Sushi bij Kintsugi!

Deze avond genoten van een heerlijke sushiboot samen met de vrienden die we jaren geleden leerden kennen in de Spaanse les. Het was al even geleden dat we nog met z’n vieren rond de tafel gezeten hadden, want de vorige keren dat ik met dezelfde vrienden had afgesproken zat mijn vriend altijd in Genève.

De sushichef van Kintsugi was een beetje overbevraagd, waardoor het niet mogelijk was een boot voor vier personen voor ons te bereiden. Geen erg, met wat gyoza als voorgerecht en een boot voor drie personen hadden we zeer royaal gegeten. En die warme saké was de kers op de taart.

Meanderswandeling in Rotselaar en champagnerijk verjaardagsfeestje

Onze vriend was zo vriendelijk om mijn vriend en mij met de wagen te komen ophalen in Leuven voor zijn eigen verjaardagsfeestje. ‘t Is een held! We hadden om samen te gaan wandelen in Rotselaar om de eetlust op te wekken. Na een kleine omweg doorheen de smalle wegjes van villawijk Heikant, met dank aan Waze, slaagden we er uiteindelijk in de kerk van Heikant te vinden, waar de vrouw van onze vriend en hun twee jongens ons opwachtten. We trokken onze wandelschoenen aan en genoten samen van de Meanderswandeling. Het weer was ons goed gezind en we genoten van de frisse buitenlucht.

Bijzonder ontdekking in het bos:

De plas van Rotselaar:

De prachtige Donjon Ter Heyden lag er bijzonder fotogeniek bij en ik moest me inhouden om geen twintig foto’s uit zoveel mogelijk verschillende hoeken te nemen.

Na deze fijne wandeling was het tijd voor het aperitief. Noblesse oblige! Ter ere van de verjaardag van onze vriend kraakten we één van de champagneflessen uit het degustatiepakket dat we kochten op een mooie zomeravond. En omdat eentje geentje is, opende onze vriend nog een tweede flesje.

Vervolgens konden we genieten van de kookkunsten van onze vrienden. We startten met een variatie van Pascale Naessens op een klassieke tomaat garnaal. Voor mij meteen al een schot in de roos, want ik ben een gigantische fan van tomaat garnaal. En daarbij dronken we uiteraard een lekker glaasje witte wijn.

Voor het hoofdgerecht had onze vriend gebraad in de oven gemaakt. Amai, zo lekker! Perfect gebakken en vergezeld van heerlijke groentjes.

En we hadden nog net een gaatje voor het dessert!

Een werkelijk perfecte avond. Alleen een beetje jammer van die uitnodiging voor de Kastaars! die samenviel met dit feestje, maar de vriendschap gaat altijd voor, he!

Missie studiedag: succesvol afgerond!

De laatste werkdag van de week had ik het genoegen om een studiedag bij te wonen in de Koninklijke Bibliotheek georganiseerd door mijn collega’s. Interessante keynote sprekers werden afgewisseld met boeiende paneldiscussies. Zoals ik al eerder aangaf, zijn paneldiscussies naar mijn mening niet altijd een succesvolle format. Vaak heeft elke spreker een eigen insteek voorbereid die mooi wordt afgelezen en komt het niet tot een echte uitwisseling. Mijn collega’s hadden deze studiedag echter supergoed voorbereid en de verschillende panelleden al op voorhand digitaal met elkaar in contact gebracht. Daardoor voelde de discussie heel natuurlijk aan en kwam het tot een fijne interactie tussen de leden van het panel en het publiek. Echt zelden een publiek gezien dat zich zo geëngageerd mengde in de discussie. Pluim op de hoed van mijn collega’s. De volledig vegetarische catering mocht er trouwens ook zijn, maar daar heb ik helaas geen foto’s van genomen. Feit is dat ik de week afgesloten heb met nog maar eens een receptie. Dat wordt precies een gewoonte. 😉

Lunch in Gare Maritime

Deze middag had ik afgesproken met een collega om samen te lunchen in de food court van Gare Maritime, omdat we in de namiddag allebei een afspraak hadden in die buurt. Mijn oog viel natuurlijk meteen op de stand met Koreaans eten. Zo vaak heb ik immers niet de gelegenheid om te genieten van Koreaanse gerechten. Voor mijn collega was dit een eerste kennismaking met de Koreaanse keuken en gelukkig bleek mijn suggestie in de smaak te vallen. Ik bestelde een smoked eel bao als voorgerechtje en een bibimbap als hoofdgerecht. Beide gerechten waren super met als uitschieter de smoked eel bao.

Al staat volgens mij het concept van de food court nog niet helemaal op punt. Super dat je via een app kan bestellen en betalen bij alle standen, maar om de één of andere manier kan dat dan weer niet aan de bar en moet je je drankjes dus ter plekke bestellen en ophalen betalen. En in de winter is het, ondanks de warmtestralers, toch een plek waar je je jas beter aanhoudt. Maar da’s een detail.

Yet another receptie

Een empirisch ondersteunde analyse dringt zich op, maar ik denk dat ik in januari 2023 goed bezig ben mijn persoonlijke record meeste recepties per maand te verbreken of toch minstens te evenaren. Vandaag was ik aanwezig op een receptie in ons kantoorgebouw om te vieren dat een aantal mensen een contract van onbepaalde duur aangeboden kregen. Omdat er een hele hoop mensen in dezelfde situatie geen feestje gekregen hadden tijdens de coronacrisis, was dit meteen een receptie voor serieus wat volk. Een ideaal moment om kennis te maken met een aantal collega’s van buiten mijn afdeling die ik nog niet zo goed ken.

En ja, ik sloot met een paar collega’s de receptie af. Zo ben ik dan wel weer. 😉

Bezoek aan het thuisfront

Gisteren bracht ik een bezoekje aan het thuisfront om twee verjaardagen in één klap te vieren.

Natuurlijk koos ik voor mijn favoriete vervoersmiddel: de trein. Die zelfs voor één keer mooi op tijd reed! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het leverde alleszins die pittoreske plaatje op:

In ‘t Krievelkuut genoot ik samen met mijn tante, nonkel en vader van een uitgestelde verjaardagslunch ter ere van de verjaardag van mijn vader in december. De relatie met mijn vader verloopt wat stroef op dit moment, dus dit was een welgekomen manier om het ijs figuurlijk te laten ontdooien. Al blijkt het water op sommige vlakken nog altijd veel te diep. Gelukkig is een flesje cava, lekker eten en een goed glas wijn altijd een pleister op de wonde.

Hertentourneods met pastinaakpuree, wintergarnituur & wildjus:

Na de lunch trokken we met z’n vieren naar het rusthuis om mama een gelukkige verjaardag te wensen, gebruik makend van het feit dat haar verjaardag dit jaar op een zaterdag valt en de strenge coronarestricties eindelijk tot het verleden behoren. Mijn broer vervoegde ons in de cafetaria en we dronken samen iets ter ere van de jarige.

Daarna reed ik met mijn broer mee naar huis om de katten (en zijn vriendin) goeiedag te zeggen. Het was zo gezellig dat ik bleef plakken. Een mogelijkheid om te genieten van de kookkunsten van de vriendin van mijn broertje sla ik natuurlijk nooit af. En doe daar maar een lekker wijntje van Ad Bibendum bij!

Uiteraard sloten we de avond af met een lekker glaasje whisky. Noblesse, oblige! Alleen jammer dat ik moeite had om de appelsmaak te identificeren in de whisky die op calvadosvaten had gerijpt.

En dankzij de NMBS kwam ik probleemloos thuis, iets later dan oorspronkelijk gepland.

Trash day + nieuwjaarsreceptie

Met begin 2024 een verhuis naar een nieuw gebouw in het vooruitzicht (een nieuw gebouw waarin ons bedrijf veel minder vierkante meters ter beschikking zal hebben dan op dit moment), staat het opruimen van onze archieven op de werkvloer en in de kelder momenteel hoog op de agenda. Want we moeten eerlijk zijn, het archiveren stond de voorbije jaren met de coronacrisis en al het extra werk dat daarbij kwam kijken wat op een lager pitje. Reden te meer om dit jaar de gaspedaal in te duwen en grote kuis te houden. Vandaar dat ik in de agenda’s van mijn collega’s deze vrijdag een trash day had ingepland.

Zelf heb ik niets meer van papieren archief, dus gaf ik me op als vrijwilliger om het kelderarchief te helpen opkuisen. En amai, wat ik daar noallemaal tegenkwam. Stokoude dozen vol met ongeorganiseerd papier die duidelijk nog dateerden van de verhuis naar ons huidige gebouw. Laat ons zeggen dat de papiercontainers zich snel vulden… En ik al snel vol hing met stof van jaren geleden. Al had dat opruimen ook iets therapeutisch: vroegere crisissituaties worden gewoon met het oud papier buiten gezet. Of hoe alles relatief is.

Om de mensen aan te sporen om naar de werkvloer te komen, hadden mijn teamverantwoordelijken en ik aansluitend een nieuwjaarsreceptie voorzien. Want onze collega’s verdienden een beloning na al dat harde werk. En óf het gezellig was!

Het roltrapincident

Na mijn eerste vergadering thuis via teams (serieus, op een maandagochtend de werkweek starten met een vergadering om 9u, why?) wandelde ik naar Leuven station om de trein naar Brussel te nemen. Ik stapte op de roltrap naar het perron en stond ongeveer op het niveau van de derde trede toe opeens de dame met het rolkoffertje drie treden voor mij achterover viel. In een reflex deed ik een stap naar voren om haar op te vangen en haar val zo goed mogelijk te breken. Doordat ik de val had zien gebeuren, had ik me schrap kunnen zetten en stond ik stabiel genoeg om zelf niet te vallen. Het lukte mij echter niet om de dame, die gewoon stokstijf in mijn armen op de roltrap bleef liggen terug overeind te duwen. Zelfs niet met de hulp van de man achter mij die het voorval had gezien. De dame leek zelf niet echt onder de indruk te zijn van het gebeuren en zei dat we haar maar gewoon moesten laten liggen tot we boven kwamen.

Omdat ik haar echt niet recht kreeg, was dat inderdaad de enige optie. Bovenaan liep het echter bijna mis. Hoe hard ik ook probeerde aan haar te sleuren, de dame geraakte niet recht en blokkeerde de roltrap, die gewoon verder bleef gaan. Hierdoor raakte ik bovenaan de trap geblokkeerd en viel ik bijna zelf de trap naar beneden. Gelukkig was er een andere treinreiziger bovenaan de trap die gemerkt had dat er iets mis was en die mij bij mijn arm greep en zo over de dame heen sleurde. Tot mijn grote verbazing had de dame in kwestie niets aan haar val over gehouden en besloot ze gewoon verder te reizen. Haar ongewone kalmte deed me vermoeden dat ze onder de medicatie zat. Mijn hart klopte door het voorval nochtans in mijn keel en het duurde de ganse treinrit voordat de adrenaline-opstoot verwerkt was.

Enfin, blij dat uiteindelijk alles goed is afgelopen, want dit had veel erger kunnen zijn.

Giant bugs and those that eat them

Zaterdagavond reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Planckendael voor een bezoekje aan het Lichtfestival ‘Giant bugs and those that eat them’ samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes. Het was typisch Belgisch kwakkelweer, dus hadden we een ganse voorraad paraplu’s meegenomen en stevige wandelschoenen aangetrokken om de regen en de modder te trotseren. Gelukkig was iedereen goed gekleed tegen het weer en konden we samen genieten van de mooi verlichte insecten en andere beestjes. De plassen waarin de kleurrijke insecten weerspiegelden, zorgden trouwens voor een extra mooi effect.

We waren net rond met ons bezoek toen de miezerregen transformeerde in slagregen. De plannen om nog wat door het park te wandelen, werden meteen opgeborgen en ik belde naar de Gasthofhoeve met de vraag om onze reservatie met een uurtje te vervroegen. Gelukkig vormde dat geen probleem. Het was nog even wat gedoe om van de parking af te geraken (serieus, Planckendael, de info dat je kan betalen met een bankkaart mag gerust wat duidelijker geafficheerd staan), maar niet veel later konden we toch allemaal onze voeten onze tafel steken in de gezellige Gasthofhoeve in Hofstade. We genoten de klassieke, maar erg verzorgde brasseriegerechten. En ja, sommigen onder ons vonden nog plek voor een dessertje. 😉

Een mooie afsluiter van een fijne, zij het iet wat nattere avond dan gehoopt.

La Dolce Vita en doorzakken bij Bar Lewis

Vrijdagavond mocht ik mijn nieuwe lenzen gaan ophalen bij Monocle. Om te vieren dat de wereld er opeens een pak scherper en mooier uitzag (toegegeven, ik heb veel te lang gewacht met de vervanging van mijn vorige lenzen), had ik daarna afgesproken om samen met mijn vriend iets te gaan eten in de stad. Iedereen die in Leuven woont, weet dat het een uitdaging is om een tafeltje te bemachtigen in een goed Leuvens restaurant op een vrijdagavond, maar gelukkig waren we redelijk vroeg en vonden we een plekje bij La Dolce Vita in de Wandelingenstraat. Klassiek Italiaans eten, dat smaakt altijd (al hoorden we achteraf dat de chefkok uit Indië afkomstig is, could have fooled me, want zijn Italiaans is bijzonder goed). Ik at een kreeftensoepje als voorgerecht en een heerlijke pasta met zeevruchten als hoofdgerecht, vergezeld van een glaasje prosecco, uiteraard.

We hadden redelijk vroeg gedaan met eten en besloten nog een glaasje wijn te gaan drinken bij de buren: Bar Lewis. We troffen er de supervriendelijke uitbaters Ruben en Laura aan met hun kinderen, die nog aan het napraten waren met de broer van Ruben na een drukke dag. We deden een gezellige babbel terwijl we nipten aan een uitstekende chardonnay. Na het vertrek van Ruben en Laura bleven mijn vriend en ik in de wijnbar plakken met de broer van Ruben. Hij liet ons van allerlei wijntjes proeven en de vrolijkheid steeg navenant. Nu draait de wijnbar nog op een laag pitje, maar daar komt binnenkort verandering is. Wij zijn alvast fan, want het aanbod aan wijnbars in Leuven is beperkt en de broer van Ruben weet duidelijk waarover hij het heeft.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk