vrienden

Snooker

Vanavond waren we uitgenodigd voor een diner bij vrienden (de vriendschap gaat bij ons echt wel door de maag ;-)) met drie kleine kinderen, goed voor heel wat decibels en kleine brandjes die voortdurend geblust moesten worden. Zo werd er gevochten om een sjaal, gesprongen op voetbankjes, gesmeekt om nog een paaseitje en ging er een hoop voedsel tegen de grond. En de ouders bleven de hele tijd kalm en beheerst glimlachen. Ik zie het mezelf nog niet doen.

Anyway, ik wilde het niet hebben over mijn opvoedkundige kwaliteiten die zich beperken tot heel veel theorie en bijzonder weinig praktijk, maar wel over het prachtige huis waarin onze vrienden wonen. Ik denk dat ons appartementje er ongeveer vijf keer in kan (in Limburg is er nog heel veel plaats). Het pronkstuk is de kamer onder het dak, waar een heuse snookertafel staat. Nu, is snooker niet meteen één van de sporten waarin ik uitblink, maar met een glaasje wijn op, gaat alles beter. Ik slaagde er zelfs in een gekleurde bal te potten, die, ik geef het toe, nog maar een tikje nodig had om in de pocket te rollen, maar toch.

Can’t win ‘m all

Wij hadden gisteravond dus moeilijke eters over de vloer en omdat ik het niet leuk vind dat mijn gasten kokhalzend naar het toilet moeten hollen, kozen we voor een aangepaste menu. Twee gerechten die we nog nooit gemaakt hadden. Mijn favoriete voorgerechten werden geschrapt en vervangen door een eenvoudige soepje met tomaat en groenten. En ‘t is jammer dat ik het moet zeggen, ik vond het zelf niet bijster lekker. Het smaakte te veel naar tomatenpuree en voorgesneden groenten, wat, samen met de kalfsfond, dan ook de enige ingrediënten waren. Het was poepsimpel om klaar te maken, maar het zal toch meteen de laatste keer geweest zijn dat we dit recept van de Colruyt bereidden. We hadden nog beter soep uit blik kunnen maken.

Gelukkig viel het hoofdgerecht (kip met spinazie, prei en cannellinibonen) veel beter mee. (Danku, Jamie Oliver.) Verder was het een gezellige avond. Al vrees ik dat het  voor de verloofde van vriend C soms een beetje te technisch werd. Dat risico bestaat natuurlijk als je drie computernerds samen zet. ‘k Zag haar soms een beetje verveeld voor zich uit staren. En ik probeerde dan wel een ander onderwerp aan te snijden, maar tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Controle

Gisteren hadden we bevriend koppel L en J op bezoek. Altijd goed voor een avondje uptempo babbelen, want het is moeilijk spraakwaterval L bij te benen. Deze keer werd ik zowaar gebombardeerd tot zijn favoriete onderwerp. Hij noemde mij een controlefreak omdat ik al onze hotels voor de komende grote vakantie al op voorhand heb vastgelegd. Persoonlijk vind ik het gewoon comfortabel om op reis niet meer op zoek te hoeven naar een plek in de herberg, maar ik geef toe dat zo’n manier van reizen de spontaneïteit niet ten goede komt.

Enfin, ik weet dat hij ergens wel een punt heeft, maar ik hoef er daarom niet voortdurend met de neus ingewreven te worden. Gelukkig veranderde het onderwerp later op de avond naar een veiliger thema: het feminisme en de rol van de vrouw in de maatschappij. Best te verteren met een glaasje Żubrówka erbij.

Minibaby’tje

Twee weken oud is ze ondertussen al en deze namiddag bracht ik haar een bezoekje. Juwelen uit, handen goed wassen, met alcoholgel insmeren en mondmaskertje, hoewel niet strikt nodig, voor. Een ietsiepietsie minimensje in een couveuse, verbonden met allerlei monitors. Het kleinste baby’tje dat ik ooit gezien heb. Vredig slapend alsof er niets aan de hand is. De kaap van de kilo heeft ze ondertussen gerond. Op naar de twee kilo!

Ziekenhuisbezoekje

Amper een week na ons vorige bezoekje, zaten we vanavond opnieuw in GHB. Ditmaal voor een geboorte die gelukkig wel helemaal volgens plan verlopen was. Iets te vlot zelfs. Binnengegaan in het ziekenhuis om zes uur, bevallen om twintig voor zeven. Straf. 😉 Terwijl we de nieuwe baby bewonderden, moest ik denken aan dat andere baby’tje dat in een andere kamer in dit grote huis lag. Piepklein, maar dapper. Want ze doet het goed en die 900 gram zijn al bijna een kilo geworden. Hoera!

900 gram

Gisterenavond waren we te gast bij Joke en Vincent. Daardoor had ik niet gemerkt dat tijdens het diner mijn gsm was afgegaan. Na de lange rit van Aalter naar Leuven waren we linea recta in bed gekropen en zo kwam het dat ik het berichtje op mijn voicemail pas beluisterde ‘s ochtends vroeg, met de slaap nog in mijn ogen. Vriend C, dezelfde van het diner van vorige week, had een bericht achtergelaten. Hun dochter was geboren. Op 26 weken en 5 dagen. 900 gram, 34 cm. Het haar op mijn armen ging tijdens het beluisteren van de boodschap recht overeind staan. Vorige week was vriendin M nog stralend zwanger. Een zwangerschap die  niet makkelijk tot stand gekomen was. Waardoor we extra blij voor hen waren toen we vernamen dat hun droom eindelijk in vervulling zou gaan. En nu dit.

Gebeld met vriend C, gevraagd of we op bezoek mochten in het ziekenhuis. Dat mocht. Ik had me op het allerergste voorbereid en moest op weg naar het ziekenhuis menig krop in mijn keel doorslikken. Maar het bezoek in het ziekenhuis heeft me opgefleurd. C en M waren optimistisch. Hun dochter stelde het naar omstandigheden goed. De eerste 24 uur waren achter de rug. De eerste horde was genomen. Natuurlijk zullen de volgende dagen en weken niet de gemakkelijkste worden, maar we geloven en hopen dat dit kleine baby’tje binnen enkele maanden naar huis mag. En dan is het feest! Groot feest!

Kaas en wijn

Waaraan herken je een geslaagde kaas en wijn-avond? Aan de houten kop de dag nadien en de overweldigende kaaswalm die je ‘s ochtends overrompelt als je de koelkast open trekt. De collega’s van mijn vriend hebben hun best gedaan, maar zijn er niet in geslaagd alle kaas weg te werken. Door een ongelooflijk toeval bleek bovendien dat we voor ons feestje net de dag hadden uitgekozen dat het bedrijfje van mijn vriend en zijn collega’s tien jaar bestond. Het staatsblad werd erbij gehaald als bewijs. Een extra reden om de glazen nog eens vol te doen.

Geluk in het spel

Gisterenavond waren we te gast bij vrienden C en M die voor ons en nog een bevriend koppel een uitmuntend feestmaal hadden bereid, bestaande uit een hapje met banaan, kaas en spek, een glaasje met scampi in curry, paprikasoep als voorgerecht, kip met paddenstoelen en rozijntjes als hoofdgerecht en applecrumble met vanillesaus als nagerecht. Het was smullen geblazen. Na de maaltijd speelden we een spelletje chapeau. Ik was zelf behoorlijk verbaasd over wat ik allemaal uit mijn hoed toverde: de ene full house, na de andere carré tot en met een poker. Niet normaal. Ik bleef maar winnen, tot chagrijn van mijn vriendje die na mij kwam. Al een geluk dat ik niet in dat spreekwoord geloof. 😉