Zomeren op het terras van Wine Bar Lewis

Gisteren genoten op het terras van Wine Bar Lewis van de reünie met onze kameraad-wereldreiziger, vers terug van zijn laatste trip in Tokyo na een jaartje sabbatical. Oja, hij reisde ook nog naar Australië, Taiwan en diverse Europese hoofdsteden en gooide daar nog een kleine cruise op de Middellandse Zee bovenop. Some guys have all the luck! Al gebiedt de eerlijkheid me wel te zeggen, dat de verblijven in Australië en Taiwan vooral dienden om daar een verblijfsvergunning te krijgen. Zijn vrouw woont momenteel in Australië, maar is oorspronkelijk van Taiwan afkomstig.

Wij zijn alleszins blij dat hij opnieuw in het land is en we de gelegenheid hebben om wat vaker af te spreken onder het genot van een goed glas wijn. En jawel, Kristof van Wine Bar Lewis liet ons weer allerlei lekkere wijntjes proeven. En de jamón trevelez, de vleeskroketjes en de kaasplank vielen ook in de smaak!

We sloten de avond af op het appartementje van onze kameraad, alwaar we zijn fantastische druiven bewonderden, exploding kittens speelden met zijn jongste dochter en nog een whisky dronken als afzakkertje. Meer moet dat niet zijn.

Plannen maken bij Alfalfa

Deze avond belandde ik geheel onverwacht op het terras van Alfalfa voor een drankje met onze vrienden wijnliefhebbers. Hoofddoel was het vastleggen van een hotel voor ons gepland uitstapje naar de Champagnestreek, maar de lekkere cocktails en wijntjes waren een aangenaam neveneffect. Zeer fijn dat het zo nu en dan toch lukt om elkaar op den bots te zien!

Vriendenweekend in Libin!

Nadat ons traditionele weekend door de coronacrisis drie jaar niet kon doorgaan (de laatste editie was in 2019), deed het deugd om weer neer te kunnen strijken in het oude vertrouwde vakantiehuis in Libin. Met 36 waren we ditmaal, waardoor we de limieten van het huis strikt genomen overschreven en mijn vriend en ik, samen met de drie zonen van onze vrienden uit Heverlee op zolder moesten slapen. En onze kameraad uit Brugge met zijn inmiddels volwassen zoon en dochter in twee tentjes in de tuin sliepen. Maar dat hadden we er graag voor over om zoveel mogelijk mensen de kans te geven mee op weekend te gaan. Die luchtmatras is alvast een goede investering gebleken!

Het was even afwachten hoe het zou klikken tussen al de kinderen waarvan er velen elkaar al niet meer sinds september 2019 gezien hadden en even dreigde onze kameraad uit Gent af te haken omdat zijn dochter het niet aandurfde, maar dankzij een last minute opgetrommeld nichtje, kwam ze toch mee.

Mijn vriend en ik vertrokken op vrijdag 1 september in de gietende regen vanuit Leuven, maar kijk, eens we in Libin aankwamen, begon spontaan de zon te schijnen en dat bleef zo voor het ganse, heerlijk warme weekend. We zaten voornamelijk in het zwembad, speelden pool op zolder, smulden van de barbecue, dronken spumante rosato, wandelden in de omgeving, bakten pannenkoeken, speelden weerwolven, exploding kittens, saboteur en black stories. En introduceerden Pokemon Go aan een hele hoop nietsvermoedende deelnemers. 😉 Enige teleurstelling: de zo geliefde jacuzzi had plaats gemaakt voor een pingpongtafel.

En het was meteen ook de allereerste keer dat onze jongste deelnemer van de partij was, die was namelijk de vorige keer nog niet geboren. En óf ze dé ster van het weekend was? Dat spreekt voor zich, uiteraard.

Echt een weekend om in te kaderen. Ik kijk al uit naar het vervolg, volgend jaar!

En deze zonsondergang op zondagavond in Leuven was de kers op de taart.

Op bezoek in het KMSKA met mijn petekindje!

Gisteren trokken mijn vriend en ik met mijn petekindje, zijn kleinere broer en zijn ouders naar het KMSKA. Uiteraard kozen we voor de fantastische treinverbinding van Leuven naar Antwerpen-centraal om in de grootste Vlaamse stad van ‘t land te geraken. In de trein vonden we een coupé waar er plek was voor maar zeven personen en dus hadden we eigenlijk en privé-coupé alleen voor ons gezelschap. Ideaal om UNO flip te spelen. En hoe vaak ik er ook kom, het station van Antwerpen-centraal blijft iets magisch hebben.

Voor de gelegenheid had ik een tafel voor zes gereserveerd in restaurant Da Vinci om samen te lunchen, want mijn petekindje is een grote fan van Italiaans. Een schot in de roos, zo bleek. We kregen een fijne tafel op het terras toebedeeld (de weergoden waren ons gunstig gezind) en de bediening deed echt hun uiterste best om het ons naar de zin te maken. Natuurlijk startten we de maaltijd met een glaasje prosecco. Omdat de jongens na de flinke wandeling van Antwerpen-centraal naar het restaurant een klein hongertje hadden, bestelden we antipasti om toekomstig gezeur te vermijden. En zelf had ik ook wel een gaatje op te vullen. 😉 Als hoofgerecht ging ik voor de uitstekende risotto met scampi en gerookte zalm. De bediening had onze vriendin goed liggen door bij het opdienen te doen alsof ze zich vergist hadden van gerecht. Eventjes lichte commotie, maar het bleek een grapje te zijn. Een vleugje humor wordt altijd geapprecieerd. 😉 Bij onze hoofdgerechten dronken we een glaasje Chardonnay, gewoon omdat we daar zin in hadden. Mijn petekindje was iets minder fan van zijn pizza calzone, maar gelukkig was er nog ander eten om te delen. Niemand kwam iets te kort, integendeel, we stapten met goed gevulde magen van tafel.

Daarna was het tijd voor onze bezoek aan het KMSKA. Natuurlijk gebruikten we de 10 van Christophe Coppens als leidraad doorheen het museum. Tot mijn grote vreugde voerden mijn petekindje en zijn broer elke opdracht in het bijhorende boekje uit en deden ze hun best om op basis van de instructies een origamikunstwerk te maken in de hoop daar op het einde een schat voor in de plaats te krijgen. Toegegeven, soms werd er wel eens een beetje gezucht en eigenlijk vonden ze vooral de virtual reality bril het meest indrukwekkend, maar wel bijzonder knap dat we met z’n allen van 14.30u tot sluitingsuur in het museum doorbrachten, inclusief een kleine pauze om wat te bekomen met een drankje in de Madonna. Blij trouwens dat we op dat moment binnen zaten en daardoor een gigantische stortbui misten. Samengevat: dit bezoek was een daverend succes!

Eigenlijk had ik er rekening mee gehouden dat de jongens het bezoek aan het KMSKA sneller beu zouden zijn en dat we nog tijd zouden hebben om een stukje van de reuzen mee te pikken, maar na al dat stappen en indrukken opdoen, was daar nog weinig animo voor. We hielden het bijgevolg bij een drankje op het terras van Mampoko met nog natte stoelen en tafels van de stevige regenbui. Gelukkig scheen de zon tegen dat wij terug naar het station moesten wandelen! De treinrit terug naar Leuven verliep vlotjes. Een geslaagde dag!

Barbie, the movie!

Gisteren was ik nog eens op stap met mijn jonge vriendin. We startten de avond met een heerlijke sushiboat bij Kintsugi en vervolgens trokken we naar de Kinopolis voor dé film van het jaar: Barbie! En dat schrijf ik hier neer zonder ook maar een spatje ironie. Wat een fantastisch geweldige film: prachtige beelden, grappig zonder onnozel te zijn, geweldige vertolkingen (Ryan Gosling verdient een Oscar!), doorvlochten met zeer slimme maatschappijkritiek én geschreven en geregisseerd door een vrouw. Zelfs Ken is op het einde van de film een betere versie van zichzelf geworden! Al had ik de Ken’s wel een zekere vertegenwoordiging in de macht van Barbieland gegund, maar ik begrijp dat dat niet past bij het concept van Barbie.

Echt, gaat deze film zien met uw dochters én uw zonen!

Op bezoek in Allaman – 16 juli 2023

Vandaag opnieuw tot 9 u uitgeslapen wat een luxe! Het ontbijt slaan we over, omdat we deze middag naar onze vrienden in Aubonne reizen en die ons altijd zeer royaal ontvangen. Ik wil genoeg honger hebben.😉

We maken van de gelegenheid gebruik om nog wat te wandelen aan het meer en nemen dan op 11.20u de trein naar Allaman, waar onze vriendin ons komt ophalen aan het station.

Het is gelukkig wat minder warm dan gisteren, zodat we samen kunnen genieten van het terras van onze vrienden met uitzicht op het meer zonder oververhit te geraken. De kinderen zijn alweer wat gegroeid. Al vermoed ik dat de oudste dochter ondertussen uitgegroeid is. Ze steekt al hoog genoeg boven mij uit!

Tijdens het aperitief komt een wat oudere kennis van onze vrienden langs. Een vlotte dame met een olifantengeheugen waarmee mijn vriend en ik een tijdje gepraat hadden op het feest dat onze vrienden voor hun tien jaar huwelijk gaven. Ze weet nog keiveel van ons, terwijl ik mij haar eerlijk gezegd nog amper herinner. Oeps.

Alhoewel we op voorhand aan onze vrienden hadden laten weten dat ze zeker niet te veel moeite moesten doen, kon onze vriend het toch niet laten en krijgen we een fantastische meergangenlunch gepresenteerd. Gelukkig doet hij het rustig aan, zodat er voldoende tijd is tussen de gangen.

We starten met heerlijke gazpacho van komkommer met scampi, gevolgd door zalig lekkere bruschetta’s. Het hoofdgerecht bestaat uit kreeft, gerookte zalm, scampi in een currysausje en allerlei groentjes. Amai, we smullen wat af. Als dessert eten we de pralines van Neuheus die ik in de luchthaven kocht. Zelfs al ben ik meer dan voldaan, there is always room for chocolate!

De namiddag kabbelt voort op het ritme van de gesprekken. Onze vriend is duidelijk carrière aan het maken bij Nestlé en ook onze vriendin heeft nu een leidinggevende functie. Ondertussen kochten ze ook een appartement in een skigebied waar onze vriendin regelmatig gaat skiën met de kinderen. Erg onder de indruk van de sportieve prestaties van onze vriendin, die het trail runnen als nieuwe hobby heeft ontdekt. Veel respect voor haar, maar persoonlijk ontgaat de aantrekkingskracht van deze extreme uithoudingssport mij een beetje.

Na een bijzonder fijne namiddag brengt onze vriendin ons terug naar het station. Mijn vriend en ik nemen de trein naar de luchthaven en drinken nog een theetje bij Hygge kwestie van het weekend in schoonheid af te sluiten.

We nemen afscheid aan de security. Tot mijn grote opluchting heeft mijn vlucht eens geen vertraging en land ik op het voorziene uit in Zaventem. Mooi op tijd om de trein te halen naar Leuven! Het einde van een mooi weekend.

Het meer van Genève – 15 juli 2023

Vandaag uitgeslapen tot maar liefst 9 uur! Wat een luxe! We nemen de tijd om op het gemak te ontbijten in ons hotel. Het ontbijt van Ibis Genève Centre Lac is niet echt bijzonder, maar er zijn scrambled eggs en Zwitserse kaas, dus ik ben tevreden.

We trekken meteen de stad in om proviand in te slaan voor onze boottocht op het meer. We hebben om 11u afgesproken bij de collega van mijn vriend, maar in de winkel krijgen we al bericht dat 12.15u een realistischer tijdstip is voor de collega en zijn zus. Geen erg, we hadden het zien aankomen en hebben zelf ook wat meer tijd genomen dan strikt noodzakelijk.

Terug op de hotelkamer, doen we ons zwempak aan en smeren we ettelijke lagen zonnecrème op ons lichaam. Volgens de weersvoorspellingen krijgen we vandaag een pittige 33 graden te verwerken.

We nemen de bus naar het werk van mijn vriend, steken onze proviand (en dan vooral de flessen wijn) in de koelkast, halen het paddleboard dat mijn vriend daar bewaart op en wandelen naar de oever van het meer. Ik blijf vervolgens wachten op een bankje in de schaduw met al de spullen, terwijl mijn vriend naar zijn collega gaat om de bateau gonflable te helpen dragen. Heel fijn zo’n uitstapje naar het meer, maar daar komt wel heel wat gesleur bij kijken.

Wanneer de collega, zijn zus en mijn vriend mij vervoegen, vertrekt mijn vriend meteen opnieuw om de etenswaren en de hopelijk een beetje gekoelde wijn te gaan halen op zijn werk (letterlijk vijf minuten stappen van het meer). Met z’n drieën beginnen we aan het opblazen van de boot. Helaas, we zijn nog maar pas bezig wanneer de collega van mijn vriend een sissend geluid opmerkt. Een lek! Na wat zoekwerk vinden we het lek aan één van de naden van de boot. Niet iets wat je eenvoudig kan plakken zoals een fietsband. We realiseren ons dat we onze plannen moeten bijstellen en dat er van dobberen op het meer in een bootje niet veel in huis zal komen.

We bellen naar mijn vriend dat hij nog een extra paddleboard van zijn werk moet meenemen. (Hij en zijn collega’s hebben daar een heel voorraadje liggen.) Dan komt ons totaal aan paddleboards uit op drie voor vier personen. Dat is doenbaar!

Er zit dus niets anders op dan de half opgeblazen boot weer aflaten. Heel jammer, maar zinken in het midden van het meer met heel ons hebben en houden, lijkt ook niet meteen een aanlokkelijk idee.

Wanneer mijn vriend aankomt met de proviand en het derde paddleboard, is de boot al ingepakt. We blazen de paddleboards op en beslissen gebruik te maken van een klein keienstrandje vlakbij. Een logistieke uitdaging want we moeten de paddleboards over de muur aangeven zodat mijn vriend die op het lager gelegen strand kan aanpakken. Vervolgens moeten we een smal trapje afdalen en even door het water waden met al ons proviand om het strandje te bereiken.

De zus van de collega en ik veroveren een gezellig plekje op het strand, terwijl mijn arme vriend en zijn collega de bateau gonflable terug naar het appartement van de collega sleuren. Lichaamsbeweging zullen ze alleszins genoeg gehad hebben.

Ik maak van de rust gebruik om meteen met het paddleboard het meer op te trekken. Ik heb na al dat gesleur nood aan wat verkoeling, zelfs al heeft het heel even en behoorlijk onverwacht een paar druppels geregend. Ik merk dat ik nog wat onvast op het paddleboard sta, maar het doet deugd om te genieten van het koele meer.

Niet veel later zijn mijn vriend en zijn collega terug, inclusief picknickdekentje, hoera! Net iets comfortabeler dan gewoon op de keien zitten.

De rest van de namiddag vliegt voorbij, we wisselen af op de paddleboards (behalve de zus van de collega die last heeft van zwakke knieën), zwemmen en smullen van de snacks die we bij hebben. Die flessen wijn vorderen sneller dan verwacht! Vlakbij ons op het keienstrand is een internationaal gezelschap vlees aan het bakken op een kleine, draagbare barbecue. Strikt genomen is dat verboden, maar onze buren zijn zo vriendelijk om ons wat van hun vlees aan te bieden, dus wij zwijgen braaf. Op die keien is er eigenlijk ook geen brandgevaar.

In ruil voor het vlees dat de vriendelijke Roemeen ons aanbiedt, stellen wij voor dat hij en zijn vriend onze paddleboards mogen lenen. Ze aarzelen eerst, maar na wat overtuiging wagen ze het erop. De Franstalige jongeman lukt het na een tijdje al goed om recht te blijven staan op het board. De Roemeen heeft het wat lastiger. Blijkt achteraf dat hij helemaal niet goed kan zwemmen. Gelukkig is mijn vriend altijd dicht bij hem in de buurt gebleven.

Als afsluiter van de namiddag trekken mijn vriend en zijn collega nog even met z’n tweeën met het paddleboard erop uit. En dan gebeurt het: de collega valt van het board en verliest zijn zonnebril. Vanaf ons strandje kunnen de zus en ik de dramatische gebeurtenissen volgen. We zien de collega duiken, maar tevergeefs. Mijn vriend paddlet terug naar ons om het duikbrilletje van de collega op te halen. En tot mijn grote verbazing slaagt de collega er na wat pogingen zowaar in zijn bril terug te vinden. Hij heeft meer geluk dat ik die keer in de Middellandse Zee!

Tijd om ons boeltje bijeen te pakken en de twee paddleboards terug naar het werk van mijn vriend te brengen. Gelukkig is ons proviand goed gevorderd en is het sleurwerk op dat vlak een pak minder.😉

Vanaf het werk van mijn vriend wandelen we op het gemak terug naar het hotel om uitgebreid te douchen en te knuffelen. Na al die snacks van de namiddag hebben we geen grote honger meer, dus besluiten we tapas te gaan eten in het Cottage Café. De octopussalade is alvast uitstekend en ook het glas schuimwijn smaakt ons. Iets later voegen de collega en zijn zus zich bij ons en klinken we samen op een geslaagde dag op het meer. Ondanks de pech hebben we toch een mooie namiddag gehad.

Van Leuven naar Genève – 14 juli 2023

Vandaag heb ik een halve dag verlof, want mijn vlucht naar Genève vertrekt om 15u. Ik heb in de voormiddag drie vergaderingen ingepland van 10 tot 13u, maar gelukkig slaag ik erin mijn laatste vergadering iets vroeger af te ronden zodat ik de trein van 13.08 naar de luchthaven kan halen.

Alles verloopt vlotjes en ditmaal ziet het er zelfs naar uit dat mijn vlucht op tijd zal vertrekken. Dat kan dus ook! Op de luchthaven koop ik pralines van Neuhaus en trakteer ik mezelf op een lekkere groene smoothie. Heel fijn dat Guapa na een paar jaar afwezigheid naar de luchthaven is teruggekeerd!

Boarding begin mooi op tijd, alleen is er jammer genoeg geen plaats meer voor mijn handbagage in het vliegtuig zelf. Geen ramp, ik haal mijn laptop eruit en draag het koffertje over aan het personeel zodat ze het kunnen inchecken. De vlucht vertrekt tot mijn grote vreugde effectief op tijd en na een vlotte reis landen we rond 16.15u op de luchthaven van Genève. Het is even wachten op mijn bagage, maar dan kan ik mij bij mijn vriend voegen die samen met zijn collega aan een klein barretje in de luchthaven op mij zit te wachten.

De zus van de Engelse collega van mijn vriend landt iets later dan ik, dus bestel ik me een glaasje chasselas om de tijd te doden. De wijn wordt geserveerd in een plastic bekertje en trekt helaas op niet veel. Geen succes, dus.

Een dik kwartier later vervoegt de zus van de collega ons gezelschap. We maken kennis met elkaar en nemen samen de trein naar Cornavin, alwaar onze wegen tijdelijk scheiden. Mijn vriend en ik gaan onze bagage afzetten in hotel Ibis Genève Centre Lac en de collega en zijn zus gaan naar zijn appartement.

We treffen elkaar wat later opnieuw aan de achterkant van station Cornavin om iets te gaan drinken in Les Grottes, de uitgangsbuurt achter het station. We komen terecht op het terras van La Taproom alwaar we een terrastafel delen met een vriendelijk, iets ouder Amerikaans koppel en hun tienjarige dochter. Ik bestel een glaasje schuimwijn en wat gruyère kaas, want ik heb een klein hongertje. De tienjarige dochter kijkt verlekkerd naar mijn portie kaas en ik wil gerust met haar delen, maar de ouders verbieden haar iets te nemen. We hebben een fijn gesprek met de Amerikanen, die net terug kwamen van een vakantie in Chamonix en al een jaar of zeventien in Berlijn blijken te wonen. Leuke mensen!

Na het aperitief stel ik voor iets te gaan eten in Ko-Ah Bar & Lounge, waar mijn vriend en ik jaren geleden heel snel én lekker aten vlak voordat mijn vlucht naar Zaventem vertrok. We vinden een leuke tafel voor vier op het terras en het eten is nog even goed als ik mij herinner. De Engelse collega en zijn zus hebben niet veel honger, dus zij delen een voorgerechtje. Ik bestel mij een pisco sour en geniet van mijn heerlijke rode curry met garnalen en gebakken noedels. Amai, dat smaakt! En omdat je op één been niet kan staan: graag nog een whisky sour om de maaltijd af te sluiten.

We rekenen af en maken met ons vieren een avondwandeling langs het meer. Het is duidelijk dat iedereen in Genève zoveel mogelijk wil genieten van de prachtige zomeravond: de barretjes langs het meer zitten vol mensen en overal zitten groepjes op de muren en op het gras te eten en te drinken. We wandelen tot aan de mooi verlichte vuurtoren van les Bains des Pâquis om ons volop in de zomerse sfeer onder te dompelen en wat foto’s van de Jet d’Eau te nemen.

Daarna nemen we afscheid van de collega en zijn zus en wandelen mijn vriend en ik samen op het gemak tot aan de Pont de la Coulouvrenière. Daarna maken we rechtsomkeer en keren we terug naar het hotel. Vandaag kruipen we op tijd in bed!

Relaxen in Westende

Na ons bezoek aan Mu.ZEE bracht de kusttram ons naar de halte Westende-Bad, vanwaar het nog een paar minuten stappen was naar de mooie villa waar Kato, Dieter en hun jongens verbleven. Uiteindelijk kwamen we rond kwart voor vier op onze eindbestemming aan, met dank aan de NMBS voor de vertraging. We lieten het echter niet aan ons hart komen en ontspanden samen met een drankje op het mooie terras met uitzicht op groene velden.

Na wat bijgepraat te hebben, wandelden we samen met de twee jongens naar Middelkerke om hen over te dragen aan de ouders van Kato. 😉 Onderweg maakten we leuke gezinsfoto’s en bewonderden we enkele Beaufort kunstwerken, terwijl we genoten van het aangename zonnetje en de gezonde zeelucht.

I Can Hear It, Ivars Drulle:

Caterpillar + Flatbed Trailer, Wim Delvoye:

We namen afscheid van de jongens en keerden terug naar de villa om ons op te frissen en wat op te dirken voor ons bezoek aan restaurant Marquize. Dat Kato en Dieter een goede smaak hebben, moge duidelijk zijn! De ontvangst was hartelijk, het eten overheerlijk en het lekkere flesje wijn maakte de maaltijd af. Super!

Hapjes:

Vitello tonnato, groene asperge, radijs, rucola:

Zonnevis, sobanoedels, avocado, dashi:

Roodbaars, tomaat, venkel, olijf, verjus:

Iberico varkenskroon, bloemkool, wortel, pickels:

Perzik, amandel, vanille-ijs, kersen:

Bordje geaffineerde kazen:

Kersen:

Zoetigheden bij de koffie of thee:

Na zo’n overvloedig diner kropen we op tijd in bed!

De zondagochtend startten we op het gemak (allez, mijn vriend en ik toch, Kato en Dieter waren ‘s ochtends al gaan lopen) met een lekker omeletje van chefkok Dieter. Smullen!

De zon liet ons wat in de steek, maar dat weerhield ons er niet van om na het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. We hadden de zee bijna gans voor ons alleen . Verrassend toch hoe leeg het strand kan zijn op een bewolkte dag in het hoogseizoen.

Na het zeewater van ons afgespoeld te hebben, speelden we een spelletje Rummikub (hoera!) terwijl we genoten van een flesje champagne. Vervolgens trokken we richting de dijk voor een laat middagmaal. Via googlemaps vond ik Brasserie – Grill Da Vinci en dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. De keuken was nog nét niet gesloten, zo iets voor twee uur en we kregen een fijne tafel toegewezen in deze gezellige familiezaak. Uiteraard ging ik voor de mosselen, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik stiekem jaloers was op de wel heel bijzondere op cederhout gegrild zalmfilet die mijn gezelschap had gekozen. Dat zag er werkelijk geweldig lekker uit!

We babbelden nog wat na, kochten in het restaurant een flesje lokale Zeebonk gin en dan was het al bijna tijd om afscheid te nemen. We keerden terug naar de villa, pakten onze spullen bijeen en namen de kusttram en de trein terug naar Leuven. Ditmaal zonder enige vertraging. Als het goed is, mag het ook gezegd worden, lieve vrienden van de NMBS.

Persoonlijk kijk ik ernaar uit om dit uitstapje volgend jaar nog eens over te doen!

Gigavertraging en Anna Boch in Mu.ZEE

Dit weekend stond er een logeerpartijtje in Westende op het programma bij sportievelingen Kato en Dieter. Een weekendje aan zee is altijd leuk, zeker als dat te combineren met een culturele activiteit zoals de mooie Anna Boch tentoonstelling in Mu.ZEE.

We namen de trein om 8.33u in Leuven en zouden om 10.17u in Oostende zijn. Rekening houdend met een beetje vertraging had ik voor ons bezoek aan Mu.ZEE tickets om 11u geboekt, zodat we vlak na de middag bij Kato en Dieter konden zijn.

Helaas, de treingoden waren ons niet goed gezind. Nochtans was onze trein stipt op tijd vertrokken in Leuven en hadden mijn vriend en ik een comfortabele plaats in een stiltewagon gevonden. Vlak voordat we Brussel-Noord zouden binnen rijden, stopte de trein echter. Toen een paar minuten later de airco ook stopte met draaien, wist ik meteen dat dit geen goed teken was. En jawel, de treinbegeleider riep om dat onze trein panne had. Techniekers waren onderweg, dus hopelijk kon het euvel snel verholpen worden. Ondertussen begon de temperatuur al wat te stijgen en ik weet uit ervaring met treinen in panne dat evacueren vlak voor één van de grootste stations van het land helemaal niet zo voor de hand liggend is.

Gelukkig slaagden de techniekers wat later erin de airco terug aan de gang te krijgen. Dat was alvast een opluchting. Mijn vriend en ik hadden laptops en drinkbussen bij, dus we konden ons rustig bezig houden terwijl de techniekers naar de oorzaak van het probleem zochten. Uiteindelijk stonden we een anderhalf uur stil vlak voor Brussel-Noord, voordat de techniekers erin slaagden de trein terug in gang te krijgen. De reizigers (waaronder veel dagjestoeristen met kinderen) slaakten een hoorbare zucht van opluchting toen onze trein weer in beweging kwam.

Helaas, onze vreugde was van korte duur. Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen werd de rit ingekort tot Brussel-Zuid en moest iedereen daar afstappen. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze plekken in de stiltewagon. De NMBS legde een vervangtrein in voor de onze, waar natuurlijk iedereen meteen op wilde stappen. Mijn vriend en ik zagen direct dat de trein niet voldoende zitplaatsen had voor al het volk dat moest overstappen en besloten wijselijk een paar minuten te wachten op een volgende trein naar Oostende. Door de problemen van onze trein waren er natuurlijk veel treinen die vertraging hadden opgelopen.

En dat bleek een goede beslissing te zijn. De trein waar we opstapten had geen airco, maar de openstaande raampjes zorgden voor voldoende verfrissing. Uiteindelijk kwamen we rond 12.10u in Oostende aan. Bijna twee uur later dan gepland! Jawadde, de NMBS blijft records verbreken.

Ondertussen rammelden onze magen van de honger, dus besloten we eerst de inwendige mens te versterken alvorens naar Mu.ZEE te gaan. Natuurlijk was het tijdslot van mijn tickets al lang verlopen, maar ik had er goeie hoop op dat het op zo’n mooie zonnige dag niet te druk zou zijn in het museum en dat de medewerkers aan het onthaal begrip zouden hebben voor onze overmachtssituatie.

Mijn vriend en ik hadden op de trein al opgezocht waar we ergens in de buurt van het station konden eten en zo belandden we bij restaurant De Kleine Garnaal. De cava was lekker, we kregen een hapje om de grootste honger te stillen en de garnaalkroketten en het koninginnenhapje waren ok. Alleen was het ons wat te warm in het restaurant. En dan waren we al binnen gaan zitten om het serre-effect van de veranda te vermijden. Geen restaurantbezoek dat we ons in de toekomst zullen herinneren, maar onze magen waren gevuld.

Na de lunch wandelden we verder naar Mu.ZEE en mijn aanvoelen bleek juist: we mochten gewoon binnen met onze tickets. Helaas paste ons rolkoffertje niet in de lockers (in die van het KMSKA paste het nochtans wel!). We mochten het koffertje achterlaten in grote bakken die niet afgesloten konden worden en besloten het er maar op te wagen. Er zaten toch alleen maar kleren en toiletspullen in. Gelukkig paste de rugzak met de laptops wel in de locker.

De tentoonstelling zelf was echt de moeite. Fijn om iets bij te leren over deze voor mij onbekende Belgische impressionistische kunstenares, die duidelijk paars als lievelingskleur had. Wisten jullie trouwens dat zij de enige persoon is die tijdens zijn leven een werk van Van Gogh kocht? Een visionaire dame, zowaar. Al moet ik er wel bij vermelden dat ze duidelijk uit de gegoede klasse kwam.

Hierbij wat foto’s uit de tentoonstelling, waaronder ook schilderijen van kunstenaars van wie ze werk kocht of die ze persoonlijk kende. Er viel in de tentoonstelling zelfs werk van Van Gogh en Gauguin te bewonderen. Als een schilderij van een andere kunstenaar afkomstig is, vermeld ik dat expliciet hieronder.

Isidore Verheyden in zijn atelier:

Russische muziek – James Ensor:

Schrijvende vrouw:

Continue reading →

Yet Another Blog

Life on my side

vrienden