Barbecue in De Pinte

Exact een jaar na onze vorige afspraak bevond ik mij opnieuw in De Pinte voor een heerlijke barbecue met onze vrienden. Het weer was even warm als de vorige keer, zij het iets onweerachtiger. Maar hét grootste verschil was uiteraard dat dat buikje van vorig had plaatsgemaakt voor een wolk van een baby met schattige bolle wangen en een glimlach die alle harten veroverde. Het was ook supermooi om te zien hoe trots de grote zus was, geen spoortje jaloezie te bespeuren.

De grote zus en ik puzzelden samen en maakten als herinnering exact dezelfde selfie als een jaar geleden. Twee blonde meisje met een grote zonnebril en een brede glimlach op hun snoet. Bleek dat ik zelfs toevallig dezelfde outfit aan had als het jaar voordien.

Het eten smaakte me geweldig (die lamsbout!) en het zelf gemaakte champagne-ijs had misschien niet helemaal de juiste consistentie, maar was wel heerlijk verfrissend.

Volgend jaar opnieuw? Maar dan hopelijk wel met mijn vriend erbij!

Zomeropera in Alden Biesen

Toen de uitnodiging voor de Zomeropera in Alden Biesen in mijn mailbox viel, twijfelde ik even. Alden Biesen is immers niet bepaald bij de deur, maar hey, mijn vriend was net in het land dat weekend en het zou wel lukken om van iemand een auto te lenen. En inderdaad mijn allerliefste schoonzusje was zo vriendelijk haar auto aan ons af te staan. Meteen een gelegenheid om mij nog eens naar het thuisfront te begeven, gelegen op een klein half uur rijden van Alden Biesen.

Mijn vader kwam mijn vriend en mij afhalen aan het station en zo kreeg mijn vriend voor het eerst irl het huis in wording van mijn broer en zijn vriendin te zien. Ondertussen zijn de bouwwerkens al flink opgeschoten en zijn ze bezig met eigenhandig de elektriciteit te leggen. Mijn broer, hij blijft me verbazen.

Mijn vriend en ik aten samen met mijn broer en zijn vriendin, beiden doodmoe na een dag van fysieke arbeid. Zij aten frietjes en ik boterhammen (nooit zo’n fan van frietjes geweest). Na het avondmaal vertrokken we met onze geleende wagen naar Alden Biesen. Mijn vriend aan het stuur en ik naast hem, genietend van het mooie avondlicht dat het Limburgse landschap in een warme gloed zette. We waren nog net op tijd om één glaasje schuimwijn mee te pikken alvorens ons naar onze gereserveerde plaatsen te begeven.

Wat de zomeropera in Alden Biesen zo bijzonder maakt, is dat deze in open lucht opgevoerd wordt op één van de binnenplaatsen van het kasteel. Gelukkig is de binnenplaats overdekt met canvas zeilen, zodat de operaliefhebbers niet de regen komen te zitten. Geen wolkje aan de hemel echter, deze zaterdag, de weergoden waren de première van Il Trovatore goed gezind. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de kwaliteit van de opvoering, die zeker het amateurniveau oversteeg. Het decor werd op een knappe manier gebruikt om het verhaal te vertellen en de hoofdpersonages werden door zeer goede stemmen vertolkt. De hoofdrollen konden niet alleen goed konden zingen, maar leefden zich ook op een overtuigende manier in hun rol in.

Ik moet wel toegeven dat het geen kwaad had gekund mij op voorhand iets meer in te lezen in het verhaal. Il Trovatore vertelt een bijzonder complex verhaal dat ietwat met haken en ogen aan mekaar hangt. Gelukkig had in een programmaboekje met de korte inhoud en de tekst van de opvoering, anders zou ik na een paar minuten al reddeloos verloren geweest zijn.

Na de voorstelling werden we verwacht op de VIP-receptie, waar ik kennismaakte met een aantal mensen die betrokken waren bij de totstandkoming van de opera. Er was lekkere schuimwijn, wijn, quiches en goulash. Ik had al spijt dat we gegeten hadden alvorens naar Alden Biesen te vertrekken. 😉

Alleszins een fijne avond die ik in de toekomst nog eens hoop over te doen.

De Rhône, beestjes en een boottocht – 30 april 2018

Deze ochtend hebben we afgesproken bij de Jardin du Prieuré de Saint-Jean voor een wandeling langs de Rhône. Toen ikzelf nog in Genève woonde, wandelde ik vaak op dit schaduwrijke pad langs de rechteroever van de rivier. Een stukje natuur waar ik kon ontsnappen aan het lawaai van de wagens die onophoudelijk voorbij raasden op de drukke baan waaraan ons appartementje gelegen was.

We wandelen tot aan het Viaduc de la Jonction en steken de recent heropende spoorwegbrug over. De eerste keer voor mij, want gans de periode dat ik in Genève woonde, was de brug onder constructie. Bijzonder, zo vlak langs de spoorweg lopen, zeker wanneer er een trein langs je voorbij zoeft. Een extra troef van dit viaduct is dat je een schitterend uitzicht hebt op de samenvloeiing van de Rhône en de Arve. De Rhône is helderblauw, terwijl de Arve eerder een troebele modderkleur heeft. Waar het water van beide rivieren samenkomt, ontstaat een interessante mengeling.

Aan de ander kant van het viaduct bezoeken we het kleine, maar gezellige Parc aux animaux du Bois-de-la-Bâtie. Geen grote, exotische dieren hier, maar konijnen, varkens, geitjes, eenden, cavia’s en een mooie collectie vogels. Meer dan genoeg te zien om de kinderen een tijdje te entertainen.

Van de dierentuin wandelen we verder naar de nabijgelegen speeltuin. Het is opvallend frisser dan de twee voorbije dagen. De zon is nog steeds van de partij, maar er is een koude wind opgestoken die maakt dat ik mijn fleece goed kan verdragen. Op weg naar Café de la Tour vallen er zelfs een paar druppels uit de hemel, maar een echte regenbui blijft gelukkig uit.

Café de la Tour is een charmante brasserie in traditioneel Zwitserse stijl. We hebben geluk, met ons gezelschap van acht personen zijn we net voor de middagdrukte gearriveerd. Ik bestel de dagschotel: filets de perche en geniet van een simpele, maar degelijke maaltijd. Het gratis raketijsje voor de kinderen na de maaltijd is een mooi gebaar.

Na het middagmaal steken we de Arve over en lopen langs de linkeroever van de Rhône terug naar het meer van Genève. Via een wandelroute op de derde verdieping van een reeks aan elkaar geschakelde flatgebouwen hebben we een mooi uitzicht op de omgeving. Jammer dat de flatgebouwen zelf zo verschrikkelijk lelijk zijn. Toch wel een minpunt zo vlakbij het hart van Genève.

We blijven even plakken bij een speeltuin, want aan speeltuinen geen gebrek in Genève. Moet natuurlijk wel, want de meeste gezinnen wonen hier in appartementen. Dus is het belangrijk dat er in de stad zelf voldoende speelplekken zijn. Bijzonder cool: de meeste scholen hier stellen de speeltuigen op hun speelplaatsen buiten de speeltijden open voor toevallige voorbijgangers.

Bij het meer aangekomen, besluiten we de stereotype toerist uit te hangen en een boottochtje te boeken. Altijd leuk. De zon blijft haar best doen, maar op het dek van de boot is het bijzonder frisjes. We houden echter dapper vol en zelfs het door de felle wind veroorzaakte regengordijn van de Jet d’Eau kan ons niet van het dek verjagen. Wat een verschil met die keer dat we dezelfde boottocht maakten in de gietende regen. Buiten de fijne mist van de Jet d’Eau en een paar verdwaalde regendruppels hier en daar, houden we het nu droog.

De boottocht is prachtig, maar of de meisjes veel van de omgeving gezien hebben, is twijfelachtig, ze hebben het te druk met mijn vriend lastig te vallen, die letterlijk bedolven wordt onder drie meisjes die allemaal vechten om zijn aandacht. Tja, ik ken mijn plaats. 😉

We stappen van de boot af vlakbij het Brunswick Monument en bewonderen het mausoleum van hertog Charles II de Brunswick, die in ruil voor dit bescheiden monument zijn fortuin aan de stad Genève schonk. Omdat een bezoek aan Genève niet volledig is zonder wat chocolade te kopen, stappen we een chocoladewinkel binnen.

Na al die zon de voorbije dagen, was het te verwachten dat ons goedweergeluk zou op geraken. De regenwolken pakken samen boven Genève en we besluiten wat te gaan opwarmen in het eerste het beste café dat we op ons pad tegen komen. Het blijkt een eerder bruin café te zijn, maar hey, de warme drankjes doen ons ontzettend veel deugd.

We eindigen onze dag in de nogal kitscherige Auberge de Saviese met een pot heerlijke kaasfondue. When in Geneva…

De ganse dag buiten lopen in de kou eist zijn tol: de vermoeidheid slaat toe. Na de maaltijd nemen we dan ook afscheid van onze vrienden en keren mijn vriend en ik naar ons appartementje terug. Moe, maar tevreden en met een maag vol gesmolten kaas. 😉

Fausto revisited

Toen een collega mij voorstelde om naar een hedendaagse opera geïnspireerd op de sage van Faust te gaan, zei ik meteen ja. Ik had zeer goeie herinneringen over gehouden aan de balletopvoering van Faust in de stadsschouwburg van Antwerpen én een uitstapje naar Leuven is altijd een goeie gelegenheid om nog eens te gaan logeren bij Goofball. Bovendien was ik erg benieuwd naar wat ik me moest voorstellen bij een “opera in de wereld van Artificiële Intelligentie”.

Ik geef toe, misschien waren mijn verwachtingen té hoog gespannen, maar wat een teleurstelling was me dat. Fausto was een gewone, klassieke opera gebaseerd op een hervertelling van Faust die overliep van de clichés over moderne technologie. “Het is koud in de Cloud.” “De kunstmatige intelligentie wil de mensheid overnemen en tot slaaf maken!” What the hell? Van een innovatiefestival verwacht ik een frisse blik, geen blikje herkauwde thema’s van scifi films uit de jaren negentig. En het allerergste: Geen spoor te bekennen van de zingende robots die ik mij had voorgesteld!

Bovendien was de Pieter de Somer aula niet bepaald een geschikte plek voor de opvoering van een opera. Het podium, dat de zangers moesten delen met het orkest was gewoon te klein en de projectie van een paar zielige VR-beelden brachten voor mij niets, maar dan ook niets bij aan het geheel. De graphics die getoond werden waren dan nog eens tenenkrullend slecht. Hadden ze hiervoor Skulmapping niet kunnen inhuren?

Het was opvallend dat steeds meer mensen de zaal verlieten naarmate de voorstelling vorderde. Wat als bijkomend gevolg had dat de opklappende stoeltjes voor een storend randgeluid zorgden.

Zo’n boeiend en interessant thema op zo’n manier de nek omwringen. Doodjammer.

PS: Waarom mensen online tickets via Eventbrite laten kopen om ze vervolgens opnieuw te laten aanschuiven om die tickets in te wisselen voor een nutteloos rfid armbandje?

Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt

Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.

Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.

Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.

We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.

Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉

Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.

Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.

We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.

Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.

Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!

Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.

Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.

Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.

Een avond op stap in Brussel

Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.

De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.

Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.

Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Kasteel van Gaasbeek! Toegegeven, niet makkelijk te bereiken vanuit Borgerhout. Helaas faalde mijn plan om de blue-bike te nemen vanuit Brussel-Zuid. Volgens het blue-bikestation waren er immers geen blue-bikes meer beschikbaar. Wat bijzonder vreemd was, want er stonden een stuk of zes blue-bikes vlak naast het station te blinken. Enfin ja, gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en bracht de bus mij stipt op tijd op mijn afspraak.

Uiteindelijk bleef ik een uur langer dan gepland in Gaasbeek. Je krijgt immers niet elke dag de kans om door de directeur zelf rondgeleid te worden. De Vanity Fair tentoonstelling is trouwens een dikke aanrader. Ik was voorheen niet bekend met het werk van Thomas Lerooy, maar na deze rondleiding mag je mij gerust fan noemen. Niet te geloven hoe levensecht sommige van zijn sculpturen waren (die kapotte voetbal met dood vogeltje!).

Allen daarheen!

Een zondag in de Platwijers

Lekker lang uitgeslapen na de superspannende spelletjesavond 😉 in mijn ouderlijk huis en daarna gezellig samen gebruncht met een gekookt eitje én zelfs een tomaat gevuld met gekookte zalm. Fancy!

Het was een schitterend zonnige zondag, zo eentje van het soort dat we in 2018 nog niet te veel zijn tegen gekomen. Ideaal weertje om een wandeling te maken. Dus stelden mijn broertje en zijn vriendin voor om naar de Platwijers te trekken. Mijn broertje en zijn vriendin wandelen veel, dus zij kennen de mooie plekjes in Limburg op hun duimpje. Al moet ik zeggen dat de Limburgse natuur toch niet kan tippen aan de Opaalkust.

We deden een wandelen van zo’n tien kilometer en genoten van de eerste tekenen van de lente. We zagen vooral veel watervogels (aan reigers geen gebrek), maar het was vooral de ontmoeting met een boomkikker (nog nooit in het echt gezien) en de life demonstratie van hoe twee schaaphonden een kudde schapen bijeen dreven die me het meest zullen bijblijven. Dat en de zalige zon op mijn gezicht. Wat een heerlijkheid om eindelijk zonder nylonkousen buiten te kunnen komen!

Na onze wandeling gingen we op zoek naar een welverdiend ijsje. Na redelijk wat omzwervingen (we waren duidelijk niet de enige mensen die zin hadden in een zondags ijsje, de wachtrijen waren enorm) kwamen we terecht in Herk-de-Stad en smulden we van heerlijk huisgemaakt ijs. We deden nog snel een terrasje alvorens naar mijn ouderlijk huis terug te keren en samen boterhammetjes te eten, zodat ik met een volle maag de lange treinrit naar Berchem kon aanvangen.

Geslaagde dag!

Birthday dinner in Bern! – 24 februari 2018

Na een uitgebreide douche om onze lichaamstemperatuur opnieuw op een normaal peil te krijgen en voldoende quality time om er weer even tegen te kunnen, trokken mijn vriend en ik naar het restaurant dat hij gereserveerd had.

Restaurant moment bleek een stijlvol, sober ingericht restaurant met een verrassend jonge crew. Voor een verjaardag mag het al eens ietsje meer zijn, dus gingen we voor de menu met aangepaste wijnen. En we werden niet teleurgesteld.

Dit passeerde er op ons bord:

Nüssle, Speck, Zimtkartoffel

Rande, Schafkäse, Tanne

Schwarzwurzel, Hagenbutte

Süsskartoffeln, Salbei

Aubrac Rind, Kichererbsen

Honig, Apfel, Gerste

Op het einde van de avond was ik meer dan voldaan én had ik tegelijkertijd het gevoel dat mijn Duits een kleine opfrisbeurt gekregen had doordat de bediening ééntalig Duits was.

Kennismaking met Bern – 24 februari 2018

Omdat we in Genève al ongeveer alles gezien hebben, wat er te zien valt, leek het ons een fijn idee om tijdens het weekend een andere Zwitserse stad te verkennen. Aangezien het bijna de verjaardag van mijn vriend was, liet ik het aan hem over om mij te verrassen. 😉 Enige voorwaarde was dat de locatie makkelijk met de trein bereikbaar zou zijn. Natuurlijk had ik mits wat inspanning kunnen gokken waar we naartoe gingen, maar aangezien het wel eens leuk is om in het ongewisse te blijven, deed ik op voorhand geen enkele moeite om het geheim te ontsluieren. Totdat we op het perron van Cornavin op de trein stapten had ik dus geen idee waarheen de reis ging.

Op het perron kon ik natuurlijk op de schermen zien waarheen de trein ging en aangezien ik wist dat we zo’n tweetal uur onderweg zouden zijn, kon de bestemming niet anders dan Bern zijn. De hoofdstad van Zwitserland was voor mij een nobele onbekende. Ik kon me zelfs geen enkel beeld voor de geest halen van deze stad. Steden zoals Zürich, Genève en Basel zijn immers zoveel bekender. Totaal onterecht, moet ik daaraan toevoegen, want Bern heeft mij bijzonder aangenaam verrast.

We hadden geluk dat we dadelijk konden inchecken in ons berenhotel (letterlijk: de naam van ons hotel was Hotel Bären). Beren zijn trouwens heel de rage in Bern, dat volgens de legende gesticht is op een plek waar enkele jagers een beer gedood hebben. Op elke straathoek vind je wel een verwijzing naar dit befaamde dier en Bern heeft zelfs heuse berenkuilen!

We dropten onze spullen af in het hotel en trokken meteen op verkenning in het historische stadscentrum. UNESCO werelderfgoed, zowaar, en als je een paar minuten rondloopt in de oude stad, begrijp je meteen waarom. De huizen zijn in een prachtig uniforme stijl opgetrokken langs drie parallelle straten, met arcades op straatniveau waar je kan wandelen zonder de elementen te moeten trotseren. In de statige huizen bevinden zich allerlei leuke winkels, cafés en restaurants en heel het oude stadsgedeelte is versierd met fonteinen met prachtige kleurrijke beelden. Komt daar nog eens bij dat de oude stad op een soort schiereiland ligt omgeven door de Aare rivier. Echt een plaatje.

Jammer dat het zo verschrikkelijk koud was tijdens ons bezoek dat onze neus er bijna af vroor. In het bijzonder toen we Kornhausbrücke over staken leek het of al de spieren in mijn gezicht versteven door de ijzige wind. Voor één keer gebruikten we daarom geen tripadvisor om een lunchplek te zoeken, maar liepen we het eerste het beste restaurant binnen dat er een beetje warm uit zag. Onze verkleumde lijven wonnen het van onze kieskeurigheid. De Spaghetti Factory serveerde degelijke paste, maar mijn slaatje met zeevruchten vond ik toch ietwat te duur voor wat het was.

Verder bezochten we twee kerken (de Französische Kirche en de Nydeggkirche) en één kathedraal, vlak bij elkaar gelegen in de oude stad. Mijn favoriete kerk was de sobere Franse kerk, met zeer oude, prachtig geconserveerde muurschilderingen. Bij beter weer zouden we zeker de toren van de kathedraal beklommen hebben, maar het idee alleen al mij op zo’n hoogte te moeten blootstellen aan gevoelstemperaturen van min elf, deed me de moed in de schoenen zakken.

We pauzeerden een tweede keer in het Altes Tramdepot, alwaar ik een theetje dronk om op te warmen. Mijn vriend dronk een ter plekke gebrouwd biertje met de kleur van vuile guinness. Het uitzicht op het oude stadscentrum mocht er wezen en het prachtige (geheel verlaten) terras deed me dromen van lange zomerse dagen met de warme zon op mijn gezicht. Opeens kon ik mij bijzonder goed verplaatsen in de winterslaap houdende beren van de Bärengraben (berenkuilen) vlakbij.

Eén ding is zeker: op een mooie zomerdag keer ik met plezier terug naar Bern.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap