Yep, ik heb de Klimop helemaal herontdekt! Echt genoten van deze businesslunch. Nuja, een maaltijd die start met inktvis kan natuurlijk al moeilijk misgaan. En ook mijn hoofdgerecht, eend met sinaasappelsaus, was een schot in de roos. Alleen jammer dat het net iets te frisjes en wisselvallig was om buiten op het terras te zitten.
Vandaag spoorde ik voor de verandering nog eens naar Antwerpen voor een ontmoeting met een aantal Franstalige collega’s. Decor van deze taaloverschrijdende ontmoeting: het schoonste museum van het land, het KMSKA. Omdat ik nog steeds probeer mijn dagelijkse duizend stappen te halen, ging ik vanaf Antwerpen-centraal te voet naar het museum. Op mijn flipflops om blaren te vermijden en met mijn chique schoenen in mijn rugzak. Bij het onthaal kregen we Antwerpse handjes aangeboden, dus de dag begon al goed. De uitwisseling zelf bleef voor mij iets te oppervlakkig, maar op zich is het met elkaar kennis maken en van gedachten wisselen al een eerste stap naar nauwere samenwerking.
We sloten de namiddag af met een heerlijke lunch in het prachtige restaurant van het KMSKA: de Madonna. Mijn collega was helaas vergeten om de menukeuze van al de aanwezigen af te printen, dus was het even puzzelen, want natuurlijk herinnert vijftig procent van de aanwezigen zich niet meer wat ze besteld hebben. Maar uiteindelijk had iedereen lekker gegeten en dat is veruit het belangrijkste!
Het bezoek met gids in de namiddag liet ik aan mij voorbij gaan, kwestie van mijn mailachterstand niet te dramatisch te laten worden. En het is niet dat het museum ondertussen al niet ettelijke keren bezocht heb, nietwaar. Al mocht een foto van de fameuze toiletten van het KMSKA mochten natuurlijk niet ontbreken!
Nog een beetje aan het nagenieten van een geweldige teamdag, die tot mijn grote vreugde plaatsvond in Leuven, waardoor mij een potentieel lange treinrit bespaard werd.
We startten de dag bij Alpaka, alwaar we in teams van twee werden opgedeeld en we eerst wat mochten oefenen voordat we onze alpaca’s door een hindernissenparcours moesten leiden. We sloten de voormiddag af met een heuse alpacagility competitie, waarbij punten uitgedeeld werden voor snelheid en het correct afleggen van het parcours. Echt leuk, dat werken met die alpaca’s, en fijn om te zien hoe iedereen elkaar aanmoedigde tijdens het competitiemomentje. Mijn ploegmaat en ik legden het parcours af met alpaca Stan en waren best wel tevreden met onze prestatie. Al onthoud ik vooral dat die alpaca’s toch een eigen willetje hebben. 😉
Een busrit en een fijne wandeling door het zonnige Leuven later, schoven we aan tafel bij De Hoorn. We startten met wat fingerfood (charcuterie, zoete aardappelfrietjes en gefrituurde wijting) en een glaasje bubbels. Ik had als hoofgerecht de sliptongetjes gekozen en die waren zeker lekker, maar de collega’s die de ossobucco hadden waren minder enthousiast over hun gerecht. Jammer, want zoiets blijft hangen, natuurlijk.
Gefrituurde wijtingreepjes met remouladesaus:
Zoete aardappelfrietjes met yoghurt, granaatappel, za’atar:
Assortiment fijne vleeswaren: mortadella, salami, parmaham, coppa:
Thaise curry met tofu, lotuswortel, paksoi, rijst:
Ossobucco van kalkoen met dragonsaus, pappardelle, erwten, asperges, snijbiet:
Sliptong met geroosterde groenten, kalamansi en kruidenpuree:
Na de middag volgde een rondleiding in de universiteitsbibliotheek en natuurlijk mocht daarbij een beklimming van de toren niet ontbreken. Hoe vaak ik die beklimming ook doe, het uitzicht blijft me altijd bekoren.
We sloten de dag af met een glaasje sangría (allez, een karaf) op het terras van de Appel. Genieten in eigen stad!
Yep, yep, the Ultimas lunch traditie is still going strong! Zalig om samen ‘s middags te kunnen genieten van die eerste warme zonnestralen op ons gezicht. Doet deugd na zo’n grauw voorjaar! Wel jammer dat het meisje aan de toog de spicy potato wedges die ik besteld had voor onze vriendin was vergeten in te geven in de kassa. En aangezien ik de slechte gewoonte heb zelden kassatickets te controleren, merkte ik dat veel te laat op, uiteraard. Gelukkig was het een kleine moeite om snel nog een portie te bestellen. Die we uiteraard deelden met ons drietjes. Fijn!
Fancy toilet bij Barouche:
Allez, een halve denkdag voor mij wegens ‘s ochtends andere verplichtingen, maar een hele denkdag voor de collega’s van het betrokken team. Het deed alleszins deugd om een halve dag uit de mallemolen van opeenvolgende vergaderingen te stappen en samen met de collega’s te brainstormen over toekomstige uitdagingen en hoe ons daar als bedrijf tegenover te verhouden. Al moet ik zeggen dat ik stevig teleurgesteld ben in de aangeboden catering in het Stripmuseum. Na een voormiddag vergaderen had ik een stevige appetijt opgebouwd. Helaas, in het Stripmuseum werden mijn collega’s en ikzelf onthaald op slecht afgebakken broodjes met smakeloos beleg (zelfs geen blaadje sla als garnituur te bekennen). Kwam daarbij dat er simpelweg te weinig broodjes waren. Uiteindelijk moest ik het doen met een half broodje en vier kommen waterige aspergesoep. Dat ben ik niet gewoon van Les Frères Debekker!
Mijn examen Frans is goed gegaan! Ondanks de nogal suboptimale voorbereiding, bleek er toch meer zijn blijven hangen van de lessen dan ik eerst had gedacht. Benieuwd naar mijn resultaat!
Na een boeiend Groot Onderhoud waren mijn medereizigers en ik net op tijd terug voor de Ultimas. Deze editie vond plaats in de circustent van Circus Barones op de site van Tour & Taxis. Doordat we allemaal een plaatsje toegewezen kregen rond de circuspiste, zaten we als toeschouwers veel dichter bij het spektakel dan gewoonlijk en voelde de show veel intiemer aan.
Het tempo van de prijsuitreiking werd hoog gehouden en zo nu en dan onderbroken met korte circusnummers van circus Barones, heel tof gedaan. Net als de voorbije jaren kwamen er veel verdiende winnaars uit de bus. Al was ik toch lichtelijk teleurgesteld dat de publieksprijs naar Studio 100 ging en niet naar één van de twee andere genomineerden. Ik heb toch een tikkeltje meer sympathie voor Amaranthe en het Ros Beiaard, maar goed, het publiek heeft gesproken.
Een bloemlezing uit de laureaten die wel mijn goedkeuring konden wegdragen:
Deze dame behoeft geen introductie: Joke van Leeuwen – Ultima Letteren 2022:
Brassband Willebroek, a family affair – Ultima Amateurkunsten 2022:
Het helaas gestopte Studio ORKA – Ultima Podiumkunsten 2022:
Heel veel respect voor de Klaroenblazers ‘Last Post’ die elke dag in weer en wind present tekenen aan de Menenpoort in Ieper – Ultima Roerend en Immaterieel Erfgoed 2022:
Speciale vermelding voor Jesse Huygh van ADM-VZW die de Ultima Circus 2022 won. Jesse Huygh is een ware grootmeester in de circustechniek ‘Chinese mast’. Daarnaast is hij ook mucopatiënt. In zijn act verzet hij zich tegen de zwaartekracht en dat als metafoor voor het gevecht tegen een ziekte of gelijk welke aandoening die je leven kan bemoeilijken. En ten slotte moet ik nog architect Marie-José Van Hee vermelden, die herstellend is van een beroerte en speciaal voor de Ultimas in haar rolstoel naar Brussel afzakte, maar zich nog niet sterk genoeg voelde om zelf de prijs in ontvangst te nemen. Een ontroerend moment!
Eén van de beste shows tot nu toe, naar mijn bescheiden mening.
De receptie achteraf vond plaats in Gare Maritime, waar je aan elk standje één veggie gerechtje kon krijgen. De cava was jammer genoeg veel te snel op, maar gelukkig waren de witte wijntjes ook heel lekker. De hapjes waren heerlijk, maar doordat ik het zo druk had met babbelen met bekenden, heb ik jammer genoeg maar één foto als aandenken aan deze fijne avond. Gelukkig net een foto van het Koreaanse hapje!
Fijne afsluiter van een topdag in Mechelen én Brussel!
Na één online editie en twee afgelaste edities kon vandaag de cultureel erfgoedsector eindelijk weer fysiek samen komen voor het Groot Onderhoud in het Mechelse conferentiecentrum Lamot. Het thema was brandend actueel: de impact van de klimaatcrisis op erfgoed en hoe de erfgoedsector kan bijdragen aan het verkleinen van haar voetafdruk. Het deed mij alleszin deugd om een volledige dag te kunnen uittrekken voor inspirerende lezingen en netwerkmomenten. Dat komt er tegenwoordig niet meer zo vaak van.
Vooral de voormiddag was erg boeiend met fijne tussenkomsten van Klimaatdichter Maud Vanhauwaert. Bio-ingenieur Valerie Trouet en journalist en auteur Tine Hens verzorgden de keynotes. Valerie Trouet is wetenschappelijk directeur van het nieuwe Klimaatcentrum in Ukkel en bekend dankzij haar klimaatonderzoek aan de hand van jaarringen van bomen. De cijfers en grafieken die Valerie Trouet toonde, waren niet bepaald om vrolijk van te worden. Eigenlijk zijn we momenteel al voorbij the point of no return en komt het erop aan om de toekomstige opwarming niet verder te laten ontsporen. Tine Hens spiegelde ons een toekomst voor zonder sneeuw. Gelukkig benadrukten beide dames dat wanhopen geen optie is. We hebben nood aan actie, nu. En daarom moet iedereen zijn steentje bijdragen. Op dat vlak gaf het Groot Onderhoud zelf het goede voorbeeld: alle aanwezigen werden gestimuleerd om met het openbaar vervoer te komen en de lunch was volledig vegan (inclusief heerlijke aspergesoep).
De namiddag volgde ik twee praktijksessies, eentje over hoe musea zich kunnen verhouden tot de huidige klimaatuitdagingen en eentje over de bijdrage die immaterieel cultureel erfgoed kan leveren. De tweede praktijksessie was een beetje te operationeel voor mij, maar het was zeker interessant om bij te leren over eeuwenoude bevloeiingstechnieken en haagvlechten. Het is een spijtig feit dat de moderne mens de band met de natuur kwijtgeraakt is. Hoog tijd om die weer te herstellen.
Minister-president Jambon sloot de namiddag af met een speech. Daarna dronk ik nog een glas wijn op de receptie, alvorens met een groep gelijkgestemden de trein van Mechelen naar Brussel te nemen voor onze avondactiviteit: de Ultimas!
Liet de NMBS mij in de steek. Twintig minuten staan wachten in Brussel-Centraal alvorens er een trein richting Leuven kwam opdagen. En dan riepen ze na Brussel-Noord opeens af dat al de verdere stops tussen Leuven en Hasselt geschrapt zouden worden. Tof voor de mensen die op de trein zaten die normaal in die stations moesten afstappen. Die konden allemaal in Leuven van de trein stappen en op zoek gaan naar de eerstvolgende trein om thuis te geraken. Qua service kan dat tellen. Mijn ongemak viel daarbij vergeleken goed mee. Ik was zelfs nog op tijd thuis om iets te eten alvorens ik mijn collega’s vervoegde voor de online Franse les.
Nu, meestal ben ik vrij zen als er zich weer maar eens een vertraging voordoet: ik heb mijn laptop, smartphone en oortjes, dus kan me altijd wel bezig houden. Maar vandaag voelde ik toch een golf van frustratie opborrelen, want de dagen dat ik om half vijf het werk kan verlaten zijn letterlijk op één hand te tellen en dan op zo’n moment veel te lang in een drukke, opeengepakte mensenmassa moeten wachten, niet goed voor mijn humeur.
Na ongeveer tien keren uitgesteld te zijn, slaagden mijn lieve collega en ik er eindelijk in om samen te lunchen. Altijd een plezier om met hem bij te babbelen, want hij heeft een bijzonder boeiend, zij het niet altijd even gemakkelijk, leven. Zijn vrouw heeft een diplomatieke functie en na enkele jaren in Nieuw-Zeeland (in volle coronacrisis) is ze nu tewerkgesteld in Georgië. Een land waarvan ik slechts een heel vaag beeld heb, maar dat volgens mijn collega zeker de moeite van een bezoek waard is. Hij is alleszins erg blij dat zijn vrouw en jongste dochter zich nu iets dichterbij bevinden, want dat op en af reizen naar Nieuw-Zeeland was echt geen pretje. Gelukkig dat die periode nu achter de rug is. Al verwacht ik dat hij nog heel wat zal reizen met een zoon die momenteel studeert in Nieuw-Zeeland en een dochter in Hawaï.
En hij had zelfs een cadeautje voor mij meegebracht: een fles chacha, de Georgische versie van grappa. Heel benieuwd hoe dat zal smaken! Hopelijk even lekker als de heerlijke wafels van Bar Leuv. Op de terugweg naar mijn appartement ging ik nog even langs Bittersweet voor een gratis softijsje. De perfecte lunchpauze om er daarna weer met volle moed te kunnen invliegen!
