Pietje

De Japanse les, altijd goed voor een lachbui of twee. Dit keer was het niet de übergrappige stagiair die mij met zijn grappige maniertjes tot tranen toe aan het lachen bracht, maar wel een nogal stom misverstand. Ik vroeg aan een medestudent wat すこし betekende. Waarop hij zijn duim en wijsvinger op ongeveer twee centimeter van mekaar hield en iets fluisterde dat ik verstond als “pietje”, terwijl het eigenlijk “beetje” moest zijn. Mijn dirty mind kwam niet meer bij van het lachen en de papieren zakdoekjes moesten bovengehaald worden om de tranen weg te wissen. Jaja, als een mens oververmoeid is, wordt er met de stomste dingen eerst gelachen.

Tegen de stroom in

Ik had deze middag een afspraak in de gebouwen van de KULeuven, klokslag 13.00u, het moment waarop alle lessen eindigen en de aula’s leegstromen. Ik moest me een weg banen tegen een stroom vrolijk kwebbelende studenten in. En ja, die steek van jaloezie is nog steeds aanwezig, zij het minder heftig dan vroeger. Wat ik het allermeest mis van mijn studententijd is de vrijheid om te doen en laten wat je wil. Hoe anders is mijn leven nu, geregisseerd door een strakke agenda en hopen werk. Zucht.

Een kostelijke affaire

Ze zijn klaar. Achttien afdrukken om komende zaterdag af te geven en als ze goed bevonden worden door de jury, is de eerste module van de cursus digitale fotografie afgerond. Die afdrukken kosten in totaal meer dan de cursus zelf. Nu herinner ik me weer waarom ik nooit foto’s laat afdrukken.

Examens

Her en der pik ik berichten op van studenten die aan de examens bezig zijn. En hoewel examens voor mij meestal een stressy periode van zelfbeklag waren (waarom ben ik toch niet eerder begonnen? waarom heb ik niet meer gedaan in de loop van het jaar? ik kan het niet! hulp!), mis ik het wel een beetje.

Het had wel iets: samen in een grote aula zitten zweten op een paar blaadjes papier. Klamme handjes bij de mondelinge examens. Het solidariteitsgevoel van “allemaal in hetzelfde schuitje zitten”. De ontlading na een goed examen. De zwoele avonden op kot (in mijn herinnering vallen examens altijd samen met een hittegolf) die doorgebracht werden met alles behalve blokken. Ganse avonden op een terrasje zitten, terwijl je nog zo gezworen had  maar één glas te drinken. Blokken op een handdoek in het park (dodelijk voor de productiviteit, geloof me).

Dit jaar is mijn eerste examenvrije jaar sinds mensenheugenis (de clt-examens reken ik even niet mee). Het is slecht weer en ik verdrink in het werk. En dan heb ik even heimwee naar mijn studentenbestaan. Meer bepaald naar de tijd dat ik full time student was. De examenperiodes die ik doorsparteld heb terwijl ik al werkte, waren een pak minder leuk.

Aan alle studenten: veel succes gewenst! ‘t Is ideaal blokweer. 😉

Een nieuw academiejaar

En voor het eerst sinds mensenheugenis zal ik niet meer ingeschreven zijn als student aan de KUL. Al hou ik nog een beetje de schijn op door twee taalcursussen te volgen aan het CLT, het is toch niet hetzelfde.

Het doet een beetje zeer dat mijn studentenkaart dit jaar niet vernieuwd zal worden. Zo’n zeer dat ik de laatste week al ettelijke beschrijvingen van aanvullende opleidingen en andere masters heb zitten doornemen en hard zit te twijfelen of ik me uit nostalgische redenen toch niet voor één vakje zou inschrijven. Een volledig jaar van 60 studiepunten volgen, zie ik momenteel niet zitten en daarvoor heb ik ook al te veel plannen gemaakt die onverenigbaar zijn met examens. Ik denk dat een sabbatjaar op studievlak geen kwaad kan, maar wie weet, volgend jaar? En dan te bedenken dat ik, toen ik in mijn laatste jaar rechten zat, zo hard gezworen heb dat ik nooit meer een universitaire opleiding bij zou doen. 😉

Volzet :-(

Blah, blijkbaar was al dat getwijfel een maat voor niks. Mijn vriend is mij vanochtend gaan inschrijven voor die fotografiecursus aan de academie. Blijkt dat die cursus al héél lang volzet is. Maar denk je dat de mensen van de academie de moeite nemen om dat op hun site te zetten? Natuurlijk niet. Al dat digitaal gedoe, wie houdt zich daar nu mee bezig?

Ik sta nu op de reservelijst, maar besef dat de kansen om deze cursus te kunnen volgen miniem zijn. Goed, dit zal mij geen twee keer overkomen. Volgend jaar sta ik daar op de eerste dag van de open deurdagen om mij in te schrijven. Goh, hoe ga ik nu mijn zaterdag gevuld krijgen? 😉

Proclamatie

Zoals beloofd, een woordje uitleg over de calvarietocht (ok, lichtelijk overdreven) om aan mijn uitslag te geraken. Met in de hoofdrol de gebrekkige communicatie van de faculteit rechten. Al een hele tijd stonden de data waarop de resultaten (in het geval van de laatstejaars, enkel geslaagd of niet geslaagd) zouden meegedeeld worden op de site aangekondigd. In het vet was aangegeven dat deze resultaten op elektronische wijze ter beschikking gesteld zouden worden en ergens in de tweede helft van juni kwam er een mail die meldde dat de studenten, om overbelasting te vermijden, een email zouden krijgen wanneer de resultaten effectief online zouden staan. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dit in vraag te stellen, er waren immers nog andere faculteiten waar de resultaten ook elektronisch werden bekend gemaakt.

Donderdagavond zat ik braaf vanaf het aangekondigde uur achter mijn pc. Te wachten op een mail en stiekem een beetje de site refreshend (hun systeem moet maar beter berekend zijn op piekbelastingen). Na drie uur vruchteloos wachten, kwam er een mail van de administratie van de faculteit. Dat ze verbaasd waren dat er zo weinig studenten waren komen opdagen bij het afroepen van de niet-geslaagden. En dat er toch heel duidelijk meegedeeld was waar en wanneer dit zou plaatsvinden. Goed, het document in kwestie er nog eens bijgenomen en ja, eventueel kon je daaruit opmaken dat je ergens lijfelijk aanwezig moest zijn, maar wie zet er dan in het vet bij dat de resultaten elektronisch zouden vrijgegeven worden?

Ik was blijkbaar niet de enige die dit verkeerd begrepen had, getuige de minimale opkomst waarvan sprake in de mail. Om te vermijden dat er mensen vruchteloos naar de proclamatie zouden komen, besliste de administratie van de faculteit de resultaten van de niet-geslaagden in de loop van de vrijdagochtend vrij te geven. Goed, nog even langer in spanning dus. Al een geluk dat ik de ganse vrijdagvoormiddag vergadering had om mijn gedachten te verzetten. 😉 Tegen de middag ging ik kijken op het elektronisch systeem: geen resultaten te zien. Onder het motto: geen nieuws, goed nieuws, durfde ik stiekem hopen dat ik bij de geslaagden hoorde. Maar toch, was het nu echt zoveel gevraagd om gewoon ergens een woordje “geslaagd” te plaatsen. Nu kon je nog denken dat de resultaten nog niet werden doorgegeven of dat het systeem niet goed werkte.

Enfin, vrijdagavond nog altijd geen spoor van resultaten, mijn vriend en ik gingen er dan maar vanuit dat ik geslaagd was. Al waren we er toch niet helemaal gerust in, zaterdagochtend op de proclamatie in sporthal De Nayer. Enkele hemeltergend saaie speeches scheidden mij van het verdict. De opluchting was groot toen ik mijn naam hoorde afroepen. Het definitieve eind van mijn studententijd. Na al die jaren kan ik mijn studentenkaart definitief op rust stellen.

Na nog meer hemeltergend saaie speeches, waarvan sommige zelfs onverstaanbaar, werd er een foto genomen van al de gepromoveerden, zoals dat zo mooi heet. Ik ben er zeker van dat mijn mede-afgestudeerden zich later zullen afvragen wie dat mens in godsnaam is, want in de les hebben ze mij nooit gezien. 😉 En toen was het tijd voor de receptie! Mijn vriend en ik hebben hard ons best gedaan zoveel mogelijk jaren inschrijvingsgeld op te drinken, maar hebben jammerlijk gefaald.

Om wat te ontnuchteren, gingen we wandelen in de studentenwijk in het groen waar we elkaar zoveel jaren geleden leerden kennen en veel fantastisch mooie, niet-studiegerelateerde momenten beleefden. Er was nog niet veel veranderd. Even een emotioneel moment toen we op de plek stonden van die allereerste kus. Een steek van heimwee naar vervlogen tijden.

Maar goed, deze slechte student kan nu definitief de (universitaire) boeken dicht doen.