Babybezoek

Gisterenavond stond er een babybezoek op het programma. We gingen de jongeling met de meest originele naam uit heel onze vriendenkring (met dank aan World of Warcraft en Lord of the Rings) bezoeken. Het was niet gelukt om in het ziekenhuis op bezoek te gaan (tijd, tijd, kan je dat ergens bij kopen?), dus we werden thuis bij onze vrienden verwacht voor het avondmaal.

Ik had op voorhand gezegd dat ze niet al te veel moeite moesten doen, met een baby en een peuter in huis. Wij zijn gemakkelijke mensen en afhaalfood is prima voor ons. Ergens was ik niet geheel duidelijk geweest in mijn communicatie, want we werden zowaar getrakteerd op een driegangenmenu voorafgegaan door gezond fingerfood. Het venkelroomsoepje vergat ik te fotograferen, maar de eend en de panna cotta met aardbeien wil ik jullie niet onthouden.

En de baby? Dat was een schatje! De ganse avond geen kik gegeven, mooi geposeerd voor de foto en a spitting image van zijn oudere broertje.

During and After Work

Deze donderdag stond helemaal in het teken van de naderende vakantie. Eén van de collega’s neemt twee maanden ouderschapsverlof tijdens de zomermaanden en organiseerde als (tijdelijk) afscheid een gezellige lunch onder collega’s. We zakten in totaal met negen personen af naar de Fanny Thai om te genieten van een goedkope, maar lekkere lunch. Spijtig dat er op het terras geen plaats meer was voor onze groep, want de zon had er duidelijk zin in.

Na het werk werden de banden met de collega’s nog wat strakker aangehaald in het zonnetje op het terras van Scott’s bar. De tijdens Happy Hour bestelde cocktails (caipirinha en een drankje op basis van schuimwijn, cointreau en verse ananas die helemaal niet vers was) gingen vlotjes binnen en naarmate er meer collega’s naar huis keerden, werd de stemming steeds vrolijker. En zo bleef ik alleen achter met drie mannelijke collega’s en kwam het gesprek, geheel buiten mijn wil om, plots op onderwerpen als lichaamsbeharing en anal bleaching. 😉 Altijd interessant om je collega’s op een andere manier te leren kennen. 😉

Terwijl de discussie ging over landingsbanen versus volledig kaal, zat mij vriend elders op een terrasje met zijn collega’s iets te drinken. Voor er erg in hadden was het al dik negen uur gepasseerd en besloten we toch maar richting Leuven af te zakken.

Ik nam afscheid van mijn collega’s die van plan waren ergens in Brussel een burger te gaan eten en sprak af met mijn vriend om dezelfde trein naar Leuven te nemen. Op weg naar het station kon ik het niet laten de Sint-Goedelekathedraal te vereeuwigen die lag te blinken in de avondzon. Prachtig gewoon.

Op de trein bestelden mijn vriend en ik het ideale eten om een opkomende kater de kop in te drukken: Indisch. We aten bijzonder marginaal achter onze pc met een filmpje en kropen op tijd in bed. Super dagje en dat in het midden van de werkweek!

Sushibezoek

Ik weet het, ik weet het, mijn vriend en ik zijn gemakzuchtige mensen. Maar hey, als er een vriendin op bezoek komt die zegt dat ze graag sushi eet, dan is de keuze snel gemaakt, nietwaar? Toch een gemak die Just-Eat.Be, je moet zelfs je deur niet meer uit om heerlijke sushi te eten.

IMG_7294[1]

IMG_7295[1]

IMG_7296[1]

Oja, dat kiwi-experimentje bleek bijzonder goed mee te vallen. Heel lekker!

Een decadente Langste Dag

De Langste Dag is zowat een jaarlijkse traditie aan het worden. Dit jaar zagen de weersvoorspellingen er op het eerste gezicht niet zo denderend uit, maar kijk, zo rond het middaguur brak de zon door het wolkendek en werd het een prachtige dag.

Mijn vriend en ik startten onze Langste Dag met sangría en schuimwijn op de receptie voor de prominenten. Eigenlijk was het de bedoeling om snel iets te drinken, wat foto’s te maken van de acts en vervolgens ergens te gaan lunchen aan één van de vele eetkraampjes. Dat was duidelijk geen strak plan, want we kwamen hopen bekenden tegen, bleven plakken en dat ene drankje werden er meer. De toon was gezet. Volgende halte: heerlijke prosecco van La Divina Commedia vergezeld van enkele hapjes.

Bijzonder goedgemutst zetten mijn vriend en ik onze weg verder en waren net een bestelling aan het plaatsen bij De Walvis (de ouders van mijn vriend komen volgend weekend op bezoek) toen we een berichtje kregen van dezelfde kameraad die ons vorig jaar vergezelde. Samen genoten we van oesters en een glaasje witte wijn en klonken we op het feit dat onze vriend een splinternieuw appartement gekocht had in het nieuwe hippe centrum van Leuven: de Vaartkom.

We zakten verder de Mechelsestraat af om ons te nestelen op het terras van de Convento Food. Mijn gezond verstand zei me dat het nu toch echt wel tijd werd om iets van voedsel in onze magen te krijgen. Die oesters zwommen nogal eenzaam tussen al die alcohol. Gelukkig serveerde Covento Food heerlijke antipasti. Ik deed me tegoed aan hun crostini met vis, de minestrone en de insalata di pesce spada (zwaardvissalade). Om duimen en vingers af te likken. (Ok, stiekem dronk ik daar ook nog een glaasje witte wijn bij.)

Na deze bijzonder aangename culinaire pauze, trokken we opnieuw de stad in om te genieten van de mooie acts. Al snel belandden we echter met z’n drieën opnieuw op een terras. Het rustige tuinterras van de Meat City was ideaal om de drukte in de stad te ontvluchten. En ach, een cosmopolitan, dat is toch bijna fruitsap, he. 😉

Enfin ja, we slaagden er niet meer in ons van onze terrasstoeltjes los te rukken en besloten dan maar in één moeite hier te blijven voor het avondmaal. Er liep iets fout met mijn mosselen in de keuken, maar ik was door al die alcohol in zo’n goede stemming, dat ik het helemaal niet erg vond om een beetje langer te wachten op mijn pasta met zalm. Bijzonder vrolijk namen mijn vriend en ik na het eten afscheid van onze kameraad om in benevelde toestand naar huis terug te keren.

Al een geluk dat de geplande afspraak met mijn petekindje verzet was naar de zondagochtend, want eens goed doorzakken met een tweejarige op sleeptouw lijkt me niet echt ideaal en al helemaal niet goed voor zijn opvoeding. Feit is dat we ons voorzeker fantastisch geamuseerd hebben!

Sushi en cocktails

Het is een ondertussen al vertrouwd refrein, hier op deze blog, maar ik kan enorm genieten van lekker eten in goed gezelschap! En gelukkig hebben we in Leuven de luxe om uit een ruim aanbod aan culinaire eetgelegenheden te kunnen kiezen. Al was onze keuze ditmaal niet echt spectaculair te noemen. We gingen voor sushi op het terras van de Wabi Sabi. Na een klein misverstand met onze reservatie (enfin ja, misverstand, de reservatie in kwestie was blijkbaar niet genoteerd), konden we na het aperitief toch op het terras plaatsnemen. Als ‘t mooi weer is, moet een mens daarvan genieten, he.

Het was een heel bijzondere dinner date, trouwens. De vriendin die we via Kato leerden kennen, had voor het eerst haar nieuwe vriend meegenomen. Wij hadden hem al een keertje toevallig in preview gezien toen ze nog nét geen koppel waren, maar nu was het dus officieel. Echt een geweldige kerel. Grappig, intelligent én met een grote voorliefde voor sushi. Kortom, de ideale man. 😉 De avond vloog voorbij terwijl we praatten over haar recente reis naar Brazilië en zijn boeiende job. Fijn dat het zo goed klikte.

IMG_7254[1]

Na de Titanic overwonnen te hebben, sloten we de avond af op het gezellige terras van de Gainsbourg (beetje déjà-vu, we zaten zelfs aan hetzelfde wankele tafeltje als de vorige keer (gelukkig sneuvelden er ditmaal geen glazen). Als het ergens goed is, komen we daar graag terug! Ik dronk een Mary from Mexico met tequila, limoen en rozemarijn. Lekker, maar mocht een tikkeltje zuurder zijn, wat mij betreft.

IMG_7255[1]

Rond half twaalf namen we afscheid en keerden we huiswaarts, nog een beetje nagenietend van de prachtige zomerse avond.

Zondagse barbecue

De oorspronkelijke voorspellingen waren wat aarzelend, maar uiteindelijk bleek het zondag schitterend barbecueweer. Omdat we amper nog door de ruiten van onze wagen konden kijken (de bomen op de Leuvense ring scheiden één of andere plakkerige substantie af), reden we eerst langs de carwash. Een automatische wasbeurt bleek niet echt voldoende om al het vuil eraf te krijgen (naast plakkerige bomen hebben we in Leuven ook last van wild in het rond schijtende duiven), maar goed, het zicht was toch een beetje gered.

Ik was er rotsvast van overtuigd dat we om 12u bij onze gastheer en gastvrouw verwacht werden, tot ik een kwartier voor aankomst nog even in mijn agenda keek en zag dat ik als beginuur 12.30u had genoteerd. En het gebeurt niet zo vaak dat ik iets verkeerd noteer in mijn agenda. Dubbel gecheckt en jawel, ik had me vergist van aanvangsuur. Doordat ook de carwash minder lang geduurd had dan gedacht, zouden we maar liefst drie kwartier te vroeg op onze bestemming aankomen. Dat leek me toch wat van het goede te veel. Ik ben zelf iemand die vlak voor een bezoek nog hard aan het werken is om alles tot op orde te krijgen en zou het zelf ook niet echt appreciëren, mochten mijn gasten drie kwartier te vroeg opdagen.

Dus parkeerden we op goed geluk onze wagen ergens langs de kant van de weg en maakten we een kleine wandeling langs een visvijver met een nep-reiger erin. Best nog wel een mooi stukje bos, met een paar bijzonder bomen. Fijn om even in de natuur tot rust te komen.

IMG_7247[1]

Na deze onverwachte wandeling begaven we ons naar het huis van onze vrienden. De twee jongens zaten al in het kinderzwembadje en we werden met open armen ontvangen. Een dik kwartier later arriveerde het tweede koppel met hun vier zonen en brak het watergevecht los. 😉 Het werd echt een super-ontspannen namiddag, met als voorgerecht meloen met parmaham en heerlijk vlees vergezeld van uitstekende slaatjes (onze gastheer en gastvrouw hadden hun best gedaan). We speelden badminton, haalden acrobatische toeren uit met de jongens en voordat we het wisten was het zes uur ‘s avonds. Ik maakte zelfs plannen om me samen met de mama van de vier jongens voor een parkour cursus in te schrijven (ja, die mid-life crisis is echt niet meer veraf).

Tijd om afscheid te nemen. Echt genoten van het gezelschap en de interactie met de kinderen. Fijn wanneer het zo goed klikt.

Een dagje Gent

Het hoeven niet altijd exotische buitenlandse bestemmingen te zijn, ook in eigen land valt er veel te beleven. Zo brachten we afgelopen zondag een dagje door in Gent met onze vrienden uit West-Vlaanderen en hun twee kindjes. We spraken ‘s middags af in restaurant De Graslei alwaar ik een tafel voor zes personen op het terras had weten te bemachtigen. Aan de telefoon kreeg ik wel de boodschap dat ik er stipt om 12u moest zijn, of onze tafel zou vrijgegeven worden. Om eventuele accidenten met hongerige kinderen te voorkomen, vertrokken mijn vriend en ik een half uur vroeger dan we normaal zouden doen. Kwestie van een zekere veiligheidsmarge in te bouwen.

Helaas, het blijkt helemaal niet zo evident om Gent centrum met de wagen te bereiken. Eerst en vooral hadden we de pech dat er een braderij aan de gang was waardoor de straat die wij wilden inrijden en die ons normaal gezien naar een parkeergarage in de buurt van het restaurant moest voeren, afgesloten af. Bovendien was het dikke file en slaagden we er niet in om aan de hand van het parkeergeleidingsysteem een parkeergarage te vinden. Erg verwarrend allemaal. Ondertussen zagen we onze riante tijdsmarge langzaamaan wegtikken. Ik volgde op mijn iphone onze locatie ten opzichte van het restaurant en op een punt dat we redelijk dichtbij de Graslei waren, verliet ik de wagen en stapte ik het resterende gedeelte naar het restaurant. Ik was er vijf minuten voor twaalf!

Opgelucht nam ik plaats aan onze mooi gedekte tafel. Het duurde toch nog een kwartier vooraleer mijn vriend, die de auto in parking Reep was kwijtgeraakt, opdook. Onze vrienden zagen zich met hetzelfde probleem geconfronteerd. Zij hadden het onderweg gewoon opgegeven, hun wagen geparkeerd en de tram naar het historische centrum genomen. Hierdoor waren ze bijna een half uur te laat op de afspraak. Geen erg, tijdens het wachten dronken mijn vriend en ik op ons gemak een lekkere sangria en zagen we de wolken langzaamaan plaats maken voor de zon.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk door alle vier de lunchmenu te bestellen. 15 euro voor een voor- en hoofdgerecht, daar kan een mens niet voor sukkelen, nietwaar? Degelijke, traditionele kost zonder veel franje, soms moet dat echt niet meer zijn. Het smaakte!

Na de lunch hingen we de toerist uit. We lieten ons rondvaren met een bootje en lieten ons verwarmen door de steeds sterker wordende zon. Onze vrouwelijk kapitein/gids was een echte Gentse, aan te tongval te oordelen, met een nogal vervelend stopwoordje. Veel nieuws wist ze me niet bij te brengen, maar ik genoot toch van het tochtje en de zon op mijn gezicht.

Na het boottochtje stond een bezoekje aan het Grote Kasteel van de Ridders (aka het Gravensteen) op het programma. De inkomprijs was flink gestegen sinds de laatste keer dat ik er was, maar we haalden met graagte onze portemonnée boven om dit unieke monument te bezoeken. Om de kinderen geen nachtmerries te bezorgen, liepen we aan een iets hoger tempo door de kamers waarin de creatieve wijzen om mensen te martelen in geuren en kleuren uit de doeken werden gedaan. De kinderen merkten het amper op en vonden het allemaal geweldig.

Volgende halte, alweer een klassieker: het Belfort. We speelden de luie toerist en lieten ons met de lift naar boven brengen. (Ik meen mij te herinneren dat bij mijn laatste bezoek aan Gent er nog geen lift was of dat we toen alleszins de toren met de trap beklommen hebben). Het uitzicht was fenomenaal, zij het dat er zich iets te veel volk op de smalle rondgang rond de toren bevond. We namen afscheid van Klokke Roeland en keerden weer terug naar de begane grond om ons bezoek af te sluiten met een yoghurtijsje. Het was ondertussen bijna zes uur, tijd om afscheid te nemen van onze vrienden.

Mijn vriend en ik bleven nog even in Gent rondhangen om een cadeau te kopen voor de barbecue van de dag nadien. Het werd een mooie assortiment van koffie, thee en streekproducten van De Draak. Na een fijne en ontspannende namiddag keerden we blijgezind naar Leuven terug.

Oja, Gent moet zowat de hoofdstad van de vrijgezellenfeestjes zijn, nog nooit zoveel toekomstige bruiden en bruidegommen het straatbeeld zien onveilig maken. En ik dacht dat ik in Leuven al wat gewoon was. Die Gentenaars zijn een trouwlustig volkje.

Pinksterweekend!

We hielden het bewust rustig, dit Pinksterweekend, want ik had zaterdagochtend nog een mondeling examen Spaans. En door al dat studeerwerk was ik flink achterop geraakt met mijn mails en administratie. Hoog tijd voor een kleine inhaalbeweging!

Naar goede gewoonte liep het mondeling examen Spaans gigantisch hard uit. (Om de één of andere reden gebeurde dit nooit bij mijn examens Japans, I wonder why that would be?) Na ongeveer een uur (!) wachten, mochten mijn examenpartner en ik eindelijk het examenlokaal betreden. Het examen ging wel ok, maar na een mondeling examen heb ik altijd een ontevreden gevoel. Ik kan mij nooit zo vlot uitdrukken als ik wel zou willen en de fantastische volzinnen die door mijn hoofd zweven komen nooit uit mijn mond. Ik heb daarnaast ook altijd het gevoel dat mijn partner het veel beter kan dan ikzelf. Enfin ja, gebuisd zal ik wel niet zijn.

Normaal gezien hadden mijn vriend en ik om 12u afgesproken om samen te gaan lunchen met de kersverse ouders van de schattige couveusebaby, maar door een borstpomp-vergetelheid kon dat niet doorgaan. Maar goed ook, want anders hadden onze vrienden dankzij de vertraging die de juf Spaans had opgelopen, een tijdje mogen wachten op mij (ons mondeling examen begon pas om 12u).

Geluncht met gewone boterhammetjes dus en niet veel later vertrokken naar Heffen (ergens vlak voor Mechelen) om het (tweede) huwelijk van mijn squashpartner te vieren. Het was een heel relaxte receptie waarbij vrienden en familie de catering op zich namen. Fijn ook dat er nog een ander bevriend koppel was dat we al een tijdje niet meer gezien hadden. Ik had zelfs de gelegenheid om enkele woordjes Russisch te praten. Grappig dat elke Rus tegen wie ik drie woorden zeg, me complimenteert met mijn Russisch. Ik denk dat ze vooral onder de indruk zijn van het feit dat iemand überhaupt een paar woorden kan spreken in hun erg moeilijke taal, want ik moet daar eerlijk in zijn, ik heb niet echt veel moeite gedaan om mijn Russisch te onderhouden. Denk dat mijn niveau opnieuw op dat van het tweede jaar zit of zo.

Ik vloog na het examen Spaans misschien net iets té vlot in de cava, maar goed, dat maakte dat ik meer open stond voor tikkertje spelen met de kinderen van onze vrienden. En geloof me vrij, tikkertje spelen op hakken is een sport op zich.

Rond een uur of half zeven waren we terug van de receptie en na een uitgebreide vrijpartij liet mijn maag van zich horen: honger! Niets was onze favoriete afhaal-Indiër niet kon remediëren. Spinaziemomo’s are the best! Veel nuttigs deed ik die avond niet meer. Alcohol is een productiviteitskiller. Een goeie reden om op tijd in bed te kruipen.

Zondag werd de zweep erop gelegd en werkten mijn vriend en ik vlijtig onze achterstand weg. Na de middag trokken we een klein uurtje naar het provinciedomein om eindelijk nog eens wat te oefenen met mijn splinternieuwe rollerblades. De rolschaatspiste is een ideale plek om te oefenen voor beginners. Mooie gladde piste en weinig volk. Ik slaagde erin zo’n 4,5 km af te leggen zonder op mijn bek te gaan en naar het einde van deze eerste serieuze oefensessie toe voelde ik dat het al wat vlotter begon te gaan.

Om vier uur hadden we afgesproken met vrienden in Overijse. Het was de eerste keer dat ik hun volledige verbouwde huis waarover ik al zoveel gehoord had, kon bewonderen. We begonnen ons bezoek met een rondleiding door de gigantische tuin (met twee kippen, een haan, twee konijnen, een poes en twee schapen). Een hele dierentuin, zowaar. Onze gastvrouw vertelde me dat ze elke dag om 6 uur opstond om alle dieren eten te geven. Respect, want om 6 uur slaag ik er nog niet eens in mezelf eten te geven.

Het huis was een prachtige verbouwing van een mooi, oud en karaktervol huis van drie verdiepingen met prachtige houten tussendeuren en een schitterende houten trap. Het huis was enorm, ik denk dat ons appartement er meer dan drie keer in paste en dan waren onze gastheer en gastvrouw nog aan het klagen over gebrek aan opslagruimte. Euhm, ja, al een geluk dat mijn vriend en ik geen verzamelaars zijn. Ik zou niet weten waar we het allemaal zouden moeten opbergen.

We aperitiefden in de schaduw van het huis (spijtig, want de zon scheen zo prachtig). De prosecco en de hapjes waren de ideale opmaat voor ons bezoek aan Italiaans restaurant Pino. Een heerlijk restaurant volledig in het teken van de Italiaanse keuken. Een echte aanrader!

IMG_7050[1]

IMG_7059[1]

IMG_7067[1]

Op Pinkstermaandag stonden er helemaal geen sociale verplichtingen op het programma. We kwamen enkel ons appartementje uit voor een oefensessie met de roller blades in het provinciedomein. Een zegen voor mijn todolijstje!

Gasthuisberg sushi

There’s a first for everything.

De dag na ons bezoekje beviel onze vriendin van haar tweede zoon. Te vroeg, maar de baby woog toch al een gezonde twee kilo. Niet slecht voor een prematuurtje. Natuurlijk moet de baby nog even in de couveuse blijven, maar verder gaat alles prima. En daar zijn we heel blij om.

Via sms had onze vriendin laten weten dat ze erg veel zin had in sushi (ja, dat ziekenhuiseten is meestal niet zo fantastisch), het plan was dus om donderdagavond, de laatste dag dat ze nog in het ziekenhuis moest blijven, langs te gaan met wat sushi. Zo gezegd, zo gedaan. Ik belde naar de Sakura om een bestelling voor vier personen te plaatsen, mijn vriend ging de bestelling met de fiets afhalen doorheen de gietende regen, ik pakte wat borden bijeen en we vertrokken (met de auto, gelukkig) naar Gasthuisberg.

Met z’n vieren genoten we van de heerlijke sushi. De allereerste keer dat ik sushi at in een ziekenhuiskamer. Gelukkig had onze vriendin een kamer voor haar alleen, want we overschreden de bezoekuren ruimschoots. Na het gezamenlijke avondmaal brachten we een bezoekje aan de pasgeboren baby in zijn couveuse. Piepklein, maar duidelijk vol leven. Het komt allemaal goed!

Vormsel en ziekenhuisbezoek

De voorbije zondagnamiddag brachten we door in de zonovergoten tuin van onze vriendin en haar twee kinderen. Een beetje tot mijn eigen verbazing waren we uitgenodigd om het vormsel van haar oudste zoon (yikes, waar is de tijd dat hij nog een klein baby’tje was?) te vieren. Het grote feest voor de familie had de dag voordien plaatsgevonden, maar wij mochten op zondagnamiddag mee genieten van de heerlijke desserts die de trotse mama eigenhandig had gemaakt: taarten, ijs, wafels, tiramisu, fruitsla, het aanbod was indrukwekkend. Ik probeerde me een beetje in te houden, maar kon onmogelijk weerstaan aan de overheerlijke dessertwijn. Het deed trouwens enorm veel deugd om gewoon op ons gemak van de zon en van een goed gesprek te kunnen genieten.

Rond een uur of zes namen we afscheid en reden we vanuit Tongeren rechtstreeks naar Gasthuisberg om onze vriendin nog even een hart onder de riem te steken. Ze had genoten van een fijne moederdag, dus ze was heerlijk goed gezind. En de baby zat nog altijd braaf in de buik. Mooi zo!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden