Man, zo’n kraamafdeling is toch warm. Ok, ik weet wel dat baby’s het graag een paar graadjes warmer hebben, maar voor het bezoek is het alles behalve aangenaam. Zeker niet als er zich een tiental zwetende mensen in één ziekenhuiskamer bevinden. Het geurenpalet dat zo ontstaat is nogal overweldigend.
vrienden
Barbecue
Gisteren waren we te gast bij vrienden in het niet zo verre Limburg. We hadden gehoopt de ganse middag in de tuin te zitten, maar er bleek een fris windje te staan dat het net een tikkeltje te koud maakte voor de gastvrouw. Jammer, maar binnen was het even gezellig. Al was de hoeveelheid voedsel die we voorgeschoteld kregen er wel een beetje over. Het begon met aperitiefhapjes, gevolgd door veel te veel vlees en veel te veel groenten, tiramisu als dessert, pralines voor bij de koffie (of de wijn, want ik lust geen koffie) en dan kregen we nog taart met chocomousse als vieruurtje (ondertussen eerder een zesuurtje).
Ik denk dat ik vandaag een dagje vasten inlas. 😉
Zon op zaterdag
Opgelucht stapten we het examenlokaal uit. Mijn vriend en ik hadden het schriftelijk examen overleefd en ‘t ging kanjigewijs zelfs beter dan verwacht. Opeens hoorden we een vertrouwde stem onze naam roepen. Vriendin L, die aan het wachten was op vriend C, die in hetzelfde lokaal als wij zijn schriftelijk examen Japans van het eerste jaar zat af te leggen. Wat een toeval. We babbelden over hun recente reis naar Japan en hun voornemen om in het najaar alweer terug te gaan.
C en L zijn werkelijk gebeten door de Japanse microbe. Ze spreken er zelfs over om te emigreren. Wat ik ongelooflijk cool vind, maar eerlijk gezegd zelf niet zou zien zitten. Ik denk niet dat ik in een maatschappij als Japan, met hun overdreven prestatiedrang en beleefdheidsregels mijn draai zou kunnen vinden. En ik twijfel eraan of je als buitenlander ooit echt aanvaard wordt in de Japanse samenleving. Maar ik zal wel de eerste zijn om C en L ginder te gaan bezoeken. 😉 Onze eigen reisplannen naar Japan zijn voorlopig opgeschoven naar 2011, we willen eerst het derde jaar Japans achter de kiezen hebben voordat we naar ginder trekken.
Na deze onverwachte ontmoeting trokken mijn vriend en ik naar het wereldfeest. De zon scheen en we voelden ons beiden van een last bevrijd nu het examen achter de rug was. We genoten dan ook met volle teugen van de lekkere hapjes, de vreemde outfits, de zomerse muziek en de bonte kleurenmengeling van het wereldfeest. Mijn vriend liet zijn portret tekenen en ik liet mijn hand met henna beschilderen. We slenterden op ons gemak rond en liepen heel wat bekenden tegen het lijf. Ik was moe, maar voelde me helemaal ontspannen. Zalig.
Bolle buik barbecue
Ik blijf het vreemd vinden, zo’n zwangere buik die voortdurend van vorm verandert en dan weer hier, dan weer daar een bult vertoont.
Gisteren woonden mijn vriend en ik ergens in het Antwerpse het “laatste feestje voordat de baby komt” bij. En wanneer die baby komt, dat staat al vast, want het wordt een keizersnede omdat het bekken van de mama te smal is. Toekomstige mama L was een beetje verdrietig, omdat haar geen natuurlijke bevalling gegund is. Maar ze was vooral blij omdat ze volgende week haar baby in haar armen zal houden. L leek maar half aanwezig, trouwens. Zwangere vrouwen hebben dat wel meer, dat in zichzelf gekeerde, alsof ze op het einde van de zwangerschap voortdurend stilzwijgend met de baby communiceren.
We dronken mojito’s (de zwangere vrouwen natuurlijk niet), aten barbecue, spraken een videoboodschap in voor de baby, gaven nog een kleine fotovoorstelling over onze Australiëreis en keken samen naar de bewegingen in de buik. Ik legde mijn hand op de buik van L en voelde het leven daarin bewegen. Onwezenlijk toch wel. Volgende week zal die buik weg zijn en kan ik op de foto met een pasgeboren baby’tje. Ik zal vrijdag alvast duimen dat alles goed gaat en dat L snel herstelt van de operatie.
Op bezoek in Dendermonde
Bedankt Eveline, Karel en Kobe!
Spontaneïteit
Ik wil al eens klagen over het gebrek aan spontaneïteit in mijn leven. Dus gisteren, na het examen Russisch, dacht ik: “Het is fantastisch weer om een terrasje te doen. Al dat andere werk kan nog wel even wachten.” Ik belde mijn vriendje en stelde voor om te informeren of onze Leuvense vrienden C en H ons niet wilden vergezellen. Dat wilden ze gaarne. Ik zocht alvast een plekje op het terras van de Appel en wachtte tot mijn gezelschap me vervoegde. En zo zaten we tot na middernacht te babbelen onder het genot van een glaasje sangria van ‘t vat.
Lang leve de spontaneïteit.
Late night barbecue
Gisterenavond waren we te gast in het nieuwe huurhuis van vrienden L en J. We hadden een afspraak om 19.00u die met een uurtje verlaat werd wegens winkelperikelen. Blijgezind stapten we te voet richting Kessel-Lo. We waren zo’n tiental meter verwijderd van onze bestemming toen we telefoonsgewijs op de hoogte gebracht werden van het feit dat onze gastheer en gastvrouw zich nog in de winkel bevonden. Had ik toen geweten dat die winkel in Vilvoorde was, dan had ik zeker rechtsomkeer gemaakt. Ik word nogal knorrig als ik hongerig ben. 😉
Maar goed, we bevonden ons in een mooie groene wijk, dus maakten we tijdens het wachten een wandeling in de buurt. Mijn vriend redde zelfs een slak van een zekere dood op het voetpad. We zagen wat katten, bewonderden de bloementuintjes en zo’n half uur na het telefoontje (het was ondertussen half negen en mijn maag was leger dan leeg) doken onze gastheer en gastvrouw op.
Ze hadden geluk dat ik in een goeie bui was, ik heb maar een half uur of zo gezaagd over het feit dat ze ons voor gesloten deur hadden laten staan. 😉 Gelukkig kreeg ik snel een margarita en hapjes voorgeschoteld, altijd een goeie manier om mijn humeur op te krikken.
Verder heb ik geen klagen, we werden in de watten gelegd met zoveel barbecuevlees als we wilden, een superlekker slaatje met tomaatjes, (veel) rode wijn en een digestief om de maaltijd af te sluiten. De gesprekken waren soms wel zwaar omdat de vader van gastvrouw J onlangs onverwacht gestorven is. Ik kom te veel in ziekenhuizen de laatste tijd waardoor dit soort verhalen mij erg raken.
We sloten de avond (nuja, nacht) af met een fotovoorstelling van hun Amerikareis. Helaas vielen rond dat tijdstip (half vier) onze ogen zowat dicht en moesten we de voorstelling noodgedwongen ergens halverwege afbreken. Geen erg, er komt beslist nog een vervolg.
Yesterday
Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.
Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.
En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.
Proficiat dr. Dikkie!
Aan de kuchjes en de tics te merken, was hij duidelijk zenuwachtig, (toen nog) doctorandus Dikkie. En misschien was het niet zo politiek correct om de zwarte mannetjes in zijn presentatie met meer ziektes op te zadelen dan de niet-zwarte mannetjes 😉 , maar hij heeft het goed gedaan. De presentatie was duidelijk en begrijpbaar, zelfs voor iemand zoals ik, die al jaren geen statistiek meer gedaan heeft. En Dikkie kreeg van Bart De Moor het beste compliment ever: deze doctoraatsthesis was zo goed dat hij geschreven kon zijn door een ingenieur. 😉
Proficiat doctor Dikkie!
En hoe was nu die blogmeet?
In één woord: fantastisch. Het was ver na middernacht zonder dat ik er erg in had (al hangt dat ongetwijfeld samen met iets te enthousiast geconsumeerde cava). Er was te veel chips (stel je voor) en er waren juist genoeg fijne mensen. Goya was zelfs helemaal uit Spanje gekomen voor onze blogmeet. Applaus voor Goya!
Ik bewonderde het souvenir van Lime. (Helemaal goedgekeurd!) Annelies leefde zich uit met ons fototoestel en ontsloeg ons zo van de taak van huisfotograaf. Waarvoor dank! Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en zorgde hoogstpersoonlijk voor een portie geluk voor iedereen door mijn glas in honderdduizend stukken op de grond te laten vallen. Oeps, zeggen ze dan.
In het holst van de nacht hebben we en petit comité (Pelle, werkmens en boskabout, mijn vriend en mezelfve) nog een mojito op een terrasje op de oude markt gedronken. Waar ik trouwens in eigen persoon de versiertips van Antoon en Bunker op Pelle uitgeprobeerd heb. Ik was helaas niet echt succesvol. 😉 Antoon en Bunker, jullie tips werken niet!
En voor wie niet genoeg krijgt van het blogmeeten, eind mei is het in Antwerpen te doen: http://blogborrel.pbworks.com/. Ikzelf kan er helaas niet bij zijn, maar laat jullie dat beslist niet tegenhouden.