Uitstapje naar Arona – 2 juni 2015

Het deed deugd om na een vermoeiende dag te kunnen uitslapen. Zelfs het gekoer van de duiven in de ochtendlijke uurtjes kon ons niet uit bed jagen. We ontbeten op het gemak samen, speelden met de vijfjarige en gingen te voet winkelen. Het is altijd leuk om in het buitenland naar een grootwarenhuis te gaan: hoewel je veel producten herkent, is het aanbod toch altijd anders en zijn er ook producten waarvan je nog nooit gehoord hebt. Je krijgt een goed zicht op de voorkeuren die inwoners van een bepaald land hebben, want eten is een belangrijk onderdeel van de cultuur. We kochten Italiaanse vleeswaren, inktvis en de helft van een werkelijk reusachtig brood voor onze lunch. Simpel, maar smakelijk.

Na de lunch reden we met onze vriendin en de vijfjarige naar Angera, een schattig stadje aan de oevers van het Lago Maggiore gedomineerd door het prachtige Rocca Borromeo kasteel. De heer des huizes bleef thuis om zich geheel en al te wijden aan zijn bosmaaierprobleem. We kochten een ticketje voor de ferry naar Arona, aan de overzijde van het meer en slenterden wat rond in deze prachtige omgeving tot onze ferry er was.

We genoten van de tocht op de ferry en maakten een mooie wandeling langs de oevers van het Lago Maggiore in Arona, genietend van het fenomenale uitzicht op de Rocca Borromeo. Het was behoorlijk druk op de promenade langs het water. Deze zonnige Festa della Repubblica had veel Italianen naar deze plek gelokt. De rijen wachtenden aan de gelato-zaken waren behoorlijk indrukwekkend. En na ons bezoek aan de Expo zijn we wel wat gewoon op dat vlak.

Onze vijfjarige was nog wat vermoeid van de lange Expodag en daardoor wat kregeliger dan we van hem gewoon waren. Een kleine omkoopactie met Mixels van lego was noodzakelijk om hem tevreden te houden. Om mij tevreden te houden heb je niet veel meer nodig dan een gelato met citroen en zwarte chocolade. Om duimen en vingers bij af te likken.

Ik genoot met volle teugen van de wandeling. Schoonheid kan mij oprecht gelukkig maken. Meer nog wanneer ik deze ervaring kan delen met mensen die mij nauw aan het hart liggen.

We sloten onze wandeling in Arona af met een sangría (ja, ik weet het, heel Italiaans) terwijl we op de ferry wachtten. We waren echter het typisch Italiaanse aperitief-gebruik vergeten. Zo tussen vijf en zeven krijg je bij een alcoholisch drankje gratis een mooi aantal aperitiefhapjes. De schotel met hapjes was zo uitgebreid dat we wijselijk besloten de ferry een half uur later te nemen (dit tot ongenoegen van de Italiaan in Ternate, die duidelijk al honger begon te krijgen).

In Ternate wachtte ons een gloeiende barbecue en veel vlees. We toastten samen op het goede leven. La dolce vita!

Tweede Expo-dag – 1 juni 2015

De tweede Expo-dag begon op identiek dezelfde wijze als de eerste, met dit verschil dat we nu met z’n vijven richting Expo trokken. Omdat op 2 juni la Festa della Repubblica (de Italiaanse nationale feestdag) gevierd werd, was 1 juni een brugdag. We hadden gehoopt dat heel veel Italianen ervoor zouden kiezen om op 2 juni naar de Expo te gaan, maar dat bleek een grove misrekening. Het was nog veel drukker dan zaterdag en we moesten ongeveer 50 (!) minuten aanschuiven aan de ingang om binnen te geraken. Niet leuk.

Op het Expo-terrein merkte je duidelijk dat er meer volk was dan de vorige keer. We startten met een bezoekje aan het Nepalese paviljoen, waar de rij om aan te schuiven nog redelijk meeviel. Mooi paviljoen, maar totaal geen link met het thema ‘Feeding the Planet- Energy for Life’. En toch wel een beetje teleurgesteld omdat de loopbrug rond de replica van een Nepalese tempel afgesloten was.

Het was een beetje wikken en wegen welke paviljoens we zouden bezoeken, want de wachtrijen groeiden zienderogen aan. Vijfjarigen hebben nu eenmaal niet zoveel geduld. Omdat de wachtrij aan het Zuid-Koreaanse paviljoen ook nu weer goed meeviel, bezochten we dit voor de tweede keer. Onze vijfjarige vond het allemaal geweldig.

Volgende halte: het chocoladepaviljoen van Lindt. Een beetje een teleurstelling, want we stonden verrassend snel weer buiten. Gelukkig kregen we allemaal een gratis chocolaatje op het einde van de rondgang. En jawel, we lieten ons verleiden door de chocoladeshop en kochten een ruim assortiment aan bolvormige chocolaatjes in allerlei exotische smaakjes.

Na deze zoete zonde had de enige échte Italiaan in ons gezelschap (de echtgenoot van onze vriendin) nood aan koffie. Gelukkig waren we niet al te ver van het koffiepaviljoen. Terwijl de twee heren stonden aan te schuiven voor Ethiopische koffie speelde onze vijfjarige met en in de zakken koffiebonen. Kinderen kunnen zich met de gekste dingen amuseren.

Het volgende paviljoen werd uitgekozen door onze vijfjarige: hij wilde dolgraag de Thaise ‘vulkaan’ bezoeken. Dat het paviljoen in feite een traditioneel hoofddeksel van Thaise boeren moest voorstellen, daar zwegen we zedig over. De vulkaan moest en zouden we bezoeken! Dat we hiervoor drie kwartier moesten aanschuiven was bijzaak. Respect voor de vijfjarige, want ik was het al dik beu na twintig minuten. Onze vijfjarige bleef echter braaf wachten, zonder te zeuren. (Ok, we speelden een klein beetje vals door hem op de iphone spelletjes te laten spelen.) Gelukkig was het paviljoen echt de moeite. Met een prachtige 360 graden projectie, een over the top promotiefilmpje voor de Thaise koning en een heel bijzondere projectie over de Thaise keuken in een rechthoekige ruimte. Knap.

Het was ondertussen al ongeveer twee uur. Al een geluk dat we veel Lindt-chocolaatjes gekocht hadden, die mijn vriend en ik allemaal tijdens het wachten verorberd hadden, of ik was beslist niet meer te genieten geweest.

Het oog van onze vriendin viel op het er zeer smakelijk uitziende vlees van het Uruguayaanse restaurant vlakbij het Thaise paviljoen. Het terras zag er gezellig uit en wellicht zou door het wat latere uur de wachtrij nog meevallen. Dat bleek inderdaad zo te zijn, een kwartiertje later zaten we op het terras en nog geen kwartier later kon ik genieten van misschien wel de beste steak die ik in heel mijn leven gegeten heb. Uruguay toegevoegd aan mijn lijstje van potentiële reisbestemmingen.

Met dit heerlijk malse stukje vlees achter de kiezen kon ik gans de wereld aan. Onze vijfjarige wilde echter met alle geweld naar de grote Nutella chocopot gaan kijken. Mijn vriend was duidelijk niet de enige Nutella-fan in het gezelschap. Ik bleef echter haperen bij een prachtig optreden van de opera van Shangai. Fenomenale kostuums, betoverende muziek en zeer flexibele dansers. Echt zeer, zeer mooi. Ik heb zeker vijftig foto’s gemaakt van enkel en alleen van de mannelijke danser.

De rest van mijn gezelschap had ondertussen de chocopost gevonden en was aan het aanschuiven om Nutella-etiketten op naam te laten drukken. Hierna scheidden onze wegen. Onze vrienden gingen naar het Children Park, wij trokken naar het terras bij het Spaanse paviljoen voor een welverdiende sangría. We moesten eventjes wachten om een zitplaats vast te krijgen, maar niet al te lang. Zelfs al was er veel volk op het terrein van de Expo, er waren genoeg plekken voorzien om even op adem te komen. En nooit had ik het gevoel overrompeld te worden door massaal veel volk.

Helaas waren de wachtrijen er nog altijd niet korter op geworden. Om het Japanse paviljoen te bezoeken moest je bijvoorbeeld 1 uur en 50 minuten wachten. Meer dan dubbel zolang als op zaterdag. Wij natuurlijk dik spijt dat we toen niet hadden aangeschoven. Omdat wachten echt niet mijn sterkste punt is, deden we wat kleine, arme landen aan, die gegroepeerd waren in een thematisch paviljoen over granen.

Daarna bezochten we het paviljoen van Koeweit. De wachtrij viel mee en het paviljoen zelf was zeer groot en knap ingericht. Ook hier kregen we een mooi promotiefilmpje te zien, enkele indrukwekkende maquettes van deze wonderlijke woestijnstaat, traditionele klederdracht en nog veel meer.

Na Koeweit waaiden we als bij toeval (en ook omdat er helemaal geen rij wachtenden stond) het Sloveense paviljoen binnen. Best wel een sympathiek landje, Slovenië. Leuk paviljoen ook, met wat high tech toepassingen, een vliegtuigje aan het plafond en een heerlijk absurd filmpje over Slovenië. We waren zo gecharmeerd dat we iets dronken op het zonnige terras. De wijn was wat aan de warme kant, maar wel mijn eerste kennismaking met wijn uit Slovenië. Niet helemaal mijn smaak, maar slecht was de wijn zeker niet.

Het was ondertussen al vrij laat in de namiddag en we voegden ons terug bij onze vrienden om samen naar het spektakel bij de Tree of Life te gaan kijken. Onze vijfjarige was nog altijd extreem goed gezind. Fantastisch kind, ik zei het al.

Na de show moest het chauvinisme van onze Italiaan gevoed worden. We gingen naar het grote Vino – A taste of Italy paviljoen. Voor tien euro kon je drie wijnen proeven en kreeg je na je bezoek een wijnglas cadeau. Niet helemaal zijn geld waard, maar wel een mooie paviljoen met heel veel uitleg over wijnen en een zeer fancy zelfbedieningssysteem om de wijnen te proeven. Je kreeg ter plekke ook zeer professionele uitleg, als je daar nood aan had. Alleen had men wel wat duidelijker mogen aangeven dat het zelfbedieningssysteem niet werkte voor de schuimwijnen. Oja, door een kleine switch van onze badges, slaagden mijn vriend en ik er in om (onbedoeld) een extra proevertje uit de brand te slepen. Oh well, het smaakte!

De zon begon zo stilaan onder te gaan. Tijd voor het avondmaal. Mijn vriend en ik aten een heerlijke pasta met truffel. Simpel, maar oh zo lekker. We hadden ondertussen de smaak te pakken van de Italiaanse wijnen, dus we trakteerden ons gezelschap (minus de vijfjarige) op een glaasje heerlijke wijn. Je moet ervan profiteren als je de kans hebt, nietwaar?

Onze laatste stop na het avondmaal was, heel toepasselijk, het Belgische paviljoen. Omdat het bijna sluitingstijd was voor de paviljoenen, werden er gratis chocolaatjes uitgedeeld. Toch veel beter dan de Lindt-chocolade!

Een vlotte trein- en autorit later waren we opnieuw in Ternate. Behoorlijk moe van alweer een zeer goed gevulde dag. We lagen behoorlijk laat in bed, maar dat hadden we er graag voor over.

Ondanks de drukte heb ik oprecht genoten van onze twee Expo-dagen. Het was mijn allereerste kennismaking met het concept Expo en ik ben er zeker van dat we in de toekomst opnieuw naar zo’n Expo zullen gaan. Ik heb echter wel een paar dingen genoteerd om mee te nemen voor toekomstige bezoeken: probeer weekends en brugdagen te vermijden, trek minstens vier dagen uit voor een bezoek en zorg dat je één dag pas vanaf de namiddag gaat zodat je ‘s avonds niet te uitgeput bent om van het avondprogramma te genieten.

Een droomdag in Pairi Daiza

De weergoden waren ons goed gezind, want hoewel er wel degelijk een paar druppels uit de dreigende wolken vielen, bleven we zondag gespaard van tropische onweders en hevige rukvlagen. Die paar druppeltjes verdampten trouwens van zodra ze de grond raakten.

We waren in totaal met 13 volwassenen en 13 kinderen voor ons Pairi Daiza uitstapje. Twee keer dertien, goed dat niemand van ons bijgelovig is. Spijtig genoeg moesten onze vrienden uit West-Vlaanderen op het allerlaatste moment afhaken, omdat hun jongste zoontje die ochtend ziek was geworden. Jammer.

Op uitstap gaan met zo’n grote groep kinderen, is een bijzondere ervaring. Ik moet toegeven dat ik meer op de kinderen gelet heb dan beestjes bewonderd heb (ik neem aan dat dit een standaarduitstap is voor de meeste ouders). De kinderen schoten allemaal geweldig goed met elkaar op en we hadden veel plezier samen. Wellicht deels omdat de eisen van Team Frietjes zonder morren ingewilligd werden bij het middagmaal. Zelf hield ik het op niet bijster lekkere en veel te dure sushi.

Met een kind aan de hand beleef je zo’n dierenpark helemaal anders. We bleven hangen in de speeltuin, deden er superlang over om de hangbrug over te steken omdat die korte beentjes nog niet zo snel konden stappen en af en toe moest er een drink-, eet-, of plaspauze ingelast worden. No sweat, ik genoot van het gezelschap, de prachtige omgeving en vond het niet erg dat we niet alles tot in de detail konden bekijken. Pairi Daiza is niet zo veraf dat we er de komende jaren niet meer zullen terugkeren.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was het bezoek aan het eiland van de lemuren. Fantastisch dat deze dieren helemaal niet schuw zijn en maar al te graag de bezoekende mensen als springplank gebruiken. Eén van de zoontjes van onze vrienden was een grote fan van lemuren. Hij straalde dan ook toen één van de dieren zich op de schouder van zijn papa nestelde en hij samen met de lemuur op de foto kon.

Ook het bad van de olifant vond ik erg leuk. Alleen waren we te laat om nog een goeie zitplek te bemachtigen voor het spektakel. Om de kleintjes toch nog de kans te geven iets te zien, nam ongeveer iedereen van onze groep een kind in de nek. Dat is verdorie zwaarder dan ik dacht. Ik was blij dat het spektakel niet al te lang duurde, want ik begon serieus last van mijn nek te krijgen. Gelukkig waren we wel mooi op tijd voor de roofvogelshow en was er plek genoeg om iedereen van een comfortabele zitplaats te voorzien.

Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond, was het pandaverblijf. Ik had me voorgesteld dat het pandaverblijf gelijkaardig zou zijn aan dat in de Singapore Zoo waar je een prachtig zicht op de beesten had. Helaas, erg vuile ruiten scheidden ons van de Waalse panda’s, die ondergebracht waren in een erg donker verblijf waardoor fotograferen bijna onmogelijk werd. De hype helemaal niet waard.

‘s Avonds namen we met heel veel dikke knuffels afscheid van de kinderen en gingen we met de vijf kinderloze volwassenen samen iets eten in restaurant Shanghai. Een Thais gerecht was de perfecte afsluiter voor deze mooie dag.

Ternate – 31 mei 2015

Gelukkig sliepen we deze nacht beter. We konden het gebruiken na onze vermoeiende dag op de Expo. Enkel de veel te luide kerkklokken verstoorden ‘s ochtends ons plan om wat uit te slapen.

We besloten het vandaag rustig aan te doen. Na het gezamenlijke ontbijt speelden we spelletjes en kleurden we met de vijfjarige. Ik zei het al in mijn vorige post: wat een zalig ventje. Zo open en sympathiek naar ons toe en dat terwijl hij ons amper kende. Mijn vriend was duidelijk zijn grote held. Ik was zelfs stiekem een beetje jaloers. Ik krijg ook graag aandacht van mannen met mooie blauwe ogen. 😉

Mijn vriendin stelde voor om een wandeling te maken naar het nabijgelegen Lago di Comabbio. Mooi, zo’n huis met zicht op het meer. Het huis waar mijn vriendin en haar gezin wonen is prachtig gelegen met een balkon dat zich uitstrekt over gans de voorzijde van het huis en vanwaar je het meer kan zien. Momenteel wonen ze op de eerste verdieping van hun huis. De bovenverdieping alleen al is groter dan ons appartementje. Ja, dat lezen jullie goed, ze hebben nog een gans ongebruikt gelijkvloers. Mijn vriendin en haar man hebben grootse verbouwplannen, maar door de drukke job van de echtgenoot bouwkundig ingenieur is het tot nog toe bij plannen gebleven.

De zon had zich deze ochtend verstopt achter de grijze wolken. Gelukkig was het droog en warm. We wandelden langs de oevers van het meer op mooie houten paden en genoten van de fauna en flora: minikikkertjes, gigantisch veel vissen, futen,… Het verbaasde mij te vernemen dat het wegens de vervuiling verboden was te zwemmen in dit meer, dat duidelijk wemelde van het leven. Op de terugweg werden we om de haverklap voorbijgestoken door deelnemers aan een plaatselijke loopwedstrijd. Kleine M liep zelfs een paar meters mee. Je kan niet vroeg genoeg beginnen met die gezonde geest in dat gezonde lichaam. 😉

We wandelden voorbij de aankomstlijn en trokken met kleine M naar de plaatselijke speeltuin in het park, terwijl de mama al naar huis ging om het middagmaal te bereiden. Charmeur M wist zonder problemen drie ritjes in de helicopters en een ritje met de kano’s los te krijgen van ons. Ik weet het, zo kweken die kinderen geen karakter. Maar ‘t is niet dat we M zo vaak zien, een beetje verwennerij af en toe mag wel.

Stipt op het afgesproken tijdstip begaven we ons terug naar onze gastheer en gastvrouw. We kregen meteen een typische Italiaans aperitief aangeboden: Spritz, een mengeling van prosecco en aperol. Een beetje te bitter naar mijn smaak, maar net aanvaardbaar. De opmaat voor een heerlijke huisgemaakte pasta carbonara. Jummie!

Na het middagmaal lieten we de heer des huizes thuis achter om te prutsen met zijn nieuwe speelgoed: een bosmaaier/haagschaar/whatever en reden we met onze vriendin naar Fattoria Pasqué, een uit de kluiten gewassen boerderij/restaurant/kinderboerderij/dierentuin/speeltuin. We ontweken een spuwende lama en bezochten de koeienstallen, waar mijn groene kleedje er duidelijk heel smakelijk uitzag, want het werd ei zo na opgegeten door een hongerige koe.

We smulden van een boerderij-ijsje, praatten op het gemak terwijl kleine M zich amuseerde in de speeltuin en sloten ons bezoekje af met een ritje op een pony. Enfin ja, wij moedigden kleine M aan terwijl een vriendelijke dame hem rondleidde op een makke pony.

We keerden met een dikke smile op ons gezicht naar huis terug. Onze gastheer was het minder goed vergaan. Zijn nieuwe bosmaaier had er ondertussen al de geest aan gegeven. Ik ben altijd van mening dat je best één apparaat in huis haalt voor één specifieke taak. Met al die vijf-in-één dingen heb je volgens mij alleen maar miserie. Deze wijsheid durfde ik echter niet onder de neus van onze gastheer duwen, want zijn gezicht stond op onweer.

Voor het avondmaal bestelden we pizza. Het is wellicht vloeken in de kerk, maar ik ben helemaal niet zo dol op pizza. Dat deeg wordt zo snel klef en meestal liggen er naar mijn goesting niet genoeg toppings op en overheerst de smaak van het deeg. En ik ben niet echt zo’n deeg-liefhebber.

Na de gigantische pizza min of meer verorberd te hebben, keken we samen met kleine M naar ‘How to train your dragon’. Mooie, zij het erg voorspelbare film. Nadat kleine M in bed gestopt was (mijn vriend moest een verhaaltje voor het slapen voorlezen) hadden we nog een interessante discussie over de sharing economy. We sloten de avond af met een korte wandeling naar de bar in het dorp om treintickets voor de volgende dag te kopen. Jammer genoeg bleek het om 21.54u niet meer mogelijk te zijn om nog tickets af te drukken, omdat het systeem stopte om 22u. Very italian…

Rond half twaalf kropen we in bed, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor ons tweede bezoekje aan de Expo.

Eerste Expo-dag – 30 mei 2015

Niet al te best geslapen. De matras van het logeerbed was niet zo goed en in het midden van de nacht werden mijn vriend en ik gewekt door een gigantisch onweer. Het geroffel van de slagregen op het golfplaten dak afgewisseld met krakende donderslagen was oorverdovend en ik kon de felle bliksemschichten waarnemen door mijn gesloten oogleden heen. Kwam daar nog eens bij dat in het landelijke Ternate de vogels al van ‘s ochtends vroeg aan het fluiten slaan. Ik ben helemaal voor vrolijk fluitende vogeltjes, maar echt optimaal voor onze nachtrust waren deze omstandigheden niet.

We zaten dus met kleine oogjes aan het typisch Italiaanse ontbijt (toast met confituur). Italianen hebben niet echt een uitgebreide ontbijtcultuur, maar voor mij was het toch even aanpassen. Meestal eten mijn vriend en ik ‘s ochtends nogal stevig wanneer we op vakantie zijn, kwestie van voldoende energie te hebben voor een goed gevulde dag.

Op de luchthaven van Zaventem hadden we in de tax free twee grote dozen Duplo gekocht als geschenkje voor de kleine M, het zoontje van onze Belgische vriendin. Hij was in de wolken met zijn Duplo vliegtuigen van Planes en wij waren blij dat we meteen op een goed blaadje stonden bij hem. Het klikte geweldig goed met deze lieve jongen met de prachtige blauwe ogen, lange wimpers en blond haar (die zal later succes hebben, daar in Italië). Het speet ons dan ook dat we na het ontbijt zo snel afscheid moesten nemen, we moesten immers onze trein naar de Expo halen!

De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin was zo vriendelijk geweest al de dag voordien treintickets voor ons te gaan kopen (in een plaatselijke bar, van ticketautomaten hebben ze in Italië duidelijk nog nooit gehoord) en ons op tijd aan het station af te zetten. De treintickets leken meer op de dunne blaadjes papier van een kassaticket dan op een treinbiljet, maar ik was wel gecharmeerd door het feit dat je deze zelf moest afstempelen in het station voordat je op de trein stapte.

De treinrit van het oude, verwaarloosde station van Ternate naar het splinternieuwe moderne station van de Expo duurde ongeveer een half uur. Onze treinrit (in een trein die wellicht nog uit de jaren ’70 dateerde) bracht ons langs veel verloederde en leegstaande panden, maar ik vermoed dat deze leegstand zich vooral in de buurt van het spoor situeert, want elders zagen we dit soort toestanden niet.

We waren ongeveer een tiental minuten voor de opening aan de ingang van de Expo. Daar had zich al een massa volk verzameld en het duurde een half uur vooraleer we de security aan de ingang bereikt hadden. Mijn fototoestelrugzak reisde naar goede gewoonte probleemloos door de scanner en ook mijn vriend en ik passeerden zonder te biepen de metaaldetector.

En toen stonden we op het terrein van de Expo en begon ons avontuur. 145 deelnemende landen, 16 organisaties en 5 bedrijven bevonden zich op de site. Het was een utopie om te denken dat we erin zouden slagen al deze paviljoenen in twee dagen te bezoeken. Dus moesten we keuzes maken, en laat dat nu niet meteen mijn sterkste kant zijn. Als ik ergens op uitstap ben, dan wil ik alles bezoeken. Enfin ja, we besloten het allemaal een beetje op ons af te laten komen en ons vooral niet te laten overmannen door keuzestress.

Toevallig bevond het Belgische paviljoen zich vlakbij de ingang en stond er zo kort na de opening nog geen lange rij aan te schuiven, we besloten dus meteen maar eens een kijkje te nemen in het paviljoen van ons moederland. Het paviljoen stond duidelijk in het teken van onze sterke punten: bier, frieten, chocolade en (in mindere mate) wafels. Gelukkig ging het toch ook over duurzame landbouw en vernieuwende technieken om voedsel te kweken. Het thema van deze expo was niet voor niets ‘Feeding the planet – Energy for life’. De architectuur van het Belgische paviljoen vond ik erg geslaagd en van de eerdere troubles die in de pers verschenen waren, was niets te merken.

Volgende land: Vietnam. Mooi paviljoen waar we vooral betoverd werden door de traditionele dans die uitgevoerd werd op live gebrachte traditionele muziek. Erg mooi. De link met het thema was me niet geheel duidelijk, maar hey, Vietnam is alvast toegevoegd aan mijn lijstje met toekomstige reisbestemmingen (dat helaas alleen maar langer en niet korter wordt). We maakten vervolgens een korte wandeling door het Enel paviljoen. Niet echt bijzonder, maar er stond geen volk aan te schuiven (in tegenstelling tot bij de meeste andere paviljoens, waar de rijen zienderogen langer werden.

Mijn vriend en ik delen een liefde voor Azië, dus toen we zagen dat de rij wachtenden bij het Zuid-Koreaanse paviljoen heel goed meeviel, sloten we ons snel aan bij de wachtenden. Ons vierde paviljoen van de dag was een voltreffer. Zeer knap gedaan, geweldige toepassing van nieuwe technologieën (grote fan van de twee robots die met draaiende schermen een voedselchoreografie uitvoerden). Perfect passend bij het thema ook, met een pleidooi om terug te gaan naar een authentieke keuken met eerlijke en zuivere ingrediënten om zwaarlijvigheid en gezondheidsproblemen tegen te gaan, maar ook om de honger uit de wereld te helpen. Mooi.

Onze magen waren erg gaan grommelen na dit bezoekje, alhoewel het nog maar half twaalf was (die toast en confituur waren al lang verteerd). Aangezien ik sinds kort een voorliefde voor de Koreaanse keuken ontwikkeld heb en we een fijn tafeltje spotten in het restaurant van het Koreaanse paviljoen, lieten we ons maar al te graag verleiden door het aanbod aldaar. Die japchae en kimchi soban kon ik toch niet aan mijn neus laten voorbij gaan. Om nog maar te zwijgen van de omija prosecco! Het was Heerlijk (met een hoofdletter h)! Maar dat verwacht je natuurlijk ook wel op een Expo waar elk land zijn beste beentje probeert voor te zetten.

Volgende halte: Litouwen. Mijn vriend heeft veel buitenlandse collega’s en wilde proberen zoveel mogelijk paviljoenen van de moederlanden van zijn collega’s te bezoeken. En ach, Litouwen is ook gewoon een charmant landje met een grote gemene buur. Litouwen bleek niet meteen erg populair bij de andere bezoekers, maar het paviljoen kon mij wel bekoren. Mijn vriend probeerde een Litouws biertje en ik snoepte van een zoetigheid in de vorm van een paddenstoel (niet zo’n succes).

Vlak naast het Litouws paviljoen lag dat van Wit-Rusland (hilarische conversatie met mijn vriend, die ervan overtuigd was dat Wit-Rusland en Belarus twee verschillende landen waren). Het virtuele waterrad en de groen begroeide zijkanten vielen bij mij in de smaak, dus besloten we er eens snel door te lopen. Uiteraard bleven we plakken in de bar, toen bleek dat ze daar authentieke Wit-Russische wodka aan een zeer vriendschappelijk prijsje schonken. Die Wit-Russen kennen iets van wodka, want het glaasje dat we deelden was uitstekend.

We liepen een paar grote paviljoenen voorbij, wegens echt te veel volk en belandden bij het Poolse paviljoen. Ook hier geen wachtrijen (de Italianen zijn duidelijk geen liefhebbers van Oost-Europa). Mijn vriend maakte een fotootje voor zijn Poolse collega en wij bezochten het paviljoen dat van buiten helemaal opgebouwd was uit kratten en van binnen door het slim gebruik van spiegels op een gigantische tuin leek. Knap optisch effect.

En ja, we konden de Poolse bar toch moeilijk passeren zonder en wodka en een honinglikeurtje te drinken, nietwaar? Al moet gezegd dat de Wit-Russische wodka de Poolse moeiteloos klopte. (Ik denk dat ik als tussendoortje ook nog ergens een sorbet met wodka geconsumeerd heb, maar het staat mij niet meer heel helder voor de geest bij welk paviljoen dat wel zou geweest zijn.)

We lieten Oost-Europa even voor wat het was en trokken naar het Iberische schiereiland: Spanje! Dit paviljoen vond ik persoonlijk wat tegenvallen. De architectuur sprak me niet aan en om de één of andere rare reden mochten we geen foto’s maken in de inkomhal. De kamer bekleed met de borden waarop een filmpje geprojecteerd werd, vond ik dan weer wel mooi gedaan.

Al bij al hadden we nog bedroevend weinig future foods gezien, we trokken dus richting de Future Food Coop in de hoop daar toekomstgericht voedsel zoals insecten aan te treffen. Helaas, dit bleek gewoon een fancy supermarkt te zijn dat van displays gebruik maakte om de prijs, afkomst en voedingswaarde van de producten te afficheren. Weinig future aan, wat mij betreft. (Achteraf vernam ik dat er geen insecten op de Expo mochten omdat de voedselinspectie in Italië het verkopen van insecten niet toelaat.)

Verder naar het bijzonder futuristisch ogende Roemeense paviljoen (just kidding, het was gewoon een blokhut). Roemenië moet zowat het minst populaire land van allemaal geweest zijn, want de cafetaria in dit paviljoen was akelig leeg. Ondertussen was het erg warm geworden (meer dan dertig graden) en besloten we uit eerlijke compassie met de Roemenen iets te drinken op het terras. Mijn vriend ging voor een Roemeens bier (een vrij onbekend bier, zo wist zijn Roemeense collega hem achteraf te vertellen), ik voor een watertje. We deelden een stukje apfelstrudel, een authentieke Roemeense specialiteit. 😉

Ondertussen waren we al een tijdje op de Expo en hadden we het gastland zelf nog niet bezocht. Italië had een ganse straat gereserveerd die de hoofdboulevard kruiste voor de 20 verschillende regio’s. Wij bezochten Zuid-Tirol, vooral omwille van de mooie houtsculpturen en het uitzicht op de rest van de Expo.

We bezochten vervolgens het paviljoen van de Europese Unie, dat opgebouwd was rond een romantisch verhaaltje over een wetenschapster die de bakkerij van haar grootmoeder overnam, er (letterlijk) niks van bakte, vervolgens verliefd werd op een boer en daarna een high tech boerin werd. Ik vond het verhaal erg bij de haren getrokken, maar de aanwezige kinderen vonden het heel tof. En oja, we konden de enige echte Nobelprijs voor de vrede bewonderen.

We wandelden verder naar hét kenmerk van deze Expo, de Tree of Life. Die, we moeten daar eerlijk in zijn, leek op een goedkope kopie van de Super Trees in Singapore.

Het was mij bij het bestellen van de tickets niet opgevallen, maar je kan je de vraag stellen waarom een Expo die als thema ‘Feeding the planet’ heeft, sponsorgeld van bedrijven zoals McDonalds, Coca Cola en andere aanvaardt. Ik denk niet dat deze bedrijven een goed voorbeeld zijn van hoe de toekomstige generaties te voeden.

We hadden nog graag het paviljoen van de VS bezocht, maar de menigte wachtenden schrikte ons af. Het Turkse paviljoen bezochten we wel. Ik vond het esthetisch wel een mooi ogend paviljoen, maar inhoudelijk was er niet veel aan.

Bij het Japanse paviljoen stond aangegeven dat de wachttijd 50 minuten was. We waren ondertussen al flink moe van al dat slenteren. We zagen het echt niet zitten om zo lang aan te schuiven voor één van onze favoriete landen in de hele wereld. We hoopten dat we op een herkansing konden rekenen, de eerste juni wanneer we samen met onze vriendin en haar gezin naar de Expo zouden komen.

Naar Rusland dan maar. Een land dat mij uitermate fascineert. Zeer knap paviljoen. Langs de buitenkant wellicht wel het mooiste van allemaal. En ook de expositieruimtes aan de binnenkant stelden niet teleur. Bijna zo boeiend als Zuid-Korea.

Het contrast met het paviljoen van Oman kon amper groter zijn. Ook dit paviljoen vond ik de moeite. Zeer verzorgd, maar qua inhoud iets klassieker. Je kreeg een goed inzicht in de levenswijze van de inwoners van Oman.

Tussen Rusland en Oman in lag Estland (hoe blij Estland was met de nabijheid van Rusland valt te bezien). Dit houten paviljoen kon me vooral bekoren met zijn schommels die in het bouwwerk ingewerkt waren. Ik was ook erg onder de indruk van de blik op de Estse natuur die het paviljoen bood. Jammer genoeg bezochten wij tot op het heden enkel de hoofdstad Tallinn (maar dan wel twee keer). Een reden om nog eens terug te gaan naar deze Baltische staat.

Om de één of andere reden belandden we daarna aan de overkant van de centrale boulevard in het paviljoen van Turkmenistan. Laat ons zeggen dat Turkmenistan een eigenaardig landje is dat in zijn paviljoen vooral te koop liep met hun aardgas- en oliewinningen en hun tapijten. Bizar.

Ondertussen werd het zo langzamerhand tijd voor het avondmaal. De wachttijden aan het Japanse paviljoen waren nog altijd niet verminderd, maar dat nam niet weg dat we wel het restaurant konden bezoeken. Hoera voor soba-noedels en tempura. Beide, uiteraard, volledig volgens de regels van de kunst bereid. Alleen jammer dat de Japanse burgers uitverkocht waren die mijn vriend zo graag had willen proberen.

We waren eigenlijk nog lang niet uitgekeken op alles wat de Expo te bieden had, maar de vermoeidheid sloeg onverbiddelijk toe en we wilden ook niet superlaat bij onze gastheer en gastvrouw aankomen. We vingen dus op ons gemak de terugweg aan, genietend van de kleurrijke paviljoenen en de schitterende lente-avond.

Onderweg passeerden we nog even langs het Franse paviljoen. Het idee van het paviljoen (het plafond versieren met al de gastronomische specialiteiten die Frankrijk te bieden heeft) vond ik leuk gevonden, maar op de één of andere manier vond ik de uitvoering minder geslaagd. Of was ik dan toch van de kaart door die gigantische hamburger die mensen dood bliksemde? (Wat zou sponsor McDonalds daarvan gevonden hebben?)

De zon ging onder en we kregen al een klein voorsmaakje van de mooie verlichting van de avondlijke paviljoens. We besloten echter verstandig te zijn en de trein terug te nemen naar Ternate (niet zonder eerst een foto van mijn vriend met een nutella chocopot groter dan hemzelf genomen te hebben). Volledig bekaf kwamen we aan bij ons gastgezin, die zelf net terug kwamen van het schoolfeest van hun zoontje. Mijn vriendin wilde graag nog een beetje kletsen en hoe tof ik het ook vond om haar terug gezien, ik kon me door de vermoeidheid amper nog concentreren. Na een douche om al het stof van ons af te spoelen, kropen we dan ook in bed. Volledig uitgeteld. Behoorlijk uitputtend, zo’n dagje Expo.

Tim Tam Slam

Zaterdagmiddag hadden we afgesproken om samen te lunchen in Tex-Mex restaurant New Mexico met de vrienden die we enkele jaren geleden bezocht hebben in Sydney. Man, dat lijkt al zo lang geleden. De tijd glipt als korrels zand door mijn vingers en hoe hard ik ook zou wensen dat het allemaal wat trager ging, het lijkt alsof ik opgesloten zit in een racewagen die enkel maar kan versnellen.

Onze vrienden hadden bezoek uit Australië over de vloer, hetzelfde koppel dat we voor het eerste ontmoetten in een Chinese bakkerij in Sydney en die we vervolgens al enkele keren terugzagen in ons eigenste Leuven. Zij is een Chinees-Australische en hij is een Nieuw-Zeelander. Hun enige dochter (die nog niet geboren was toen wij hen leerden kennen) wordt met Chinese strengheid en Nieuw-Zeelandse omkoperij opgevoed. Altijd even wennen voor mij, moet ik toegeven.

Spijtig genoeg was het mooie terras achteraan niet open en waren we dus genoodzaakt met ons gezelschap van zes volwassenen en drie kinderen binnen te eten. Ik liet me verleiden om een jumbo margarita te drinken bij mijn Burito Durango (een tarwetortilla met chile sin carne, geserveerd met een gevulde jalapenopeper, zure room, sla en rijst). De margarita smaakte zo goed dat ik de fout begin een tweede te bestellen. Ik vermoed dat door de hitte de alcohol sneller naar mijn hoofd steeg dan gewoonlijk, want mijn vriend moest me helpen om dat tweede glas leeg te maken.

Na de lunch namen we afscheid, omdat mijn vriend en ik in de namiddag nog enkele boodschappen moesten doen. Het afscheid duurde echter niet lang, rond een uur of zes fietsten we naar het gezellige rijhuisje van onze vrienden en zetten we de terrastafel buiten om samen te genieten van de rust op straat. Fantastisch initiatief die speelstraten. De kinderen amuseren zich rot en de volwassenen leren elkaar beter kennen terwijl ze bij elkaar op de stoep een glas drinken.

Na het vrij zware middagmaal (Mexicaans is lekker, maar achteraf heb ik altijd het gevoel dat ik mij overeten heb) hielden we het ‘s avonds bij een lichte tapasmaaltijd met olijfjes, tomaatjes, wat kazen, charcuterie, zalm en stokbrood. De avond viel en voordat we er erg in hadden was het al later dan gepland. Aangezien we de dag nadien vroeg op moesten voor een uitstapje naar Pairi Daiza besloten we het verjaardagsfeestje van een vriendin At The Bebop wijselijk te skippen. Wel jammer, want ik had best nog wel zin in een nachtelijk terrasje, maar soms moet het verstand al eens de bovenhand halen.

Oja, jullie vragen je ongetwijfeld af waarom deze blogpost de titel ‘Tim Tam Slam’ meekreeg. Wij kregen zowaar een heel pakket (meerdere dozen) van deze Australische chocoladekoekjes cadeau. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van deze koekjes geproefd heb, maar ik kende de koekjes van de beruchte Tim Tam Slam. Dus ik roep enthousiast uit: “Ha, nu kan ik eindelijk zelf eens een Tim Tam Slam uitproberen!” Totaal onbegrip bij onze Australische vrienden. Ze hadden nog nooit van de Tim Tam Slam gehoord en ik die dacht dat dat zowat de nationale sport van Australië was. 😉

Vlucht naar Milaan Malpensa – 29 mei 2015

Om de één of andere reden vind ik het superleuk om ‘s ochtends met een zware valies en rugzak op de trein naar het werk te stappen, in de wetenschap dat je een paar uur later in de lucht hangt. Het maakt de werkdag zoveel leuker als je een fijn vooruitzicht hebt.

Na een goed gevulde dag nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik gepakt en gezakt naar het centraal station waar mijn vriend me opwachtte. We hadden tijd op overschot, dus kocht ik me een bakje aardbeien met chocoladesaus. Een zoete verleiding waaraan ik moeilijk kon weerstaan. Natuurlijk had ik net een dikke aardbei met veel chocolade in mijn mond gestopt toen ik gegroet werd door een bekende. Ik hoop dat er niet te veel chocolade op zijn wang is achter gebleven. 😉

Na het opstappen, zag ik in een flits nog een oud-studiegenootje die ik jaren niet meer gezien had. Hij klopt op het venster van onze wagon, maar veel meer dan terug wuiven konden we niet doen. De trein bracht ons zonder problemen naar de luchthaven. We checkten onze valiezen in en begaven ons naar de security van de splinternieuwe terminal. Ik had de zware fout gemaakt ‘s ochtends veel te hoge hakken aan te doen en deze voor het inchecken niet snel om te wisselen voor een paar flipflops. De rij aanschuivende mensen aan de security was verschrikkelijk lang en scheen amper te slinken. Mijn voeten deden meer en meer zeer en ik vervloekte mezelf inwendig dat ik zo stom was geweest om mijn flipflops in te checken met de bagage.

Na veel te lang aanschuiven bij de security (Brussels Airport mensen, hier is ruimte voor verbetering), zochten we een plekje om te avondeten. Dat werd Belgorama, waar ik afschuwelijk slechte spaghetti bolognaise at. Serieus, ik snap niet hoe je een simpele spaghetti bolognaise kunt verknallen…

Helaas bleek onze vlucht last te hebben van de naweeën van de grote stroompanne bij Belgocontrol. Uiteindelijk vertrokken we met meer dan een uur vertraging in Zaventem. Ik hield whatsapp-gewijs onze vriendin in Italië op de hoogte van de vertraging, zodat ze wist wanneer ze ons kon komen oppikken.

De vlucht verliep vlotjes. We moesten op Malpensa wel nog even wachten tot onze vriendin ons gevonden. Niet helemaal goed afgesproken, maar hey, dat kon ons niet deren. We waren heel blij haar terug te zien, want dat was ondertussen alweer een paar maanden geleden. We waren door de vertraging pas rond een uur of elf geland en het was toch nog een flinke rit van de luchthaven naar het huis van haar en haar man in Ternate. We kregen een logeerkamer toegewezen, zwierden onze valiezen in de kamer en kropen onder de wol. Heel erg benieuwd om morgen de kennismaking met het vijfjarige zoontje van onze vriendin te hernieuwen. De laatste keer dat we hem zagen was hij twee of zo.

Barbecue onder de lindeboom

Wat doet een mens op een zwoele vrijdagavond? Barbecuen in het schattige stadstuintje van Goofball & friends onder de mooie lindeboom, natuurlijk! Heerlijk om zo lang buiten te zitten en te genieten van de nazinderende warmte van de dag, drinkend van een goed glas wijn en smullend van een lekker stukje vlees. Terwijl wij culinair in de watten gelegd werden, kregen we daar bovenop ook nog eens hopen tips voor onze komende Canadareis. We keerden ‘s nachts terug naar huis met hopen ideeën, Canadese dollars en toegangspassen voor de Canadese nationale parken en historische sites. Ik denk dat we er nu helemaal klaar voor zijn! Thanks, Goofball!

En ja, kabouter is gewoon nog schattiger in het echt dan op de foto’s. 😉

A girl’s night out!

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ongetwijfeld weten dat ik regelmatig een stapje in de wereld zet met de Leuvense dames van ‘t werk. Deze maandag hadden we een heel speciale avond in het vooruitzicht. We zouden namelijk gaan eten in restaurant Dumon in Wakkerzeel. Wat dit restaurant een extra streepje voor geeft, is dat het uitgebaat wordt door de ouders van onze jongste aanwinst bij de Leuvense dames. Tijdens één van onze vorige avondjes uit, vermeldde ze langs haar neus weg dat haar papa chefkok was. Het is niet moeilijk om één en ander op te tellen, met als resultaat een reservatie voor zes personen bij Dumon.

Tot mijn grote scha en schande moet ik toegeven dat ik tot het moment dat mijn collega erover vertelde, nog nooit gehoord had van restaurant Dumon. Een dik gat in mijn culinaire cultuur, want, oh my god, wat een geweldige avond hebben we daar doorgebracht!

Maar voordat we aan onze culinaire ontdekkingsreis zouden beginnen, stelde zich de netelige kwestie van hoe we in het restaurant in kwestie zouden geraken. De optie van de fiets vanuit Leuven station werd al snel verlaten. Voor de heenweg leek dit nog een redelijke optie, maar om vervolgens na een copieuze maaltijd met aangepaste wijnen helemaal terug te fietsen naar Leuven of Heverlee, dat leek toch een brug te ver. De oplossing die op tafel lag was een treinritje naar Wijgmaal en vervolgens ons met z’n zessen proppen in de wagen van onze collega die in Wijgmaal woonde. Het restaurant zou niet al te ver van Wijgmaal station zijn, maar ik ben nogal anaal als het aankomt op gordels dragen en veiligheid in voertuigen en zo, dus ik was toch niet helemaal gelukkig met de gekozen optie.

Toen we in Wijgmaal station aankwamen, bleek dat mijn collega vergeten was ‘s ochtends haar auto aan het station te zetten. Geen probleem, het was maar een korte wandeling naar haar huis en zo konden we haar woonst ook eens bewonderen. Net toen we haar straat in stapten, zagen we aan het andere uiteinde een auto de straat indraaien: de echtgenoot van onze collega uit Kessel-Lo die de man van de collega uit Wijgmaal kwam afzetten (kunnen jullie nog volgen?). Opeens hadden we dus twee auto’s te onzer beschikking, want het kostte weinig overtuigingskracht om de echtgenoot van de collega uit Kessel-Lo te overtuigen om een deel van ons groepje in Wakkerzeel af te zetten.

We brachten een blitzbezoekje aan het mooi verbouwde rijhuisje van onze collega en vertrokken met de eerste shift naar Wakkerzeel. In het restaurant aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door de mama van onze collega. Restaurant Dumon is gelegen in een volledig gerenoveerde oude hoeve op een idyllisch plekje midden in het groen. Het enige nadeel is misschien de nabijheid van boerderijen waardoor je af en toe een vleugje mestgeur opvangt. Niet veel aan te doen, natuurlijk.

We kregen meteen een rondleiding door het pand. Prachtig ingericht met verschillende gezellige ruimtes. Ik was eerlijk waar onder de indruk. Ook van het enthousiasme en de warmte die de ouders van onze vriendin uitstraalden. We kregen een mooie ronde tafel toegewezen aan het zwembad (!). Heerlijk om buiten te kunnen eten en te genieten van het vallen van de avond. Gelukkig was ik voorzien, want naarmate de avond vorderde, daalde de temperatuur en bleek de fleece die ik had meegenomen goed van pas te komen. Als collega’s werden we natuurlijk extra verwend, met een aperitief van het huis, een korting op de verrassingsmenu en nog een afzakkertje als afscheid.

De avond vloog voorbij en ik heb van elke seconde genoten. Het eten was voortreffelijk, de aangepaste wijnen waren heerlijk, de bediening was erg attent en het gezelschap uitmuntend. Heeft er iemand nog wat superlatieven op overschot?

Enfin ja, ik laat jullie even mee genieten van wat er zoal op ons bord passeerde (er was zelfs glutenvrij brood!):

Natuurlijk werd het later dan gepland en reden er ondertussen geen treinen meer van Wijgmaal naar Leuven. Geen erg, ik had op voorhand al stiekem bij mijn vriend gepolst of hij het niet zag zitten om ons te komen ophalen. Omdat hij een schatje is, zag hij er geen graten in een aantal licht aangeschoten vrouwen te komen ophalen in Wakkerzeel. Hij kon zelfs nog even een theetje meedrinken op het schitterende terras!

Wij dropten achtereenvolgens onze licht aangeschoten en bijzonder goed gezinde collega’s af in Kessel-Lo en Heverlee en waren zo rond half één terug thuis. <3

De laatste zondag van juni

Na een suboptimale nachtrust schoven we om 9.30u stipt onze benen onder de ontbijttafel. Het ontbijt stelde niet veel voor, maar vulde onze magen. Er was nog één ander koppel in de voor de rest lege ontbijtzaal. Hotel Beukenhof is duidelijk geen al te druk bezocht hotel.

Na het ontbijt gooiden we onze spullen in de koffer en keerden we terug naar Leuven. Ik had ons namelijk ingeschreven voor een rondleiding om 12u in de grootste collectie bananensoorten ter wereld. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar deze collectie, maar eerlijk, ik had niet verwacht dat het bananenverhaal mij zo zou boeien. En ik was beslist niet alleen, de ganse groep hing aan de lippen van professor Swennen, een man met een passie voor bananen. De suggesties die hij opperde om de bananenoogst te verbeteren komen niet alleen de grote multinationals ten goede, maar ook de kleine Afrikaanse boeren. Ik was zwaar onder de indruk van zijn geloof in de maakbaarheid van een betere wereld. Een geloof dat ikzelf en cours de route verloren ben. Misschien had ik toch bio-ingenieur moeten studeren…

In de namiddag pakten we onze koffers uit en zorgden we ervoor dat ons appartement er zo goed mogelijk bij lag. We kregen immers bezoek van de ouders van mijn vriend en dan wil een mens al eens de schijn hoog houden dat hij of zij, in een bijzonder propere en wel georganiseerde omgeving leeft.

Iets na zessen stonden de ouders van mijn vriend voor de deur. We babbelden wat bij en genoten met z’n vieren van een heerlijke feestschotel van de Walvis. We waren net de laatste gaatjes aan het opvullen (de porties bij de Walvis zijn nogal aanzienlijk, de foto hieronder toont een schotel voor twee personen), toen we opgeschrikt werden door een vreemd geluid. Onze eerste reflex was dat het om een auto-alarm ging, maar nadat het geluid nog een keer of drie had weerklonken, konden we niet langer ontkennen dat het geluid uit ons gebouw afkomstig was.

IMG_7334[1]

Na een kleine expeditie op de gang bleek dat er mensen in de lift geblokkeerd zaten. Niet echt leuk met dit warme weer en al helemaal niet leuk als je weet dat de lift amper groot genoeg is om ruimte te bieden aan twee serieuze kerels van twee meter. De lift was blijven hangen op de vierde verdieping. De inzittenden waren duidelijk half in paniek. Mijn vriend begaf zich met zijn vader eerst naar de kelder om te kijken of het op en af zetten van de zekering van de lift iets zou opleveren. Geen resultaat, dan helemaal naar boven waar de technische ruimte van de lift zich bevond. We geraakten er niet al te goed uit wijs, dus onze reddingspogingen leverden niet het verhoopte resultaat op.

Gelukkig waren de mensen in de lift er ondertussen in geslaagd om de lift van binnenuit te openen, dankzij de instructies van de liftfirma met wie ze telefonisch contact hadden via de telefoon in de lift. De twee buitenlandse meisjes zagen er duidelijk ontdaan uit. Gelukkig waren ze vergezeld van een beer van een vent (wellicht ook de reden dat de lift is blijven steken) die erin geslaagd was de liftdeuren open te krijgen. Bleek dat ze niet alleen de liftfirma gebeld hadden, maar ook nog eens de politie toen bleek dat ze nog anderhalf uur moesten wachten op de komst van een lifttechnicus. De politie had vervolgens de brandweer gebeld. En ere wie ere toekomt, de brandweer stond bijzonder snel in ons gebouw. Voor niets natuurlijk, want de mensen waren ondertussen al bevrijd. Dus als u ooit eens in een lift komt vast te zitten, don’t panic, de brandweer komt u redden.

Enfin ja, een bijzonder tumultueus etentje, dus. En een reden te meer om het been stijf te houden wat betreft de rechtzaak ivm de te kleine lift tegen onze bouwfirma.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden