vrienden

Foodtruckfestival op het Hooverplein

Vrijdagavond zakten mijn vriend en ik samen met een eenzame vriendin (haar man en oudste zoon zaten in het buitenland voor een schaaktornooi en haar dochter was uit logeren bij een vriendin aan zee) af naar het foodtruck festival in Leuven. Dit jaar stonden de foodtrucks niet op de Bruul zoals de voorgaande jaren, maar op het Hooverplein. En als ik eerlijk moet zijn: het Hooverplein is echt een veel gezelligere locatie voor zo’n festival dan de Bruul. De stad had duidelijk veel moeite gestoken in het gezellig aankleden van het festival. Vooral de hoge tafels met in het midden een gezellig gasvuurtje waren erg gezellig.

Natuurlijk moesten we eerst uitgebreid het aanbod bestuderen alvorens onze keuze te maken. Ondanks het feit dat er duidelijk meer foodtrucks waren dan de voorgaande edities vond ik het aanbod ietwat magertjes. Veel te veel kraampjes die hamburgers verkochten en veel te weinig kraampjes die wereldkeuken aanboden. Ik miste vooral mijn favoriete foodtruck van Table d’Ho. Bij gebrek aan Koreaanse gerechten ging ik dan maar voor een Vietnamees noedelgerecht. Het gerecht op zich was wel ok, maar niets om over naar huis te schrijven. Wel zeer lekker: de geflambeerde pannenkoek met appeltjes, waarvan ik helaas vergeten ben een foto te nemen. Feit is dat die pannenkoek verrassend snel op was. 😉

IMG_6887

IMG_6889

Omdat onze vriendin wat koude voeten begon te krijgen, zochten we de warmte van Chapter Four op het Ladeuzeplein op. Mijn vriend en ik bestelden een cocktail (de whisky sour is echt een aanrader hier), terwijl onze vriendin het hield bij een warme chocomelk. Onze vriendin kon het niet heel laat maken, omdat ze op tijd haar trein moest halen, dus hielden we het bij twee drankjes en wandelden we samen terug naar het station.

A fun evening was had by all.

Tweede Kerstdag in Wilrijk

Een paar dagen voor kerst kreeg ik bericht van onze vriendin uit Italië dat ze de kerstdagen in België zou doorbrengen en of we een gaatje in onze agenda hadden om af te spreken. Ik sprong een gat in de lucht, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik zocht en vond meteen een gaatje: tweede kerstdag paste voor iedereen! Alsof het zo moest zijn.

Dus spoorden mijn vriend en ik op tweede kerstdag richting Berchem station om van daaruit we met de Bluebike naar Wilrijk te fietsen. De zus van onze vriendin was namelijk zo vriendelijk om gastvrouw te spelen. Het was superleuk om de zussen terug te zien (zus nummer drie was ook aanwezig voor de gelegenheid, enkel zus nummer vier ontbrak op het appel). En ik stond er echt van te kijken hoe groot de twee jongens van onze vriendin uit Italië geworden waren. Zo’n vrolijke en sociale jongens. De oudste zoon van onze vriendin (ondertussen al negen jaar) spreekt voornamelijk Italiaans, maar hij verstaat Nederlands perfect en weet zich ook in deze taal uit de slag te trekken, zij het met een dik Italiaans accent. Hij was voor de rest van de avond niet weg te slaan van mijn vriend, die de enige volwassen man in het gezelschap was. De man van onze vriendin was in Italië achter gebleven bij zijn vader, die voor het eerst een kerst als weduwnaar zou doorbrengen. Niet gemakkelijk, uiteraard en begrijpelijk dat hij zijn vader op zo’n moment niet alleen wilde laten.

Onze gastvrouw had voor overdadig veel hapjes gezorgd en haar huis was feestelijk met kerstlichtjes. Zelf doe ik de moeite niet om mijn appartement op te tuigen voor de kerstdagen, maar ik moet zeggen dat het wel iets heeft, al die blinkende kerstdecoratie. Na de hapjes werden we getrakteerd op een lekkere mixed grill met groene boontjes en aardappelgratin. We sloten de maaltijd af met een dessert dat chocolade-overdosis schreeuwde, maar o zo lekker was.

De avond vloog voorbij, want ja, we hadden heel wat om over bij te praten. Helaas moesten mijn vriend en ik nog een stukje fietsen om de laatste trein naar Leuven te halen. We namen dan ook afscheid met de stellige belofte om onze vriendin binnenkort in Italië te bezoeken. En iedereen weet dat ik een vrouw van mijn woord ben!

IMG_6880

IMG_6881

IMG_6884

Sushi lunch op de valreep

Mijn collega wilde al een hele tijd eens een sushi lunch organiseren, maar door conflicterende agenda’s lukte het maar nooit om voldoende collega’s bij mekaar te krijgen. En dan opeens: een kerstmirakel! Maar liefst tien collega’s zagen het zitten om de voorlaatste dag van het werkjaar samen plaats te nemen aan de conveyor belt van J’m sushi in de Ravenstein galerij. Het werd zelfs een teamoverschrijdende lunch, met drie collega’s van een ander team die ons vervoegden. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

De laatste afterwork van 2019

Echt serieus, ik kan het amper bevatten dat we al aan de laatste loodjes van 2019 toe zijn. Het lijkt wel alsof ik pas gisteren nieuwjaar gevierd heb. Time flies when you’re having fun?

Voor deze allerlaatste afterwork van het jaar had ik een special guest meegebracht: mijn vriend, die donderdagochtend op een ontiegelijk vroeg uur in Zaventem geland was. Door de treinstaking waren er minder collega’s op de aferwork dan gewoonlijk, maar het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig in het Grand Café, maar toen het moment aangebroken was om samen iets te gaan eten, haakten de meeste collega’s af. Schrik om door de treinstaking niet of moeilijk thuis te geraken. Alle begrip voor, uiteraard. Mijn vriend en ik hadden gewoon het geluk dat er naar Leuven nog redelijk wat treinen reden.

Uiteindelijk gingen we met slechts drie personen iets eten in de Bia Mara: mijn vriend, mijn afscheidnemend collega en ikzelf. Alle goeie dingen bestaan uit drie, want zo konden we mijn collega meteen nog een extra afscheidsfeestje bezorgen. Met plezier trakteerden we haar op een lekkere fish and chips. Ik zal haar missen!

IMG_6736

Afscheidsontbijt

Zoals ik al zei: de laatste volledige werkweek van het jaar stond volledig in het teken van afscheid nemen. Na de informele drink op dinsdagavond, was het donderdagochtend tijd voor het officiële afscheidsontbijt. We namen tegelijkertijd afscheid van de collega met wie ik donderdag Thais was gaan eten en een collega jurist. Beiden zullen erg gemist worden, zowel om wille van het vele werk dat ze verzetten als om wille van hun fijne persoonlijkheid. Tegelijkertijd zijn we blij voor hen dat ze elders een fijne uitdaging gevonden hebben.

De speeches waren heel mooi en persoonlijk. Ik was oprecht geroerd door de warme woorden en sympathieke wensen die beide collega’s meekregen. Het deed me plezier dat ik aanwezig kon zijn om hen allebei officieel uit te zwaaien. En natuurlijk zullen we in de toekomst elkaar nog zien. De wereld is klein genoeg en dankzij sociale media is met elkaar afspreken tegenwoordig een fluitje van een cent.

Afscheidsetentje in Perle de Siam

Na de afscheidscocktail op maandag, het afscheidsetentje op dinsdag. De lieve collega van wie we afscheid namen, had na een moeilijke periode voor zichzelf uitgemaakt dat ze nood had aan een nieuwe job en op de valreep van 2019 vond ze een job die perfect bij haar profiel paste. Ik ben erg blij voor haar, want weet uit eigen ervaring hoeveel zuurstof zo’n nieuwe uitdaging kan geven. En ik weet dat ze het de voorbije jaren moeilijk had met de richting waarin het management onze organisatie stuurde. Wat niet wegneemt dat ik het heel jammer vind om haar te zien vertrekken. Alweer een talent dat onze organisatie verlaat.

Haar naaste collega’s hadden een kleine informele drink georganiseerd in Les Brasseurs, waarop ik helaas niet aanwezig kon zijn, omdat ik dinsdagavond om 18u een vergadering had. Serieus, vergaderingen om 18u tijdens de laatste volledige werkweek van het jaar zouden ze moeten verbieden. Maar goed, het was een Extreem Belangrijke Vergadering, dus tekende ik present.

Gelukkig ging de harde kern nog iets eten na de drink en kon ik na mijn vergadering aansluiten in Thais restaurant Perle de Siam. Ik was een beetje groggy na een lange dag vergaderen, want was het restaurant in eerste instantie gewoonweg voorbij gelopen en dat terwijl ik navigeren via googlemaps toch als één van mijn sterke eigenschappen beschouw. Gelukkig werd ik een telefoontje later gered door een collega of ik stond nog rond te draaien op het Sint-Goriksplein.

Ons groepje van zes collega’s had moeite om te kiezen van het uitgebreide aanbod op de kaart, maar uiteindelijk besloten we het voorgerecht met hapjes van het huis te delen en ging ik voor een gerecht met inktvis. Heerlijk! Na de eerste hap van een heerlijke nem genomen te hebben, voelde ik meteen mijn krachten terugkeren. Net wat ik nodig had na een zware werkdag met moeilijke vergaderingen: fijn gezelschap en lekker eten!

IMG_6734

 

Na de maaltijd keerden we nog voor een uurtje terug naar Les Brasseurs. Gezellige plek, maar de geur van verschaald bier is niet iets wat ik enorm weet te appreciëren…

Kerstsfeer in Genève, feestgedruis in Aubonne

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het al van de zomervakantie geleden was dat ik nog eens naar Genève vloog (die reisverslagen hebben jullie trouwens nog te goed, dat komt ervan als je werkdagen draait van meer dan tien uur per dag). Maar dit weekend had ik wel een heel goeie reden om mijn valies te pakken: onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen hun vijftienjarig huwelijk te vieren.

Het weekend begon iet of wat in mineur: één of andere onverlaat heeft vrijdagavond bij het verlaten van het vliegtuig in Genève mijn ballotin met 750 gram Neuhaus pralines gepikt. Toegegeven ik was ze eerst zelf vergeten, maar mijn eurocent viel net op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Natuurlijk moest ik even wachten tot de stroom afstappende passagiers verminderde, alvorens ik terug op het vliegtuig kon om de zoektocht in te zetten. Helaas geen spoor van mijn pralines. Ik kan maar hopen dat de dief ervan genoten heeft… Tot zover mijn voornemen om de feestvarkens echte Belgische pralines cadeau te geven.

Zaterdagochtend sliepen we een beetje uit en gingen we rond het middaguur naar de kerstmarkt van Carouge. Veel stelde de kerstmarkt niet voor, moet ik toegeven. Eerder een gewone markt met wat extra kraampjes met prullaria en een kerstman op stelten. Er was zelfs niet overdreven veel volk. Als je echt een fabuleuze kerstmarkt wil zien, raad ik je aan om naar Montreux te gaan. Maar goed dat onze verwachtingen niet al te hoog waren en gelukkig was de patate à la montagnarde zeer lekker!

IMG_6672

IMG_6674

IMG_6675

IMG_6678

IMG_6679

IMG_6682

IMG_6686

Na die patat konden we er weer even tegen en wandelden we op ons gemak terug naar de flat van mijn vriend, terwijl we onderweg getrakteerd werden op een mooie Zwitserse regenboog.

IMG_6690

Rond een uur of vier vertrokken we met onze bagage naar station Genève-Cornavin. Van daaruit namen we de trein naar Allaman en vervolgens de bus naar Aubonne. Om optimaal van het feest te kunnen genieten, hadden we een kamer geboekt in Auberge du Lion d’Or . Aangezien het ons een strak plan leek eerst een stevige bodem te leggen alvorens ons in het feestgedruis te storten, dineerden we in het uitstekende Italiaanse restaurant Il Circolo. Heerlijke risotto, meer is er niet nodig om mijn hart sneller te laten kloppen.

IMG_6699

Vanaf het restaurant was het een kwartiertje wandelen naar het prachtige huis van onze vrienden mét uitzicht over het Meer van Genève. We werden enthousiast welkom geheten door het feestkoppel en hun drie kinderen. Het was een blij weerzien, want alweer van begin dit jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Mijn vriend en ik waren, naast onze vrienden, het enige Belgische koppel aanwezig. Verder waren er Britten, Italianen, Russen, Fransen,… Naar goede gewoonte waren de Zwitsers weer dik in de minderheid. Buiten onze vrienden kenden we niemand op het feest, gelukkig was het verrassend gemakkelijk om aansluiting te vinden bij een groepje en leerden we heel fijne mensen kennen.

We genoten van de heerlijke prosecco en lekkere hapjes, ons gepresenteerd door de kinderen. Later op de avond lieten we ons zelfs verleiden tot een kleine salsademonstratie. Zo leuk om nog eens de beentjes te kunnen losgooien. Daarna kwamen de meer toegankelijke muziekgenres aan bod en kregen we gezelschap van de andere gasten op de dansvloer. Uiteraard sloten we het feest af in de vroege uurtjes. Blij dat we maar een kwartier moesten stappen naar onze hotelkamer…

IMG_7305

De dag nadien ontbeten we op het laatst mogelijke moment in ons hotel. Het ontbijt stelde helaas niet veel voor. Wat brood, kaas en yoghurt. Nuja, we hadden de dag voordien al hapjes genoeg gegeten, dus veel honger hadden we niet. Na uitgecheckt te hebben, begaven we ons opnieuw naar onze vrienden. Die hadden ondertussen bijna al de vuile vaat en rommel van de avond nadien weggewerkt. Wij konden enkel nog een beetje helpen met de overtollige drank naar de kelder te dragen. Voor de lunch toverde onze vriend een gezond slaatje met vis op tafel. Waarbij we stiekem nog een glaasje wijn dronken en genoten van een Zwitserse praline. Ach, het was een feestelijk weekend voor iets, nietwaar?

IMG_6705

IMG_6707

Om toch nog iets gezond te doen, maakten we samen met de kinderen een wandeling door de winterse wijngaarden van Aubonne. Het weer viel beter mee dan verwacht en we kregen zelfs een streepje blauwe lucht te zien. De kinderen zeurden een beetje (moe van het late opblijven de dag voordien), maar het deed deugd om even buiten te zijn.

IMG_6708

IMG_6711

IMG_6717

IMG_6719

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en spoorden we van Allaman rechtstreeks naar de luchthaven, waar mijn vriend en ik (alweer) Italiaans aten. Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik mij naar de security. Aan alle mooie liedjes komt een einde.

IMG_6722

Opspattende modder in Lontzen – 3 november 2019

Ook zondagochtend zijn de dames weer paraat om 7u. Er zijn nog zekerheden in het leven. Gelukkig werkt de truc met de tablet nog steed. Fijne uitvinding toch!

We beëindigen het langste spelletje ‘Mens erger je niet’ uit de geschiedenis der mensheid (ik won, duhuh) en brunchen vervolgens gezellig met z’n zevenen. Er zijn eitjes en spek en zalm en quiche en hummus en jawel, witte bonen in tomatensaus! We nemen onze tijd, want we moeten het appartement pas om 14u verlaten.

Wanneer we rond 13u gepakt en gezakt klaar staan om te vertrekken voor een laatste wandeling krijgen we telefoon van de eigenaar met de vraag of de kinderen geen zin hebben om op een quad rond te rijden. Euh? Ik ben lichtelijk van mijn melk door die onverwachte voorstel, maar ja, natuurlijk, graag! Zo’n genereus voorstel kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. We bergen de plannen om te gaan wandelen op en maken ons klaar voor een ritje op de quad.

Eén voor één mogen de kinderen plaats nemen op de quad, voor of achter de bestuurder, al naargelang hun afmetingen. De quad racet door de opspattende modder en de kinderen vinden het geweldig. Nu heb ik eerlijk gezegd niet veel met brandstofverslindende, lawaaierige voertuigen als een quad, maar hey, als iemand je gratis en voor niets een ritje aanbiedt, dan zeg je daar toch geen neen op? En ik moet zeggen dat ik het stiekem best wel leuk vindt, daar achter op die quad. A first for everything, zullen we maar zeggen, zeker?


Nadat iedereen in ons gezelschap een ritje op de quad achter de rug heeft, keren we terug naar onze appartementen om nog wat na te praten met de eigenaars. We bedanken onze sympathieke gastheer en gastvrouw uitgebreid voor hun gastvrijheid en omdat we zo onder de indruk waren van deze mooie accomodatie en de veelzijdige omgeving, boeken we meteen voor volgend jaar. Hopelijk zijn de weergoden ons dan iets beter gezind!

We sluiten het weekend af met nog een paar spelletjes UNO en vertrekken rond 17u naar huis na, alweer, een fantastisch weekend.

Mijn vriend en ik droppen zijn drie nichtjes af bij hun ouders en keren, na samen met zijn zus en haar man gegeten te hebben, weer naar Leuven terug. Die Cambio moet immers op tijd ingeleverd worden!