vrienden

Depressie

Hij heeft op het eerste gezicht alles om gelukkig te zijn. Hij is intelligent, zeer intelligent zelfs. Heeft een liefhebbende vrouw, schattige kinderen, een mooi nieuwbouw huis in een gezellige wijk, een job aan een gereputeerde instelling. En toch is hij niet gelukkig. Hij twijfelt. Zoekt naar de zin. Voelt zich niet op zijn plaats op zijn job. Vindt zijn draai niet. Denkt na over zijn plaats in deze wereld, vindt geen antwoorden. De vloek van mensen die té intelligent zijn, denk ik. Want de vraag “waarom?”, heeft die wel een antwoord? Zijn gedachten worden steeds donkerder. Hij ziet nog maar één weg: die naar beneden.  Hij daalt af. Dieper en dieper.

Hij heeft besloten zich te laten opnemen in de psychiatrie. Voor de tweede keer. Hij beseft dat hij er niet alleen uitgeraakt. En het is goed dat hij dat beseft. Ik zou hem willen helpen, maar sta machteloos aan de zijnlijn. Hij moet vooral leren zichzelf te helpen. Het soort vragen waar hij mee worstelt, ze zijn me niet onbekend. Maar de pikzwarte wanhoop die daarmee gepaard gaat, ken ik gelukkig niet. Hopelijk leert hij stap voor stap weer te genieten. Van de kleine dingen. Een streepje zon, de lach van zijn kinderen. Niet iedereen is tot grootse dingen in staat. Niet iedereen kan de wereld veranderen. 

Ik wou dat ik hem kon helpen.

The Fall

Zondag dachten mijn vriendje en ik: “hey, laten we morgen nog eens naar de film gaan”. Na wat heen en weer gemail, werd ons groepje filmliefhebbers aangevuld met Kathleen, Matthias, Koen en Antoon.

Maandagavond profiteerden we van het verlaagde tarief in de Studios om The Fall te zien. Een film die aangekondigd werd als een “bloedmooi sprookje”. En dat is beslist niet gelogen. Wat een visueel adembenemende film heeft Tarsem Singh, de maker van The Cell, afgeleverd! Prachtige kostuums, oogverblindende locaties (die blauwe stad bestaat gewoon echt!) en spitsvondige humor, afgewisseld met ontroerende momenten wanneer het sprookje even plaats moet ruimen voor de werkelijkheid. Ik kan het haast niet geloven, maar volgens de regisseur worden er geen special effects in de film gebruikt. Catinca Untaru, de jonge actrice die de vertederende hoofdrol speelt, is bovendien een natuurtalent. Wat een naturel voor zo’n jong meisje!

Doodjammer dat we deze magnifieke film in het kleine, krappe zaaltje van studio 1 gezien hebben en niet in digitale vorm op een écht groot scherm. De film verdient dat. De artefacten van analoge film, de irritante streep die maar liefst een kwartier lang links in beeld bleef zweven, het stoorde me enorm. Op dit vlak had ik trouwens een klein meningsverschil met mijn metgezellen, die pleitten voor de charme van het analoge beeld. Voor mij gaat er niks boven de perfectie van digitaal. 😉

The Fall is een échte aanrader. Ga hem snel zien voor hij uit de zalen verdwijnt. Het is een pareltje. Googly!

PS: De drink bij ons op het appartement achteraf was plezant. Hoe later op de avond, hoe aangebrander het onderwerp. I blame Antoon met zijn lesbische vrouwen. 😉

Merendree

Nog niet zo lang geleden wist ik niet eens dat dit gehucht bestond. Maar dat heeft ons niet tegengehouden om er vannacht een fantastisch feestje te bouwen! Bedankt Joke en Vincent, jullie zijn een prachtig paar. Geniet van jullie huwelijksreis naar Mexico!

PS: De situatie met de oudere heer die mij herhaaldelijk kwam verzekeren dat ik “toch zo’n mooie vrouw was”, was eerst charmant, daarna een beetje genant.

Gewoon gezellig

Gisteren zaten mijn vriend en ik met onze vrienden C en H Onder den Toren. We aten, praatten en dronken een fles cava om de aankoop van hun nieuwe huis te vieren. We dronken een beetje te veel en lachten een beetje te luid. Vandaag had ik in de voormiddag een vergadering in Gent, vlakbij de werkplek van Peter en ik dacht, hey ja, waarom niet voorstellen om samen te lunchen om wat bij te praten. Een sms’je later was alles in kannen en kruiken. We aten pasta in een klein restaurantje en wandelden na de lunch in de lentezon  naar het station.

Toen ik op de trein terug naar Brussel zat, besefte ik hoe erg ik van deze twee momenten genoten had. Gewoon eten en drinken in gezelschap van vrienden. Soms heb je niet meer nodig om je humeur een flinke opkikker te geven.

Love was in the air

Gisterenavond hadden we twee koppels met hun kindje op bezoek. Het was een beetje een gok, want we wisten natuurlijk niet of peuters O (18 maanden) en L (11 maanden) het met mekaar zouden kunnen vinden. Een vorig experiment in die zin was niet zo goed uitgedraaid. Hun ouders kenden elkaar via mijn vriend en ikzelf, maar de kindjes zouden elkaar voor het eerst zien. Gelukkig draaide het zeer goed uit. Bij het afscheid nemen drukte peuter O zowaar haar lippen op die van een helemaal niet tegensputterende L. Jaja, prille liefde, dat zag je zo. 😉

PS: We hielden het menu-gewijs simpel. Een gevulde sint-jacobsschelp vanuit de Delhaize om in de oven te zetten, spaghetti met scampi in currysaus en als dessert ijs en pralines. ‘t Is het gezelschap dat telt, he?

Curry van struisvogel met groene appel

Vijf winkels hebben we in totaal bezocht om alle ingrediënten voor de maaltijd van gisterenavond bijeen te sprokkelen. Eerste halte: de Delhaize (waar het wijnfestival was, ik vermoed dat menig bejaarde na het wekelijkse winkelen met een stuk in de kraag achter het stuur gekropen is). Blijkbaar waren net gisterenmiddag de struisvogelfilet en de rode currypasta uit de rekken verdwenen (is currypasta een Unilever-product?). En laten deze twee ingrediënten net cruciaal zijn voor het hoofdgerecht dat we wilden bereiden. Geen erg. Boodschappenlijstje verder afgewerkt en naar de dichtsbijzijnde Colruyt getrekken. Die van Heverlee. Bleek dat men daar net met grote verbouwingen begonnen was en de winkel nog enkele weken gesloten zal zijn. Goed, de Carrefour dan maar, waar we wel struisvogelfilets op de kop tikten, maar geen rode currypasta. Geen nood, we waren toch nog van plan om in het Besloten Land strips te gaan kopen en niet ver daarvandaan is een Aziatische supermarkt in de Naamsestraat, die, jawel, juich, juich, rode currypasta hadden.

‘s Avonds waren we net aan het hoofdgerecht begonnen, toen mijn vriend mij nogal beteuterd kwam meedelen dat we geen rijst meer hadden. Even twijfelden we nog om het gerecht met pasta te serveren, maar bij een echte curry hoort nu eenmaal rijst. Naar de nachtwinkel dan maar (die godzijdank op vijf minuutjes stappen van ons appartement is). En zo slaagden we erin vijf winkels aan te doen voor één gerecht. Maar lekker was het wel. En onze gasten beaamden dat.

PS: Het voorgerecht was ook erg geslaagd: tonijnhapjes met chili, misschien plaats ik het recept bij gelegenheid op deze blog.

Schaatsen

Ik ben in mijn eigen blogarchief moeten duiken om erachter te komen wanneer de laatste keer was dat ik nog eens op het ijs gestaan heb. Dat bleek op 16 februari 2006 geweest te zijn, iets meer dan drie jaar geleden. We woonden toen nog niet eens in ons appartement! Wat gaat de tijd toch snel.

Naar goede gewoonte was het weer even wennen. Schaatsen, echt goed zal ik het wel nooit kunnen. Gelukkig heb ik deze keer niet op onaangename manier kennisgemaakt met de hardheid van het ijs. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet zoveel zin in had: ik heb de slaapachterstand in het weekend opgelopen nog niet ingehaald en ik sukkel nog altijd een beetje met een verkoudheid. Maar eens op het ijs, ging het al veel beter. Het was ook een ideale gelegenheid om eens wat bij te praten met vriendin J die ik al een tijdje niet meer gezien had en wat te dollen met de vijf ander kerels die mee waren. Vriendin J vertelde met het verhaal van haar oudere zus: twee kleine kindjes, bijna tien jaar getrouwd en nu is haar man er vandoor met een ander. Zo triestig. :-(

Als afsluiter van de avond dronken we nog iets in de Oude Kantien. De warme chocomelk daar is een echte aanrader! Ik heb er dan ook – heel decadent – twee gedronken.

Voor mijn archief

Omdat het leuk is om binnen X aantal jaar te kunnen zeggen, op die dag heb ik dat gekookt voor die gasten, even voor mezelf opschrijven wat onze gasten vorige week zondag15 februari te eten kregen. Gelukkig was de zieke helemaal genezen en kon hij met volle teugen genieten van een glaasje wijn en een lekkere maaltijd.

Dit aten wij:

  • Als voorgerechtje scampi in een pittig tomatensausje, geserveerd met ciabatta. De scampi waren aan de pikante kant omdat mijn vriendje een beetje overdreven had met het aantal rode pepertjes. Maar het smaakte!
  • Als hoofdgerecht serveerden we alweer een recept van Jamie Oliver. Kip met paddenstoelen in een jasje van bladerdeeg met een sausje van mosterd, room en witte wijn, vergezeld van sla, kumato‘s en hertoginnenaardappeltjes. Dit recept probeerden we al eens uit op Oudjaar 2007 en het smaakte nog altijd even lekker.
  • Voor het dessert ontbrak ons de inspiratie en hielden we het op de klassieker der klassiekers: ijs van Häagen-Dazs.

‘t Was lekker!