Spelletjes en Sushi

Maandag had ik een dagje vrijaf om toch een beetje te kunnen profiteren van de relatieve kalmte van de paasvakantie. En ook een beetje om te vermijden dat ik tegen het einde van het jaar met té veel opgespaarde verlofdagen zit en dan riskeer verlofdagen kwijt te geraken omdat ik ze niet meer tijdig kan opnemen.

Een ideale gelegenheid om nog eens af te spreken met onze kameraad en zijn twee dochters. Speciaal voor de gelegenheid nam ik wat spelletjes mee, kwestie van de twee tieners te entertainen. Want amai, zijn die dames opeens groot geworden! Met de stijltang bewerkt haar, hippe outfits, zwarte vingernagels en een stevig eigen willetje. Ik voelde me opeens heeeeel oud. In mijn hoofd is het immers nog maar een paar jaar geleden dat we onze kameraad, zijn toenmalige vriendin en zijn oudste dochter (toen een schattige kleuter met een wilde, blonde krullenbol) gingen bezoeken in Australië. Zijn jongste dochter was toen nog niet eens geboren! Yikes…

Maar een mens is gelukkig nooit te oud om spelletjes te spelen! Ha neen! Met z’n vieren speelden we achtereenvolgens, black stories, Dixit, een Harry Potter versie van Cluedo, Boonanza en last but not least: Chapeau. Mij echt geweldig goed geamuseerd.

Het was mij trouwens een eer en een genoegen om de dames te trakteren op hun allereerste sushi ooit! Een historisch moment met dank aan Deliveroo!

Ook de moeite van het vermelden waard: de heerlijke Game of Thrones wijn die onze kameraad had ingeslagen.

Vuurkorven en oesters

Een dikke twee maanden na het verjaardagsfeestje van onze vriend in Wijgmaal, deden we dit nog eens over voor zijn lieftallige vrouw. Toegegeven, we hadden gehoopt dat de zomerse temperaturen van de werkweek zich dit weekend zouden verder zetten, maar helaas, de aprilse grillen lieten zich in volle hevigheid gelden. Dus trok ik opnieuw mijn dikke winterjas en bijhorende sneeuwbotten aan om te genieten van de gezelligheid in de tuin van onze vrienden. Naar goede gewoonte zorgden mijn vriend en ik voor de oesters, want ja, onze vriendin is een liefhebber. En ze verdient het om op haar verjaardag in de watten gelegd te worden.

Wat deze gelegenheid extra speciaal maakte, was het feit dat onze vrienden een paar dagen voor dit verjaardagsfeestje na een grondige renovatie opnieuw in hun huis getrokken waren. De leefruimte, zithoek en open keuken hadden een total make-over gekregen en het resultaat was bijzonder indrukwekkend! Door de herinrichting leek de oorspronkelijke ruimte veel groter en de lichtkoepel zorgde voor veel licht, ook in het achterste gedeelte van de ruimte. En ja, sommige zaken waren nog niet volledig afgewerkt en de deur naar de hal ontbrak nog, maar hey, een verbouwing die min of meer op schema eindigt, dat is in mijn persoonlijke ervaring een mirakel.

Onze vriend en vriendin waren alleszins opgelucht dat ze weer in hun eigen huis konden wonen. Sinds Valentijn verbleven ze immers met hun twee zonen op een klein appartementje in Kessel-Lo en ondanks het feit dat dit een prima tijdelijke oplossing was, liepen ze op den duur met twee thuiswerkende ouders en twee actieve jongens daar tegen de muren op.

Onze vriend haalde alleszins het onderste uit de kan om zijn vrouw te verwennen met heerlijke hapjes (die ik niet allemaal fotografeerde, helaas) en als afsluiter nacho’s op de barbecue. Al hoeft het voor mij allemaal niet zo fancy te zijn. Met wat rauwe oestertjes met citroen en vodka ben ik al lang tevreden. 😉

Sushi in de tuin van Goofball

De laatste dag van maart beloofde recordtemperaturen uit haar hoed te toveren. Dé perfecte gelegenheid om samen met Goofball en haar gezien te genieten van aan huis geleverde sushi van Kintsugi. Want hoera, het is nog altijd toegestaan om door de gang naar iemands tuin te lopen! (Hout vasthouden…) Dat we niet de enige waren die geen zin hadden om deze prachtige avond achter het fornuis te staan, bleek uit de wachttijden bij de restaurants en het gebrek aan koeriers om het bestelde eten rond te brengen.

We moesten dus even geduld uitoefenen, maar zo hadden we meer tijd om kennis te maken met Rodin, het nieuwste lid van het gezin van Goofball, een prachtige Maine Coon. Een kattenras waarvan ik tot voor kort nog nooit gehoord had, maar dat een nogal imposant postuur schijnt te combineren met een zeer zachtaardige inborst. Het beestje bleef alleszins verrassend rustig onder al de aandacht van de twee jongens.

Voor meer foto’s van onze gezellige sushidate verwijs ik graag naar Goofball. Door de lange wachttijd ben ik iets te enthousiast op de sushi gevlogen en helemaal vergeten foto’s te nemen. 😉

Zo zalig om op een coronaveilige manier samen te kunnen eten en te genieten van een goed gesprek. Het deed deugd!

Lunch in het stadspark

Deze vrijdagmiddag samen met Goofball genoten van een heerlijke lunch in het stadspark van Leuven. Het was duidelijk dat we niet de enigen waren die een lunch in buitenlucht op het oog hadden. Ondanks het ietwat frisse weer, waren de wachtrijen aan de zaken die take-away aanboden in de Tiensestraat en omgeving redelijk indrukwekkend te noemen en ook in het stadspark zelf viel er geen vrij bankje meer te bespeuren.

Dus verorberden we onze bowl van Ruba gezeten op het grasveld. Ik koos de Honey Harvest (een salade met organische tofu, gegrilde aardappelen, linzen, kikkererwten, stukjes appel, bruine bonen, honingmosterd, lijnzaad en cashew noten. Een stevige portie voor nog geen tien euro, moet ik zeggen.

Voor herhaling vatbaar, zeker als de temperaturen wat stijgen.

Open lucht verjaardagsfeestje in het Kalvariebos

Dankzij de versoepeling van de maatregelen, konden we deze zondag met zes volwassenen en vier kinderen de verjaardag van ons petekindje vieren in het Kalvariebos. Mijn vriend en ik besloten sportief te zijn en de iets meer dan twaalf kilometer naar het Kalvariebos al fietsend af te leggen. We volgden fietsknooppunt 84 richting Lubbeek, een mooie fietsroute, maar amai, toch net iets meer heuvels te overwinnen dan verwacht. Het was zweten op onze zware blue-bikes…

Bij aankomst parkeerden we onze fietsen vlak naast een bakfiets en mountainbike. Bleek dat het andere koppel op het feestje ook met de fiets was gekomen. Langs exact dezelfde route (de bakfiets was uiteraard elektrisch, met twee kinderen erin denk ik niet dat de papa de heuvels overleefd zou hebben).

Spijtig genoeg was de zon niet van de partij, waardoor het al snel bijzonder frisjes begon te worden. Zeker omdat mijn vriend en ik half bezweet aankwamen na ons fietstochtje. De ouders van mijn petekindje hadden hun best gedaan om coronaveilige hapjes te voorzien en ik was blij dat mijn cadeau, een kubb-spel, in goede aarde viel bij mijn petekindje. Het werd meteen uitgepakt en we speelden twee spelletjes. Die mijn team tot mijn grote verwondering beide keren won. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf niet zo’n grote fan ben van het kubb-spel, maar in coronacrisis tijden is het wel leuk om een spel te hebben dat je buiten kan spelen.

Na een tijdje begon iedereen het té koud te krijgen om nog langer te blijven. We namen afscheid en mijn vriend en ik vingen de fietstocht naar Leuven aan, om, zoals te verwachten viel, vervolgens al snel voorbij gestoken te worden door de bakfiets en de mountain bike. Blue-bikes zijn niet de beste fietsen voor lange klimpartijen…

Het fietstochtje hielp om onze stramme spieren opnieuw op te warmen, maar mijn voeten waren zo verkleumd dat ik een warm voetbadje moest nemen om ze terug op een normale temperatuur te krijgen. Gelukkig was er een heerlijk avondmaal van Convento Food om de laatste kou uit onze lijven te verdrijven.

Meesbergwandeling

Deze namiddag genoten van een fijne wandeling met onze vrienden uit Herent en hun twee geweldige dochters. De wandeling vertrok aan de ons ondertussen vertrouwde Sint-Mauruskerk, een blue-bike ritje van Leuven verwijderd. Al had ik op voorhand in iets meer detail naar de route moeten kijken, want googlemaps leidde ons langs ingrijpende wegenwerken waar het niet echt plezant fietsen was. De fietsknopenroute op de terugweg was alvast een pak aangenamer!

De wandeling bracht ons langs statige lanen en pittige klimmetjes mét een uitzicht op Leuven in de verte. Hoewel de wandeling zelf nieuw voor ons was, hadden we toch al stukken van deze route eerder bezocht. Niet verbazingwekkend, uiteraard, de hoeveelheid nog niet bewandelde routes rondom Leuven slinkt weekend na weekend.

Tip voor wie op zoek is naar een bijzondere vakantiewoning: The Trumpet House:

Hét leukste vonden de meiden de bijzondere straatnamen die we onderweg tegenkwamen. Met alles winnaar: het Sukkelpad.

We sloten het weekend af met heerlijke sushi, smaakt altijd na een stevige wandeling!

Lunch op een bankje in het stadspark

Vanmiddag afgesproken met een fijne collega die net als ik in Leuven woont om samen te lunchen in de winterzon. Toegegeven, het was een beetje aan de frisse kant, maar daar kunnen we ons op kleden!

We kochten een pastabeker met truffelroomsaus en champignons bij Boccone en zochten een fijn plekje om deze te verorberen. Aangezien er vrijdag marktkramen staan op het Hooverplein kwamen we uiteindelijk op een zonnig bankje in het stadspark terecht. Elk op het uiteinde gezeten, konden we eindelijk op een normale manier bijpraten. Aan onderwerpen alvast geen gebrek. Al ging het vooral over het werk, omdat mijn collega momenteel iet of wat in een werkdip zit. Gelukkig gaat het haar privé wel voor de wind. Met een fantastische partner en een schattig dochtertje dat groeit als kool!

PS: Ik geniet momenteel enorm van mijn orchideeën die volop in bloei staan!

Mollekensbergwandeling

De weersvoorspellingen voor zondag waren gewoon té goed om binnen te blijven, daarom spraken we af met onze vrienden uit Heverlee en hun vier zonen. En als jullie nu denken, tiens, 2 + 6 = 8 en 8 <> 4. Dan hebben jullie overschot van gelijk. Mijn vriend en ik zijn de huidige regels kots- en kotsbeu. Dus proberen we een soort van gulden middenweg te vinden: enkel in de buitenlucht met mensen afspreken en voldoende tijd laten tussen de verschillende afspraken in.

Ik had op voorhand een aantal suggesties voor wandelingen naar onze vrienden gestuurd en zij kozen voor de Mollekensbergwandeling. Ideaal, want op fietsafstand van Leuven. Meteen een reden om onze blue-bikes nog eens van stal te halen. Het was zó warm dat ik na een paar kilometers fietsen mijn lichte tussenseizoenjas uitspeelde. Totaal overbodig op deze prachtig zonnige dag.

We parkeerden onze fietsen aan de Maria-Hemelvaartkerk in Winksele en wachtten daar op onze vrienden. De jongens waren alvast erg blij om ons weer terug te zien. En ik ben altijd onder de indruk van de intelligente gesprekken die we met die jongens hebben. Zo wist de jongste ons te vertellen, nadat we een kappelletje gepasseerd waren, dat Pater Damiaan in 2009 heilig verklaard werd. Daar moesten wij oude mensen toch even wikipedia voor boven halen. Ach, hoe jaloers ben ik op die jonge hersenen die als een spons alle info rondom hen absorberen.

Hét letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van onze wandeling was de Mollekensberg. Prachtige plek en het moet daar nog mooier zijn als de bomen opnieuw met een groen bladerdek getooid zijn. De jongens klommen in de bomen terwijl de volwassenen bijpraatten en genoten van zoveel jeugdig enthousiasme.

Het interessantste deel was dan weer onze passage langs de alternatieve leefgemeenschap Bereklauw. De jongens vonden het maar raar en ik zou er zelf nooit kunnen leven, maar ik heb wel respect voor mensen die op zoek gaan naar een alternatieve manier van samenleven en zich zo willen onttrekken aan onze dagdagelijkse ratrace. Een ratrace waarbij steeds meer mensen noodgedwongen moeten afhaken.

Na de wandeling hadden we allemaal zin in een ijsje. Enige probleem: op heel de wandeling in de verste verte geen ijsjeszaak te bespeuren. Dus besloten we richting Leuven centrum te trekken en op een bank op het Hooverplein te genieten van ons eerste ijsje van 2021, afkomstig van ‘t Galetje.

Oesters en vuurkorven

Gisteren was onze goede vriend uit Wijgmaal jarig. En hoewel deze feestelijke gebeurtenis dit jaar onmogelijk met veel feestgedruis gepaard kon gaan, spraken mijn vriend en ik toch af om samen met hem en zijn vrouw rond de vuurkorf te klinken op alweer een jaar ouder en wijzer.

Geleerd uit vorige ervaringen legden we een stevige bodem met een heerlijke sushiboot van bij Kintsugi.

Mijn vriend en ik hielden de ganse dag angstvallig de weersvoorspellingen in het oog en lange tijd zag het ernaar uit dat de regen ons openluchtfeestje zou vergallen. Naarmate de dag vorderde, leek er zich echter vanaf 19.30u een drogere periode aan te dienen. We lieten ons niet op voorhand ontmoedigden en hoopten dat de weersvoorspellingen het bij het rechte eind hadden.

Omdat we nogal zwaar geladen waren met speciale biertjes, koffiecapsules en oesters van Octobar en het weer op zijn zachtst gezegd nogal twijfelachtig was, namen we in plaats van de fiets de taxi naar Wijgmaal. Tijdens de rit polsten we bij de taxichauffeur of hij vaak mensen ná de avondklok moest vervoeren (taxichauffeurs mogen immers gans de nacht blijven rijden). En jawel, dat bleek zich vrij regelmatig voor te doen. Sommige collega-taxichauffeurs waren zelfs al eens tegengehouden door de politie, waarop alle inzittenden (uitgezonderd de chauffeur zelf) een boete moesten betalen. Daarover maakten we ons alvast geen zorgen, want we waren van plan ons stipt aan de avondklok te houden.

En jawel, de weergoden waren ons goedgezind. Uiteindelijk brachten we de ganse avond door in de tuin van onze vrienden zonder door een regenbui overvallen te worden. Die paar druppels rond een uur of tien tel ik niet mee, rond het warme vuur merkten we daar amper iets van.

De oesters (met een druppeltje vodka, dat spreekt voor zich) smaakten en de avond vloog voorbij. Of hoe de coronacrisis ons de waarde van menselijk contact en vriendschap elke dag weer duidelijk maakt.

En dankzij Taxi Jenny stapten we klokslag middernacht ons appartementje binnen. Met kleren die zo doordrongen waren van de rook van het houtvuur dat we de sfeer van het vuur dagen later nog moeiteloos zouden kunnen oproepen.

Heverlee hiking with goofball and friends

Zondag hadden we afgesproken met goofball, haar man en jongste zoon (de oudste was op stap) om samen een coronaveilige wandeling te maken richting Arenbergkasteel en omgeving. Dat er nog her en der een klein beetje sneeuw lag op de campus van Heverlee en in de bossen was een fijne extra. Hebben mijn vriend en ik toch nog wat sneeuw te zien gekregen deze winter!

Beertje vergezelde ons met zijn fietsje, waardoor we uiteindelijk best een stevige wandeling (bijna 20.000 stappen!) maakten langs talrijke bezienswaardigheden in Heverlee. Het deed deugd om een normaal gesprek te kunnen voeren dat niet via een scherm verliep. En de gezonde buitenlucht is altijd een boost voor mijn welbevinden.