werk

Virtuoos Vlaanderen

Gisteren woonde ik in het stripmuseum een heel boeiende namiddag bij die in het teken van het doorgeven van vakmanschap stond. Vier meesters en hun leerlingen stelden trots hun vakmanschap voor en vertelden welke weg de leerlingen onder begeleiding van de meester hadden afgelegd en nog van plan waren af te leggen. Ik was erg onder de indruk van de diversiteit van het vakmanschap en de oprechte passie die al de aanwezigen uitstraalden. Of het nu over brood maken, ciseleertechnieken, de overlevering van de youyou of het historische metier van clown ging, de aanwezigen raakten gewoon niet uitgepraat over hun vak.

De namiddag was voor mij een echte eyeopener. Ik had geen idee hoeveel vakmanschap er in Vlaanderen aanwezig is en het was fantastisch om te zien welke inspanningen gedaan worden om dit schitterende immaterieel erfgoed niet verloren te laten gaan.

Wat mij het meest zal bijblijven is de zaghareet of youyou die doorheen het stripmuseum weergalmde en hoe elke vrouw getuigde vanuit haar eigen sterktes. Echt een kippenvel moment.

En natuurlijk mag er al eens gelachen worden:

We sloten de namiddag af met een rondleiding door het stripmuseum en een hapje en een drankje. Tijdens de receptie had een heel fijn gesprek met clown Bram, een sympathieke jongeling die hopelijk een fantastische carrière tegemoet gaat. Als souvenir van de dag mocht ik een in Bokrijk gebrouwen historische biertje op basis van havermout meenemen. Benieuwd of dit bij mijn vriend in de smaak zal vallen.

IMG_3162

IMG_3163

IMG_3178

Champagne, cocktails en een verjaardagsfeestje

Lang, lang geleden, toen ik nog een ander team leidde, deed ik de belofte om te trakteren op een fles champagne wanneer een bepaald project eindelijk zou afgerond zijn. Het was zo’n project dat maar bleef aanslepen en van zodra één horde genomen was, doken er weer twee nieuwe op. Het leek een never ending story. Ik verliet mijn team, verhuisde naar Genève, keerde terug naar België om een nieuw team te leiden en nog steeds kwam er geen witte rook. Maar, kijk, geduld is een mooie deugd: een paar weken geleden eindigde het project, na jaren aanslepen, succesvol.

Belofte maakt schuld, dus ik stemde af met de nieuwe teamverantwoordelijke hoe we dit heugelijke feit op gepaste wijze konden vieren. Ze ging meteen akkoord en stelde voor zelf ook een deel van de traktatie op zich te nemen. Sympathiek! Maar ik had van haar niet anders verwacht. We zijn in het voorbije anderhalf jaar echt goede vrienden geworden. Omdat ik niets aan het toeval wilde overlaten, informeerde ik bij mijn Brusselse collega of hij geen toffe plek met een zekere uitstraling kon aanbevelen. En zo belandden we met z’n vijven (spijtig genoeg moest één collega last minute afhaken) in The Dominican.

Ik was een beetje vroeger dan mijn collega’s omdat ik rechtstreeks van een externe vergadering kwam. Wat me de gelegenheid gaf alvast een gezellige plek uit te zoeken voor mijn gezelschap. Al snel voegden mijn collega’s zich bij mij en bestelde ik als eerste rondje de lang beloofde fles champagne om te klinken op de goede afloop van een bewogen verhaal. Na de champagne schakelden we over op cocktails. Kwestie van in de feeststemming te blijven. De cocktails waren heerlijk en het gezelschap voortreffelijk. De tijd vloog voorbij.

Alleen jammer dat ik niemand van de aanwezigen kon overtuigen om nog even mee te gaan naar Les Brasseurs waar een andere collega haar verjaardagsfeestje vierde. Iets minder extravagant dan vorig jaar wel, maar het was zeker gezellig. De jarige was blij met mijn cadeau en ik had een paar fijne babbels met collega’s waar ik niet zo vaak mee samenwerk. Al kon de cava de vergelijking met de champagne van eerder op de avond niet echt doorstaan. 😉

IMG_3156

IMG_3157

Een mislukte bento box-lunch

Maandagmiddag had ik afgesproken met een vriendin die binnenkort op vakantie naar Japan gaat. Bedoeling was om samen een bento box lunch te gaan eten bij de Samourai in Brussel. Helaas bleek de Samourai gesloten op maandag. Noodgedwongen vielen we terug op de tweede beste optie: ramen! En ja, ik weet dat het pas van deze vrijdag geleden is dat ik nog ramen gegeten heb, maar hey, in Cuba kennen ze dat niet, dus ik heb nog een achterstand in te halen. En ja, het was heerlijk!

IMG_3148[1]

Ready, set, go!

Na een vakantie kies ik meestal voor de korte pijn: jetlag negeren, even doorbijten en de dag nadat het vliegtuig geland is, gewoon gaan werken. Een vrijdag blijkt trouwens een ideale dag om terug aan de slag te gaan. Veel collega’s werken niet op vrijdag of werken thuis, dus is het lekker rustig en er is ruimte om een babbeltje te doen met de collega’s die er wel zijn.

Ik vond het wel jammer dat ik ditmaal geen smakelijk souvenir kon meebrengen voor mijn collega’s. Iedereen trakteren op een sigaar leek me niet echt gepast. En op de onaangename mededeling na dat een bepaald conflict aan het escaleren is, bleek alles onder controle te zijn. Ik had zelfs maar een zeshonderdtal ongelezen mails in mijn mailbox zitten!

Bonuspunten voor de ramen-lunch!

IMG_3090[1]

In vriendschap uiteen gaan

Of toch iets in die aard. Het gesprek dat ik gisteren had met één van mijn medewerkers, was heel vriendelijk en beleefd, maar onderhuids bleven er veel zaken onuitgesproken. De boodschap die ik in mijn negatieve evaluatie had uitgedrukt, was duidelijk binnen gekomen bij de medewerker in kwestie.  De medewerker vroeg om haar te ontslaan (hopende op uitbetaling, uiteraard), maar ik zou liever een piste bewandelen die ons toelaat om in onderlinge overeenstemming uiteen te gaan.

Nu, op zich denk ik dat het stopzetten van de samenwerking voor iedereen uiteindelijk het beste is. De medewerker in kwestie was duidelijk niet de juiste persoon voor de functie en lange tijd een functie uitoefenen waarvoor je niet de juiste competenties hebt, dat vreet energie. Ik hoop dat de toekomst een nieuwe job brengt die beter aansluit bij het profiel van deze medewerker.

Of hoe scheiden niet altijd lijden hoeft te zijn.

Cocktails drinken met de collega’s

Na een dagje samen ontwikkelen, sloten mijn collega’s en ik vrijdag de werkweek af met een drankje op het terras van de Kosmopol. Alleen bleek al snel dat de temperatuur in de schaduw toch net niet terrasvriendelijk genoeg was en verkasten we noodgedwongen naar binnen. Ik moet zeggen dat ik van mijn kant wel een cocktail kon gebruiken na de voorbije tumultueuze weken van VTE’s tellen en crisismanagers rekruteren. Maar hey, ‘t is niet dat het gras groener is elders, want ik weet dat mijn collega’s ook met de nodige problemen te kampen hebben en ik ben al blij dat ik mijn team (voorlopig) ongeschonden door de besparingen heb kunnen loodsen.

Van Lugano naar Milano – 2 april 2019

Weet je wat niet leuk is? Eén dag na het ingaan van het zomeruur moeten opstaan om 3 uur om de shuttle bus van Lugano naar Milano Malpensa te halen. En ja, ik had een taxi kunnen nemen, maar de meerkost van 155 CHF voor anderhalf uur meer slaap vond ik niet te verantwoorden. Dus sleepte ik mij groggy van het hotel naar het treinstation van Lugano alwaar op het eerste gezicht nergens een bus te bespeuren viel. Gelukkig dwaalde er bij het station een vriendelijke nachtraaf rond die mij de juiste weg wees. Blijkbaar stopte de shuttle aan de achterkant van het station en ik stond aan de voorkant. Dankuwel onbekende weldoener om mij in het Duits uit te leggen waar ik de shuttle kon vinden!

Op de bus ontspon zich nog een ganse discussie met de chauffeur of ik al dan niet een ticket moest kopen. Ik had in het hotel geregeld dat de prijs voor het ticket bij het uitchecken betaald zou worden, maar had daar helemaal geen bewijs van. De dame aan de receptie had gezegd dat ik gewoon moest zeggen dat via Hotel Federale een ticket voor mij gereserveerd was. Dus dat legde ik uit in mijn beste Italiaans (waar, daar moet ik eerlijk in zijn, best wel wat haar op staat). Ik had ook helemaal geen Zwitsers geld op zak, dus ik kon zo’n ticket niet betalen als de chauffeur geen credit cards aanvaardde. Uiteindelijk denk ik de chauffeur het van pure miserie heeft opgegeven en mij gewoon gratis liet meerijden.

Tijdens de busrit probeerde ik wat te slapen, maar verder dan doezelen geraakte ik niet. Om 4.50u kwamen we aan bij de luchthaven. Drie uur en veertig minuten voordat mijn vlucht zou vertrekken. De check-in was zelfs nog niet open. Dus restte er mij geen andere optie dan een stoeltje op te zoeken en te wachten. Om 6.20u kon ik dan eindelijk mijn valies inchecken en mij naar de security begeven. Alwaar ik uiteraard eruit gepikt werd voor een springstoffencontrole. Welja. Waarom niet?

Ik dwaalde wat rond op de luchthaven, kocht me een verse fruitsla als ontbijt en wachtte geduldig op mijn vliegtuig, dat (mirakel) ongeveer op tijd vertrok. Een uur en een kwartier later stond ik terug op Belgische bodem en spoedde ik mij NMBS-gewijs richting Brussel om een twintigtal minuten (11.20u) te laat aan te komen voor mijn eerste vergadering van de dag. Al een geluk dat er die dag nog maar één andere vergadering gepland stond om 16.30u, want ik weet niet of ik anders het einde van de dag gehaald zou hebben…

IMG_2380

IMG_2378

IMG_2377

IMG_2376

PS: De chocolaatjes en amaretti vielen dik in de smaak bij mijn collega’s.

Avonturen met Brussels Airlines

Vandaag vlieg ik van Zaventem naar Milaan voor een lang culinair weekend in Piemonte. Iets waar ik al een hele tijd naar aan het uitkijken was. Gisterennamiddag kregen ik en mijn medereizigers echter opeens het bericht dat onze vlucht verplaatst was. In eerste instantie dacht ik dat de vlucht verplaatst was van zondagavond naar maandagochtend, maar bij nader inzien, bleek de vlucht wegens ‘operationele redenen’ van zondagavond naar dinsdagochtend (!) verplaatst te zijn. Vervelend.

Dadelijk mijn medereizigers gecontacteerd. Bleek dat we verspreid tickets toegewezen gekregen hadden voor maandagavond en dinsdagochtend. En zo zag ik geheel onverwacht mijn zorgvuldig geplande werkmaandag in duigen vallen, samen met het geplande teametentje diezelfde dag. Ik deed meteen het nodige om mijn afspraken te verzetten en dan moest ik de knoop doorhakken: mijn vlucht verplaatsen naar maandagavond, net zoals de meeste van mijn medereizigers ondertussen aan het doen waren ofwel meereizen met mijn vriend die zondagavond naar Milaan zou reizen om van daaruit maandag verder te reizen naar Lugano.

En jawel, ik hakte de knoop door: en zo staat er onverwacht nog een dagje Lugano op het programma van dit iets langer dan oorspronkelijk geplande weekend!

Mission accomplished!

Vandaag mijn allerlaatste evaluatie van een medewerker afgerond. Mooi binnen de deadline van 31 maart. Dat brengt het eindtotaal op een stuk of 25, waarvan jammer genoeg 2 negatieve. Ik twijfel er niet aan dat daar nog een bijzonder onaangenaam staartje aan zal komen, maar ik ga mij er even niets van aantrekken en het komende lange weekend volop genieten van zon, wijn en lekker eten in Piemonte!

Op bezoek bij Cultuurloket

Of beter gezegd: bij de buren van Cultuurloket, Kanal, want ik was te laat om nog een bezoekje aan de splinternieuwe kantoren van Cultuurloket te brengen. Ik had me zelfs zo moeten haasten om op tijd te zijn voor de aanvang van het avondprogramma, dat ik noodgedwongen een wrap kocht bij de Delhaize om deze al wandelend naar het Kaaitheater te verorberen. Het loonde: ik was er iets voor 19u!

Het glaasje wijn bij aankomst werd alvast geapprecieerd en die paar wasabinootjes die ik nog snel kon binnen steken ook. Een paar minuten later werden we gevraagd plaats te nemen op de stoelen die opgesteld stonden voor het podium. Het was beslist fris in de grote industriële hal van Kanal. Ik was blij dat ik mijn winterjas rond mij kon slaan om mijn lichaamstemperatuur op peil te houden. Het programma zelf zat goed in mekaar: korte speeches gevolgd door de voorstelling van een onderzoek over ondernemerschap in de culturele sector aan de hand van korte reflectiemomenten met steeds andere deelnemers. Dynamisch!

IMG_2238

Na anderhalf uur bibberen op een klapstoeltje bood Cultuurloket ons een afsluitende receptie aan. Fijn dat op de plek van de receptie warmtestralers voorzien waren! En heel tof om nog eens te kunnen bijpraten met de collega’s waarmee ik vroeger zo nauw samenwerkte. De receptie was trouwens uitstekend: carpaccio met truffelmayonaise, heerlijke gemarineerde zalm, spiesjes met mals varkensvlees en tempura van scampi. Een mooie doorsnede van mijn favoriete gerechten. Wel jammer: de vegetariërs bleven op hun honger zitten. Die moesten het letterlijk doen met een schotel koude groentjes. Dat kan toch niet meer, in deze tijd? De laatste recepties die ik bijwoonde waren zelfs volledig veganistisch.

Na de receptie wandelden we met een vrolijk gezelschap naar Brussel-Noord alwaar ik op de eerste de beste trein naar Leuven sprong. Het deed deugd om mijn geest nog eens te kunnen verruimen met andere materie!