzien waren! En heel tof om nog eens te kunnen bijpraten met de collega’s waarmee ik vroeger zo nauw samenwerkte. De receptie was trouwens uitstekend: carpaccio met truffelmayonaise, heerlijke gemarineerde zalm, spiesjes met mals varkensvlees en tempura van scampi. Een mooie doorsnede van mijn favoriete gerechten. Wel jammer: de vegetariërs bleven op hun honger zitten. Die moesten het letterlijk doen met een schotel koude groentjes. Dat kan toch niet meer, in deze tijd? De laatste recepties die ik bijwoonde waren zelfs volledig veganistisch.

Na de receptie wandelden we met een vrolijk gezelschap naar Brussel-Noord alwaar ik op de eerste de beste trein naar Leuven sprong. Het deed deugd om mijn geest nog eens te kunnen verruimen met andere materie!

Feestelijk dineren bij Dumon

De werkweek goed begonnen met een naar aloude gewoonte uitstekend diner bij Dumon met ons clubje Leuvense dames. Een heel bijzondere gelegenheid, deze keer, want we vierden de nieuwe job van onze lieve ex-collega. Logistiek was het een heel geregel, maar naar goede gewoonte kwam alles goed. We spoorden met vier dames van Brussel naar Leuven en troffen op dezelfde trein richting Leuven onze ex-collega die al eerder in Gent opgestapt was. We zagen haar al zitten toen de trein Brussel-Centraal binnen reed.

Met z’n vijven kwamen we aan in Leuven, alwaar een andere collega (die momenteel in zwangerschapsverlof is) ons met de wagen stond op te wachten. Aangezien deze collega maar drie plaatsen in haar wagen had, nam ik samen met onze ex-collega een taxi vanaf het station van Leuven naar Wakkerzeel. Ondertussen had ik aan één van de andere collega’s mijn ticketje voor de locker meegegeven, alwaar ik ‘s ochtends vroeg het cadeau voor onze vriendin had achter gelaten.

Mijn ex-collega en ikzelf arriveerden het eerst in restaurant Dumon, gevolgd door een collega die met de fiets uit Wijgmaal kwam en als laatsten stapten de vier collega’s die met de wagen gekomen waren binnen. Normaal bestaat ons groepje uit acht dames, maar als jullie goed geteld hebben, hebben jullie ongetwijfeld gemerkt dat we maar met zeven waren. Dat kwam omdat één van onze collega’s een paar dagen voordien bevallen was. Een goed excuus om afwezig te zijn, uiteraard! En dus alweer een babybezoek in het vooruitzicht.

Met ons groepje van zeven brachten we een super gezellige avond door bij Dumon. Het eten was heerlijk, de wijn vloeide rijkelijk en het gezelschap excelleerde in wellevendheid. Grappig detail: onze ex-collega had niet eens gemerkt dat de andere collega’s met die gigantische plantenmand waren binnen gekomen. De overhandiging was dus een echte verrassing.

IMG_2212

IMG_2217

IMG_2219

IMG_2221

We keerden terug , zoals we gekomen waren, in gespreide slagorde met fiets, auto en taxi. Hopelijk kunnen we deze fijne traditie in ere houden nu onze ex-collega een nieuwe job heeft.

Een Dolle Mol in Plein Publiek

De laatste tijd zit de schwung in onze after work bijeenkomsten. Na een drankje in A La Mort Subite waarop massaal veel volk aanwezig was, trokken we met tien overblijvende collega’s naar het nieuwe pop-up restaurant Plein Publiek op de Kunstberg. Het interieur zag er fancy en hip uit, maar het eten viel iet of wat tegen. Het was wel lekker, maar voor 24 euro verwacht ik toch niet iets meer dan vier verlepte asperges op twee kleine stukjes gefrituurde forel en een aardappel. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed! Omdat ik na het hoofdgerecht nog een gaatje had, bestelde ik een sabayon. Ik had beter moeten weten, want ook deze stelde teleur. Niet de overdonderende smaaksensatie die ik verwacht had van dit calorierijke dessert.

IMG_2152

IMG_2153

Geen erg, na het diner zoeken we andere oorden op. We nemen afscheid van drie collega’s (waaronder de twee enige mannen), wat ons gezelschap terug brengt naar zeven vrolijke vrouwen. Die mannen weten niet hoe een feestje te bouwen, ik zeg het jullie! We trekken naar een volks café dat ik spontaan niet zou binnen stappen. De aanwezige stamgasten zien er nogal ruig uit, maar de naam De Dolle Mol haalt mij over de streep. We vinden een tafeltje waar we allemaal rondpassen en klinken op de vrouwelijke superioriteit met een glaasje witte wijn. 😉

Super avond!

Dubbele afscheidsdrink

Na mijn bezoek aan Z33 spoorden mijn collega’s en ik terug naar Brussel. We namen immers diezelfde dag afscheid van maar liefst twee collega’s. De ene collega gaat rentenieren in Spanje en de andere collega vertrekt om een meubelwinkel te openen in Parijs. Vooral dat laatste vind ik een bijzonder knappe prestatie, wetende dat de collega in kwestie als tiener samen met haar familie vanuit Albanië naar België vluchtte. Stel je voor: hals over kop uit je land moeten vertrekken omdat het leven van je ouders in gevaar is en vervolgens op een plek terecht komen waar je de taal niet beheerst en je helemaal vanaf nul moet herbeginnen. Mij lukte dat zelfs niet met twee universitaire diploma’s én een hoop talenkennis. En nu verhuist mijn collega dus naar Parijs, zonder zelfs maar haar middelbare schooldiploma gehaald te hebben. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de onbevreesdheid waarmee ze deze uitdaging tegemoet gaat.

Natuurlijk werd er geklonken op beide dames en wensten we hen veel geluk met hun nieuwe leven, maar tegelijkertijd hing er een rare sfeer tijdens het afscheid. Net die dag was immers bekend gemaakt dat de contracten van bepaalde duur van een aantal collega’s niet verlengd zouden worden en dat er in het team van beide dames grondige wijzigingen zouden plaatsvinden. Er moest dus vooral veel geventileerd worden. Ik schrok ervan hoe verslagen één van mijn collega’s, met wie ik jaren nauw samen gewerkt hebt, eruit zag. Ik ken hem nochtans als iemand die nooit opgeeft en altijd vol vuur voor zijn thema blijft strijden. Het leek wel alsof hij gekrompen was, zo hard hingen zijn schouders af. Ik had er echt mee te doen.

Na de drink verstuurde ik nog één dringende mail en daarna trakteerde ik mezelf op ramen bij de Samourai. Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat ramen altijd troost biedt.

Mailmigratiefrustratie

  • Na een week (vijf dagen!) lang geen mails vanuit mijn inbox naar mijn bijzonder uitgebreide mappenstructuur te mogen verplaatsen, is mijn mailbox ontaard in een regelrechte puinhoop. Gaat mij minstens een week kosten om opnieuw orde in de chaos te scheppen.
  • Mijn outlookagenda wordt niet langer gesynchroniseerd met de agenda-app van mijn iphone, waardoor ik nu voortdurend moet switchen tussen twee verschillende applicaties. Hemeltergend.
  • Al mijn agendagroepen zijn verdwenen.
  • Het duurt ongetwijfeld nog weken voordat auto-completion weer werkt voor al mijn favoriete e-mailadressen.

Gevolg: ergernis en tijdverlies.

Never a dull moment

Dat antwoordde mijn vriend mij vandaag whatsapp-gewijs na alweer een lange werkgerelateerde litanie. En hij heeft gelijk. 2019 is nog maar een dikke twee maanden oud en op vlak van uitdagingen van mijn leidinggevende skills heb ik precies al meer meegemaakt dan alle voorgaande jaren samen. Grensoverschrijdend gedrag, besparingen, incompetentie, persoonlijke crisissen,…

Qua uitdaging kan het alleszins tellen…