student

Een goed gevulde week

Een geweldig drukke en stresserende werkweek achter de rug waardoor ik mening avondje later dan gepland aan mijn bureau gezeten heb, maar daar wou ik het hier eigenlijk niet over hebben. Want ondanks de drukte op het werk, boden de avonden een fijn tegengewicht aan al de stress. Een overzichtje:

  • maandag: de bachata danslessen beginnen steeds beter te gaan en mijn vriendje vindt het zelfs beter meevallen dan verwacht
  • dinsdag: een geweldig squashpartijtje, lang geleden dat ik nog zo goed gespeeld heb
  • woensdag: heel veel foto’s verwerkt
  • donderdag: naar de 6de Vlaamse Improcup geweest met mijn vriendje en één van onze mede-studenten uit de Spaanse les, bij momenten goed gelachen en na de finale nog iets gaan drinken in de Domus (ongeveer het enige café in de buurt dat nog open was, is donderdag geen uitgangsavond in Leuven?)
  • vrijdagmiddag: een female only twunch waar ik iets bijleerde over personal branding en de 4 C’s
  • vrijdagavond: het jaarlijkse alumni-etentje van mijn studentenvereniging. Een avond waarop de oud-medewerkers straffe verhalen vertellen over de goede oude tijd aan de huidige medewerkers. Het eten in de Wiering viel tegen, maar het gezelschap maakte veel goed (de mama en papa van mijn toekomstige petekindje waren er ook). Het viel me wel op hoe ongelooflijk braaf die studenten van tegenwoordig geworden zijn. Man, dat was in mijn studententijd toch wel anders. Uiteraard hebben we, als anciens, de boel mee afgesloten in (alweer) de Domus (wat is dat met al die cafés die om middernacht al sluiten!). Fijn om zien dat de studentenvereniging waar ik zoveel van mijn tijd in gestopt heb, het nog altijd prima doet.

Nieuwjaarsreceptie

En de kop is weeral af. Gelukkig is de eerste werkdag van het nieuwe jaar altijd een feestelijke bedoening met een receptie en veel collega’s om gelukkig Nieuwjaar te kussen. Altijd plezant. :-)

Dit jaar had ik een hele discussie met een collega over Leuven en dan meer bepaald over de zogenaamde overlast die studenten in Leuven veroorzaken. De collega in kwestie woonde in centrum Leuven en voor haar waren ongeveer alle studenten krapuul. Ik zal niet zeggen dat studenten altijd braaf en stilletjes op hun kot zitten te studeren en ik kom ‘s ochtends na een wilde donderdagnacht ook liever geen plasjes kots op straat tegen, maar sommige inwoners schijnen toch echt te vergeten dat Leuven net zo’n aangename en toffe stad is dankzij de universiteit en haar studenten. Het feit dat er op elk moment van de dag en nacht wel studenten rondlopen, creëert een veiligheidsgevoel dat je elders niet hebt. En laten we vooral niet vergeten dat het de universiteit is die Leuven groot gemaakt heeft. De KULeuven, Imec en UZ Leuven zijn de grootste werkgevers van Leuven. Het onderzoek dat in Imec gebeurt, is van wereldniveau en onze universiteit mag terecht trots zijn op haar rijke geschiedenis. Trouwens dat krapuul van vandaag, studeert morgen af en zal overmorgen belangrijke posities in het bedrijfsleven innemen. Laat ons dus hopen dat hier van enige overdrijving sprake is.

Als uitsmijter: wie kan zich beter over deze problematiek uitspreken dan onze eigen burgervader?

In de eerste helft van het universitaire jaar klagen de locals over de studenten. Na Pasen klagen de studenten over de locals. Ik krijg tijdens de blok klachten van studenten die vinden dat de beiaard van de universiteitsbibliotheek te veel lawaai maakt. Op andere momenten krijg ik klachten van de Leuvenaars over te luide muziek in disco’s en cafés. Dat is dus voortdurend rijden en omzien, maar ik denk dat ze allebei behoorlijk samenleven.

Reünie!

Gisteren was het dan eindelijk zover: de lang verwachte reünie met mijn collega-ingenieurs! Ik was al een jaar op voorhand begonnen met de planning en het prikken van een datum, omdat ik wilde proberen zoveel mogelijk mensen uit mijn jaar terug te zien. En dat lukte wonderwel. In totaal waren er 29 volwassenen (mede-studenten en partners) en 23 kinderen ingeschreven. De leeftijden van de kinderen variëerden tussen de nul en zeven jaar. Ja, mijn collega studenten hebben druk aan gezinsuitbreiding gedaan de laatste jaren. Eén mede-studente en haar gezin konden niet komen omdat ze door haar zwangerschap moest platliggen, een andere mede-student was net op het tijdstip van de reünie met zijn gezin met vakantie in het buitenland en een derde medestudente woont ondertussen in Canada en zag het begrijpelijk niet echt zitten om over te komen.

Als locatie had ik brasserie Sint-Jean gekozen, gelegen bij de Zoete Waters in Oud-Heverlee, waar we een apart zaaltje op het eerste verdiep voor onze groep ter beschikking hadden. Omdat er zoveel kleine kindjes aanwezig zouden zijn op de reünie, koos ik voor een brunchformule. We startten om 12.00u stipt met een aperitiefje en langzaamaan drupten alle gasten binnen. Last minute hadden we twee afzeggingen door zieke kindjes, spijtig genoeg was ons petekindje één van de twee zieke kindjes. Heel erg jammer want we hadden onze pittige tante graag voorgesteld aan iedereen.

Verder was het werkelijk een perfecte namiddag. Lekker eten, vriendelijke bediening, veel gespreksstof, aangenaam herfstweertje. De namiddag vloog voorbij. De kindjes amuseerden zich rot op de schommels, de trampoline en de andere speeltuigen en kwamen geweldig goed overeen. Ik kan niet anders dan vaststellen dat mijn mede-studentjes allemaal goed terecht gekomen zijn. Interessante jobs, leuke gezinnen. Alleen jammer dat het niet gelukt is een groepsfoto te maken. Een uitdaging voor de volgende reünie!

En ik hield er een prachtig boeketje en een fles champagne aan over. De voordelen van het organisatrice zijn.

Alumnibijeenkomst

Donderdagavond brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van de nieuwe en oude medewerkers van onze studentenvereniging. Een jaarlijkse traditie door mezelf in gang gezet toen ik nog actief was binnen de vereniging en die nu wordt verdergezet door de nieuwe generatie.

We hadden afgesproken in The Lodge in Heverlee en waren met een stuk of zestien personen. Een mooie opkomst! Wat mij nog het meest tevreden stelde, was het feit dat er maar liefst vier vrouwen aan tafel zaten! Ikzelf, een andere alumnus (alumna?) en twee spiksplinternieuwe medewerksters. Het vermelden waard, vooral als je weet dat er sinds het ontstaan van onze vereniging in 1994, slechts drie  vrouwen medewerker geweest zijn. Maar nu staat de teller dus op vijf, bijna een verdubbeling!

Al was het ook confronterend te zien hoe jong die nieuwe medewerkers wel niet waren (of hoe oud dat wij ondertussen geworden zijn). We zaten aan tafel met mensen die nog nooit van Terbank of MUD’s gehoord hadden en voor wie het internet altijd aanwezig geweest is in hun leven. Maar de jonge mensen aan tafel zaten vol ambitie en wie weet, misschien gaan zij de wereld wél veranderen.

Studeren

Na al die jaren, de ontelbare examens die ik ondertussen al heb afgelegd, nog altijd, altijd, heb ik een broertje dood aan studeren. Zelfs als het gaat over prutsexamens zoals Spaans aan het CLT die voor mij normaalgezien weinig tot geen uitdaging vormen. Toch wacht ik tot de aller-, allerlaatste moment om vervolgens in een rotvaart heel de stof erin te moeten stampen. Ik moet de hete adem van een bijna onmogelijke deadline in mijn nek voelen. Waarom? Geen flauw idee, een zwak karakter, zeker?

Photoshop

De laatste twee lessen van de fotografiecursus hebben we ons gefocust op het doorgronden van photoshop. Een kleine opfrissing kon alleszins geen kwaad, want als je bepaalde technieken niet vaak gebruikt, vergeet je achter welke knop, tabblad of menu ze zich verschuilen.

Gelukkig bleek de basis nog in mijn vingers te zitten en met wat trial and error was ik snel weer op de juiste weg. Het viel me op dat mijn medecursisten wat meer problemen hadden om de uitleg van de leerkracht te volgen en gehinderd werden door hun angst om iets verkeerd te doen. Iets wat eigen is aan een bepaalde generatie, denk ik, dat onwennige met software toepassingen en nieuwe technologieën in het algemeen.

Alhoewel ik zelf alles behalve een digital native ben, kan ik wel zeggen dat ik deze drempel niet ervaar. Ik probeer dan ook mijn medestudenten en de collega’s op het werk bewust te maken van deze psychologische drempel. Logisch nadenken brengt je al heel ver en als je dan eens iets verkeerd doet, ctrl-z is de enige toetsencombinatie die iedereen uit het hoofd zou moeten kennen.

Fotoshoot

Er stonden al een product shoot, bewegingsfoto’s, pinhole photography en technische camera op het programma, maar een echte model photoshoot hadden we dit schooljaar nog niet gedaan. Een kleine Facebook-oproep later stelde een ex-collega van me zich kandidaat. Ze had nog nooit als model voor een lens gestaan, maar zag het helemaal zitten. En terecht, de resultaten mogen gezien worden. Vooral de “stoute blik” was een succes bij mijn mannelijke mede-studenten. Ons model liet zich zelfs gewillig schminken door één van de mannen (die uiteraard de tijd van zijn leven had, totdat hij wat fond de teint op haar nieuwe kleedje morste…)

We experimenteerden eerst met zacht licht. Twee grote softboxen om het model vooraan te belichten en twee softboxen om de witte achtergrond uit te branden. Daarna gingen we aan de slag met een zwarte achtergrond en hard licht. Dit zorgde voor een heel ander, meer “edgy” effect. Hoewel het model er heel erg mooi uitzag onder zacht ligt, leverde het harde licht een interessantere foto op om naar te kijken. Zoals dat meestal gaat, begonnen we tegen het einde van de les pas goed op dreef te geraken, maar toen moesten al die studiolampen spijtig genoeg alweer opgeruimd worden.

Mensen fotograferen, blijft toch mijn favoriete fotografiediscipline. Een fijn einde van een zware werkweek.

Studentenwelkom

Toen ik begon met studeren (lang, lang geleden), bestond het studentenwelkom nog gewoon uit een film die geprojecteerd werd op een groot scherm op de Oude Markt. Ik herinner me vaag een vertoning van Trainspotting en de beruchte toiletscène (the horror). Vandaag de dag worden de studenten gebombardeerd met allerlei informatieve standjes en foldertjes. Informatie waar we vroeger, in tijden dat KotNet nog in de kinderschoenen stond en internet op kot alles behalve een evidentie was, helemaal zelf achteraan moesten. Gsm’s kenden we niet. Neen, wij gingen bij elkaar op kot langs en als de persoon in kwestie niet thuis was, lieten we briefjes achter op de deur om hem of haar te laten weten waar we gingen feesten. Computers zag je enkel en alleen in de computerlokalen. En als je een taak moest maken op de pc, was het aanschuiven geblazen om een plekje te bemachtigen.

Mijmerend liep ik donderdagnamiddag rond op het Ladeuzeplein. Ik kuierde tussen studenten die op de warme tegels in de herfstzon naar de optredens zaten te luisteren en studenten die hun gegevens achterlieten bij een infostandje in de hoop iets te winnen. Het plein lag bezaaid met folders en afval. Het begin van een nieuw academiejaar, jonge mensen vol goede voornemens en gespannen verwachtingen. Jong en trappelend van ongeduld in de overtuiging dat de wereld aan hun voeten ligt.

Na al die jaren die mij ondertussen scheiden van het studentenbestaan zou ik nog steeds zonder verpinken met hen willen ruilen. Al denk ik dat ik niemand meer ga kunnen wijsmaken dat ik een generatiegenoot ben.

Andere stijl

De eerste les Spaans zit er alweer op. Het zal even wennen worden aan de nieuwe leerkracht die er toch een heel andere stijl op nahoudt dan we gewoon zijn van onze liefste Lily. De nieuwe leerkracht is er eentje die zelf nogal veel praat en weinig corrigeert (tenzij een beetje stiekem op een blad papier; wat is er mis met gewoon in de klas een leerling te verbeteren? we kunnen daar toch allemaal iets van leren?). Nu, het was pas de eerste les, dus dan moet er noodzakelijkerwijs wat uitleg gegeven worden, maar ik had toch verwacht dat iedereen de kans zou krijgen om zichzelf kort voor te stellen. Er zijn toch weer een hoop nieuwe gezichten tussen de medestudenten. Altijd handig om te weten met wie je oefeningen zit te maken. Enfin, we zien wel wat het geeft.

Het begin van het nieuwe schooljaar

Jaja, ook voor yab is het nieuwe schooljaar weer begonnen. Vorige week vrijdag had ik mijn eerste les fotografie. Ons groepje bleek slechts uit vier personen te bestaan, waarvan de enige vrouw het al na een half uur aftrapte omdat ze zat te rillen van de koorts. De twee mannen op leeftijd waren van het type “de grootte van mijn penis is omgekeerd evenredig met de grootte van mijn lens” en ik zag ze denken: “Wat komt dat meisje hier doen?”. Maar goed, eerste indrukken kunnen bedriegen en ze waren wel vriendelijk tegen mij en mijn decolleté.

Eerste onderwerp: back to basics. Want uiteindelijk heb je om te fotograferen niets anders nodig dan een zwartgeverfde schoenendoos met een gaatje in en lichtgevoelig papier. Pinhole photography, dus. Al die dure lenzen en ingewikkelde mechaniekjes, nergens voor nodig. Heel interessant om het fotografische proces terug te brengen tot de basis-eigenschappen van het licht. En zo ontwikkelde ik voor het eerst een fotonegatief in een geïmproviseerde donkere camera. Het negatief omzetten naar positief deden we simpelweg met een flitser en een ander stuk fotopapier, om zo tot een contactafdruk te komen.

Volgende les werken we verder op dit thema. Ik vond het heel boeiend, maar niet meteen iets wat ik mezelf in mijn vrije tijd zie doen. Mijn Canon 550D is me daarom iets te lief.