Het einde van het schooljaar nadert. Dit wil zeggen dat we op dit moment volop woordjes en grammatica in ons hoofd aan het stampen zijn en dat de opdrachten voor de cursus photoshop bijna moeten ingeleverd worden. Voor die laatste cursus heb ik snel een paar dingen ineen geflanst. Ik ben er zelf niet echt tevreden over, maar door tijdsgebrek zal dit moeten volstaan, vrees ik.
En uiteraard moest de leerkracht een Fukushima-grapje maken bij mijn “kunstwerk”.
Vrijdagavond bracht ik door in het gezelschap van één jongedame en zestien charmante heren. De Ming was het decor voor de jaarlijkse reünie van leden van mijn oud-studentenvereniging, die voor de allereerste keer sinds 2001 (man wat vliegt de tijd) niet door mij georganiseerd werd. Mijn vriend moest spijtig genoeg afhaken wegens ziekte. En dat was zonde, want de avond vloog voorbij. Fijn om al die oude bekenden nog eens terug te zien en herinneringen aan vroeger op te halen. Per slot van rekening ben ik toch een groot deel van mijn eerste en tweede universitaire studie lid geweest van deze vereniging. Het verbaasde me echter hoe snel de herinneringen beginnen te vervagen. Gelukkig kan ik bij het herinneringen ophalen rekenen op al die andere hersenen én is er fotografisch bewijsmateriaal.
Ik kijk al uit naar volgende jaar.
Слава тебе, безысходная боль!
Умер вчера сероглазый король.
Вечер осенний был душен и ал,
Муж мой, вернувшись, спокойно сказал:
“Знаешь, с охоты его принесли,
Тело у старого дуба нашли.
Жаль королеву. Такой молодой!…
За ночь одну она стала седой”.
Трубку свою на камине нашел
И на работу ночную ушел.
Дочку мою я сейчас разбужу,
В серые глазки ее погляжу.
А за окном шелестят тополя:
“Нет на земле твоего короля…”
Dit is het Russische gedicht van Ахматова Анна Андреевна dat ik zal voordragen tijdens de gedichtenweek in het CLT. Uiteraard was ik de enige vrijwilliger in de klas die bereid was om op een podium te gaan staan met een microfoon. Het is grappig hoe de aanpak van de juffrouw Russisch hemelsbreed verschilt van die van de juffrouw Spaans (niet toevallig één van de initiatiefnemers). In de Spaanse les hebben we al twee keer vijftig minuten aan de vier gedichten besteed die we in groep zullen brengen. De juffrouw Spaans heeft me zelfs zo enthousiast gekregen dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering een kartonnen zwaard en toren gefabriceerd heb. En vandaag heb ik daar nog een nep witte roos aan toegevoegd. Spijtig dat er geen prijzen te winnen zijn voor de beste act. 😉
De juffrouw Russisch is daarentegen maar een matig minnaar van de gedichtenweek. We hebben het gedicht dat ik moet brengen nog geen enkele keer gelezen in de les en ze heeft de andere leerlingen helemaal niet aangemoedigd om deel te nemen. Ik zal dus in mijn uppie in het Russisch moeten declameren. Al een geluk dat ik een goed verstaanbare, zij het gezongen, youtube-versie van het gedicht gevonden heb. Aan de andere kant, wie zal het weten als ik al die vreemde woorden verkeerd uitspreek? Buiten mijn klasgenootjes en de weinig studenten Russisch van de hogere jaren. Als ik de mist in ga, zal het tenminste met overtuiging zijn.
Het is niet dat ik niets bijleer in de cursus, want dat doe ik wel degelijk, maar het tempo ligt te laag voor mij. Zo laag dat ik het me kan permitteren om te multitasken (mijn aantal ongelezen mails kent op woensdagavond altijd een dipje). Multitasken is iets wat ik tijdens de lessen photoshop in de fotografiecursus nooit heb gedaan. Toegegeven, ik ben niet echt een photoshop-beginner en ik weet de meeste tools wel zitten, al gebruik ik ze zelden of nooit en het is handig dat iemand alles van naadje tot draadje uitlegt. Photoshop is zo’n ongelooflijk uitgebreid programma en ik denk dat ik meer uit mijn foto’s kan halen als ik de finesses daarvan beter onder de knie krijg. Al ben ik niet van plan ál mijn foto’s de full photoshop-treatment te geven. Mijn tijd is nu al zo schaars.
En ondertussen grinnik ik een beetje inwendig als één van mijn medecursisten alweer een tool of een foto of een hulplijn kwijt is. Alle begin is moeilijk. 😉
De trein is altijd goed voor onverwachte ontmoetingen. Toevallig kwam ik deze week een oud-kotgenootje tegen. Ik had die dag wat later gewerkt dan normaal en zij was naar een nieuwjaarsreceptie geweest. Hadden we onze dagelijkse routine gevolgd, waren we elkaar nooit tegengekomen. Ze leek oprecht blij me te zien ofwel had ze gewoon zin in een babbel tijdens de treinrit naar huis, want echt close zijn we tijdens onze studententijd nooit geweest. En natuurlijk kwam het gesprek op haar gezin. Voor mij zat een trotse moeder van drie die me blinkend de foto’s van haar kroost liet zien en me vertelde over het mooie huis met tuin dat ze in de buurt van Landen gevonden hadden.
En hoewel ik oprecht blij voor haar was en ze zichtbaar erg gelukkig was, wist ik zeker dat dit niet het leven was dat ik wil leiden. Ik wil avontuur, spanning, verrassingen! Wel in theorie toch, want mijn dagelijkse leven ziet er verdacht routineus op en de laatste keer dat ik iets geks of onvoorspelbaars gedaan heb, kan ik me niet eens meer herinneren. En ok, ik zou het nu niet meer appreciëren als mensen om drie uur ‘s nachts aan mijn deur zouden komen aanbellen om te vragen of ik geen zin had om mee te gaan schaatsen op de dichtgevroren vijvers. Maar die spontaneïteit van mijn studententijd, dat mis ik enorm.
Jaja, zo’n cursus leiding geven kan behoorlijk veelzijdig zijn. (En op de lachspieren werken.)
Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .
Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.
Vandaag start voor mij het nieuwe schooljaar met de eerste les van module 3 digitale fotografie aan het CVO. Vervolgens krijg ik nog een weekje respijt en dan starten de taalcursussen opnieuw. Het zal weer druk worden, de komende tijden.
Omdat ik komende zaterdag een vriendin moet begeleiden die een ganse dag (en een stuk van de nacht) wil vieren dat ze zich bijna een gehuwde vrouw mag noemen, ging ik vanavond naar de fotografiecursus. Ik vind deze tweede cursus bijzonder boeiend en zou het zonde vinden om een les te moeten missen voor wat vrouwengeklets over trouwringen, misboekjes en kapsels. Vandaag stond er een les studiofotografie op het programma. Het fascineert me echt mateloos hoe je met kunstlicht en wat opzetstukken zoveel verschillende sferen kan creëren. Hoog tijd dat ik me wat strobistmateriaal aanschaf, want die dure studiolampen, dat lijkt me toch net iets te hoog gegrepen.
Fotograferen in een studio is heel erg technisch. We maten het weerkaatste licht, het opvallende licht en berekenden de juiste opening voor ons diafragma. Afspraak was dat we maar één poging mochten doen om de verschillende effecten te bereiken (volledig witte, uitgebrande achtergrond, zwarte achtergrond met halfbelichte persoon en persoon tegen grijze achtergrond). Al dat technisch gegoochel werd sommigen wat te veel, want na de pauze bleef er van ons oorspronkelijk groepje niet zoveel volk meer over. Niet erg, meer gelegenheid voor mezelf om te experimenteren.
Eén ding staat vast: ik ben supertevreden dat ik de stap gezet heb om die fotografiecursus bij het CVO te volgen. Nu nog een nieuwe, lichtgevoeligere lens kopen en je zal mijn foto’s nogal eens zien verbeteren.