In de reeks: waar was yab vandaag? (deel twee)

In Mu.ZEE!

Een museum zo onverwacht groot dat ik mijn trein van Oostende naar Leuven miste. Wat mij een extra uurtje gaf om even tot aan de zee te lopen en mij een (achteraf bezien voor 90% uit surimi bestaand) Noordzeebootje te kopen.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Permekemuseum! Na een hilarische rit met de chauffeur van mijn werk waarbij ik achtereenvolgens een “bloem” en een “Fiat- of een Audi A1-meisje” werd genoemd.

PS: Ik heb geen wagen.

Personeelsvergadering

Lastige personeelsvergadering gehad, vandaag. Geheel begrijpelijk, gezien de recente perikelen op het werk. Niemand verkeert graag in onzekerheid over zijn of haar job en we kunnen niet ontkennen dat er foute inschattingen gemaakt zijn die tot deze situatie geleid hebben. De medewerkers uitten terechte kritiek en het ongenoegen in de zaal was voelbaar. Helaas was het niet mogelijk de gemoederen te bedaren, omdat op veel vragen geen duidelijk antwoord gegeven kon worden.

Pijnlijk allemaal.

Yet another fire alarm

Brandalarmen zijn heel de rage tegenwoordig. Na een (vals) brandalarm vorige donderdagochtend om 8.45u (!) (mijn collega en ik werden toen onderweg van het station naar het werk onderschept door collega’s die het gebouw op dit ontiegelijk vroege uur geëvacueerd hadden), was het deze namiddag opnieuw prijs. Midden in een evaluatiegesprek. Weer vals alarm, natuurlijk. Kunnen we meteen de verplichte brandoefening voor dit jaar van het programma schrappen. Al was er enige verwarring over de exacte plaats van samenkomst, niemand klaagde over het feit dat we verplicht een kwartiertje buiten in de zon moesten staan. Wat een zalig weertje! Een mens zou nog fan van climate change worden…

Wiki loves heritage

Het is mij nog altijd niet helemaal duidelijk waarom er per sé twee prijsuitreikingen georganiseerd werden voor de wedstrijd ‘Wiki loves heritage‘. Maar hey, een feestje sla ik nooit af. En als ik daar bovenop ook nog eens een preview van de nieuwe tentoonstellingen in opbouw in het Fotomuseum van Antwerpen kan meepikken, dan is die zaterdagse treinrit naar Antwerpen een kleine moeite. Gigantisch veel volk op de Meir trouwens, de zalige winterzon (of moet ik zeggen: lentezon) had massaal veel kooplustigen naar buiten gelokt. Zoveel dat ik amper opschoot met mijn velootje, slalommend tussen het volk.

In het Fotomuseum aangekomen, voegde ik me bij een aantal collega’s voor een, naar mijn bescheiden mening, ietwat te korte rondleiding. Maar het was wel leuk om een blik achter de schermen te werpen. De tentoonstelling Photobook Belge sprak mij persoonlijk wat minder aan, maar ieder zijn ding, zeker?

Warm aanbevolen: Restricted Images van Patrick Waterhouse (een tentoonstelling die zwartwitfotografie mengt met de kleurrijke stippelkunst van de Warlpiri uit Centraal Australië):

En Hotel Solaire van Sébastien Reuzé. We hadden zelfs de gelegenheid om even een babbel te slaan met kunstenaar Sébastien Reuzé, een zeer gemoedelijk man, druk bezig met de opbouw van een bijzonder indrukwekkend en kleurrijk kunstwerk:

Na deze preview was het tijd voor de prijsuitreiking, waarvan jullie de winnaars hier kunnen bewonderen.

We sloten de avond af met een fijne receptie met bubbels en overheerlijke vegetarische hapjes. Cheers!

Japanse finesse bij Kamo

In wat zo langzamerhand een traditie begint te worden, trokken mijn collega en ik naar ons volgende sterrenrestaurant in de rij. Japans restaurant Kamo stond al een paar jaar op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, maar om de één of andere reden kwam een bezoek er maar niet van. Wellicht omdat het restaurant niet echt op wandelafstand van mijn werk lag. Gelukkig zag mijn collega mijn voorstel (en de bijhorende tramrit) helemaal zitten en lieten we ons een avond lang meevoeren op de heerlijk verfijnde golven van de Japanse keuken.

Moloukhiya shitaké carrote oeuf au sésame, mousse d’asperges vertes, tempura d’eryngi farci aux dorades hachées, coque à la vapeur, poulet fermier sauce prune salèe:

Sashimi du jour:

Pigeonneau cuit à basse température:

Dessert:

Matcha!

Absolute topper!

Yet another afscheidsfeestje

Het is (gelukkig) even rustiger geweest op het vlak van afscheidsfeestjes op ons werk, maar vandaag namen we helaas afscheid van mijn super getalenteerde, lieve en slimme collega, die elders een job heeft gevonden die helemaal haar ding is. Ik wist dat ze al een tijdje op zoek was naar iets anders en ik snap perfect waarom ze de beslissing genomen heeft, maar het doet altijd extra pijn als iemand vertrekt die ik zelf heb aangenomen. Zelfs al werkt die iemand ondertussen al lang niet meer in mijn eigen team. Ik wens haar alleszins het beste en ik twijfel het niet aan dat ze het schitterend zal doen in haar nieuwe positie.

En ja, er waren roze bubbels omdat het Valentijn was. En uiteraard vloeiden er wat traantjes en trokken we achteraf met een paar hongerige die hards Brussel in. Ditmaal kwamen we terecht bij de Italiaan Divino. Wat geen onverdeeld succes bleek, want het feestvarken en ikzelf kregen eerst een foute pasta voor onze neus gezet. Maar uiteindelijk kwam alles goed en kregen we toch nog die Tagliatelle Con Gamberi Diabolo die we besteld hadden.

En ik had nog ruimte voor een ijsje van Häagen-Dazs om op te smikkelen op de terugrit met de trein. Een beetje chocolade om de pijn van het afscheid te verzachten. Maar zelfs al werkt ze niet meer voor ons bedrijf en woont ze ondertussen in Brussel, ze blijft toch voor altijd lid van ons Leuvense dames clubje!

A slip of the tongue

Het was eruit voordat ik er erg in had: “Ik heb gelezen dat Myers-Briggs Type Indicator en Insight Discovery pseudo-science is.” Onze lesgeefster herpakte zich snel door zich achter Jung te verschuilen. En ik beet op mijn tong en zweeg, voor de lieve vrede. Die HR bedrijven moeten ook geld verdienen, nietwaar?

Voor wie liever naar een filmpje kijkt:

Maar het uitzicht in het leslokaal was wel de moeite!

Winterwandeling in de Hoge Rielen

Aansluitend op de fijne namiddag in het Frans Masereel Centrum reden mijn vriend en ik met de wagen van zijn ouders (wel zo gemakkelijk dat zijn ouders in Herentals wonen) naar de Hoge Rielen, alwaar we om 17u verwacht werden om een panelgesprek bij te wonen over de toekomstige architecturale ontwikkelingen op de site. Als ik heel eerlijk moet zijn: het gesprek miste vuurwerk. Al de deelnemende architecten waren het roerend met elkaar eens en het bleef naar mijn aanvoelen allemaal wat in het abstracte hangen. De discussie werd afgewisseld met muziek van BRZZVLL.

Na het panelgesprek volgde een walking dinner met hapjes bereid door de eigen catering. Vervolgens hadden we de gelegenheid om deel te nemen aan de winterwandeling “Uit het donker II” met kunstwerken van Zoro Feigl, Oscar Peters en Karel Burssens. Vooral het kinetische werk van Zoro Feigl sprak me aan. Tijdens de wandeling door het duistere bos word je als deelnemers opeens gevangen gezet in een felle spot. Opeens ben je van een anonieme wandelaar opgeschoven naar het centrum van de aandacht. Een interessante commentaar op onze huidige samenleving.

Het was een beetje modderig op de paadjes doorheen het bos en ik was met mijn hakken niet echt gekleed op een lange wandeling, maar uiteindelijk ben ik toch blij dat we het gedaan hebben. Al was het maar om te genieten van de frisse buitenlucht.

Opening nieuwbouw Frans Masereel Centrum

Zaterdag waren mijn vriend en ik uitgenodigd op de opening van de nieuwbouw van het Frans Masereel Centrum. Een knap staaltje architectuur van architecten Hideyuki Nakayama uit Japan en Ido Avissar van het Parijse architectenbureau List. Het meest in het oog springend was het schitterende houten plafond dat uit maar liefst 800 houten balken bestaat: elke balk heeft een andere afmeting en werd computergestuurd op maat gezaagd. Een indrukwekkende puzzel waarin kunstenaar Jean Glibert als finishing touch een witte, geschilderde pijl integreerde. Impressionant! En dat gold evenzeer voor de heerlijke biologische catering én Spaanse ongefilterde schuimwijn (géén cava, zo verzekerde één van obers mij) van Loes en Krikke.