Petanque, fotozoektocht en Italiaans buffet

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals, goed voorzien van mondmaskers, want de berichtgeving uit de provincie Antwerpen is alles behalve positief te noemen. In Herentals sprongen we om een blue bike en een kwartier later reden we de oprit van zijn ouderlijk huis op voor de eerste familiebijeenkomst van het jaar. Damn you, corona!

We gaven alle aanwezigen braaf een ellenboogje, maar al snel zaten we allemaal rond dezelfde tafel brood en beleg aan mekaar door te geven. Onze bubbel werd meteen uitgebreid met zes extra volwassenen, gelukkig zijn de kinderen allemaal jonger dan twaalf jaar.

Na de lunch wandelden we richting de petanque club, waar we de meest langdradige uitleg ooit kregen over wat in mijn ogen amper een sport genoemd kan worden. Enfin ja, over kleur en smaak valt uiteraard niet te twisten. En de eerste drie partijtjes vond ik nog wel leuk, maar daarna begon het echt te eentonig te worden voor mij. Aan de twee begeleiders zal het nochtans niet gelegen hebben, want die deden hun uiterste best om hun enthousiamse over te brengen.

Conclusie: een uurtje was ok geweest, anderhalf uur was echt te lang.

Na die sportieve inspanning stond er een fotozoektocht op het programma. De ouders van mijn vriend hadden zelf een zoektocht in mekaar gebokst met een hoop foto’s die ze eigenhandig gemaakt hadden. Chapeau, want dat moet een heel werk zijn geweest. We deden ons best om pijlen, beertjes, reuzepaddenstoelen, boomstronken, kapelletjes en andere objecten te identificeren. Onderweg beklommen we de toeristentoren van Herentals en bewonderden het uitzicht.

Van wandelen krijgt een mens honger, maar we konden toch niet aan het avondmaal beginnen zonder een aperitiefje, nietwaar? Ik had wat flessen champagne meegebracht om te trakteren voor mijn bevordering. Altijd fijn om successen te kunnen delen. Grappig: als inleiding op mijn traktatie had ik gezegd dat ik nu een trapje hoger klom in de hiërarchie, waar het middelste nichtje van mijn vriend prompt ‘een trapje hoger in de therapie’ van maakte. Misschien heeft ze wel gelijk!

Ik kreeg ook nog een mooi portret van één van de nichtjes van mijn vriend. De gelijkenis is sprekend!

Voor het feestelijk avondmaal hadden de ouders van mijn vriend een Italiaans buffet voorzien met allerlei verschillende soorten pasta. Waar ik vroeger een grote pastaliefhebber was, vind ik pasta tegenwoordig vaak te zwaar. En ja, het was lekker, maar amai, zo’n stevige sauzen die als een blok op je maag blijven liggen… Gelukkig was de rosé licht. 😉

Extra punten voor de heerlijke chocomousse als dessert:

Na afscheid van alle aanwezigen genomen te hebben, fietsten mijn vriend en ik terug naar het station van Herentals. Onzeker wanneer we zijn familie opnieuw zullen zien, want we gaan er allebei vanuit dat de nationale veiligheidsraad de maatregelen om het coronavirus in te dijken ongetwijfeld zal verstrengen.

Wandelen in de Platwijers

Best wel goed geslapen in wat ooit nog mijn slaapkamer was in mijn ouderlijk huis. Bizar, want sinds mijn broer die slaapkamer in gebruik heeft genomen, voelt die kamer niet meer aan alsof die ooit van mij geweest is. Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik mezelf steeds in de zolderkamer onder het schuine dak en niet in de kamer waarin ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht.

In de voormiddag brachten mijn broer en ik een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Ik moet toegeven dat ik mij op het allerergste had voorbereid. Maar het bezoek viel goed mee: mijn moeder was redelijk alert, ik had het gevoel dat ze mij herkende (of misschien maakte ik dat mezelf wijs) en ik vond dat ze er redelijk goed uit zag. Ik mocht mijn moeder zelfs aanraken (nadat mijn temperatuur gemeten was, vanzelfsprekend). Gelukkig is het rusthuis waarin mijn moeder verblijft, vrij goed gespaard gebleven van het virus. Door strenge maatregelen te treffen, wist het personeel het virus buiten te houden en uiteindelijk zijn er bijna geen overlijdens geweest te wijten aan het virus. Een hele opluchting.

