Zeven kinderen en vier volwassenen

Mijn vriend en ik hebben geluk dat een aantal van onze vrienden momenteel vakantie in de buurt van Genève houden, want de dag na ons uitstapje naar Frankrijk, maakten onze vrienden uit Willebroek met hun kroost een tussenstop in Genève op weg van Oostenrijk naar Frankrijk. Afspreken was een heel gedoe, want mijn vriend en ik hadden beloofd om die zondag op de kinderen van onze vrienden uit Aubonne te passen, opdat zij zich volop op de verhuis konden concentreren. Omdat onze vrienden uit Willebroek slechts een voormiddag in Genève zouden zijn, leek het ons het handigste om op te splitsen: mijn vriend zou de kinderen gaan afhalen in Aubonne en ik zou onze vrienden uit Willebroek om 9.30u ontmoeten aan de ingang van de Jardin Botanique.

Alles verliep volgens plan. Ik stond een tiental minuten op voorhand aan de ingang van de Jardin Botanique te wachten, terwijl ik whatsapp-gewijs updates doorgestuurd kreeg van mijn vriend. Onze vrienden uit Willebroek waren mooi op tijd. Terwijl onze vriend de wagen ging parkeren, trok ik met zijn echtgenote en kroost de tuin in. Ik moet zeggen dat ik twee keer met mijn ogen moest knipperen, zo groot dat die kinderen geworden worden zijn! Hun oudste dochter is al een heuse jongedame, terwijl ze in mijn hoofd nog steeds dat kleine meisje is met wie we op een swamp tour in Louisiana alligators zijn gaan bekijken. Ik had zelf de Jardin Botanique nog niet bezocht, dus het werd een fijne ontdekkingstocht. We bezochten een serre waar we nat werden van de vernevelaars die de luchtvochtigheid op peil moesten houden om de tropische planten in optimale omstandigheden te laten gedijen.

Het duurde lang voordat onze vriend zich bij ons voegde en even begonnen we te vrezen dat het hem niet lukte om een parkeerplaats te vinden, maar gelukkig dook hij toch op om ons gezelschap compleet te maken.

Vanaf de Jardin Botanique wandelden we terug langs het Meer van Genève richting de Quai du Mont-Blanc, alwaar ik afgesproken had met mijn vriend. Omdat het zondag was, bleek de Quai du Mont-Blanc echter afgesloten voor het verkeer en moesten mijn vriend en ik last minute een andere plek zoeken om af te spreken. Ik liet onze vrienden uit Willebroek even achter om de kinderen op te halen, zodat mijn vriend de wagen op zijn werk kon gaan parkeren (daar staat hij gratis). mijn vriend zou dan met de fiets terugkeren naar de plek die ik hem whatsapp-gewijs zou mededelen.

En zo waren we met een groepje van drie volwassenen en zeven kinderen. Het eerste contact tussen de kinderen verliep een beetje stroef. Ik had eerlijk gedacht dat het vlotter zou gaan, maar ze kenden elkaar natuurlijk helemaal niet. En misschien lagen de leeftijden wat te ver uiteen. Het leek me een leuk idee om samen een Mouette te nemen naar de overkant van het meer. Een ticketje voor zo’n overtocht kost niet veel geld, je ziet Genève vanaf het water en je spaart er een wandeling mee uit. mijn vriend was net op tijd terug met de fiets om aan te sluiten bij ons groepje en op een zucht waren we aan de overkant van het meer.

We liepen met ons groepje van zeven kinderen en vier volwassenen over de pier naar de Jet d’Eau (met zijn 140 meter één van ‘s werelds hoogste fonteinen). Ideaal om wat leuke foto’s te nemen.

Helaas was het ondertussen al middag geworden en moesten we afscheid nemen van onze vrienden uit Willebroek. Het weerzien was te kort, maar het was fijn dat ze de moeite deden om speciaal voor ons een extra tussenstop in hun programma in te lassen!

Uitstapje naar de buren

Zaterdag zouden we voor de allereerste keer bezoek krijgen in Genève van onze vrienden uit Zoutleeuw en hun kinderen. Voor hen zou het hun laatste vakantiedag zijn, alvorens terug te keren naar België. Ze hadden de voorbije weken in het bloedhete Italië (alwaar Lucifer ook stevig zijn best doet) doorgebracht en na een oververhitte ervaring in Milaan zagen ze het, begrijpelijkerwijze, niet echt zitten om met drie kinderen opnieuw een hete stad in te trekken.

Geen probleem voor ons, momenteel beschikken wij nog altijd over een (zij het lichtelijk gedeukte) wagen. We spraken iets na de middag af bij het Lac des Ecoles in Les Gets, waar een soort waterpark is in het midden van het meer. Mijn vriend en ik konden ook wel een beetje verfrissing gebruiken. 😉

Het werd een supergezellige reünie. En het verbaasde me vooral hoe groot de kinderen alweer geworden waren. Vooral de oudste is al een hele jongedame, met haar instagram en musical.ly account. Een coole chic, die er (voorlopig) gelukkig nog geen graten in ziet om wat rond te hangen met twee oudjes zoals mijn vriend en mezelf.

Jammer genoeg was het waterpark afgehuurd voor de ganse namiddag en konden we dus dat cool uitziend parcours niet uitproberen. Gelukkig was er een glijbaan om voor de nodige waterpret te zorgen. Zullen we dus nog eens voor moeten terugkomen. Lac des Ecoles ligt op slechts een uur een twintig minuten rijden van Genève, ideaal voor een daguitstapje.

Toen we genoeg hadden van het relaxen en zwemmen, reden we met de wagen naar Les Lindarets, aka het geitendorp. En dat mogen jullie gerust letterlijk nemen: het stikte er van de geiten. Je kon er geitenhapjes kopen om de geiten te lokken, al was dat niet echt nodig. De beesten waren zo tam dat je geen trucjes moest uithalen om hen te aaien. Heel leuk, al moet ik bekennen dat de geur van geitenuitwerpselen in het dorp vrij overheersend was. Er waren wel veel leuk uitziende eetgelegenheden, maar het idee om in deze geur te moeten eten, sprak geen van ons allen aan.

Terwijl een gedeelte van ons groepje wat de berggeit uithing, belde mijn vriend om een tafel voor zeven personen te reserveren bij Le Grillon. Een goede keuze, want de bediening was supervriendelijk én het eten was er sneller dan dat ik drie keer met mijn ogen had kunnen knipperen. Ik kon de verleiding van de fondue savoyarde aux cèpes niet weerstaan en vond gelukkig in mijn vriend een bondgenoot om dit streekgerecht te proberen. Voor het dessert liet ik me verleiden door de colonel (citroensorbet met wodka) op de kaart. Heerlijk en een perfecte afsluiter van deze kleine reünie met mijn oud-klasgenootje en haar gezin.

Hopelijk lukt het de volgende keer wel om af te spreken in Genève!

Fête Nationale – 1er août 2017

1 augustus vieren alle Zwitserse kantons de Nationale Feestdag. Deze zomerse datum werd gekozen omdat begin augustus 1291 (exacte datum is niet gekend) de drie Alpenstaatjes Uri, Schwyz en Unterwalden een overeenkomst sloten om elkaar tot in de eeuwigheid bij te staan in hun verzet tegen buitenstaanders. Pas sinds 1994 is 1 augustus een officiële feestdag in gans Zwitserland.

Onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen onze allereerste nationale feestdag op Zwitserse bodem te vieren en tegelijkertijd ook een beetje de verjaardag van ons petekindje, hun jongste dochter, die in juli verjaard was. Tegen de middag waren we in Aubonne om eerst ons petekindje cadeautjes te zien uitpakken en dan te genieten van een heerlijke gezamenlijke Mexicaanse lunch op hun terras met uitzicht op het meer. Ok, burrito is niet echt Zwitsers, maar op een hete dag van meer dan 30 graden wellicht beter geschikt dan kaasfondue. 😉 Als voorgerechtje serveerde onze chefkok een heerlijk boekweitpannenkoekje met gerookte zalm en zure room. Samen met een glaasje champagne de ideale manier om een feestelijk dag te beginnen.

Na het verorberen van ettelijke burrito’s (helaas geen fotografisch bewijs ter illustratie), maakten we een wandeling naar het nieuwe huis van onze vrienden. Eind augustus trekken ze erin en het zag er al bijna helemaal afgewerkt uit. Na de vertering bevorderende wandeling was er weer een beetje plek voor een typisch Zwitsers dessert met meringue, room en ijs. Heerlijk!

Ondertussen was de avond gevallen en was het tijd om naar het centrum van Aubonne te trekken om deel te nemen aan de feestelijkheden op het binnenplein van het kasteel van Aubonne. De binnenplaats was feestelijk versierd met vlaggen en er stonden lange tafels en banken opgesteld om aan te eten en te drinken. We dronken een glaasje wijn, aten een stukje saucisse, maakten kennis met wat dorpsbewoners en deden ons best om het Zwitserse volkslied mee te playbacken. Het enthousiasme waarop het volkslied werd meegezongen, was groot. En ook het daaropvolgende ‘prière patriotique’ werd uit volle borst mee gebeden. Het lijkt erop dat de mensen in Zwitserland iets religieuzer zijn dan in België.

Na het gebed trokken we in optocht door de straten van Aubonne. De kinderen kregen papieren lampionnen uitgereikt en de stoet werd begeleid door de plaatselijke fanfare.

Daarna liepen we terug naar het huis van onze vrienden om van daaruit met de wagen naar Saint-Prex te rijden voor het grote vuurwerk dat zou afgeschoten worden vanaf twee platforms op het meer. We waren duidelijk niet de enige mensen die van het vuurwerk wilden genieten. Het was erg druk in het centrum van Saint-Prex, maar gelukkig slaagden we er zonder al te veel moeite in om een plek te vinden aan de oever van het meer met goed zicht op het vuurwerk. We moesten even geduld uitoefenen, maar om 22.47u was het dan eindelijk zover! De vuurpijlen schoten de lucht in en ik moet zeggen: die Zwitsers kennen iets van vuurwerk maken. Behoorlijk indrukwekkend!

Het late uur zorgde ervoor dat ons petekindje tijdens het vuurwerk in slaap gesukkeld was in de armen van haar mama. Begrijpelijk, want het was dan ook een vermoeiende dag. 😉

Na al die feestelijkheden lagen we uiteraard veel te laat in ons bed, maar dat hadden we er graag voor over!

Uitstapje naar Luik met de Franse les

Deze zaterdag stond er een (niet verplichte) uitstap naar Luik op het programma. Aangezien ik deze twee weken zomercursus wil gebruiken om mijn Frans zo snel mogelijk terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen, kon ik deze uitstap moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Daarnaast was het al geleden van het middelbaar dat ik Luik nog eens bezocht. Al dan niet gewilde uitstapjes naar Liège-Guillemins buiten beschouwing gelaten. In mijn hoofd zweefde nog ergens een vaag beeld van een stad aan een stroom, een zeer mooie doopvont, smalle straatjes en heel veel trappen.

Dat beeld bleek nog min of meer accuraat te zijn, al moet ik zeggen dat het beeld in mijn hoofd veel grauwer was dan de realiteit. Ik vermoed dat er de voorbije jaren heel wat investeringen gedaan zijn om van Luik een aangenamere plek te maken. Ik was alleszins aangenaam verrast.

Na een busrit van ongeveer een uur, waarin ik gezellig babbelde met een klasgenootje, stond eerst een wandeling met gids op het programma. De gids nam ons mee op een boeiende en gevarieerde tocht door Luik en mixte geschiedenis met archeologie en andere fijne weetjes. De gids deed extra moeite om zo duidelijk en verstaanbaar mogelijk te praten, waardoor het voor mij soms een beetje te traag ging. Maar in onze groep zaten ook leerlingen van een lager niveau, dus fijn dat iedereen kon volgen.

‘s Middags gingen we lunchen bij A Pilori. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar wat kan een mens verwachten voor de prijs van 15 euro (inclusief een glas warme witte wijn)? Hoe ouder ik word, hoe meer de combinatie van pasta en room mij trouwens begint tegen te steken.

IMG_4970[1]

Na de lunch splitste onze groep op. Eén groep zou een bezoek brengen aan de Curtius brouwerij, een tweede groep zou een korte wandeling maken en de echt stoere mensen zouden een lange wandeling maken. Drie keer raden tot welke groep ik behoorde. 😉

Die lange wandeling bleek trouwens helemaal niet zo lang te zijn. Het moeilijkste gedeelte was de beklimming van trappen van de Montagne de Bueren in het begin, daarna kwamen we (met wat verloren lopen, onze gids kon niet zo goed kaart lezen) terecht in een bijzonder verrassend stukje Luik: Favechamps, een stukje platteland in de stad, met een boomgaard en grazende koeien. Echt heel bijzonder.

Twintig minuten voor vier waren we terug op de plek van afspraak. Aangezien de bus die ons terug zou brengen naar Leuven pas om vier uur vertrok, hadden we nog net genoeg tijd om in een galerie vlakbij een Australian Ice Cream te gaan kopen en op te smikkelen. Een smakelijk einde van een fijne dag.

Tijdens de busrit naar huis zag ik veel knikkebollende hoofden, maar zelf voelde ik me verrassend fit en wakker. De herontdekking van Luik had me duidelijk wat extra energie gegeven.

Lucky number 25

Goed, ik zal maar met de deur in huis vallen: na mijn allerlaatste werkdag bracht ik de avond door samen met een collega in het Grand Casino Brussels VIAGE. Niet echt mijn idee, want mijn eerste bezoek aan een casino was zó tegen gevallen dat ik daarna nooit meer een voet in een dergelijk établissement gezet heb. Maar goed, ik had mijn collega beloofd voor een laatste keer samen op stap te gaan en hij had voorgesteld om naar Viage te gaan. En omdat ik ervan overtuigd ben dat een mens soms zijn grenzen moet verleggen (en in fonteinen moet springen), zei ik ja op zijn voorstel. Deels over de streep gehaald met de belofte aan gratis pannenkoeken en hapjes ter gelegenheid van de Franse Nationale Feestdag.

Nadat we onze jassen en rugzakken bij de vestiaire hadden achter gelaten, kocht ik me voor tien euro een lidkaart en trad ik binnen in het oord des verderfs! De (opgewarmde) pannenkoek viel wat tegen, maar ik nam me voor er het beste van te maken tijdens mijn allerlaatste avondje Brussel. Het gratis welkomstdrankje en het fijne gezelschap van mijn collega maakten alvast veel goed. Dat de Franse hapjes geserveerd zouden worden op enkele feestelijk uitgedoste dames, dát had ik alvast niet zien aankomen. Ik had wel wat te doen met de twee meisjes die zich met hun lading hapjes doorheen het publiek van de Viage moesten manoeuvreren op torenhoge naaldhakken. Mochten jullie dit ooit lezen dames: mijn diepste respect dat jullie steeds bleven glimlachen.

Nu moet ik eerlijk zijn dat ik het zicht van al die mensen aan slotmachines een beetje zielig vond. Dat mensen kunnen opgaan in spellen zoals poker en roulette, kan ik goed begrijpen, maar zo’n slotmachine, dat is toch maar een saai iets? Hoe kan je daar nu in opgaan? Enfin, mijn collega wilde graag een gokje wagen aan zo’n ding. Helaas lukte het ons niet om te ontcijferen welke combinatie je nu net moest hebben om te winnen, maar goed, voor een paar cent per inzet, kan een mens niet klagen. Ik was alleszins snel uitgekeken op de Miss Kitty Slot Machine.

Daarna probeerden we ons geluk uit op de roulette. We speelden een paar keer op getallenreeksen, maar toen besloot ik eens zot te doen en in te zetten op één getal: 25. En jawel, zoals de titel al verklapt: we hadden prijs. In één klap veertig euro rijker. Niet slecht als je weet dat we de avond begonnen waren met een budget van twintig euro. We waagden ons nog aan één (verliezend) spelletje en besloten daarna eieren voor ons geld te kiezen en onze winst te gaan opeten in restaurant Saffron. Het eten (een wontonsoepje en een zeebrasem) was eerlijk waar, heel lekker. Een aangename verrassing voor mij alleszins en het kader waarin we aten, kon je, ondanks de neonlichten, bijna gezellig noemen.

wonton soep

zeebrasem

Daarna beperkten we ons tot een paar drankjes aan de bar om te vieren dat we onze winst ondertussen al ruimschoots opgegeten en -gedronken hadden. Waarna we (ik een beetje waggelend) naar het station terugkeerden, om aldaar vast te stellen dat mijn trein afgeschaft was, waardoor mijn collega en ik wel genoodzaakt waren er nog eentje te gaan drinken bij Brasserie 28, vertrouwde stek bij openbaarvervoercalamiteiten.

Leven op klompen

Respect voor de boeren die de voorbije eeuwen op klompen naar hun veld togen. Wat een rottig schoeisel is me dat! Geef mij maar het comfort van zacht leer (of flipflops!).

Zaterdag trok ik samen met mijn petekindje en zijn gezin naar Laakdal. Mijn vrienden waren zo vriendelijk me te komen ophalen aan het station van Zichem en vandaar reden we verder naar het klompenmuseum. We leenden elk een paar klompen uit (die kleine klompjes van het tweejarige broertje van mijn petekindje waren gewoon überschattig) en trokken op verkenning in het bos. Het klompenbelevingspad had heel wat obstakels voor ons in petto, die ik, toegegeven, niet allemaal genomen heb. Met een zware fototoestelrugzek op mijn rug en een bengelend fototoestel rond mijn nek, zag ik me al met klompen en al tegen de grond gaan.

Gelukkig bleef gans ons gezelschap overeind. Al kan ik niet ontkennen dat ik na deze, toch wel unieke beleving, blij was die dekselse klompen te kunnen uittrekken. Comfortabel is anders. Ik neem aan dat de boeren vroeger heel wat eelt op hun voeten hadden om dat schoeisel te kunnen verdragen.

Om onszelf te belonen aten we een ijsje op het mooie terras van Afspanning Den Eik. Mijn sorbet met vers fruit bleek zo’n grote portie te zijn dat elk opkomend hongertje wel voor een paar uur gestild was. Vriendelijke bediening ook. Echt een toffe plek om te relaxen.

Na dit stevig vieruurtje reden we naar het huis van onze vrienden voor het avondmaal. We dronken een glaasje wijn en ik speelde nog wat met de jongens. Spijtig genoeg was mijn petekindje een beetje ziekjes, waardoor hij wat zielig lag te wezen in de zetel. Echt klagen over specifieke pijnen deed hij niet, waarschijnlijk was hij een beetje grieperig of zo. Al had hij zich, met de hulp van een pijnstiller, heel flink gehouden tijdens ons uitstapje op klompen.

Onze vrienden hadden echt hun best gedaan om een fijn zomers avondmaal te voorzien: een heerlijke pastasalade, ideaal om buiten op hun mooie terras te eten en als dessert een crumble met mascarpone en rood fruit. Mij hoorde je alleszins niet klagen!

Weekendje Maastricht

Vrijdagavond 30 juni landde mijn vriend opnieuw in Brussel voor een weekendje met vrienden in Maastricht. Alhoewel ik jaren in Limburg gewoond heb, was het er tot op heden nog nooit van gekomen de Nederlandse grens over te steken voor een bezoekje aan deze stad aan de Maas. Het voorstel kwam van onze vrienden, zij wilden al jaren eens gaan eten bij Beluga loves you en dus vatten we de koe bij de horens en planden we daar meteen een weekendje rond. Ik boekte twee hotelkamers bij hotel Kaboom en onze vrienden reserveerden het restaurant.

Onderweg van Leuven naar Maastricht, stopten we voor een broodjeslunch bij mijn broer en zijn vriendin in Limburg. Mijn vriend en ik hadden wat spullen bij om af te zetten (ik ben eindelijk aan de Grote Opruimactie in ons appartement begonnen), maar mijn ouderlijk huis stond al zo vol dat het ons verstandiger lijkt om alles wat we niet kunnen verhuizen naar Genève bij mijn vriend zijn ouders onder te brengen. Niet verwonderlijk natuurlijk, mijn vader heeft jarenlang niets weggegooid en nu mijn broer en zijn vriendin tijdelijk onderdak bij hem gevonden hebben tot hun nieuwbouw klaar is, is het er alleen maar voller op geworden. Maar goed, dat zijn allemaal tijdelijke ongemakken. Ik duim heel hard dat, na alle tegenslagen die ze al gehad hebben, mijn broer en zijn vriendin snel hun nieuwe woonst zullen kunnen betrekken.

Onze vrienden die iets eerder dan wij in Maastricht gearriveerd waren, lieten ons weten dat het niet zo evident was om de ingang van de parking te vinden. Och, dachten we, Waze zal ons wel de weg wijzen, maar dat viel lichtelijk tegen. Een heel onduidelijk aangegeven omleiding later, slaagden we er toch in de parking te vinden. ‘t Was alsof die Maastrichtenaars niet wilden dat je je wagen in hun mooie betaalparking zou parkeren.

Enfin ja, onze vrienden zaten een kopje koffie te drinken, want ze moesten op mij wachten om in te kunnen checken. Raar, beide reservaties stonden op mijn naam, maar dat heeft voordien nog nooit problemen opgeleverd bij het inchecken. Ik stuur ook altijd reservatienummer en de bevestigingsmail door aan het andere koppel, maar nu volstond dat niet. Ik moest mijn identiteitsbewijs boven halen voordat we beide kamersleutels in ontvangst konden nemen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik, voor de prijs die we betaalden, het hotel vond tegenvallen. Vooral de rioolgeur die in de gangen hing was een echte afknapper. En het interieur van de kamer kon me ook niet echt bekoren. Het behangpapier en de luster vond ik zelfs afgrijselijk lelijk.

Alvorens ons op te tutten voor ons avondje uit, liepen we nog even de stad in. Maastricht is een charmant stadje waarin een belangrijke hoofdrol is weggelegd voor de Maas. We liepen over de Sint Servaasbrug naar de andere kant van het water. Spijtig genoeg had het mooie zomerweer ons in de steek gelaten. Dikke, donkere wolken deden vermoeden dat de regen niet lang op zich zou laten wachten. En jawel, de eerste druppels vielen al snel. We gingen schuilen in een brillenwinkel waar net een mooie actie liep. Mijn vriendin is al een tijdje op zoek naar een nieuwe bril, dus sloeg ze aan te passen. Ik kon het niet laten om zelf een paar belachelijke modellen op mijn neus te zetten en kwam zelfs even in verleiding om een knotsgekke goudkleurige zonnebril te kopen.

Om 17u verlieten we noodgedwongen de winkel, want het was sluitingstijd. Mijn vriendin had veel gepast en ondertussen ook haar ogen laten opmeten, maar nog niet beslist welk montuur ze nu uiteindelijk zou kopen. Gelukkig was de winkel zondag ook open. We keerden terug naar het hotel om te douchen en onze feestelijke kleren aan te trekken voor het diner bij Beluga loves you.

Ik had op voorhand niets opgezocht over het restaurant omdat ik mezelf wilde laten verrassen. En wat een verrassing was me dat! Prachtig modern pand gelegen aan het water, bekroond met maar liefst twee Michelinsterren. Jawadde! Dat had ik niet verwacht. Het werd een memorabele avond. Het eten was fabuleus, maar de kers op de taart was de werkelijk fantastische bediening. Grappig en gevat en helemaal niet stijf. Ik vermoed dat onze pogingen tot grapjes maken flauwer werden naarmate de avond vorderde en de drank rijkelijk vloeide, maar ik neem aan dat ze op dat vlak wel wat gewoon zijn.

Het is trouwens de allereerste keer in mijn leven dat ik aan de praat geraak met iemand op het toilet en daar zelfs een gezamenlijke selfie aan overgehouden heb. De charmante Elène liet alleszins niet blijken dat ze dit een ongewoon verzoek vond van die twee zatte Belgische deernen en lachte breeduit op de foto.

Toegegeven naar het einde van de avond toe was ik serieus boven mijn theewater. De glazen werden wellicht iets té vlot bijgeschonken en van de hapjes bij de thee herinner ik me nog maar vaag waar de gesprekken over gingen. We maakten wel nog een tweede selfie met onze hele bende én Elène en haar man, die hun huwelijksverjaardag aan het vieren waren. Ze zullen ons alleszins niet licht vergeten, daar bij de Beluga. 😉

Dit passeerde er op onze borden:

olijvencake / mos+zomerprikkels / bietjes+augurk:

“Hit Me 2017″:

watermeloen / groene asperge / gegaarde zomertruffel / groene tomaat /daslook: totaal vergeten foto van te maken.

aardappel- & oestersteentje / krab / zeeaster / citroengel / krokante kaviaar:

kalfs americain / ‘summer style 2017′:

drie bereidingen ganzenlever:

artisjok / jonge kreeft / verveine / ‘kookvocht':

zeetong / pinda’s / spicy spinazie:

duroc varkensvlees / gepofte jonge prei / rode ui / stoof van aardappel & varken:

fruit of this summer:

zoetigheden bij de thee:

Op de terugtocht naar het Kaboom hotel kon ik de verleiding niet weerstaan om met mijn zatte botten een fontein te stappen. Iets wat ik stiekem altijd al eens wilde doen en waarvoor ik nu genoeg alcohol achter de kiezen had. Mijn vriendin vergezelde mij, wat een paar hilarische foto’s opleverde van twee zatte mekaar omhelzende vrouwen in een fontein. Helaas was de bodem van die fontein spekglad, waardoor ik, plets, tegen de grond ging toen ik drogere oorden willen opzoeken: gevolg twee dikke blauwe plekken, eentje op mijn elleboog en eentje op mijn heup, maar dat merkte ik uiteraard pas de dag nadien. No regets, want was het meer dan waard!

De dag nadien stonden we allemaal met een lichte kater op en deden we het rustig aan. We checkten uit en gingen op zoek naar een plek om te ontbijten. De Poshoorn bleek echter een tegenvaller van formaat: de eggs benedict die mij naar binnen gelokt hadden, waren werkelijk schandalig slecht. Het eigeel van de gepocheerde eieren was niet eens meer vloeibaar en van sauce hollandaise viel geen spoor te bekennen. Triestig. Ik had echter zo’n honger dat ik alles toch maar op at.

We liepen vervolgens nog wat rond in Maastricht: over de Hoge Brug naar de Oude Minderbroederskerk en het Vrijthof. Daar namen we afscheid van onze vrienden die nog wat brillen gingen passen. Ik at nog een ijsje en toen zat onze trip naar Maastricht er alweer op.

Een weekend om in de annalen bij te schrijven!

Avonturen met het openbaar vervoer

‘t Was vandaag niet de beste dag voor de NMBS. Deze ochtend viel de locomotief van mijn trein naar Brussel in panne in het station van Leuven en kwam ik bijgevolg dik twintig minuten te laat op het werk. Gelukkig was er een extra trein naar de kust waarop ik in Leuven station kon overstappen om de schade enigszins te beperken.

Deze avond ging ik dan met wat collega’s naar de vernissage van een collega die zijn afstudeerwerk fotografie tentoonstelde in het oude Havenhuis van Antwerpen. In de loop van de dag had ik al allerlei berichten gekregen van collega’s die gigantische vertragingen hadden opgelopen omdat er in Duffel en tussen Landen en Hasselt persoonsongevallen (eufemisme voor zelfmoord) gebeurd waren. Nu, ik hoopte dat de naweeën daarvan tegen de avond wel weggewerkt zouden zijn. IJdele hoop, natuurlijk.

Toen mijn collega’s en ik in het Brussel-Centraal aankwamen (nadat we eerst in ons kantoorgebouw een heerschap geholpen hadden die naar een afgelaste brainstorm kwam), bleken alle treinen gigantische vertragingen te hebben om wille van problemen met de seinen. De eerstvolgende trein naar Antwerpen was een stoptrein die er maar liefst 1 uur en 11 minuten over zou doen. En de daarop volgende trein (die van 18.01u) kwam er maar niet door. We zagen de vertragingen alleen maar aantikken en beslisten wijselijk om eerst snel iets te gaan eten in de buurt van Brussel-Centraal.

Brasserie 28 leek de beste optie, want gelegen in het station zelf. Gelukkig was er plaats zat. We bemachtigden zonder problemen een tafeltje en bestelden snel snel een hamburger (jawel op nog geen maand tijd heb ik maar liefst twee keer een hamburger gegeten, terwijl ik me daarvoor de laatste keer dat ik een hamburger at zelfs niet meer voor de geest kon halen), in de hoop dat zo’n hamburger de naam fast food alle eer zou aandoen. Het duurde toch nog langer dan een kwartier voordat we bediend werden, dus veel tijd om op ons gemak te eten restte er ons niet.

Maar kijk, de NMBS-goden waren ons goed gezind: de trein van 18.01u die we oorspronkelijk wilden halen, was er uiteindelijk toch doorgekomen met maar liefst een uur vertraging. We feliciteerden onszelf met onze geniale inval om eerst iets te gaan eten en stapten blij gezind op de trein richting Antwerpen. Ons goed humeur kreeg een kleine deuk toen de conducteur na een kwartiertje sporen via de intercom liet weten dat de trein ‘wegens te hoog opgelopen vertraging’ niet verder zou rijden dan station Mechelen.

Niets aan te doen uiteraard, buiten afstappen in Mechelen en daar de eerstvolgende trein naar Antwerpen-Centraal te nemen. Ondertussen zagen we de tijd verder wegtikken en werd het al twijfelachtig of we het officiële openingswoord van Vitalski om 20u nog wel zouden halen. Gelukkig konden we vrij snel op de Amsterdammer van 19.25u overstappen en kwamen we rond 19.45u in het station van Antwerpen aan.

We slaagden er vervolgens in de juiste bus vlak voor onze neus te missen en besloten dan maar het openbaar vervoer te laten voor wat het was en een taxi te nemen naar het oude Havenhuis van Antwerpen. De taxichauffeur was een buitenlander die het in Keulen hoorde donderen toen we Entrepotkaai opgaven als bestemming en ook het tonen van het adres op Googlemaps leverde niks op. Gelukkig reageerde hij wel toen ik zei dat we in de buurt van het MAS moesten zijn. Na wat omwegen wegens al de werken in Antwerpen, bereikten we tot onze grote vreugde stipt om 20.02 het oude Havenhuis.

Natuurlijk begon de speech van Vitalski uiteraard pas om 20.20u, maar we waren gewoon erg blij dat we er na veel vijven en zessen toch geraakt waren. Daarna volgde een heel fijne avond, met een prachtige voorstelling van de werken van onze collega door Vitalski. Die werken zelf mochten er trouwens ook zijn: het thema was ‘afbrokkelende macht’ en ik hield vooral van de soberheid en vergankelijkheid die zijn beelden uitstraalden. Een zeer geslaagd afstudeerproject.

Vervolgens zwermden mijn collega’s en ikzelf uit over het oude Havenhuis om de rest van de tentoongestelde werken te bewonderen, al vond ik deze persoonlijk niet allemaal even kwaliteitsvol. Mijn collega zijn werken staken er voor mij toch wel bovenuit, samen met die van een fotografe die de Siberische winter in beeld gebracht had. Zeer knap! Alleen jammer dat het zo heet was in de afstudeerlocatie.

We dronken nog een glaasje tequila (het drankje dat bij de werken van mijn kersvers afgestudeerde collega hoorde) onder collega’s en toen was het tijd om weer huiswaarts te trekken. Mijn leidinggevende en ikzelf slaagden erin een bus te nemen die tot ons tot aan de Rooseveltplaats bracht en van daar was het niet ver meer naar Antwerpen-Centraal. Met een klein spurtje slaagde mijn collega erin met enkele seconden respijt haar trein naar Brussel te halen, terwijl ik op mijn gemak naar spoor 4 wandelde voor de trein naar Leuven.

Een bijna probleemloze (natuurlijk moest de trein even stoppen om een andere trein voor te laten) treinrit later stapte ik af in het station van Leuven. De NMBS, een onuitputtelijke bron van vermaak ende vertier.

Zwembadweekend in Libin

Ik kan het zelf amper geloven, maar doorgedreven onderzoek bevestigt: dit jaar trokken we al voor de vijftiende keer op weekend met onze vriendengroep. De samenstelling van de groep en de invulling van het weekend is in de loop der jaren drastisch veranderd. De allereerste keer dat we op weekend gingen in 2003 waren we met tien jonge, energieke volwassenen en zat het weekend propvol activiteiten: we gingen railbiken, bezochten een slakkenboerderij, gingen bier proeven in de abdijen van Leffe én Maredsous en reden op de terugweg langs Dinant.

In het gezegende jaar 2017 bestond onze groep uit 19 volwassenen en 20 kinderen, waarvan het jongste kind vier maanden was en het oudste 13 jaar en beperkten we onze activiteiten tot in en rond het zwembad en de jacuzzi hangen, vleesjes op de barbecue leggen en weerwolven spelen. Ons energieniveau is niet meer wat het was in 2003. 😉

Het was ook de zevende (!) keer dat we in onze vertrouwde vakantiehuizen in Libin verbleven. Groter kan onze groep alvast niet meer worden, want er staat geen huis meer in de straat dat ik nog extra kan huren (de drie huizen de we huren zijn allemaal van dezelfde eigenaar). Ofwel moeten we al dat jong volk in tentjes in de tuin laten kamperen. 😉

Dit jaar was het, na een aantal kwakkeljaren, alvast een editie met goed weer. Geen spatje regen gezien, al had het voor mij zaterdag wel wat zonniger mogen zijn. Er werd alvast druk zonnecrème gesmeerd, want zelfs bij half bewolkt weer kan je flink verbranden (zoals mijn uit Genève overgevlogen vriend mocht ondervinden). Ik slaagde er bovendien in om op de één of andere manier mijn linkerbovenarm te verbranden aan het gloeiend hete rooster waarop ik Dr. Oetker pizza’s aan het bakken was op vrijdagavond. Het staat me niet meer helder voor de geest hoe ik dat geflikt heb, gelukkig was er een dokter in de zaal die mijn wonde met flammazine behandelde en mooi afdekte met een gaasje, dat er de volgende dag toch af moest, wegens niet compatibel met in het zwembad liggen.

Deze editie was ook de allereerste keer dat de kinderen helemaal zelf weerwolven speelden, zonder hulp van de volwassenen. Dankzij onze superslimme spelleider van nog geen negen jaar (officieel is het spel geschikt voor kinderen vanaf tien jaar, maar geen enkele van de deelnemers trok zich daar iets van aan) hebben nu ook de jongste kinderen de weerwolven microben te maken. Al duurde het even voor ze het concept van het spel doorhadden. Vraag: “Ben jij de weerwolf?” Bedeesd stemmetje van een achtjarige: “Ja.” Briljant moment!

Enfin ja, het weekend was voorbij voordat ik er goed en wel erg in had. En jawel, voor iedereen die ongerust was: ook vanuit Genève zullen mijn vriend en ik ons nog engageren om dit weekend te organiseren.

De Ultimas in Gent

Nadat ik mijn bloemetjes in het station van Gent aan een supercollega had toevertrouwd zodat ze bij haar de nacht konden doorbrengen, trok ik met een paar andere collega’s richting de Vooruit in Gent voor de uitreiking van de Ultimas. We slaagden erin een plekje op het overvolle terras van de Vooruit te versieren. Wij waren duidelijk niet de enigen die nog snel iets wilden eten voor de prijsuitreiking. Het broodje met zalm en guacamole dat ik bestelde, was simpel, maar lekker. En de heerlijke zon op mijn gezicht maakte dat ik helemaal in de stemming was voor een leuke avond.

De uitreiking zelf viel enigszins tegen. De presentatie van de avond was tenenkrullend slecht. Vooral de stand-up komiek (geen idee waar ze die kerel ergens hadden opgedoken) was verschrikkelijk. Van de meeste winnaars was het zelfs niet duidelijk wat ze deden of waarom ze de prijs gewonnen hadden. Nog nooit iemand zo onvoorbereid uit zijn nek zien lullen. Spijtig, spijtig, want het was best wel een mooi rijtje winnaars. Vooral over de Geelse gezinsverpleging, winnaar van de prijs voor immaterieel erfgoed, had ik graag meer vernomen. Gelukkig maakte het serene interview met Raf Simons, winnaar van de prijs algemene culturele verdienste, de rest van de avond een beetje goed. Wat een gemiste kans!

Oja, bonuspunten voor de mannen in rokjes! Jullie kunnen je niet voorstellen hoe blij deze frisse verschijningen mij maakten! Alleen die snorren, dat was er te veel aan.

En de muziek van Muziekpublique kon ik ook wel smaken!

Gelukkig volgde na dit ietwat teleurstellend eerste gedeelte van de avond een geweldig goeie receptie waarop we overstelpt werden met drank en hapjes. Het was gewoon zo ontzettend leuk dat mijn collega en ikzelf geen andere keuze hadden dan een taxi te bellen om nog op tijd in het station te geraken om onze laatste trein naar Leuven te halen. Anders hadden we moeten overnachten in de Vooruit zelf. 😉

De terugweg naar Leuven brachten we nuttig door door een facebook-account voor mijn collega te creëren zodat hij mijn wilde avonturen in Genève zou kunnen volgen.

A fun evening was had by all! (Al voelde ik me door al die drank gecombineerd met het late uur waarop ik in bed lag én het extra vroege uur waarop ik eruit moest, de dag nadien niet bepaald in topvorm.)

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap