Vandaag hebben mijn collega’s en ik het nieuwe werkjaar in stijl ingezet met een Weense receptie (niet alle hapjes waren even geslaagd, maar de cava was lekker en de variant op de bekende Sachertorte kon ik wel appreciëren). Aangezien ik met een infectie aan de bovenste luchtwegen sukkel, wisselde ik uitzonderlijk geen kussen met de collega’s uit. Al viel het op dat er merkelijk minder gezoend werd dan vroeger. Een resultaat van de coronacrisis?

Na de receptie strekten we met een coalition of the willing onze dansbeentjes tot ik letterlijk mijn voeten niet meer voelde en al strompelend naar Brussel-centraal terugliep. Mooi, die hoge hakken, maar erop rechtstaan van half tien tot vijf uur ‘s avonds, dat zijn mijn voeten duidelijk niet meer gewoon.