Nadat mijn broer en ik terug kwamen van ons bezoek aan het rusthuis, stond mijn vader erop om samen een ritje te maken in zijn onlangs aangeschafte cabrio. Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een grote autoliefhebber ben. Als het aan mij lag, ging ik overal naartoe met het openbaar vervoer. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat veel locaties in België quasi niet bereikbaar zijn zonder wagen. Dus ik deed alsof ik de rit geweldig vond om mijn vader een plezier te doen.

‘s Middags konden we genieten van de uitstekende kookkunsten van de vriendin van mij broertje, die een heerlijke quiche had gemaakt. Het ideale krachtvoer voor een wandeling van een kilometer of tien in de Platwijers. Ik had deze wandeling al eens eerder gedaan, maar voor mijn vriend was het de eerste keer. Het weer zat ons alvast mee en we genoten van de prachtige natuur rondom ons.

Na de wandeling trakteerden we onszelf op een ijsje bij Chocoberley. Lekker, maar de gelato van Decadenza is toch van een ander niveau.

Tijd om afscheid te nemen: de trein naar Leuven wachtte op ons! En bij thuiskomt bleek Georgette volop van de zon aan het genieten!

Culinaire ster Altermezzo

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Limburg om samen met mijn broertje en zijn vriendin onze culinaire horizonten te verruimen. Mijn vader was zo vriendelijk ons een slaapplek aan te bieden (het splinternieuwe huis van mijn broer is immers nog altijd niet uitgerust met een badkamer, damn you, corona!), zodat we onbezorgd de ganse avond op restaurant konden gaan.

Mijn broertje en zijn vriendin hadden voor de gelegenheid een tafel gereserveerd in restaurant Altermezzo, bekroond met een Michelin ster, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. Na het ondertussen bekende ritueel van het ontsmetten der handen, werden we door de vriendelijke ober naar een mooie tafel op het terras geleid om aldaar het aperitief te nuttigen. We startten de maaltijd met een glaasje champagne, want hey, ik ben nog altijd aan het vieren, he. De hapjes die we voorgeschoteld kregen, smaakten alvast naar meer!

Na het aperitief kregen we een gezellige ronde tafel toegewezen in het restaurant en zetten we de avond verder op hetzelfde elan. Fantastisch gepresenteerde gerechten vergezeld van uitstekende wijn. En dan gingen wij nog voor de goedkoopste winepairing op de kaart, die Great Bottle Experience moet dan wel écht een onvergetelijke ervaring zijn.

Geniet met ons mee!

Pumpkin pie, ganzenlever, dukkah:

Komkommer, geitenkaas, boekweit:

Makreel, miso, selder, nori:

Noordzeekrab, yuzu-kosho, koolrabi, zuring:

Special effects:

Puntpaprika, barilotto, tomaat, oregano:

Noorzeetarbot, zilte groenten, aardappel, codium:

Catch of the day, suquet, inktvis, artisjok, avocado:

Melkkalf, bbq aubergine, za-atar, ui:

Fantastisch flesje rode wijn: Alberaia uit 2016

Abrikoos, saffraan, citrusafrikaan:

Guil TEA pleasures:
ijslolly van ruby chocolade, rode vruchten
kers, donkere chocolade, whisky
Berlijnse bol, vanillecrème:

In één woord: fenomenaal!

Een zonnige zondag in Kalmthout

Na onze succesvolle dinner date in het Land aan de Overkant was het even wachten op de versoepeling van de coronamaatregelen, alvorens mijn collega en ik hieraan een vervolg konden breien. Ditmaal kozen we voor een uitstapje in het geboortedorp van mijn collega en haar reisgenoot. Mijn vriend reserveerde een cambio om niet te lang onderweg te zijn en we vertrokken onder een stralend zonnetje richting Kalmthout. Helaas is de rust die de coronacrisis over de Vlaamse wegen bracht alweer helemaal verdwenen en stonden mijn vriend en ik een tijdje in de file rond Antwerpen (waar anders?). Gelukkig hadden we genoeg marge ingecalculeerd op op tijd op onze afspraak te zijn.

Voor de gelegenheid had mijn collega een tafel gereserveerd in het Keienhof. Het was warm genoeg om buiten te zitten in de prachtige tuin vlakbij de barbecue. Waar we het initieel een beetje frisjes hadden, schakelde de zon al snel een versnelling hoger en moesten we om een parasol vragen om niet te smelten in onze stoelen. We startten de lunch met een aperitief van het huis, schuimwijn met vlierbloesemsiroop. Lekker fris. We konden kiezen uit twee vaste menu’s of de gerechten van de menu’s onderling mengen. Normaal hou ik mij mooi aan een menuvoorstel, omdat ik ervan uitga dat de chef weet welke gerechten het best bij elkaar passen. Maar serieus, kreeft gebakken op de barbecue als voorgerecht? Daarvoor moest ik wel een uitzondering maken. Mijn vriend ging voor de t-bone steak, die de barbecuechef trots aan tafel kwam presenteren (en voor jullie je ongerust maken, mijn vriend kreeg maar een stukje van deze enorme brok vlees op zijn bord).

Dit aten wij, vergezeld van een flesje Verdicchio:

Risotto, groene kruiden, rucola, eringi:

Halve Oosterschelde kreeft met agrumboter:

Kabeljauw met kruidenkorst, jus met dragon, spitskool, lamsoortjes, puree van polderaardappel met jonge ui:

De T-bone steak van mijn vriend:

Gegrilde abrikoos, vanilleroomijs, chocolade:

We sloten de maaltijd af met een glaasje champagne om mijn promotie en ons feestelijk samenzijn te vieren.

Om al dat lekkers te verteren maakten we een lange wandeling op de prachtige Kalmthoutse Heide, een natuurgebied dat al lang op mijn lijstje stond om te bezoeken. En ja, wat een prachtige, gevarieerde natuur. Al vonden we dat ene maïsveld midden op de heide toch een beetje een vreemd zicht.

We leerden ook wat bij over het oorlogsverleden van Kalmthout. We ontdekten een Amerikaans 90mm kanon met als opschrift: “Ter herinnering aan de dappere Geallieerde kanonniers die het luchtafweergeschut tegen de Duitse V-1’s, gericht op de haven van Antwerpen, succesvol bedienden van oktober 1944 tot april 1945.”

Bij onze thuiskomst in Leuven werden we getrakteerd op een mooie zonsondergang. Een mooi einde van een perfecte dag.

Kano varen op de Dijle

Mijn vriend en ik startten deze zondag met een heerlijke, aan huis geleverde brunch van Le Pain Quotidien (met dank aan Deliveroo). Kwestie van voldoende energie te hebben voor een namiddagje kano varen en zo’n toast met avocado, roerei en zalm gaat er altijd wel in.

Mijn vriend en ik hadden om 12.30u afgesproken met onze vrienden en hun twee flexibele dochters aan de parking van het Departement Werktuigkunde. Het fietstochtje van ons appartement naar Heverlee voelt voor mijn vriend en mezelf ondertussen bijna als routine aan, zo vaak hebben we die route gefietst tijdens de lockdown. Omdat ons jaarlijkse weekend in Libin niet kon doorgaan, had ik als alternatief drie kano’s geboekt bij Leuven Leisure voor een tochtje op de Dijle. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de instructies die ik na mijn boeking ontving. Het is echt niet de eerste keer dat ik met één of andere voertuig een rivier afdobber, maar zeker wel de eerste keer dat ik er instructievideo’s bij krijg. Ook de coronamaatregelen waren ronduit indrukwekkend te noemen. Better safe, than sorry, uiteraard! Onze mondmaskers kregen alvast een plekje in onze rugzak.

We wandelden met ons zessen langs het mooie Dijlepad, ondertussen ook een oude bekende, naar het startpunt van de kanotocht in Korbeek-Dijle. De zon twijfelde eerst een beetje, maar naarmate onze wandeling vorderde, overwon ze haar verlegenheid en kwam ze steeds meer vanachter de wolken piepen. De wandeling gaf ons de gelegenheid om bij te praten en ik genoot van het enthousiaste gekwetter van de beide jonge dames, al werd er ook een beetje gezeurd over de lengte van de wandeling. We deden in totaal een uur en een kwartier over de wandeling naar Korbeek-Dijle, een beetje langer dan de 50 minuten die Googlemaps aangaf. Gelukkig had ik wat marge ingecalculeerd en waren we mooi op tijd voor onze afspraak om 14u. Ik ging stiekem nog snel naar het toilet bij concurrent Dijle floats, deed, na mijn handen grondig gewassen te hebben, mijn mondmasker aan en was helemaal klaar voor de boottocht.

Gelukkig moesten we het mondmasker enkel dragen bij het in- en uitstappen van de kano, want echt comfortabel zijn die dingen niet. In het begin moesten de meisjes een beetje zoeken naar de juiste techniek en belandden ze met hun vader/moeder regelmatig in de groen begroeide oevers van de Dijle. Mijn vriend en ik zijn ondertussen het bootje varen al wel gewoon en we moesten ons tempo een beetje aanpassen aan ons gezelschap. Geen erg, zo had ik tijd zat om fotootjes te nemen (eerlijk, ik heb niet echt veel geroeid, vooral genoten van de mooie omgeving).

De tocht was verrassend snel voorbij. Ik had gerust nog een uurtje langer in mijn kano kunnen blijven zitten. Om te klinken op een geslaagde tocht, begaven we ons naar de Abdijmolen, waar we na een paar minuten wachten een tafeltje op het terras buiten konden bemachtigen. Van al dat roeien krijgt een mens honger, dus bestelden we wat wafels en pannenkoeken als vieruurtje. Een zoet einde van een fijne namiddag.

PS: De croque-monsieur is van mijn vriend, geen liefhebber van zoete dingen.

PS2: De oudste jongedame slaagde erin naast haar wafel, nog een pannenkoek en een halve croque soldaat te maken. Ongelooflijk voor zo’n klein, fijn dingetje.

Fietsen in de Kempen

Zondag spoorden mijn vriend en ik, inclusief mondmaskers, naar Herentals voor het eerste bezoek aan zijn ouders sinds het begin van de lockdown. Het voelde vreemd aan om elkaar geen goeiendag te kunnen kussen, maar nadat de eerste onwennigheid overwonnen was, deed het deugd om elkaar weer in het echt te kunnen zien. De ouders van mijn vriend hadden voor de gelegenheid een fietstocht uitgestippeld. Zij op hun elektrische fiets en mijn vriend en ik op onze bluebike. Mijn vriend en ik moesten alleszins stevig trappen om die twee oudjes bij te houden. 😉

Het was de hele fietstocht zwaarbewolkt, maar op een paar verdwaalde regendruppels na, hielden we het droog. Onderweg stopten we aan het mooie kasteel van Vorselaar en aan de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon om een beetje erfgoed op te snuiven.

Op het einde maakten we nog een kleine omweg om naar de nieuwe voetgangersbrug over de Nete te kijken en vertelden de ouders van mijn vriend over de plannen om de Nete weer als vanouds te laten meanderen. Het herstel van de natuurlijke bedding van waterlopen, daar kan ik alleen maar voorstander van zijn!

In totaal legden we zo’n 35 kilometers af. Dit is de fietsknooppuntenroute die we volgden: 14 – 56 – 37 -35 -28 – 16 -1 – 18 -19 – 8 – 19 – 11 – 12 – 90 – 14

Een fijn tochtje, maar bijlange na niet voldoende energie opgebruikt om die ganse berg take-away chinees op te krijgen!

PS: Begonnen aan wat wellicht onze laatste puzzel van het coronatijdperk zal worden.

Vaderdagbrunch, de vijvers van Bellefroid en een streepje Wijgmaal

Ter ere van alle vaders ter wereld bestelden mijn vriend en ik een heerlijke brunch bij Convento Food. Want hey, als we dat voor de moeders doen, mogen we de vaders niet discrimineren, he! Naar goede gewoonte was de brunch bijzonder rijkelijk. We zetten dan ook een aantal gerechtjes weg voor het avondmaal en de dag nadien en genoten van een gedeelte van al het onderstaande lekkers.

Mangochutney, ongezouten hoeveboter, terrine van lamsschouder:

Geroosterde puntpaprika, yoghurt, fetakaas, koriander:

Pittige chicken wings, ginger beer, lente-ui:

Na genoten te hebben van onze brunch, sprongen mijn vriend op onze fiets om werkelijk de allerlaatste Leuvense bestemming die nog op ons lijstje stond af te vinken: de vijvers van Bellefroid, onlangs aangekocht door de stad en ingericht als wandelgebied om in alle stilte van de natuur te genieten. Nuja, in alle stilte is misschien lichtelijk overdreven, want het was duidelijk dat veel Leuvenaars dit nieuwe stukje natuur wilden ontdekken.

De vijvers zijn zeker mooi, maar voorlopig is het nog niet mogelijk volledig rond één van de vijvers te wandelen. Het wandelpad loopt na achthonderd meter dood en er is geen andere optie dan rechtsomkeert te maken en langs hetzelfde pad terug te keren. Voor ons was de wandeling te kort en wij vonden het er te druk, maar ik kan me voorstellen dat dit een ideale plek is voor gezinnen met jonge kinderen om rustig te wandelen en watervogels te spotten.

Op de terugweg fietsten we langs het mooi Dijlepad langs de spoorweg, kwestie van eens af te wijken van de ondertussen erg vertrouwde route langs het kanaal. Onderweg stopten we om een kleine wandeling te maken in het natuurgebied de Oude Dijlemeander in Wijgmaal. We ontdekten een 500 meter lange afgesneden Dijlearm en een verrassend mooi stukje natuur vlakbij Leuven.

Terug thuis aten we de rest van de brunch op en genoten we van een rustige avond.

Zwarte fideau pasta, aioli, roze garnaal, tomaat:

American pancakes, boerenspek, maple sirup:

Vierkazen quiche met tuinkruiden:

Heverlee War Cemetery en L’Etoile d’Or

Na onze culturele horizonten verruimd te hebben in M, haalden mijn vriend en ik de wandelschoenen boven. Figuurlijk, dan wel, want ik liep op flipflops. We wandelden naar één van de laatste Leuvense bestemmingen die nog op ons lijstje stond: het Heverlee War Cemetery. Toch een dik uur wandelen van ons appartement.

Bij aankomst realiseerden we ons dat dit oorlogskerkhof met voornamelijk geallieerde slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog vlakbij het Arboretum van Heverlee lag en dat we dit eigenlijk al eerder hadden kunnen bezoeken. Nuja, geen erg, wat lichaamsbeweging kan nooit kwaad. Oorlogskerkhoven maken altijd een diepe indruk op mij en dat was nu niet anders. Zoveel jonge mensen de dood ingejaagd door enkele machtswellustelingen. Blij dat ik geboren ben in een land waar vrede heerst.

Na ons bezoek aan het kerkhof dronken we iets op het terras van Grand Café 500 en zochten we via wandelknooppunten een alternatieve route naar huis die ons (alweer) langs verrassend mooie paadjes bracht.

We waren net op tijd thuis om een snelle douche te nemen om het stof af te spoelen alvorens ons naar L’Etoile d’Or te begeven voor het diner. Het deed deugd te zien dat de uitbater als vanouds druk aan het werk was om zijn klanten te bedienen en dat het restaurant goed vol zat. Als voorgerechtje aten we scampi diabolique en natuurlijk bestelde ik mij een portie hangcultuurmosselen als hoofdgerecht! Tip voor mosselliefhebbers: bij L’Etoile d’Or eet je de beste mosselen van Leuven.

De uitbater gaf aan blij te zijn met de heropstart, maar het werken met een mondmasker, daaraan moest hij toch nog gewoon geraken. Hij vertelde ook over andere horecazaken in de buurt die het vooral van klanten tijdens de lunchuren moeten hebben. Veel werknemers werken immers nog altijd van thuis uit, dus de traditionele businesslunches laten op zich wachten. Moet heel moeilijk zijn voor die zaken: open zijn en amper klanten over de vloer krijgen.

Terug naar kantoor!

Het voelde echt een beetje als een eerste schooldag: voor het eerst sinds 17 maart spoorde ik deze vrijdag opnieuw naar Brussel. Mét mondmasker op de trein, uiteraard. Het was bijzonder rustig in mijn wagon, dus strikt genomen was dat masker niet nodig, maar hey, regels zijn regels en toegegeven, ik show graag met mijn coole mondmaskers van Plan International. Als je dan toch een mondmasker moet dragen, dan liefst eentje met een boodschap, niet? Al kon ik niet wachten om het ding weer uit te doen. Comfortabel is anders…

Bij aankomst in Brussel Centraal was het akelig leeg en stil. Het anders zo bruisende station lag er verlaten bij en veel zaken waren nog gesloten. Ook in de Brusselse straten was het stilletjes en het was raar om na zolang weggeweest te zijn opnieuw ons kantoor binnen te stappen. Ik had nog maar net twee passen in onze inkomhal gezet, toen ik onze gebouwverantwoordelijke tegen kwam, druk in de weer om het ganse gebouw coronaproof te maken, met pijlen en linten om eenrichtingsverkeer te garanderen. Ook de koffiebar in ons gebouw maakte maar een trieste indruk, zo zonder klanten. Wel een voordeel van de coronamaatregelen: er mag maar één persoon tegelijkertijd in de lift. Voorlopig geen ongemakkelijke stiltes meer in de lift!

Op mijn bureau trof ik een gigantische, chaotische stapel post aan, waarmee ik een ganse voormiddag zoet was om die weg te werken. Maar er was ook goed nieuws: niemand had mijn secret stash paaseitjes ontdekt, dus de weinige collega’s op de werkvloer konden meegenieten van deze eitjes na Pasen. In totaal waren we met vijf mensen op onze verdieping, wat al bij al nog meeviel. En amai, het deed deugd om weer gewoon een babbeltje te kunnen doen, zonder het risico te lopen dat de verbinding wegviel, zelfs al was het op anderhalve meter afstand. Zó gemist mijn lieve collega’s. <3

‘s Middags steunden we de Brusselse horeca door een wrap en een slaatje bij de Foodmaker te halen. Echt compassie met de jongen die gans alleen in een zaak zonder klanten stond, terwijl het daar normaal bruist van de bedrijvigheid. De rest van de dag werd er voornamelijk veel vergaderd, op dat vlak, niets nieuws onder de zon. Al bleven we mooi de “anderhalve meter afstand” regel respecteren.

De dag eindigde met minder nieuws: één van mijn collega-teamverantwoordelijken gaat ons bedrijf verlaten. Een ongelooflijke sympathieke dame bij wie ik altijd terecht kon, ik ga haar enorm missen. Wie gaat nu al mijn HR-vragen oplossen? Aan de andere kant ben ik natuurlijk heel blij voor haar. Ik besefte maar al te goed dat zij in een moeilijke positie zat en ik ben er zeker van dat de job die ze nu gaat doen haar op het lijf geschreven is. Alleen jammer dat we, gezien de omstandigheden, geen spetterend afscheidsfeest voor haar kunnen organiseren.

Gelukkig wachtte er thuis een troostende, vegetarisch maaltijd op mij: tapas van de Optimist:

Bruschetta met roomkaas & zongedroogde tomaten:

Maïskolf met manchego & zure room:

Salade met tomaat, mozzarella & kappertjes:

Bami goreng:

Geroosterde venkel met yoghurt & olijf:

Veggie bobotie met perzik & seitan:

Alweer een nieuw gerecht ontdekt, trouwens. Het Zuid-Afrikaanse gerecht bobotie was mij totaal onbekend, maar het smaakte alvast naar meer. Op het eerste gezicht ook simpel om klaar te maken. Het proberen waard!

Rond zonsondergang werden we trouwens op een hevige regenbui getrakteerd (eindelijk!) gevolgd door een dubbele regenboog en een spectaculaire zonsondergang. De plantjes slaakten een zucht van opluchting.

Antitankgrachtwandeling

Deze prachtige Pinkstermaandag haalden mijn vriend en ik opnieuw onze fiets van stal voor een tochtje langs het kanaal Leuven-Mechelen. Echt waar, dat jaagpad kent ondertussen geen geheimen meer voor ons! Omdat mijn poging om een route via het fietsknooppuntennetwerk uit te stippelen tot te veel extra kilometers leidde, namen we ditmaal de kortste route naar Wespelaar. De combinatie van 24 km fietsen en 12 kilometer wandelen, leek ons wel genoeg voor één dag. We moeten nu ook niet overdrijven, he. 😉

De Antitankgracht en het aangrenzende Haachts Broek waren (alweer) onbekend terrein voor ons. Ik wist zelfs niet van het bestaan van dit overblijfsel uit de Tweede Wereldoorlog af. Als het leven straks terugkeert naar normaal ga ik deze mini-ontdekkingstochten in de buurt zeker missen. Zoveel leuke plekken ontdekt dicht bij huis, de voorbije weken!

Het was stevig warm tijdens de wandeling en overal rondom ons zagen we sporen van droogte. Het waterpeil van de grachten en poelen ws extreem laag. Al lieten de luid kwakende kikkers het watertekort niet aan hun hart komen, voor de schapen die graasden langs de Antitankgracht was het duidelijk te warm. Die zochten een plekje op in de schaduw en bewogen zo weinig mogelijk. De wandeling bracht ons langs een verlaten bunker die nu dienst deed als schuilkelder voor vleermuizen en zorgde voor een extra dosis spanning door de dreiging van een agressieve buizerd. We wandelden zelfs een stukje door het centrum van Wespelaar. (En jawel, hoe fijn zou het geweest zijn om daar een terrasje te doen!),

Na de wandeling fietsten we opnieuw langs het kanaal terug naar huis, alwaar ons een heerlijke risotto van Dumon wachtte. Omdat de porties bij Dumon nogal royaal zijn, hadden we het tussengerecht opgespaard als avondmaal voor Pinkstermaandag. Het duurde even voor we de risotto in de oven opgewarmd kregen, maar daarna was het smullen geblazen! De prachtige zonsondergang was de spreekwoordelijke kers op de taart.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap