Wandelen in Callenelle – 14 mei 2021

Opgestaan rond negen uur en meteen de weersvoorspellingen gecheckt. Enkele kleine buitjes later in de namiddag, maar het lijkt droog genoeg om een stevige wandeling in te plannen. Maar eerst: ontbijten! We moeten vast geslapen hebben, want we hebben helemaal niet gemerkt dat onze gastvrouw het ontbijt is komen klaar zetten. Dat ontbijt is trouwens copieus. We doen ons best, maar met de beste wil van de wereld krijgen we al dat lekkers niet op. Geen erg, we pakken twee chocoladebroodjes in als proviand voor onze wandeling, want we verwachten onderweg niet veel eet- en drinkgelegenheden tegen te komen.

Na wat twijfelen, kiezen we voor een wandeling van bijna 20 km rond Callenelle, vlak bij de Franse grens, zo’n twintig minuten rijden van onze B&B. We passeren nog even langs de Intermarché in Templeuve om extra proviand in te slaan, maar het aanbod valt tegen: geen slaatjes of voorgesneden fruit of zo. Uiteindelijk kopen we enkel wat voorverpakte brownies en cashewnoten. Na een vlotte rit parkeren we onze wagen in het centrum van Callenelle en beginnen aan de wandeling. Eerst halte: het kerkhof van Callenelle, dat er onder de hoge stapelwolken bijzonder fotogeniek bij ligt.

Deze wandeling heeft naar ons aanvoelen drie rode draden:

Kapelletjes
Keltische kruisen
Kanalen (we steken zowel het Ancien Canal als het Canal Nimy-Blaton-Péronnes over)

Waar we tijdens onze wandeling gisteren zo nu en dan nog wandelaars tegen kwamen, zien we tijdens deze wandeling amper een levende ziel. We genieten volop van de rust en de kalmte van deze agrarische streek.

Het Ancien Canal:

Het Canal Nimy-Blaton-Péronnes:

De samenvloeiing van het Ancien Canal en het Canal Nimy-Blaton-Péronnes:

De kerk van Wiers:

Twee keer wijken we van onze route af om de Franse grens over te steken. Ons eerste bezoek aan het buitenland dit jaar! Woohoo! Als we al gehoopt hadden om een bordje met Frankrijk erop te ontwaren, dan komen we van een kale reis terug. Wel gespot: de Franse COVID-19 maatregelen.

Na iets van driekwart van de route afgelegd te hebben, lassen mijn vriend en ik een kleine drankpauze in. In het enige dorp dat we onderweg tegen kwamen waar een café is: Wiers. We lopen een café binnen waarvoor buiten op de stoep wat statafels staan. Op het eerste gezicht is het café echter verlaten. Na wat geroep daagt de uitbater op en nodigt hij ons uit om op de overdekte patio achter het café plaats te nemen. Ideaal! Van zodra we neerzitten, merken we dat het eigenlijk helemaal zo warm niet is. Door er een stevig wandeltempo op na te houden, zijn we goed opgewarmd. Maar stilzittend aan een tafeltje krijgen we het al snel koud. We houden het daarom bij één glaasje wijn en één Paix Dieu. Terwijl we op het terras zitten, vallen er een paar druppels regen. Gelukkig waaien de dreigende wolken snel over en kunnen we onze tocht droog verder zetten.

Wie spot de kievit?

Canal Nimy-Blaton-Péronnes:

Helemaal op het einde van de wandeling (we moeten nog een klein stukje wandelen langs het Ancien Canal) is ons goedweergeluk opgebruikt en valt er uiteindelijk dan toch regen uit die dreigende regenwolken die ons al de ganse wandeling vergezellen. We besluiten het laatste stukje af te snijden en rechtstreeks naar de wagen terug te keren. Uiteindelijk hebben we door onze uitstapjes naar Frankrijk al meer dan twintig kilometer in de benen.

Net wanneer we rond half zes onze wagen bereiken, barst de regenbui in volle hevigheid los. Amai, wat een timing!

Terwijl mijn vriend terugrijdt richting Doornik bel ik naar restaurant Sakura om afhaalsushi te bestellen. Onze bestelling zal klaar zijn om 18.45u. Da’s later dan we gehoopt hadden, maar niets aan te doen. We zullen ons nog een tijdje moeten bezig houden in Doornik. Al nodigt het weer niet echt uit voor een avondwandeling…

We parkeren onze wagen vlakbij de Église Saint-Jacques, daterend uit 1167, waar we meteen al kunnen gaan schuilen voor de regen. Gelukkig blijkt de kerk, een tussenstop op de weg naar Compostella, de moeite van een bezoek waard te zijn. We bewonderen de mooie glasramen, het orgel en de typische trommelzuilen uit Doorniks gesteente met de kenmerkende kapitelen met opgerolde, generfde bladeren, die men “haken” noemt.

Het druppelt nog een beetje, maar wij wagen het erop en wandelen richting de Grand Place, waar we op zoek gaan naar een geldautomaat, want restaurant Sakura liet tijdens het telefoongesprek weten dat hun betaalautomaat niet werkte en mijn vriend en ik hebben tegenwoordig amper nog cash geld op zak. Googlemaps biedt geen soelaas, dus spreken we een lokale caféuitbaatster aan, die ons vriendelijk verder helpt. Het is trouwens, ondanks het miserabele weer, gezellig druk op de terrassen van de Grand Place. Het is duidelijk dat ook de inwoners van Doornik snakken naar een gezellig terrasje en zich niet laten afschrikken door iet of wat minder weer.

Ik moet toegeven dat ik het een beetje te fris heb om een terrasje te doen. Dus blijven we in beweging tot de volgende regenbui zich aandient. Het is nog geen 18.45u, maar we besluiten toch al richting restaurant te gaan, kwestie van daar niet helemaal doorweekt aan te komen. Hopelijk kunnen we binnen ergens wachten tot ons eten klaar is. Dat blijkt gelukkig het geval te zijn. Uiteindelijk moeten we nog een kwartiertje wachten op de sushi. Net genoeg tijd om een paar spelletjes Duolingo te spelen. Al een geluk dat we onze wagen maar een straat verder van het restaurant geparkeerd hebben, want wanneer we buiten stappen met onze sushischotel giet het pijpenstelen. We trekken onze regenjassen aan, spoeden ons met de sushischotels naar de wagen en keren terug naar Aquavert. Tijdens de rit spoelen we bijna weg, zo hard regent het! Gelukkig is de ergste regen achter de rug op het moment dat wij bij Aquavert aankomen.

In onze B&B halen we een flesje schuimwijn boven om samen met de sushi soldaat te maken. Onze gastvrouw heeft de tafel al gedekt voor het avondmaal. Heel gezellig! We hebben ons een beetje mispakt aan de Doornikse sushi. De sushi rolls zijn groter dan we gewoon zijn. Die extra bestelling sashimi was dus eigenlijk niet nodig. Wel de allereerste keer in mijn leven dat ik sushi met foie gras en mango eet. Niet eens slecht!

Om 20.30u komt onze gastheer ons wat uitleg geven over de spafaciliteiten. En, verrassing: we krijgen nog een hele schotel met aperitiefhapjes, vers fruit én een half flesje cava aangeboden. Zeer sympathiek, ware het niet dat onze magen momenteel nog vol met sushi zitten. We besluiten de kaasblokjes en de olijven in de frigo te zetten om op te eten bij het ontbijt en beperken ons tot het vers fruit en de alcohol. Mijn vriend en ik genieten de volgende twee uur met volle teugen van de sauna, het zwembad en de jacuzzi. Amai, dat deed deugd na een lange, vermoeiende dag!

Doornik – 13 mei 2021

De weersvoorspellingen voor dit Onze-Lieve-Heer-Hemelvaartweekend waren op zijn zachtst gezegd redelijk twijfelachtig. Als in regen, regen, regen en nog wat meer regen. Wat een contrast met vorig jaar toen het wel leek alsof de zon niet kon stoppen met schijnen! Enfin ja, ik ben uiteraard blij voor de plantjes, die duidelijk snakken naar wat extra water. En hopelijk helpt dit om onze watervoorraden weer wat aan te vullen.

Maar goed, wij hielden bij ons vertrek donderdag de KMI-app angstvallig in de gaten en kozen ons aankomstmoment zo dat de regenbuien van de middag net achter de rug zouden moeten zijn. En ja, voor één keer klopten de voorspellingen min of meer. Net op het moment dat we onze Cambio parkeerden voor Aquavert in Templeuve vielen de laatste regendruppels uit de hemel.

We werden erg vriendelijk onthaald door de uitbater van de spa et chambres d’hôtes, die aan de overkant van de straat woonde. Mijn vriend had echt wel een pareltje ontdekt. Mooi ingerichte kamers (met zoveel decoratie-objecten dat ik er niet graag zou kuisen), inclusief een zeer ruime en comfortabele badkamer en bovendien konden we gebruik maken van de leefruimte en de keuken (met grote frigo om onze van thuis meegebrachte flessen wijn af te koelen). Alleen jammer dat er geen microgolf was om eten op te warmen. Geen erg, we zouden ons wel redden!

Na onze spullen in de kamer en de wijn in de koelkast gezet te hebben, vertrokken mijn vriend en ik naar het startpunt van de wandeling die ik had uitgekozen, vlakbij de kerk van het charmante Mont-Saint-Aubert (de heuvel en het dorp hebben dezelfde naam). Met een poëtische naam als ‘wandeling van de dichters van de zonsondergang‘ waren onze verwachtingen hoog gespannen. We vertrokken langs de Weg van de Dichters waaraan de wandeling duidelijk haar naam ontleende. De traptreden bestonden uit stenen met gedichten in gegraveerd. We wandelden doorheen uitgestrekte velden met hier en daar een boerderij erin. De prachtige wolkenluchten verhoogden het gevoel van ruimte alleen maar. Wat een weidse landschappen. Zalig!

Maar hét mooiste gedeelte van de wandeling bracht ons op een smal bospaadje dat kronkelde door een bos bezaaid met daslook. Wandelen omringd door ontelbare witte bloemen waaruit een geur van look opsteeg, het was een bijzondere ervaring.

Aangezien het een vrij korte wandeling was, hadden we nog zeeën van tijd over voor het avondmaal. Ik had via The Fork om 19u gereserveerd bij Les jardins du Patio’nément en het was pas 17u. Dus zochten we een terrasje om iets te drinken. Lang moesten we niet zoeken. Op de top van de 147 meter hoge Mont Saint-Aubert waren meerdere eet- en drinkgelegenheden met een groot terras en prachtig uitzicht op de Scheldevallei en Doornik. Op de helling was een betonnen bobsleebaan gebouwd. Toegegeven, niet meteen verwacht om hier zoiets aan te treffen.

We belandden op het terras van L’Ancienne Poste et Les Pélerins en bestelden een aperitiefplank om de eerste honger te stillen. Jawadde, we hadden de hoeveelheid aan kaas, charcuterie en aperitiefhapjes iet of wat onderschat. Na deze plank en een grote sangria met vers fruit had ik niet meer veel ruimte over voor het avondmaal…

We kregen het een beetje koud, daar stil zittend op onze heuvel en beslisten dan maar een beetje vroeger naar Doornik terug te rijden. Als Les jardins du Patio’nément nog niet open was, zouden we wel een wandeling in de buurt maken. Het was een beetje een zoektocht om het restaurant te vinden. We dachten allebei dat we in iemands tuin stapten, maar kijk, daar dook het restaurant op. Zeer toepasselijk gelegen in een prachtige tuin. Gelukkig kregen we een tafeltje toegewezen dat redelijk beschut lag achter een haag en stond er vlakbij ons een terrasverwarmer, want het weer was toch net iets kouder uitgevallen dan verwacht. Al dik spijt dat ik geen nylon kousen had meegenomen…

Het terras was een grappig geheel van doe-het-zelf inspanningen. Typisch Belgisch bricoleerwerk. 😉

De cocktail van het huis (die ik jammer genoeg niet zo lekker vond, dus mijn vriend mocht er twee drinken). Ik denk dat er campari of iets gelijkaardigs in zat.

De prachtige tuin, waarvoor het nu helaas nét iets te fris was:

Omdat mijn aperitiefhapjes nog niet helemaal verteerd waren, hield ik het bij een slaatje met falafel, bulgur, selder en artisjok. Mijn vriend zag het zitten nog twee stevige lamsbouten te verorberen.

En kijk eens wat er kwam overvliegen tijdens onze maaltijd. De honden in de buurt werden helemaal lek. Super lang geleden dat nog eens een luchtballon zag!

Na de maaltijd keerden we terug naar onze B&B voor een rustige avond met Netflixfilmpjes op het grote scherm. Fijn om met zijn tweetjes wat te kunnen ontspannen na al die drukke weken en maanden.

Als de Bliksem. 900 jaar Norbertijnen in Abdij van Park

Deze zaterdag brachten mijn vriend en ik een bezoek aan de tentoonstelling ‘Als de bliksem. 900 jaar norbertijnen’ in de onovertroffen Abdij van Park. Zonder overdrijven, de mooiste erfgoedsite van gans Leuven. De tentoonstelling draait rond het leven van Norbertus, de stichter van de orde der premonstratenzers (beter gekend als norbertijnen of witheren) en de geschiedenis van de orde en de abdij, beide onlosmakelijk met elkaar verbonden.

De tentoonstelling biedt de mogelijkheid om de pas gerestaureerde refter, bibliotheek en de zuidvleugel met de salons en vertrekken van de abt te bewonderen. Bewonderen is trouwens een understatement. Ik herinner mij nog levendig hoezeer ik onder de indruk was, de eerste keer dat ik de unieke stuccoplafonds van de hand van Jan Christian Hansche zag. Wat een genoegen om deze ongelooflijke kunstwerken uit de 17e eeuw opnieuw in hun oorspronkelijke glorie te kunnen bewonderen.

En de plafonds zijn niet de enige schatten die de abdij te bieden heeft: de 20 virtuoze glas-in-loodpanelen in de pandgang uit de 17e eeuw uitgevoerd door de Leuvense glaskunstenaar Jan de Caumont, zijn op hun eentje al de moeite van een bezoek waard. Door de naweeën van de Franse Revolutie verkochten de norbertijnen de waardevolle glasramen in 1828 aan de rijke Brusselse industrieel Dansaert. Doorheen de jaren raakten de glasramen verspreid over verschillende locaties, over de hele wereld. Na grondig speurwerk konden 20 van de 41 glasramen terugkeren naar de abdij en zijn ze vandaag erkend en beschermd als Vlaamse Topstukken.

Een kleine impressie:

De Heilige Norbertus:

Voogdijprivilegie voor de Abdij van Park door keizer Frederik I Barbarossa (Dortmund 17 juni 1154):

Stamboon van de Norbertijnenabdijen:

De glasramen vertellen het verhaal van de Heilige Norbertus:

De stuccoplafonds van Jan Christian Hansche:

Onze-Lieve-Vrouw met Jezuskind en Johannes de Doper (Antoon van Dyck atelier):

Besloten Hofje:

Sint-Anna-ten-Drieën:

Martyrologium (Walter van Calmont):

Kazuifel met taferelen uit het leven van Maria uit de Abdij van Averbode:

De kruisdraging (Michiel Coxcie):

Bewegend Jezuskind in de kribbe:

20 kilometer in de benen

Deze zondag hadden mijn vriend en ik ons voorgenomen om een stevige wandeling te maken. Ons oog viel op een wandeling van bijna veertien kilometer die ons van de Abdij van Vlierbeek naar het Linden- en Chartreuzenbos zou brengen. Een beetje een combinatie van een aantal eerdere wandelingen. Tja, het wordt moeilijker en moeilijker om in de omgeving van Leuven nog door ons onbewandelde bos- en veldwegels te vinden en we hadden geen van beiden zin in een fietstocht. We stapten daarom de afstand van ons appartement naar de Abdij van Vlierbeek en konden zo onderweg genieten van wat mooie street-art.

Voor een stevige wandeling heeft een mens natuurlijk energie nodig, die werd geleverd door de heerlijke zarzuela van de 3 Tonghen. De anijszaad in de soep zorgde voor een bijzondere toets. Heerlijk!

Déjà vu:

De nog kale wijngaarden, die wij in de herfst in volle glorie konden bewonderen:

Ondertussen de tel kwijt van het aantal keer dat we de Chartreuzenberg beklommen hebben:

Volgens mijn app hadden we op het einde van de wandeling iets meer dan twintig kilometer in de benen. Niet slecht! Alvast reden genoeg om ons te trakteren op de laatste restjes van de 3 Tonghen. Nuja, wat heet restjes… Met die gehaktballetjes en lasagne hadden wij alvast stevig gegeten!

Albondigas met een glaasje rode wijn:

Lasagne met witte en groene asperges:

Blitzbezoek aan Durbuy

Iets later dan gepland reden mijn vriend en ik Durbuy binnen, alwaar het op het eerste gezicht behoorlijk druk was. Duidelijk dat veel mensen op deze frisse, maar zonnige zondag van het mooie weer wilden profiteren door te slenteren in de gezellige straatjes van het ‘kleinste stadje ter wereld’. We parkeerden onze wagen op de parking aan de oevers van de Ourthe vlakbij het centrum en begonnen aan onze ontdekkingstocht.

De handelaars probeerden duidelijk een graantje mee te pikken van de vele bezoekers in de straten. Overal werd take-away aangeboden en de bankjes zaten vol met mensen die genoten van een drankje of een ijsje. We zagen zelfs wat mensen illegaal op een terras zitten! Wie had gedacht dat er ooit een tijd zou komen dat een terrasje doen illegaal zou zijn…

Maar first things first: op zoek naar een openbaar toilet! Dat vonden we gelukkig vrij snel: zo’n moderne doos waar je helemaal niets meer moet aanraken, enkel de knop om buiten te geraken. Nu daar nog iets op vinden en dit soort toiletten is volledig coronaproof. Na mijn blaas geledigd te hebben, kon ik optimaal genieten van de gezellig straatjes van Durbuy.

Mijn vriend liet zich verleiden tot de aanschaf van een broodje speenvarken, vers van ‘t spit en heel erg lekker. Ik pikte een paar stukjes vlees van zijn broodje, maar zorgde dat ik genoeg ruimte overhield om te genieten van een heerlijke gelato.

We sloten ons bezoek aan Durbuy af met een korte wandeling langs de oevers van de Ourthe, waar een mooi langgerekt park was aangelegd.

Enorm genoten van dit frisse, maar zonnige weekend bij onze Waalse vrienden!

Pech in Wéris

Na de uitspattingen van de vorige avond, bleven mijn vriend en ik zo lang mogelijk in bed liggen. We zaten nét aan tafel toen de bediening aanklopte om ons ontbijt te serveren. De jongedame die het ontbijt bracht, moest een paar keer op en af lopen om alles uit te stallen op onze tafel. Brandstof genoeg om de dag door te komen!

Na het ontbijt pakten we onze spullen bijeen en verlieten we de kamer. We bedankten het personeel voor de fantastische ervaring en maakten een mooie wandeling doorheen de velden en langs de megalieten van Wéris. Overal stonden sleutelbloemen en paardenbloemen in bloei. Wat een prachtige lente! En de aanwezigheid van die mysterieuze dolmen en menhirs gaf de wandeling nog net dat tikkeltje extra.

Steen in beweging van Guy Janssen:

De Dolmen van Wéris:

De dolmen van Oppagne:

De menhirs van Oppagne:

Pittoresk kappeletje:

Wéris is duidelijk een fan van kapelletjes:

En nog een kappelletje!

Na de wandeling keerden we terug naar de parking van Le Cor de Chasse, om van daaruit naar het koninkrijk van Marc Coucke te rijden. Helaas weigerde onze cambio om op te starten. Zelfs de boordcomputer gaf geen teken van leven meer. Dat kon maar één ding betekenen: een platte batterij. We overwogen eerst om bij Le Cor de Chasse te gaan vragen of ze geen startkabels hadden, maar dat idee lieten we al snel varen. In zo’n Cambio abonnement is immers ook pechbijstand inbegrepen. Dus gebeld naar Cambio, alles nog eens dubbel gecheckt: uiteraard kregen we de wagen nog steeds niet aan de praat.

We hielden een beetje ons hart vast: wie weet hoe lang we op een zondagnamiddag zouden moeten wachten op bijstand in dit boerengat. Maar hey, dat bleek ontzettend mee te vallen. De VAB zou er over een dik half uur zijn. Dus maakten we nog een klein wandelingetje in de buurt en keerde mijn vriend naar de wagen terug een vijftal minuten voor de verwachte aankomst van de reparateur. Ondertussen maakte ik nog een ommetje in Wéris zelf. Na een dik kwartier kreeg ik al bericht van mijn vriend dat onze cambio gemaakt was. Amai, dat was snel! Ik maakte meteen rechtsomkeer.

Tegen dat ik terug bij de wagen was, was de VAB alweer vertrokken. De reparateur had tegen mijn vriend gezegd dat iemand de kabel van de batterij had losgemaakt. Dus de batterij was helemaal niet plat, zoals we eerst dachten. Vreemd, want wij waren helemaal nergens aangekomen en wie prutst er nu zonder reden aan de batterij van andermans wagen? Bizar verhaal, maar het belangrijkste is dat we weer verder konden! Blij dat we zo snel geholpen waren!

Op naar Durbuy!

Culinair genieten bij Le Cor de Chasse

Na meer dan 18 kilometers gewandeld te hebben, genoten mijn vriend en ik van een uitgebreid bad in onze comfortabele hotelkamer bij Le Cor de Chasse. Amai, onze stramme spieren hadden er deugd van!

Onze kamer bevond zich onder het dak en om daar te geraken, moesten we vlak na de inkomdeur van onze kamer een trap beklimmen. We vreesden al even dat we telkens met onze borden de trap op en af moesten gaan, omdat bij eerdere hotelbezoeken de bediening nooit de kamer betrad met het eten, maar in Wallonië worden de coronamaatregelen duidelijk een beetje anders geïnterpreteerd dan in Vlaanderen, de bediening kwam gewoon de trap op met onze borden en we kregen zelfs de sommelier over de vloer met aangepaste wijnen voor elke gang. Serieus, zo wil ik nog wel eens in alle afzondering op de kamer dineren!

En ja, op culinair vlak moest de ‘cocooning in the room’ menu niet onder doen voor 0ns bezoek in 2014.

Appetizers:

2x Omble de fontaine:
En gravelax/ daikon/ ‘cailloux de Morville’ de le ferm Paquet/ ponzu
Jjambbong/ edamame/ salicorne:

Poisson du jour/ célerisotto/ céleri lactofermenté/ huile de capucine/ oeufs de poisson/ algues:

Asperge/ crabe/ chou rave au beurre noisette/ lait fermenté/ popcorn:

Agneau/ petits pois/ ‘nepeta corsica’/ ail des ours/ oignon noir:

Mangue/ coco/ shiso:

Inspiration du parfum ‘L’homme de Guerlain': citron vert/ menthe/ bergamote/ thé vert:

Versnaperingen en Diplomatico Rum:

Dat we na al dat lekkers niet ver meer naar ons bed moesten strompelen, was absoluut een pluspunt!

Wandelen in Wéris en omgeving

Het laatste weekend van april had ik een kamer voor mijn vriend en mezelf gereserveerd in Le Cor de Chasse, de plek waar we in 2014 al eens genoten van een culinair topweekend. De omstandigheden waren zeven jaar later natuurlijk helemaal anders: geen gezellige restaurantervaring, maar wel een intiem diner op de kamer. Dat vervelende virus is namelijk nog niet volledig onder controle. Mijn vriend en ik waren alvast benieuwd of het diner op de kamer in de buurt zou komen van de fantastische culinaire ervaring van de vorige keer.

We vertrokken in Leuven rond een uur of elf, kwestie van optimaal te kunnen genieten van het voorspelde mooie weer. Terwijl mijn vriend onze Cambio met vaste hand richting Wallonië stuurde, zocht ik een wandeling die ons zou bezig houden tot het avondmaal. De Cirkwi wandeling van 15km met als ronkende titel ‘Grootste Landschappen’, sprak ons het meeste aan. We parkeerden onze Cambio op de vrijwel lege parking van het hotel en begonnen vol enthousiasme aan de wandeling.

Wellicht was ik iets té optimistisch toen ik besliste mijn panty’s thuis te laten, want het was bijzonder frisjes de eerste twee kilometers. Het stralende zonnetje werd tegengewerkt door een stevige noorderwind en het kippenvel stond op mijn blote benen. Gelukkig volgde al snel een eerste klim naar Pierre Haina, een natuurlijke rots met een hoogte van ongeveer drie meter en een hellingshoek van 60 graden. Vroeger werd deze rots jaarlijks witgekalkt bij een equinox en de megalieten in de vallei zouden parallelle lijnen vormen ten opzichte van deze rots. Waar of niet waar. Het uitzicht op de vallei vanaf de rots mocht er zeker zijn.

Na de klim naar Pierre Haina daalden we af naar ‘Le lit du diable‘, een verrassend klein bed voor zo’n gigantische ego als dat van de duivel. 😉

Al wandelend verorberden we onze picknick: twee wraps snel snel gekocht in de Delhaize Shop & Go in Leuven. Mijn vriend en ik hielden een strak tempo aan, want de wandeling zou volgens de beschrijving iets van een vier en een half uur duren en we moesten ten laatste om 18u terug zijn om in te checken in Le Cor de Chasse. Geen erg, dat hoge tempo was ideaal om ons warm te houden.

Ik moet zeggen dat ik enorm genoot van de wandeling. De streek rond Wéris is prachtig en we kwamen tijdens onze wandeling tot onze verbazing amper een levende ziel tegen. Bijzonder coronaproof! Wat een goede keuze om hierheen te trekken!

We genoten van de prachtige glooiende landschappen, de bloeiende bomen en de zon op ons gezicht. We staken twee maal de Aisne over en net toen we ons de bedenking maakten dat we stevig voor op schema zaten, kwamen we in Fanzel een établissement tegen dat cava en andere dranken op de kaart had staan voor ‘take-away’. Ik zet de take-away bewust tussen haakjes, want de West-Vlaamse eigenaars hadden statafels voorzien en onze cava kwam in een glas. Mijn vriend en ik waren de enige klanten, dus we voelden ons bijzonder veilig. En ja, toen de vriendelijke West-Vlaamse dame voorstelde om een portie kaas te serveren, konden we natuurlijk geen neen zeggen. En zo bezochten mijn vriend en ik in een klein gehucht in Wallonië ons eerste terras van 2021.

Bij de start van de wandeling waren mijn vriend en ik wat tegen mekaar aan het grommelen dat, in tegenstelling tot wat de webpagina beweerde, de route helemaal niet goed was aangegeven. Tot we een paar kilometer later plotseling in de gaten kregen dat we wel heel veel confetti op onze weg tegen kwamen. Bleek dat heel de route gemarkeerd was met toefjes confetti alhier en aldaar. Bijzonder…

Op het einde van de tocht ontdekten mijn vriend en ik de steengroeve waarvan de megalieten van Wéris afkomstig zijn. Een plek die geschiedenis uitademde. Zeer indrukwekkend.

Zelfs inclusief de culinaire stop in Fanzel waren we nog ruimschoots op tijd voor de check-in bij Le Cor de Chasse. En jawel, het was te verwachten: ondanks de koude noorderwind had de zon ons flink te pakken gehad. Al een geluk dat we ons ingesmeerd hadden, want anders waren we waarschijnlijk zo rood als een kreeft.

Stabbelwandeling in Hulshout en Herselt

Zondag reden mijn vriend en ik met onze Cambio naar de kerk van Houtvenne-Hulshout, waar we hadden afgesproken met zijn zus en haar drie dochters om samen een stabbelwandeling te doen. De dames zullen wat te veel tijd nodig gehad hebben om zich klaar te maken, want onderweg kregen we het bericht dat ze twintig minuten later zouden zijn. Wat mij op zich niet slecht uit kwam, want dat gaf me de gelegenheid om een plek te zoeken om een sanitaire stop te doen. Nog steeds een uitdaging in deze coronatijden!

De drie nichtjes van mijn vriend waren hun enthousiaste zelve en moesten alle moeite van de wereld doen om ons niet om de hals te vliegen. We maakten kennis met de nieuwste aanvulling van hun gezin: Zuko, een klein zwartwit gevlekt hondje van vijf maanden oud. De zon scheen, ieders humeur was uitstekend en alsof het zo moest zijn, kwamen we na nog geen kwartier wandelen een ijskar tegen. De chauffeur zag ons gezelschap en vertraagde spontaan. Dus ja, dan moesten we wel een ijsje kopen, nietwaar? 😉

Omdat het hondje in kwestie nog niet lang kon stappen, mocht hij een deel van de wandeling in een speciale hondenrugzak doorbrengen. Hij leek het allemaal prima te vinden en gaf geen kick.

Ik moet toegeven dat ik de stabbelwandeling wat vond tegen vallen in vergelijking met de vorige. Een groot gedeelte van de tocht bracht ons door saaie verkavelingswijken met de typisch Belgische kakafonie aan bouwstijlen. Het enige interessante gedeelte van de wandeling was de gigantische boomkwekerij waar we allerlei bijzondere snoeivormen en rijen en rijen kaarsrecht aangeplante bomen konden bewonderen. Maar geef mij toch maar een wandeling door het bos! Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

We sloten ons gezellig samenzijn of met een copieuze afhaalmaaltijd van taverne Den Hertog, met dank aan de schoonbroer van mijn vriend om voor het eten te zorgen!

The Lighthouse in Villa Empain

De laatste vrijdag van de paasvakantie hadden mijn vriend en ik vrijaf genomen. De boog kan immers niet altijd gespannen staan en we werken al meer dan genoeg.

We spoorden naar Brussel Centraal en van daaruit fietsten we naar Villa Empain vlakbij Ter Kamerenbos in Elsene. Deze prachtige art-deco villa mét zwembad is nu een museum voor moderne kunst. Tijdens ons bezoek waren er twee tijdelijke tentoonstellingen te bezichtigen: The Light House met tal van installaties en sculpturen rond het thema licht en Aleppo, dat de ravage toont veroorzaakt door de burgeroorlog in Syrië.

De fietstocht naar Villa Empain was iets pittiger dan verwacht, met een aantal stevige klimmetjes onderweg. Een kwartiertje voor het begin van ons tijdslot parkeerden we onze fiets een beetje hijgend en bezweet aan de villa. Gelukkig moesten we niet wachten en mochten we meteen al binnen.

Ik neem jullie graag mee langs een aantal van mijn favoriete werken.

Hemels licht van Mounir Fatmi. Op de neon buizen is de soera 24 uit de Koran aangebracht:

Eternal Contradiction van Iván Navarro:

Fade Villa Empain van Erwin Redl:

To Breathe van Kimsooja:

Mona Hatoum – Misbah:

En een klein werkje in de conciërgewoning waarvan ik de kunstenaar niet ken, maar dat me wel aansprak:

Van de Aleppo tentoonstelling heb ik geen beelden, want die bestond voornamelijk uit videomateriaal. Ik moet zeggen dat ik enorm onder de indruk was van deze tentoonstelling die de resultaten van het werk van Iconem toont: dronebeelden van het prachtige erfgoed dat verwoest is door de burgeroorlog. Maar liefst 30% van de door UNESCO als werelderfgoed erkende monumenten zijn volledig verwoest en meer dan 60% van de Oude stad is ernstig beschadigd. Op basis van de verzamelde beelden heeft Iconem de stad in 3C gemodelleerd om zo de staat van de oude stad en haar verwoesting te documenteren aan de vooravond van de wederopbouw.

Voor liefhebbers van architectuur is de villa op zich trouwens al de moeite van een bezoek waard.

Na ons bezoek wandelden we met onze fiets in de hand de statige Franklin Rooseveltlaan af om de prachtige villa’s waarin een aantal ambassades gevestigd zijn, te bewonderen.

Na onze blue-bike in de parkeergarage achter gelaten te hebben, kochten we ons in het centraal station een typisch Brussels souvenir: chocolade! Want ook ná Pasen smaakt zo’n paasei nog!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap