Feestschotel De Walvis

Dat je niet altijd op restaurant hoeft te gaan om een uitstekende maaltijd te eten, bewijzen onderstaande foto’s ten overvloede. Met deze fenomenale feestschotel De Walvis brachten wij het visrestaurant gewoon binnen in onze leefruimte.

Natuurlijk had ik voor de zekerheid op voorhand bij mijn collega en haar man gepolst of ze niet allergisch aan zeevruchten waren (na een op het nippertje vermeden incident met een vriendin die allergisch aan noten bleek te zijn, ben ik extra voorzichtig). Dat zou immers bijzonder onfortuinlijk geweest zijn voor de feestelijke avond die mijn vriend en ik in gedachten hadden. Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. In tegendeel, mijn collega smulde zo smakelijk van haar halve kreeft dat ik er spijt van had niet speciaal voor haar een extra kreeft besteld te hebben. Het doet altijd plezier als je ziet dat je gasten oprecht genieten.

Dat heerlijke flesje Colli Maceratesi Ribon uit 2013 dat wij erbij dronken, was de kers op de taart. Een avond om in te kaderen.

De beste voorbereiding voor een succesvol uurtje squash

Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.

Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.

Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.

Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).

Whiskyproeverij@home

Na een paar doodles en nog meer mails werd uiteindelijk een datum gevonden voor de lang verwachte whiskyproeverij. Mijn vriend en ik liepen al een tijdje met dit idee rond, maar omdat onze whisky minnende vrienden allemaal zo’n druk leven hebben, bleek het een zeer lastige opgave te zijn om een geschikte datum te vinden. Na veel vijven en zessen werd paasmaandag geprikt als datum, ondanks het feit dat niet iedereen kon. Reden te meer dus om een tweede editie te organiseren. 😉 Het concept van onze proeverij was simpel: iedere aanwezige werd vriendelijk verzocht één of twee flessen van zijn of haar favoriete whisky mee te brengen. Mijn vriend en ik zouden aanvullen met onze eigen whiskyvoorraad.

Na een last minute afzegging zaten we in totaal met 7 personen rond de tafel. In mijn enthousiasme vergat ik helemaal een overzichtsfoto te maken van het whisky-aanbod, dus een volledig en correct overzicht van de whisky’s die geproefd werden, moet ik jullie helaas schuldig blijven. Omdat alleen maar whisky drinken me niet zo’n goed idee leek, bestelde ik antipasti bij Il Pastaio (ook al vergeten foto’s van te maken). Makkelijk, lekker en de overschot konden mijn vriend en ik de dagen nadien nog wegwerken.

Dé ontdekking van de dag was voor mij de Bretonse whisky Armorik die gestookt wordt in distilleerderij Warenghem. Een zachte whisky met een fijne nasmaak. Helemaal mijn ding. Het kriebelt alvast om eens een uitstap naar deze regio te maken voor een bezoekje aan de distilleerderij en omgeving. 😉

Paasgourmet

Op Paasdag waren we uitgenodigd bij onze vriendin in Tongeren. Opnieuw aanknopen met een jaarlijkse traditie die we de laatste jaren wat hadden laten verwateren. Gewoon gezellig samen rond de tafel zitten en een vleesje bakken of een kaasje smelten, meer moet dat niet zijn.

IMG_9849[1]

Spijtig genoeg heeft onze vriendin het nog altijd heel moeilijk met haar onlangs stukgelopen relatie. Tegelijkertijd slaagt ze er toch in om, ondanks alle tegenslagen, tijdens de paasvakantie elke dag aan haar eindwerk psychologie te werken. En dat in combinatie met haar job en huishouden met twee kinderen die het merendeel van de tijd bij haar zijn. Ze overweegt zelfs niet haar eindwerk in tweede zit af te leggen. Straffe tante!

We kunnen maar hopen dat het haar deugd heeft gedaan haar hart nog eens te luchten en dat er binnenkort betere tijden aanbreken voor haar.

Babyborrel op Paaszaterdag

Na deze toch wel tumultueuze week, deed het deugd om op Stille Zaterdag naar een ouderwets fijn feestje te kunnen gaan. De tweede keer op nog geen jaar tijd vierden we feest in De Kettinghe. De eerste keer ter gelegenheid van het huwelijk van onze vrienden, de tweede keer om de komst van hun eerste kind te vieren. Jaja, onze vrienden hebben er geen gras over laten groeien. 😉

Een aangenaam zonnetje zorgde voor een vrolijke noot, ondanks het feit dat de gesprekken uiteraard voor het merendeel over de aanslagen gingen. De kinderen holden in het rond en joelden van plezier en ik liet me zelfs even overhalen om op hoge hakken tikkertje te spelen. Je moet er iets voor over hebben om populair te zijn bij het jonge grut.

Onze gastheer en gastvrouw hadden ter ere van hun zoontje een heuse frietkraam besteld. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik nog eens een frietje van de frituur at, maar ik moet toegeven dat het mij tegen alle verwachting in best wel smaakte. Een kaaskroketje gaat er natuurlijk altijd wel in. 😉

De moeder van de gastheer had voor het dessert gezorgd: een ware zondvloed aan mini-koffiekoeken en cupcakes. Ik denk dat er per genodigde minstens drie cupcakes waren. Mijn vriend en ik offerden ons dan ook maar al te graag op om de gastheer en gastvrouw te verlossen van hun overtollige koeken. Ideaal om maandag als dessert aan te bieden aan onze gasten!

Zal ik jou mijn moves eens tonen?

Als binnenkomer kan dat tellen. En moves had ze, de zevenjarige meid die ons vol enthousiasme welkom had geheten in haar gloednieuwe huis in Edegem. Samen met haar zuster gaf ze een hele show ten beste en daar kwamen zelfs breakdance moves aan te past! De jeugd van tegenwoordig is een pak hipper dan ik in mijn jonge tijd. Wij kwamen op de speelplaats niet verder dan tikkertje en één, twee, drie, piano spelen.

Het was al bijna een jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden (veel te lang, ik weet het, die drukke agenda’s toch), maar uit het oog, betekende zeker niet uit het hart. We konden amper een gesprek voeren met de ouders, omdat dat jongedames al de aandacht opeisten. Geen erg, ik offer mij altijd graag op voor een spelletje UNO (dat ik uiteraard gewonnen heb, geen compassie). En nadat de wervelwinden in bed gelegd waren, konden we op ons gemak bijpraten tijdens het diner met Oosterse kippenblokjes.

IMG_9815[1]

‘t Doet echt deugd om je zo welkom te voelen!

Een dagje Ieper

Ieper is een plek waar ik de laatste jaren wel vaker ben geweest, toch blijft dit fijne stadje met de tragische geschiedenis mij bekoren. Dus toen mijn vriendin me voorstelde om een zoektocht te doen op de vestingen, zei ik meteen ja.

Eigenlijk was de zoektocht plan B, want we zouden deze zondag oorspronkelijk bij onze vrienden en hun twee kindjes in Rumbeke op bezoek gaan. Helaas werd hun dochter geveld door de griep, wat een bezoek niet echt optimaal maakte. Gelukkig zorgde de zus van onze vriendin voor noodopvang voor de zieke dochter, zodat we konden terugvallen op dit fijne plan B.

We startten onze dag in Ieper met een lunch in restaurant Pacific Eiland. De ietwat vreemde mengeling van Engels en Nederlands (Pacific Eiland, hoe verzin je het) daargelaten, genoten we van de uitstekende mixed grill, door onszelf aan tafel gebakken op een hete steen. Ook de chaotische bediening zagen we met plezier door de vingers. Het smaakte ons!

De zoektocht was er eentje op maat van de twee jongsten. Het vijfjarige zoontje van onze vrienden had een vriendje meegenomen. De eerste helft van de zoektocht moesten ze op zoek gaan naar afbeeldingen die in de bomen op de vestingen waren opgehangen, om zo een overeenkomstig stickertje op de kaart van Ieper te kunnen plakken. Eén afbeelding kostte ons het nodige zoekwerk, gelukkig vond ik hem na een goede tien minuten zoeken dan toch, moeilijk waarneembaar door het felle tegenlicht van de zon. Het tweede deel van de zoektocht was een fotozoektocht. De aandacht van de jongens begon toen al wat te verslappen, maar hey, een half opgeloste zoektocht, daar kan ik niet tegen. Dus zocht ik zelf verder tot we alles hadden om tot de eindoplossing te komen (SPOILER: het aantal huizen dat na de eerste Wereldoorlog nog overeind stond in Ieper is twee).

Op de toeristische dienst kregen de jongens in ruil voor hun (en mijn) inspanningen een leuke potlood en wij sloten onze koude, maar zonnige wandeling af met een pannenkoek en een warm drankje.

Dankjewel Ieper voor deze leuke dag!

Een goed gevulde zaterdag

Tegenwoordig probeer ik het aantal afspreken per dag in het weekend tot maximaal één te beperken, maar soms kan het gewoon niet anders. Zo lag de dinner date met vrienden in de Zappaz al enkele maanden vast toen ik de uitnodiging kreeg voor het verjaardagsfeestje van mijn petekindje. Daar kon ik als ideale meter natuurlijk moeilijk afwezig blijven. Dus werd het een hektisch gehol van de Spaanse les, naar ons appartement voor een snelle boterham en vervolgens naar de Dreamland voor een grote doos Duplo voor mijn petekindje (ja, dat cadeau had ik al eerder kunnen kopen, op dat vlak liet mijn planning wat te wensen over).

Met het nogal haastig ingepakte cadeau op de achterbank van de wagen vertrokken we rond half drie naar het huis van mijn petekindje. Het was er behoorlijk druk, want op het feest waren de ouders, beide grootouders, de meter en peter van mijn petekindje met partners en de meter en peter van het kleine broertje van mijn petekindje met partners aanwezig. Een hele bende. Mijn petekindje was duidelijk wat ontregeld door al dat volk en al die aandacht, want het eerste uur weigerde hij zijn cadeaus te openen. Gelukkig ontdooide hij na een tijdje en was hij superblij met de brandweerset van Duplo die ik hem gekocht had.

Het eten was gepland om 17u, maar aangezien mijn vriend en ik om 20u in de Zappaz verwacht werden, beperkten we ons tot een mini-stukje lasagne, als appetizer, zullen we maar zeggen. Natuurlijk had de mama van mijn petekindje veel te veel gemaakt en kregen we nog een groot stuk mee naar huis. Konden we op een later moment nog genieten van het lekkers dat ze klaargemaakt had.

Rond 19u namen we afscheid zodat we mooi op tijd waren voor onze volgende afspraak bij de Zappaz. Naar goeie gewoonte werden we culinair enorm in de watten gelegd. De uitleg van de sommelier alleen al maakt een bezoek aan de Zappaz al de moeite en dan heb ik nog niets gezegd over de schitterende kunstwerkjes die we voorgeschoteld kregen. Heel fijn dat we vrienden hebben die een culinaire belevenis naar waarde weten te schatten. Lekker eten en drinken is één ding, het genot verdubbelt als je zo’n avond kan delen met goede vrienden. We legden meteen een vervolgafspraak vast.

Dit aten wij:

vitello tonato – Thaise oestersalade – zwarte rijst – Thaise basilicum
scheermes – citroenverbena – venkel – escabeche
nobashi – passievrucht – wortel – ras el hanout
buikspek – inktvis – jalapeno -avocado
rubia gallega – patata brava – rode biet
mango – melkchocolade – amandel – gember

Date bij Les Parisiennes

Veel tijd voor spontaneïteit blijft er meestal niet over in mijn leven, maar hey, als het dan eens een keertje lukt, ben ik altijd dubbel zo blij.

Deze vrijdagavond kreeg ik een berichtje van mijn vriendin dat ze vanavond haar zoon en toekomstig wereldkampioen schaken naar de schaakles moest brengen en of ik geen tijd had om tijdens de twee uur durende schaakles iets te gaan drinken.

Toevallig stond er deze avond enkel een event in mijn agenda waar ik toch niet zoveel zin in had, dus zegde ik toe. En zo brachten we deze twee uur gezellig door bij Les Parisiennes. Een glaasje roze bubbels en goed gezelschap, meer is er niet nodig om mijn avond goed te maken.

Dinner at Nano

Gisteren hadden we afgesproken in Bistro Nano in Hasselt om samen te gaan eten met onze vriend S en zijn nieuwe vriendin. Altijd spannend om de nieuwe liefde in iemands leven te leren kennen. Zal het klikken of niet? En jawel, vanaf het eerste moment klikte het geweldig. Zo goed zelfs dat ik me in de loop van de avond een beetje schuldig voelde omdat onze vriend zelf wat weinig aan het woord kwam. We bleken gewoon heel veel dingen gemeenschappelijk te hebben. Op het einde van de avond maakten we zelfs een afspraak om in de zomer op de Noordzee te gaan zeilen. ‘k Ga mij toch niet laten tegenhouden door een beetje zeeziekte, zeker!

Omdat het zo plezant was, waren we de tijd wat uit het oog verloren en moesten mijn vriend en ik een klein sprintje plaatsten om onze trein van 22.38u naar Leuven te halen. Drie minuten voor het vertrekuur kwamen we puffend aan op het perron. Just in time, zoals ze zeggen. De trein stond al klaar met de deuren open, maar de lichten in de wagons zelf waren gedoofd. We vroegen aan de conductrice die op het perron rondliep of we al mochten instappen. Ze antwoordde bevestigend en we stapten in. Gelukkig zijn smartphone-schermpjes verlicht. 😉 Het vertrekuur passeerde en de trein bleef staan. Na zowat tien minuten in het donker gezeten te hebben, leek het ons verstandig een plan B uit te werken. Met name: uitstappen en de allerlaatste trein naar Leuven nemen, die van 22.57u.

Mijn vriend ging nog even bij de conductrice informeren of de trein alsnog zou vertrekken. Het zag er niet naar uit dat er meteen schot in de zaak zou komen, want blijkbaar was de treinbestuurder niet komen opdagen. Mijn vriend werd zelfs even aangezien voor de alsnog opgedoken treinbestuurder. Hij bedankte toch maar vriendelijk voor de eer, al lijkt het mij wel leuk om eens met een trein te rijden. Gelukkig vertrok de trein van 22.57 wel, zij het met een vertraging van tien minuten. Ach, de NMBS, er zijn nog zekerheden in het leven. We lieten het niet aan ons hart komen.

Bistro Nano in Hasselt is trouwens een absolute aanrader. Mooi interieur, vriendelijke bediening, lekker eten en werkelijk uitstekende wijntjes. En dat voor een zeer redelijke prijs. Echt een plek om nog vaak naar terug te keren.

Dit aten wij:

Vitello Tonato
Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing
Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft
Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen
Tiramisu Van Speculaas

Vitello Tonato

Gemarineerde Zalm Met Een Kruidendressing

Kabeljauwhaasje Met Risotto En Reductie Van Kreeft

Parelhoen Met Geprakte Aardappelen, Basilicum En Oesterzwammen

Tiramisu Van Speculaas

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden