Bowlen in Lontzen – 5 november 2021

Vrijdag hadden mijn vriend en ik een dagje verlof genomen. Na een jaartje overslaan wegens de coronacrisis trokken we opnieuw met de drie nichtjes van mijn vriend, onze vrienden en hun twee zonen naar de comfortabele appartementen van Villa&Loge in Lontzen.

Het bleef tot het allerlaatste nippertje spannend in welke samenstelling we zouden kunnen vertrekken. Het gezin van de zus van mijn vriend werd immers veertien dagen voor ons tripje getroffen door het coronavirus en één voor één werden alle gezinsleden ziek, op de oudste dochter na, de enige die al oud genoeg was om gevaccineerd te zijn. De tweede jongste was net op tijd officieel genezen om mee te kunnen, maar de oudste dochter moest donderdag nog een PCR-test afnemen om uit quarantaine te mogen. Ze vertoonde geen symptomen, maar we wilden haar niet meenemen op weekend en het risico lopen om onze vrienden en hun twee zonen aan het virus bloot te stellen.

Mijn vriend en ik vertrokken dus met onze cambio vrijdagochtend van Leuven naar Geel zonder al de uitslag van die PCR-test te kennen. We hoopten dat die er tegen half twaalf zou zijn, het allerlaatste moment waarop we in Geel moesten vertrekken om op tijd te zijn voor de lunch in De Berwien in Voeren.

In Geel stonden de twee jongste nichtjes ons al enthousiast op te wachten. De oudste iets minder, want de uitslag van de test was er nog altijd niet. Mijn vriend en ik rekten nog wat tijd, maar helaas: geen uitslag. Met pijn in het hart vertrokken we dus met twee van de drie nichtjes. Gelukkig had de mama deze week verlof en beloofde ze haar oudste dochter na te brengen van zodra er een negatieve uitslag van de PCR-test binnen kwam. We duimden allemaal dat die uitslag er snel zou zijn.

Door het gedoe met die PCR-test hadden mijn vriend en ik een beetje vertraging opgelopen, maar geen erg, onze vrienden zaten op ons te wachten in De Berwien aan dezelfde tafel als in 2019. De sporen van de overstromingen van deze zomer waren nog zichtbaar in het interieur van De Berwien en ook op de gevels van de huizen in Voeren kon je goed zien hoe hoog het water gestaan had. Fijn dat we deze zaak met onze aanwezigheid een hart onder de riem konden steken. Net als de vorige keer bestelde ik mosselen, maar ze vielen me wat tegen: de mosselen waren te hard gekookt naar mijn smaak. Gelukkig smikkelden de jongelui rond de tafel hun bord helemaal leeg. Wat een contrast met vroegere uitstappen waarbij vooral de jongedames zich erg kieskeurige eters toonden en het eten altijd een klein gevecht was. Blij dat dat achter de rug ligt.

We lunchten op het gemak, want we konden pas om 15u inchecken. Bij aankomst bij Villa&Loge leek het eerst alsof er niemand thuis was, maar na een beetje wachten en rondbellen, liet de eigenares ons binnen. Ze was nog altijd even rad van tong en gaf ons (in het Frans) zoveel tips voor activiteiten in de buurt dat ik er amper de helft van kon onthouden.

Na ons geïnstalleerd te hebben en onze (redelijk indrukwekkende) eet- en drankvoorraad in de koelkasten gestopt te hebben, stapten we opnieuw de wagen in voor een wandeling in de buurt. Een korte, want ik had om 19u twee bowlingbanen gereserveerd bij Bowling 67 in Lontzen en we moesten daarvoor nog iets eten.

Gelukkig hielden we het droog tijdens de wandeling en konden volop genieten van de mooie herfstkleuren. Het jongste nichtje maakte onderweg wel een uitschuivertje in de modder met een vuile broek tot gevolg. Ach ja, dat hoort erbij, he!

Tijdens de wandeling kregen we het goede nieuws dat de PCR-test van het oudste nichtje negatief terug gekomen was en dat ze met haar mama onderweg was naar Lontzen. Hoera! De uitslag waarvoor we allemaal geduimd hadden.

We waren mooi op tijd terug om samen in ons appartementje van de heerlijke vers gemaakte pompoensoep met stokbrood te genieten en net toen we klaar waren met eten, kwamen het oudste nichtje en haar mama aan, die ook nog snel een kommetje soep aten. Na de soep namen we afscheid van de zus van mijn vriend en reden we naar Bowling 67. Als ik heel eerlijk moet zijn, is bowlen niet echt mijn ding. Het is me niet geheel duidelijk welke techniek ik moet toepassen: soms komt daar plots een streak uit de lucht vallen en dan weer verdwijnt die bowlingbal meedogenloos in de goot zonder ook maar één kegel omver gegooid te hebben. De combinatie van bowlen en mooi gelakte nagels is ook niet ideaal en ik houd aan zo’n avondje bowlen altijd wel een gescheurde nagel over.

Maar de kinderen hadden fun! Al bleek twee uur bowlen toch iets te veel van het goede. De twee jongste nichtjes waren het na anderhalf uur ook beu en ze begonnen duidelijk moe te worden. Mijn vriend en ik beslisten dus met de twee jongsten wat vroeger terug te keren om ze in bed te steken en lieten de oudste achter bij onze vrienden en hun gezin.

Nadat alle kinderen in bed lagen, klonken mijn vriend en ik samen met onze vrienden op een fijn weekendje. De eerste dag was alvast goed verlopen.

Ladies night out at Baracca

‘t Is duidelijk dat mijn hersenen iet of wat overwerkt dreigen te geraken van al die lange werkdagen, want in plaats van in de Baracca stond ik om 18u in restaurant Barba, zoekend naar de vriendin met wie ik afgesproken had. Terwijl de vriendelijke chefkok mijn reservatie opzocht, viel mijn frank: ik had namelijk een tafel voor twee bij Baracca gereserveerd. Gelukkig kon de chefkok van Barba ermee lachen (kan me voorstellen dat het niet de eerste keer is dat deze vergissing gebeurt) en kon ik hem verzekeren dat ik een reservatie had voor een diner in zijn restaurant de komende weken.

Enfin ja, dat is dus de reden dat ik te laat was voor de date met mijn vriendin uit Tongeren. Gelukkig had ze ondertussen al een tafeltje kunnen bemachtigen op het met plastic afgeschermde terras. Heel eerlijk: niet echt een fan van deze constructie, die ik zelfs als lelijk zou durven omschrijven en ecologisch is die terrasverwarming ook niet, maar goed, het laat het restaurant wel toe om per avond een stevig aantal extra klanten te bedienen en wie kan hen dat kwalijk nemen na de lockdown?

We startten de maaltijd met een heerlijke cocktail. Een Red Lips voor mij en een Italian 75 voor mijn vriendin. Door de terrasverwarming zijn al de foto’s van het eten nogal rood uitgevallen. Ik heb mijn best gedaan om de kleuren te corrigeren, maar de rode schijn helemaal wegwerken is niet gelukt. Ook helemaal vergeten een foto te nemen van het hoofdgerecht met tonijn. Te druk bezig met babbelen. 😉

Zalig lekkere oester:

Social bites als voorgerechtje (taco’s, burrata en vitello tonnato):

Kroketjes:

En een dessert in drie delen. Yes, please!

Voor herhaling vatbaar!

Sushi at Kintsugi

Toen mijn vriend en ik Antwerpen aan het verkennen waren, kregen we bericht dat onze vrienden op 1 november naar Leuven kwamen voor het schaaktornooi van hun zoon. En of we geen zin hadden om na de schaakwedstrijden samen sushi te gaan eten? Euh, ja? Zoiets moet je ons natuurlijk geen twee keer vragen. There is always room for sushi!

Dus sloten mijn vriend en ik mijn verjaardagsweekend af in goed gezelschap rond een heerlijke sushiboot van Kintsugi!

Yet another sushi birthday dinner

Onder het motto: een verjaardag kan je nooit genoeg vieren! En sushi smaakt altijd! Goofball and family hadden zelfs speciaal voor de gelegenheid hun gezellige leefruimte versierd! (Hun oudste zoon was nog niet lang geleden zelf verjaard.)

De kat des huizes, Rodin, blijft maar groeien. Waar zal dat eindigen!

We startten de maaltijd met een glaasje champagne, want aja, bubbels horen bij een verjaardag he. En het vervolg laat zich raden: a pleasant evening was had by all. Met dank aan Kintsugi sushi en Deliveroo.

A Risky birthday!

Yep, gisteren breidde ik opnieuw een vervolg aan de festiviteiten ter ere van mijn verjaardag. Want ja, elk excuus is goed om spelletjes te spelen en sushi te laten leveren!

Mijn vriend en ik trokken zondagnamiddag naar het appartement van onze vriend met het overschot van de cheesecake en de pralines en een lekkere fles whisky. We genoten van het zalig zomerse zonnetje in het gezellige stadstuintje van onze kameraad, kraakten een flesje bubbels en aten een stukje cheesecake als vieruurtje. Na initieel getwijfeld te hebben of ze het wel lekker zou vinden, ging de jongste dochter van onze kameraad helemaal overstag voor de cheesecake. Omdat de zon op onze gezichten zo’n deugd deed, speelden we eerst een paar spelletjes exploding kittens.

Vervolgens begonnen we aan The Serious Stuff, aka Risk. Het werd een bittere strijd, die enkel even onderbroken werd om samen sushi te eten. Dat er gevochten werd op leven en dood bleek uit het feit dat de legers van de jongste dochter onverbiddelijk van het spelbord geveegd werden. En dat was niet eens een opdracht! Uiteindelijk overwon mijn vriend na vanaf de eerste ronde Australië veroverd te hebben en dat continent nooit meer te lossen (tot mijn groot ongenoegen, moet ik zeggen). Ik zin alleszins op wraak, want mijn vriend heeft nog nooit zoveel zessen gegooid als in dit spel! Gelukkig was er whisky om mijn teleurstelling door te spoelen.

Veganistisch genieten bij Lento in Hasselt

Echt toevallig dat op nog geen week tijd twee keer in een Hasselts restaurant belandde. Deze vrijdag had ik immers afgesproken met de kameraad die mijn vriend en ik een tijdje geleden tegen het lijf liepen op de Leuvense Oude Markt. Ik beloofde tijdens deze toevallige ontmoeting snel af te spreken om wat uitgebreider bij te praten en jullie weten dat ik een vrouw van mijn woord ben! Voor onze afspraak was ik afgezakt naar de thuisstad van onze kameraad: Hasselt. Dankzij de NMBS geraakte ik daar erg vlotjes vanuit Leuven.

Mijn kameraad had om 20u een tafeltje gereserveerd bij veganistisch restaurant Lento. We hadden nog wat tijd over, dus liepen we langs het huis dat hij een paar jaar geleden kocht en dat ik tot nu toe nog niet gezien had. Een gezellig rijhuis in een rustige buurt met moulures waar ik blij van werd. Al is het duidelijk dat een grondige renovatie van de achterbouw zich opdringt om van het huis echt een gezellige thuis te maken. Maar alles op zijn tijd, natuurlijk!

We waren een kwartiertje later dan gepland in het restaurant, maar gelukkig stond ons tafeltje nog op ons te wachten. En kijk, tot mijn grote verbazing zaten kennissen van uit de tijd dat ik nog in Leuven op kot zat aan het tafeltje vlak naast ons. Wat een ongelooflijk toeval! De laatste keer dat ik hen zag, moet bijna twintig jaar geleden zijn (yikes, time does fly), maar ze waren nog niks veranderd. Hopelijk dachten ze over mij hetzelfde. 😉 De herkenning was alleszins wederzijds. Ze vertelden dat ze sinds kort veganistisch waren, vandaar hun bezoek aan dit restaurant en ik stelde hen kort voor aan mijn tafelgenoot en wenste hen een fijne maaltijd toe.

Lento heeft als missie aan te tonen dat een plantaardig menu heel bourgondisch, rijkelijk en vooral lekker kan zijn. En wat mij betreft, mag die missie zeker als geslaagd beschouw worden, al mocht het voor mij allemaal net een tikkeltje pittiger zijn. Ik zal hen eens een fles sriracha cadeau doen. 😉

Appetizer:

Lasagne van zoete aardappel, rode biet en cashewricotta, met een sausje van spinazie en tijm:

Knolselder-pastinaaksoep met pesto:

Risotto met gepofte butternut en bospaddenstoelen:

Apfelstrudel met vanillesaus en slagroom:

Winnaar van de trofee van het beste gerecht van de avond: een gedeelde eerste prijs voor de fantastische knolselder-pastinaak soep en de fenomenale apfelstrudel.

Mijn kameraad en ik sloten de maaltijd af met een kopje thee en ik maakte nog snel een fotootje met de kennissen die ik twintig jaar niet meer gezien had en die helemaal van Geel naar Hasselt waren gekomen om van een veganistische maaltijd te kunnen genieten.

Alvorens de terugreis naar Leuven aan te vatten, ging ik nog snel even naar het toilet, alwaar een dame mij aansprak en vroeg of ze samen met mijn naar het station kon wandelen. Euh, uiteraard geen bezwaar, ik help graag dames die zich ietwat onveilig voelen uit de nood. Al lijkt me daar in Hasselt op een vrijdagavond nu niet direct een reden toe. Ik zegde dus toe, maar toen ze hoorde dat ik van plan was de laatste trein te nemen, besloot ze toch alleen te wandelen. Ok, dan!

Na dit iet of wat bizarre voorval, wandelde ik samen met mijn kameraad terug naar het station. We stonden net afscheid te nemen in de tunnel onder de sporen toen we aangesproken werden door twee zwarte meisje. Eén van de meisjes was op zoek naar de trein naar Oostende. Ik keek haar lichtelijk ongerust aan, want het was ondertussen al bijna 23u en ik weet hoe lang je onderweg bent met de trein naar Oostende. Na een kleine opzoeking bleek dat ze samen met mij de trein naar Leuven moest nemen en daar moest overstappen op de trein naar Oostende, die helaas door werken tussen Brugge en Oostende maar tot Brugge reed. Aankomsttijd in Brugge: 1.23u. Ik vroeg haar of ze zeker was dat ze nog naar Oostende wilde, want de trein reed maar tot Brugge dan zou ze daar in het holst van de nacht een vervangbus naar Oostende moeten nemen. Ze verzekerde me echter dat ze naar Oostende moest, dus hielp ik haar een ticket kopen en vergezelde ik haar tijdens de rit naar Leuven.

Onderweg maakte ik nader kennis met haar. Het meisje bleek een Erasmus-studente uit Ethiopië die in Hasselt sociaal-werk studeerde. Ze was nog nooit in haar leven in Brugge of Oostende geweest, wat mij toch iet of wat ongerust stemde. Ik drong er bij haar op aan dat ze iemand moest bellen om haar met de wagen te komen ophalen aan het station van Brugge, dan kon ze zich het gedoe met die vervangbus besparen en zou ze zeker veilig op haar bestemming geraken. Ze belde een beetje rond, maar de persoon aan de andere kant van de lijn had duidelijk niet veel zin om haar ‘s nachts in Brugge te komen ophalen. Ze moest maar proberen de bus te nemen. Sta me toe dit toch lichtelijk onverantwoord te vinden, maar zij scheen er allemaal niet te zwaar aan te tillen. Ik sprak een conducteur aan om meer info te krijgen over de vervangbus, maar die was er zelfs niet van op de hoogte dat er werken waren tussen Brugge en Oostende. Uiteindelijk raadde ik haar aan om in Brugge op de trein iemand aan te spreken met de vraag haar te helpen de juiste bus te vinden.

In Leuven vergezelde ik haar naar het perron en gaf ik haar mijn telefoonnummer, zo kon ze me laten weten dat ze zeker veilig op haar bestemming geraakt was.

Een avond vol bijzondere ontmoetingen…

PS: Ik ontving deze ochtend een bericht dat het Ethiopische meisje om 8u (!?!) in Oostende was aangekomen en dat alles ok was. Eind goed, al goed?

Lunchreünie in Bar Leuv

Tot mijn grote scha en schande moet ik bekennen dat de laatste keer dat ik fysiek afsprak met mijn vriendin dateerde van maart 2017. We hielden daarna nog wel contact via whatsapp en instagram, maar ‘het leven’ verhinderde een reünie in real life. Niet dat er ondertussen niet veel gebeurd is: ik verhuisde naar Genève en stond na vier maanden alweer in België, zij pikte de draad weer op met haar vriend, kreeg samen met hem een zoontje en dit jaar zelfs een tweeling! Helaas doorkruiste de coronacrisis eventuele bezoekplannen en lukte het mijn vriend en ik niet om aanwezig te zijn op de babyborrel.

Maar kijk, uitstel hoeft geen afstel te zijn en vandaag slaagden we erin een gezamenlijk moment te vinden om te lunchen bij het gezellige Bar Leuv. Ik slaagde erin tussen de buien door droog in het stadscentrum te geraken, al was het wellicht verstandiger geweest om een paraplu mee te nemen.

Mijn vriendin was nog niets veranderd. Amper te geloven dat ze een paar maanden geleden een tweeling op de wereld gezet heeft. Haar bevallingsverhaal was jammer genoeg een heuse horrorstory. Door een inwendige bloeding hing haar leven aan een zijden draadje en het had niet veel gescheeld of haar partner had alleen voor de drie kinderen kunnen zorgen. Amai, als je zulke verhalen hoort, dan besef je toch hoe fragiel het leven is en hoe een moment van intens geluk opeens kan omslaan. Terwijl haar partner op zoek ging naar een Calippo om zijn pas bevallen vriendin een plezier te doen, werd zij afgevoerd naar het operatiekwartier. Ik kan me niet voorstellen wat er door zijn hoofd gegaan moet zijn op het moment dat hij met dat waterijsje een lege ziekenhuiskamer binnen stapte en zijn vriendin weg was.

Erg onder de indruk van de rust en de kalmte waarmee ze het verhaal vertelde over hoe ze op de operatietafel lag en ze uit de gesprekken rondom haar kon afleiden hoe penibel haar situatie was. Na de bloeding volgde nog een infectie en een nieuwe ziekenhuisopname, maar nu is ze gelukkig helemaal hersteld. Ze geeft zelfs nog borstvoeding aan de tweeling en kijkt al uit naar haar terugkeer naar de werkvloer. Amai, wat een sterke madam!

En om te vermijden dat onze volgende afspraak weer ettelijke jaren op zich zal laten wachten, prikten we meteen een nieuwe datum voor een afspraak en kennismaking met haar zonen begin 2022. Kwestie van meteen onze goede voornemens in daden om te zetten.

Libanese tapas en literaire ontdekkingen

Vanavond stelde een vriendin in de Monk in Brussel een tijdschrift voor waarin een paar van haar gedichten en kortverhalen opgenomen waren. De vriendin in kwestie bouwt al een tijdje aan haar schrijverscarrière en loopt over van het talent. Maar laten we eerlijk zijn, om het te maken als schrijver moet je heel hard werken en tegelijkertijd over een dosis geluk beschikken dat je de juiste mensen ontmoet. Ik wilde dan ook heel graag aanwezig zijn op dit belangrijke moment.

Alvorens mijn literaire horizonten te verruimen, ging ik samen met een andere vriendin iets eten bij Beiruti, een redelijke nieuw Libanees restaurant met ontelbaar veel mezze op de kaart. Zoveel dat we even door de bomen het bos niet zagen en er ons gemakkelijk vanaf maakten door de Sahtein Menu te kiezen, een soort van best-of bestaande uit hummus, babaghanouj, tabouleh, fattoush, soujouk, mana’eesh en shish taouk (en als jullie het nu in Keulen horen donderen, ik ben de mezze ook gewoon gaan opzoeken op de menukaart van Beiruti). Beiruti serveert enkel alcoholvrije dranken, maar dat vond ik niet erg. We hadden de namiddag op het werk immers afgesloten met een kleine drink om de succesvolle oplevering van een project te vieren én de keuze aan non-alcoholische dranken op de kaart van Beiruti was ronduit indrukwekkend.

Al moet ik eerlijk toegeven dat ik wat later in de Monk de verleiding van een glaasje witte wijn niet kon weerstaan. Paste perfect bij de prachtige kortverhalen van mijn vriendin.

Na een fijne avond keerde ik blijgezind met een exemplaar van het vers gedrukte tijdschrift naar huis, in de hoop dat ik later kan zeggen dat ik een literair genie heb zien ontluiken.

Klimmen en klauteren in Aventure Parc

Supertoffe zondag achter de rug! Enorm genoten van het uitstapje met onze vrienden uit Zoutleeuw en hun drie kinderen naar Aventure Parc. Ik had me speciaal voor de gelegenheid een legging aangeschaft, zodat ik kledij had die makkelijk onder een overall paste. Mijn normale kledingkast bevat immers enkel kleedjes en dat is nu eenmaal niet zo handig. 😉

Het was alweer veel te lang geleden dat mijn vriend en ik de kinderen nog gezien hadden. En amai! Die waren groot geworden! Wat een verstandige en flinke kinderen, ook. Ze lieten zich door geen enkel obstakel afschrikken en moedigden ons en elkaar aan terwijl we ons al klauterend van boomstam naar boomstam voortbewogen.

Ik wist op voorhand niet of dit iets was dan mij zou liggen, maar ik vond het echt geweldig leuk. Doordat we pas rond een uur of drie aan het parcours konden beginnen, lukte het niet meer nog een zwart parcours af te leggen, dat houden we dus voor een volgend bezoek. Lijkt me ook leuk om te doen met de nichtjes van mijn vriend.

Van al dat klauteren krijgt een mens honger. Mijn vriendin had een tafel gereserveerd bij restaurant Citizen Kane in Waver, maar dat viel jammer genoeg wat tegen. We zaten in een koude achterbouw, de risotto was gewoon gewokte rijst en we moesten verschrikkelijk lang wachten op de pannenkoeken als dessert. Ok, de ober kwam wel zeggen dat de pannenkoeken à la minute bereid werden, maar als we hadden geweten dat dit zooo lang zou duren, hadden we zeker iets anders besteld.

Ondanks dat het eten zelf wat tegen viel, was ons restaurantbezoek een gezellige afsluiter van deze sportieve dag.

Ramen in Brussel

Gisterenavond had ik na het werk afgesproken met een vriendin die ik leerde kennen in de tijd dat bloggen nog hip en populair was. Ondertussen staan we allebei wat verder in onze professionele carrière en het is fijn ideeën uit te wisselen en samen te babbelen, over het werk of de vrije tijd. Heel knap hoe mij vriendin in zichzelf gelooft en onbevreesd en gestaag opklimt in het bedrijf waarvoor ze onlangs is beginnen werken. Een echte power woman!

We begonnen de avond met een drankje op het terras van La Flaque, een nieuwe Brusselse biowijnbar. Zolang het weer het nog toelaat, blijven we terrasjes doen! De schuimwijn was ok, maar de uitleg over de wijnen mocht toch iets meer zijn dan gewoon snel de druivensoort afraffelen. Maar wellicht ben ik verwend door mijn bezoekjes aan Terroir en Surlie in Leuven.

Na een glaasje wijn als aperitief wandelden we een paar meter verder naar Menma voor een lekkere portie ramen met huisgemaakte noedels. Wel jammer dat we in een gebricoleerd hokje met plastieken folie bevestigd aan een houten frame terecht kwamen. Dacht dat het ondertussen al lang duidelijk was dat die plexiglazen schermen en afgeleiden niets bijdragen om het virus af te remmen. Gelukkig smaakte de ramen uitstekend!

We sloten de avond af met een theetje en een huisgemaakte limonade in het gezellige café De Markten.

Een fijne avond die voor herhaling vatbaar is!

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden