Herkenbaar

Deze avond genoten van een heerlijke maaltijd in Etna Trattoria, een uitstekend Siciliaans restaurant in het Leuvense dat ik tot mijn grote schande nog niet eerder bezocht had. Maar het is natuurlijk het gezelschap dat van een fijne maaltijd een fantastische maaltijd maakt. Altijd leuk om te kunnen bijpraten met onze vrienden en ik moet toegeven dat ik erg benieuwd was om een update te krijgen van de verbouwingen. Onze vrienden hebben nog niet veel geluk gehad met hun verbouwproject: slechte architect, afgekeurde bouwvergunningen, gewonde aannemers, incompetente aannemers, hun afspraken niet nakomende plakkers, scheve schouw metselende metselaars, you name it, they’ve experienced it.

En telkens weer moet ik mij de vraag stellen, is er iemand in de bouw die zijn werk serieus neemt? Of is het echt zo dat je als particulier gewoon niet interessant genoeg bent, want toch maar éénmalige klant. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.

Het wervelende weekend

Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.

Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.

Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.

Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.

Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉

Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.

Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.

Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.

Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.

De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.

Chicago – 9 augustus 2015

Jullie raden het al, ook deze zondagochtend zijn we vroeg uit de veren. Zo’n baby blijkt een zeer effectieve wekker te zijn. De routine van de voorgaande dagen herhaalt zich: we ontbijten gezellig samen en wachten tot het tijd is voor het dutje van baby A om te vertrekken.

Het weer is een beetje twijfelachtig vandaag, dus zoeken we een activiteit met een dak boven ons hoofd. Het lijkt ons wel leuk om vlinders te gaan tellen in het Peggy Notebaert Nature Museum. Deze vakantie zijn we echt vroege vogels: we staan opnieuw tien minuten voor openingstijd aan de ingang. Geen probleem, we maken nog een wandeling langs het meer waar allerlei grote en kleine boten aangemeerd liggen.

Het Peggy Notebaert Nature Museum blijkt een onverwachte meevaller. Er is niet alleen een mooie vlindertuin, er zijn ook tal van interessante opstellingen te bewonderen: over waterbeheersing, insecten, vogels, zoogdieren en hun habitat en nog veel meer. Echt een ideale plek om een voormiddag te spenderen met kinderen. Baby A is nog een beetje te klein voor de meeste opstellingen, maar ze kijkt toch haar ogen uit. Al was voor haar het hoogtepunt waarschijnlijk de fruitpap die ze opgelepeld kreeg op het dakterras.

Na het bezoekje aan het Peggy Notebaert Nature Museum dropt onze vriend ons af in het centrum vlakbij Water Tower Place, een groot shopping center. We kopen een windstopper en een regenjas van The North Face voor mijn vriend en gaan vervolgens op zoek naar een geschikte plek om te lunchen. Dankzij tripadvisor komen we bij Foodease terecht. Een ronduit geweldig self service concept. Het aanbod aan koude en warme gerechten is bepaald indrukwekkend en alles ziet er even lekker en vers uit. Ik schep mij een berg rauwe groeten op aangevuld met een cannelloni. Betalen doe je aan het gewicht. Ik ben helemaal in de wolken.

Het bevalt ons zo goed bij de Foodease dat we na onze maaltijd naar de bar verkassen alwaar we een glaasje wijn bestellen. De Australische chardonnay valt zo goed in de smaak dat we ons graag door de charmante dame aan de bar een tweede glas laten uitschenken.

We moeten onszelf ter orde roepen, anders hadden we beslist nog een derde glas besteld. We gaan op verkenning in de winkels van Water Tower Place. De Lego Store weet ons allebei te betoveren. Maar we zijn nog het meest onder de indruk van de American Girl Shop. My god, wat een akelige winkel is me dat. Je kan er poppen kopen die er hetzelfde uitzien als jezelf, alles kan je kiezen, huidskleur, haarkleur,… En je kan er matching outfits kopen, zodat jij en je pop-tweelingzus er exact hetzelfde uitzien. Creepy!

We lopen vervolgens nog even de Apple Store binnen om ons te vergapen aan de nieuwste gadgets en houden onze mini-shopping spray dan voor bekeken. De zon is er ondertussen door gekomen en we besluiten ervan te profiteren en nog snel een terrasje te doen alvorens naar het huis van onze vrienden terug te keren. We botsen op een mooi, groot terras bij Howell’s and Hood. Ik bestel mij een cucumber cooler. Lekker verfrissend. We klinken op de zon en onze vakantie.

Rond 18.30u zijn we terug bij ons sympathieke gastgezin. Oorspronkelijk wilden we opnieuw naar China Town om hot pot te gaan eten, maar onze gastheer en gastvrouw zijn moe en hebben niet meer zoveel zin in een uitstapje. Geen probleem voor ons, wij zijn flexibel. Afhaalfood it is! Een lekkere Indische maaltijd gaat er altijd wel in.

De rest van de avond brengen we al pratend door. We hebben het over de cultuurverschillen tussen Europa, de VS en China. Over hoeveel meer verlofdagen we in Europa hebben ten opzichte van de VS. Een luxe die onze vriend in de VS toch wel mist. De gemiddelde Amerikaan heeft tien vakantiedagen, die hij dan meestal ook nog niet eens allemaal opneemt. We hebben het ook over hoe Chinezen erin slagen zich overal ter wereld thuis te voelen, zich ergens vestigen en tegelijkertijd er toch in slagen hun cultuur en taal te behouden. Heel anders dan Japanners waarvan de meerderheid toch altijd naar het thuisland wil terugkeren.

We kruipen (alweer) op tijd in bed. Jaja, onze party days zijn definitief over.

Blueberry picking en Lake Michigan – 8 augustus 2015

Opstaan om 7u op een zaterdagochtend, iets wat ik alleen tijdens vakanties kan opbrengen. We zijn zo vroeg opgestaan omdat we vandaag een rit van een dik uur voor de boeg hebben om op onze bestemming te geraken. We ontbijten samen en vertrekken om 8.15u om blueberries te gaan plukken bij Rambo U-Pick. Mijn vriend en ik hebben het knusjes op de achterbank: zo’n kinderstoel neemt wel veel plaats in. Het dochtertje van onze vrienden trekt er zich al niet te veel van aan dat ze de achterbank moet delen en ligt na een paar minuten rijden al in slaap.

Na een probleemloze rit wacht ons echter de teleurstelling. Bij de Rambo Bleuberry Farm staat een plakkaat “Closed for the season”. Aiaiai en we hebben geen plan B. Nochtans had vriend H de dag voordien nog de website gecheckt en daar stond helemaal niet vermeld dat de farm gesloten was. Gelukkig hoeft dat in deze moderne tijden geen ramp te zijn. Via googlemaps vind ik een andere U-Pick farm niet al te ver uit de buurt.

The Blueberry Patch is gelukkig wel open en blijkt op een mooiere locatie te liggen dan de Rambo Bleuberry Farm. We hebben zonder dat we er erg in hadden alweer een tijdzone overschreden. De klok staat hier een uurtje verder dan in Chicago.

Ijverig gaan we aan de slag met plukken. Voor mij de allereerste keer dat ik zoiets doe. Echt een fijne ervaring. Onze tienmaander blijkt niet echt een enthousiast plukker te zijn, maar ze smult maar al te graag van de blueberries. En ik moet toegeven dat ik stiekem haar voorbeeld volg. Twee plukken, eentje eten. Mijn vriend daarentegen blijkt een natuurtalent te zijn. Zijn emmertje is al snel gevuld. Na dik anderhalf uur houden we het voor bekeken.

Het resultaat van onze inspanningen: 7,45 pond blueberries. Omdat we meer dan 5 pond geplukt hebben, krijg we een gratis gekookte maïskolf. Niemand van mijn gezelschap toont interesse om het ding op te eten, dus offer ik mij op. Echt lekker!

Tijd voor de lunch. TripAdvisor to the rescue! We vinden een fijn plekje op het terras van Mesa Luna dat trots uitpakt met ‘farm fresh food’. Dat lijkt me een beetje overdreven te zijn, maar de burgers vallen zeker in de smaak. Al ben ik niet zo’n fan van het zoete broodje van mijn pulled pork sandwich. Zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, is de jongste in ons gezelschap weer de vrolijkheid zelve. Zeker als ze een stuk van het hamburgerbroodje van de papa mag opsmikkelen. Ha, het mooie leven van een tien maanden oude baby!

Na de lunch rijden we verder naar een provinciaal park bij Lake Michigan. We zijn duidelijk niet de enigen die op dit idee gekomen zijn. Het stikt er van het volk. De zon die de ganse voormiddag fijn geschenen heeft, verschuilt zich achter de wolken, maar gelukkig regent het niet. Ik ben een beetje verbaasd een mooi zandstrand en heuse zandduinen te ontdekken. Het meer heeft zelfs een heuse golfslag Ik had me om de één of andere reden rotsige rivieroevers voorgesteld.

We zijn echter helemaal niet voorbereid voor een namiddagje op het strand. We hebben maar één kleine handdoek bij en geen zwempak. Dat houdt ons niet tegen om de voeten in Lake Michigan te steken en elkaar wat af te lossen op de handdoek. Voor kleine A is het de eerste kennismaking met een zandstrand en de eerste keer dat ze met haar voetjes in het water van het meer mag. Ze trekt een eerder bedenkelijk gezicht, maar echt protesteren doet ze niet.

De spelende kinderen en de vele mensen in het water maken de vakantiestemming compleet. Ik geniet van onze relaxte uurtjes op het strand. Heel laat kunnen we het niet maken, want kleine A moet op tijd in bed. Op de terugweg naar huis is ze alvast niet de enige die een dutje in de auto doet. Ik volg graag haar goede voorbeeld.

Terug in Chicago stoppen we bij Trader Joe’s om inkopen te doen voor het avondmaal. Spannend! Enfin, ondertussen weten jullie al dat ik graag een blik werp in buitenlandse supermarkten. We kopen ingrediënten om fajitas te maken, ideaal om de overschotjes chinese food van gisteren mee weg te werken.

Na alle aankopen uitgepakt te hebben, stelt onze vriend ons voor nog even een wandeling in de buurt te maken, dan hebben we de omgeving waarin ze wonen ook eens gezien en kunnen hij en zijn vrouw op hun gemak kleine A in bad steken.

De buurt waarin onze vrienden wonen heet Little Italy en inderdaad, de Italiaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. Niet voor niets dat de populairste zaak in de buurt granita verkoopt. Een lange, lange rij staat aan te schuiven om wat ijs gemengd met siroop te kopen. Niet echt mijn ding.

Wij lopen even rond in de buurt en geven dan toe (zwakke karakters) aan de lokroep om een aperitief te drinken. We vinden een leuk terras bij The Three Aces alwaar mijn vriend een lokaal biertje bestelt en ik een cocktail met de welluidende naam The honey trap probeer. Het mengsel van rum, meloen, limoen, honing en prosecco smaakt.

Na het aperitief keren we naar ons gastgezin terug. Baby A is proper gewassen en ligt al in bed. We werken samen met de taco’s de overschotjes van onze Chinese feestmaaltijd van gisteren weg. De oorspronkelijke plannen om nog Carcassonne te spelen worden opgeborgen. Blueberries plukken blijkt vermoeiender dan gedacht. Niemand heeft nog echt veel zin in een spelletje. We praten nog wat over de het verschil in levenskwaliteit tussen West-Europa en de VS (vriend H zou op termijn graag terugkeren naar Europa, maar voor zijn vrouw, een patholoog, is het minder evident om in Europa een job te vinden) en gaan vroeg slapen.

Chicago – 7 augustus 2015

Niet zo geweldig geslapen. Het logeerbed dat onze vrienden ons zo gastvrij ter beschikking gesteld hebben, is erg hard. Het doet me een beetje denken aan de futons in de Japanse ryokans. De enige manier om op zo’n bed te slapen, is op je rug liggen en ik ben geen rugslaper.

Onze vrienden hebben ons laten uitslapen en hebben alles klaargezet voor het ontbijt. Het is vandaag vrijdag en ze moeten allebei werken. In de USA zijn verlofdagen een erg schaars goed. Mijn vriend en ik beseffen dat we op dat vlak in België echt niet te klagen hebben.

Na op ons gemak ontbeten te hebben in huiselijke sfeer nemen we de metro naar de Willis Tower, het hoogste gebouw van Chicago. De Willis Tower is 442,14 meter hoog (met antenne meegerekend 527 meter) en was 23 jaar lang het hoogste gebouw ter wereld. Tot 20102 was de Willis Tower het hoogste gebouw in Noord-Amerika, maar die titel werd overgenomen door One World Trade Center. Velen onder jullie zullen de Willis Tower beter kennen onder de naam Sears Towers. De grote toren veranderde echter van naam in 2009 toen de Britse verzekeringsmakelaar Willis Group Holdings er zijn intrek genomen

We vervoegen rond half elf ’s ochtends de rij wachtenden. De wachtrij is opgebouwd uit verschillende delen op verschillende verdiepingen zodat je nooit een overzicht krijgt over hoeveel wachtenden er exact vóór jou zijn. En da’s misschien maar goed ook, want in totaal moeten we een uur en een kwartier wachten voordat we een theaterzaal worden ingeleid om naar een kort filmpje te kijken. Pas daarna worden we op het observation deck toegelaten.

Het uitzicht maakt dat we het lange wachten snel vergeten zijn. Wat een fenomenaal bouwwerk! Vooral de glazen uitkijkplatformen zijn populair. Iedereen wil wel een kiekje waarop het lijkt alsof hij of zij boven Chicago zweeft. Wij halen onze GoPro boven voor een spectaculaire selfie.

Wanneer we terug met beide voeten op de begane grond staan realiseren we ons dat het al middag is. Tijd voor een snelle lunch! Vlakbij de Willis Tower blijkt een klein parkje te zijn en een aantal afhaalrestaurants waar je een lunchpakket kan kopen. Mijn vriend gaat voor een sushilunch en ik eet voor de verandering nog eens een noedelsoepje, met udonnoedels deze keer. We slagen erin een tafeltje te bemachtigen en eten onze verrassend lekkere lunch op in het zonnetje.

Volgende halte: Millennium Park. Het wordt een blij weerzien met de Cloud Gate van kunstenaar Anish Kapoor (beter bekend als The Bean). Het prachtige kunstwerk ligt te blinken in de zon. Hoe fantastisch zou het zijn als er in Brussel een hierop gelijkend kunstwerk zou komen?

Natuurlijk wil iedereen op de foto met The Bean. Het Millennium Park is ook een populaire plek om trouwfoto’s te maken. We zien het ene na het andere bruidspaar poseren. De bruidjes zijn uitgedost in de meest extravagante outfits en vergezeld van een hele hoop bijpassende bruidsmeisjes en jongens. Het motto lijkt wel: hoe kitscheriger, hoe liever.

De zon zet haar beste beentje voor en het is inmiddels erg warm geworden. Er is een groot terras in Millennium Park dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet. We slagen erin een plaatsje te bemachtigen en bestellen een biertje en een margarita. De margarita is op voorhand gemengd, maar best wel lekker. We doen een beetje een people watching en luisteren de gesprekken van de mensen rondom ons af. Het bevalt ons zo goed dat we nog een tweede drankje bestellen. De prosecco valt echter dik tegen. En eerlijk, een prosecco serveer je toch echt niet in een plastieken frisdrankbekertje.

De namiddag is al flink gevorderd en het wordt tijd om ons naar Chinatown te begeven alwaar we hebben afgesproken met onze vrienden. We wandelen langs een bijzonder mooie speeltuin in de richting van Lake Michigan. De avondzon zet alles in een prachtige gloed en we zien een paar mooie appartementsgebouwen langs het meer waarin het goed leven lijkt.

We nemen de metro naar Chinatown en zijn net iets voor onze vrienden op de plek van afspraak. Onze vrienden moeten nog een snelle boodschap doen en zo komen we terecht in een Chinese winkel in Chinatown. Ik vind Aziatische winkels altijd heel boeiend, het productaanbod is er zo radicaal verschillend van wat wij gewoon zijn. Ik kijk mijn ogen uit. Vooral de afdeling met grote aquariumbakken met levende vis erin, is de moeite. Ik koop een aantal dozen Pocky voor mijn broertje in de vreemdste smaken.

Op aanraden van de Chinese vrouw van vriend H dineren we met ons vijven bij Minghin Cuisine. Onze gastvrouw bestelt het ene na het andere gerecht en alles staat binnen een paar minuten op onze tafel. Ik weet niet van wat eerst proeven. Speciale vermelding voor de Peking Duck die op een wel heel bijzondere wijze wordt geserveerd. Eerst komt het krokant gebakken vel van de eend op tafel, dat we opeten opgerold in een soort zachte, hartige pannenkoek met een zoete saus. Daarna komt het eendenvlees zelf, in stukjes gesneden en met groenten geserveerd. Heerlijk.

De dochter van onze vrienden heeft het duidelijk naar haar zin, een foodie in wording. Ze eet smakelijk van haar rijst en speelt braaf met haar speelgoedjes. Het is de eerste keer dat ze ons ziet, maar ze heeft geen last van verlegenheid of zo. Heel fijn dat het zo goed klikt.

We slagen er onmogelijk in om alles wat op tafel staat, op te eten. Het is gewoon veel en veel te veel. De vrouw van onze vriend vraagt om alle overschotjes in te pakken zodat we de dag nadien de restjes kunnen opeten.

Na het diner rijden we met z’n vijven in de auto terug naar het huis van onze vrienden op de campus van UIC. We nemen snel een douche om het zweet en het stof van de voorbije dag van ons af te spoelen en brengen de rest van de avond door met bijpraten. Als je elkaar meer dan een jaar niet gezien hebt, is er stof genoeg. Ik ben erg blij dat het mijn vriend zo goed gaat hier in Chicago. Hij heeft het duidelijk getroffen met zijn gezin en zijn dochter is een ongelooflijke cutie. <3

Griekenland, here we come?

Gisterenavond gaan eten met een kameraad in La Divina Commedia, een nieuw Italiaans restaurant in het Leuvense. We hadden na onze respectievelijke vakanties veel stof om over te praten.

Het deed me vooral plezier te vernemen dat onze kameraad, al jaren een vrolijk vrijgezel, onder de Griekse zon door een pijl van Eros geraakt was. De liefde met zijn Griekse schone is nog pril, dus ik wil zeker niet het vel van de beer verkopen, voordat hij geschoten is, maar stiekem droom ik al van een zonnige vakantie met z’n vieren in het tegen dan hopelijk helemaal van de crisis herstelde Griekenland.

(Dromen mag, he?)

Onverwacht ziekenbezoek

Gisterenavond stond er een bezoekje aan het petekindje op het programma. Om toch nog wat tijd te hebben voordat hij in bed moest, stopte ik wat vroeger met werken en nam ik de trein naar Aarschot, alwaar zijn papa mij aan het station kwam ophalen. Ik had me al verheugd op de reactie van mijn petekindje bij het in ontvangst nemen van mijn cadeautje: een mini-versie van de Ice Explorer. Mijn petekindje is (hoe cliché voor een jongetje) dol op alles wat wielen heeft.

Helaas, het ventje was ziek. 39 graden koorts en het enige wat troost kon bieden, waren de zachte armen van mama. Daar konden geen honderd Ice Explorers tegenop. Jammer, maar ik hoop dat hij er toch plezier aan heeft wanneer hij aan de beterhand is.

Aangezien de mama zich in de namiddag vooral met de zieke had moeten bezig houden, had ze “iets eenvoudigs” gemaakt voor mij en mijn vriend (die vanuit Leuven na kwam met de wagen). Ik weet niet hoe jullie “iets eenvoudigs” definiëren, maar lasagne (zelfs al is het maar met één saus ipv twéé) vind ik nu niet bepaald een eenvoudig gerecht. Enfin ja, het was superlekker. Al was het ijsje met chocoladesaus als afsluiter er misschien net wat te veel aan.

Een uitgeregende zaterdag

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ondertussen wel weten dat mijn meteorologische voorkeur zich situeert tussen tussen de 22 en 30 graden, vergezeld van een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Maar soms heeft een mens geen goed weer nodig om zich te amuseren.

De barbecuemaaltijd met verkoold vlees werd ingeruild voor een tapas-maaltijd met wraps, scampi met appeltjes, purée met zalm en heerlijke salade. Veel gezonder! En we scoorden goeie punten met ons Lego City cadeau voor de drie jongens (5, 7 en 9): een vrachtwagen met oplegger voor een cool vliegtuig. De Lego is er toch sterk op vooruitgegaan sinds mijn tijd. Ik kijk altijd een beetje met afgunst naar al dat mooie speelgoed.

Het was ook heel leuk om met de drie jongens te spelen. Echt schatten van jongens. <3

Zalig zomerweekend

Vrijdagavond 10 juli stond al een hele tijd met stip aangeduid in mijn agenda: het openingsweekend van Het Groot Verlof wilde ik voor geen geld van de wereld missen. Wij liepen van de ene naar de andere act en genoten van de optredens met als rode draad percussie. Van trommelen op een ouderwetse kiosk met hamers en andere werktuigen, over met houten stokken slaan op grote olievaten tot een spectaculaire percussie-battle ondersteund door vuurwerk. En als daar dan nog blote mannentorso’s aan te pas komen, dan hoor je mij niet klagen. Jawadde, de zomer is op een spectaculaire wijze van start gegaan, hier in Leuven.

Onderweg naar het Ladeuzeplein voor de slotact liepen we toevallig een goede vriendin en haar vriend tegen het lijf. Ik wist dat ze hier ook zouden zijn vanavond, maar het leek me te lastig om af te spreken, omdat mijn vriend en ik voortdurend in beweging waren. Maar kijk, soms helpt het toeval een handje en zo konden we samen genieten van de slotact.

We sloten de avond af met een cocktail op het terras van de Gainsbourg, waar we tot onze eigen verbazing erin slaagden een leeg tafeltje voor vier op de kop te tikken.

Ook onze Vlaamse Feestdag was goed volgeboekt. In de namiddag gingen we naar Aartselaar om een ondertussen niet meer zo kersverse baby te bezoeken. Wat een schatje! Gaf de hele tijd geen kik terwijl hij in mijn armen lag te slapen. Het geboorteverhaal was wel een beetje akelig, omdat de mama een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Gelukkig kende het verhaal een happy end en ging alles nu prima met moeder en zoon. Met onze doopsuikertjes in de hand en enkele glaasje cava achter de kiezen namen we afscheid om verder te rijden naar Willebroek.

In Willebroek kwamen we net op tijd aan om de barbecue te zien ontvlammen (piece of cake als je met een gasbarbecue werkt). Onze vrienden hadden net een nieuw zwembad laten aanleggen met alles erop en eraan. Mijn vriend dook het water in om met de kinderen (zes jongens en één meisje) te spelen, terwijl ik bijpraatte met onze vrienden en een ander bevriend koppel dat samen met ons uitgenodigd was.

Een heel relaxte avond. Blij trouwens dat ons cadeau (een Kubbspel) meteen op enthousiast gejuich van de kinderen onthaald werd.

Zondag gaf de zon die de twee voorbije dagen zo haar best gedaan had, verstek. Jammer, want we hadden het petekindje van mijn vriend graag zon gegund op haar verjaardagsfeestje. Naar goede gewoonte werd ze overladen met cadeaus. Al moet ik zeggen dat het me deugd deed dat één van onze cadeaus het meest in de smaak leek te vallen: een simpel UNO spel. We hebben bijna de ganse namiddag UNO gespeeld. Een cadeau hoeft niet duur te zijn om er plezier aan te beleven… Het Tambuzi-spel werd eerder op gemengde gevoelens onthaald. De dreiging van de nakende blikseminslag was wellicht wat té spannend voor onze zesjarige. De volwassenen aan de andere kant, amuseerden zich kostelijk.

We werden door de ouders van de jarige getrakteerd op koude schotel met kip en de jarige mocht onder luid gezang zes kaarsjes op de smurfentaart uitblazen. Ze was zo trots als een pauw. Over anderhalve maand gaat ze naar het eerste studiejaar. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Lago Maggiore – 3 juni 2015

Time flies when you are having fun. Vandaag was onze laatste dag in Italië. Onze vrienden moesten weer aan het werk, maar onze vriendin was zo sympathiek om ons haar auto uit te lenen voor de dag. We reden met twee auto’s naar de school van onze vijfjarige, kregen een kleine rondleiding in zijn klas en reden vervolgens een stukje achter onze vriendin aan tot ze afsloeg naar haar werk. Wij reden verder naar Santa Caterina del Sasso, een prachtig klooster gebouwd tegen een rotswand uitkijkend over het Lago Maggiore. Echt fenomenaal.

We namen een lift die ons doorheen de massieve rotswand beneden naar het klooster bracht. Het klooster dateert uit de 14de eeuw en heeft er een bewogen geschiedenis op zitten. In de vorige eeuw viel het klooster ten prooi aan verval, maar gelukkig investeerde de Italiaanse overheid in de restauratie van deze bijzondere plek. We genoten van het feit dat we ongeveer de enige bezoekers waren en bewonderden op ons gemak het mooie kerkgebouw en de fantastische fresco’s. Een hoogtepunt om de dag mee te beginnen.

We reden verder naar Laveno waar onze auto parkeerden en de ferry naar Intra namen. We hadden geluk, we konden rechtstreeks op de ferry stappen. Ik genoot van het tochtje op het mooi weer, de zon op mijn huid en de wind door mijn haren. Het weer was fantastisch en we werden langs alle kanten omringd door zeventig tinten blauw. Very pretty.

In Intra zouden we overstappen op een andere ferry die ons naar Isola Bella zou brengen. Helaas zagen we op het uurrooster van de ferry dat onze boot te laat in Intra zouden aankomen om de eerstvolgende ferry nog te halen. Gelukkig bleek de ferry naar Isola Bella op onze ferry te wachten om de aansluiting te verzekeren. Ideaal. We renden op een drafje van de ene ferry naar de andere. Gehaald!

Bij het voorbereiden van dit uitstapje de avond voordien, stelde onze vriendin voor om alle Borromeïsche eilanden aan te doen. Na wat verdere research gedaan te hebben, bleek dat er een paleis en een bijhorende tuin op Isola Bella waren, allebei te bezoeken. Het leek ons geen sprak plan om dit op een drafje te moeten afhandelen. We kozen er wijselijk voor enkel Isola Bella aan te doen. We komen nog wel eens terug voor de andere eilanden. Het ziet er niet naar uit dat onze vriendin snel zal verhuizen.

We belandden na een zeer fijne boottocht langs allerlei pittoreske plekjes rond het middaguur op Isola Bella. We gingen meteen op zoek om iets te eten. Onze eerste indruk van Isola Bella waren de vele kraampjes met prullaria allerhande. Een populaire toeristische bestemming, zoveel is zeker. We sloegen een zijstraatje in en kwamen terecht in Osteria Del Crimine een Italiaans restaurant met een mooi terras dat een driegangenmenu voor een redelijke prijs aanbood. Ik koos voor de ravioloni di branzino e porri con vellutata di zucchine en de filetto di branzino alla mediterranea ed insalata met tot slot een dolce della casa. Voor net geen 20 euro was dat een meer dan behoorlijke maaltijd. Zeker geen tourist trap, dit restaurant. Bij dit alles dronk ik een citroengranita.

Met volle magen trokken we naar het Palazzo. Wat een fenomenaal bouwwerk (en dan te bedenken dat het nooit voltooid werd). Tot in de helft van de vorige eeuw bouwde de familie Borromeo aan dit paleis gelegen op een rotsachtig eiland in het Lago Maggiore. De barokke rijkdom spatte ervan af. Vlaamse tapijten met gouddraad, prachtige schilderijen, kostbaar meubilair, marmer, stucwerk,… Dit paleis heeft het allemaal. Absoluut een bezoek waard; laat je niet afschrikken door de hoge inkomprijs, je wordt echt niet in het zak gezet. Oja, leuk extraatje, Napoleon verbleef enkele dagen met zijn gevolg in dit paleis (je kan het bed waarin het sliep nog bewonderen) en hing hier zo het varken uit dat ze er eeuwen later nog schande van spreken. Ook de Stresa conferentie vond hier plaats.

Spijtig genoeg mocht je geen foto’s maken van dit fenomenale paleis. Gelukkig slaagde ik er stiekem in enkele foto’s te maken van de keldergewelven die volledig bekleed waren met keien gevonden op de stranden van het Lago Maggiore. Ik ben erg blij met die enkele foto’s, want deze vertrekken maakten het meeste indruk op mij. Het geduld en de volharding die eraan te pas gekomen moeten zijn om al die keien te verzamelen (de inwoners van deze regio deden hier meer dan 200 jaar over), te sorteren en samen te brengen in één grote mozaïek!

Na het palazzo trokken we verder naar de tuinen. Wonderlijk is het juiste woord om dit staaltje tuinarchitectuur te omschrijven. Hét hoogtepunt is het Teatro Massimo een bouwwerk dat enkel en alleen esthetische doeleinden heeft en dit alles in een magnifieke natuurlijke omgeving. De albino pauwen die parmantig door de tuinen stapten, maakten het geheel compleet

Oja, leuk weetje, de familie Borromeo die dit bouwwerk op haar conto mag schrijven, bracht ook de bekende heilige Carolus Borromeus voort.

Na elke uithoek van de tuin geïnspecteerd te hebben, waren we lichtelijk oververhit geraakt (de temperaturen gingen vlotjes over de 30 graden). We besloten iets te drinken op het terras bij het mooie tuinpaviljoen. Afzetterij: voor een mini-smoothie met wortel betaalden we maar liefst vijf euro. Schandalig.

De namiddag was voorbij gevlogen en het was alweer tijd om de ferry terug te nemen naar Laveno, want om zes uur moesten we terug zijn bij onze vriendin om op tijd op de luchthaven te zijn. Ik had nog net de tijd om snel een gelato te eten voordat de ferry aankwam.

Stipt om 18u draaiden we de oprit van het huis van onze vrienden op. De heer des huizes was nog niet thuis en onze vijfjarige was duidelijk vermoeid door de voorbije dagen. We maakten nog een paar laatste foto’s met hem, maar echt meewerken wilde hij niet. Zelfs niet wanneer we voorstelden om samen met zijn Mixel op de foto te gaan.

Onze vriendin bracht ons terug naar de luchthaven alwaar we bij restaurant Rossopomodoro heel slecht Italiaans voor veel te veel geld aten. Jammer.

De terugvlucht verliep vlekkeloos (we ontwaarden zowaar Herman de Croo een paar rijen achter ons in economy class. Verrassend, voor een liberaal. Spijtig genoeg misten we de laatste rechtstreekse trein naar Leuven op een haar na (we zagen nog net de achterlichten verdwijnen). We vloekten eens hard, want we zagen het echt niet zitten om over Brussel Noord te moeten sporen en veel te laat in ons bed te liggen (de volgende dag werden we alweer op het werk verwacht). Een taxi dan maar. Twintig minuten laten en 75 euro armer (auch) stonden we voor ons appartementsgebouw.

Moe, maar nog nagenietend van dit fantastische lange weekend.

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden