persoonlijk

Brussels Girl Geek Dinner #5

Een klein verslagje van het vijfde Brussels Girl Geek Dinner. Eindelijk nog eens een Girl Geek Dinner dat plaatsvond in de stad waaraan het event zijn naam ontleent! Ik pleit voor meer Girl Geek Dinners in onze charmante multilinguale en multiculturele hoofdstad. Het is plezant als je te voet naar zo’n event kan (al was dit ook wel uit noodzaak door al de treinproblemen).

Door mijn drukke agenda was dit nog maar de tweede Girl Geek Dinner die ik kon bijwonen. Ik vond deze editie de beste van de twee. Je had natuurlijk het mooie kantoorgebouw van Duval Guillaume en de onvermijdelijke gadgets (een Flair! en een pot speculoospasta: nu zal ik eindelijk weten waar iedereen zo de mond van vol heeft), maar ik heb vooral enkele heel interessante gesprekken gehad. En zelfs een interessante connectie kunnen leggen voor mijn werk. Verder verdient Lamazone, die zich aan het ontpoppen is tot een ware Lamagoeroe, een speciale vermelding. Bedankt voor het toffe gesprek. Enne, ik weet je te vinden met mijn Garagetv-problemen. 😉

Natuurlijk waren onze eigenste Leuvense K3 ook van de partij: Kato, Kathleen en Lucie zorgden voor de nodige giechelmomenten. Altijd even goedlachs deze jongedames. Ik sprak ook nog met toffe tantes (woeha, origineel) Tantieris en Tante Annie, Elise, Greet en Monica. En ja, eindelijk mocht ik Uw Moeder in realiteit aanschouwen. Voorwaar een sexy figuurtje! Anne van Tenderfeelings viel weer in de prijzen, maar gul als ze is, schonk ze haar Senseo meteen weg aan een gelukkige jongedame. Er waren zelfs enkele interessante heren (waaronder mijn vriendje, maar die is natuurlijk buiten categorie)!

Van de presentaties kon die van Koen over artificiële intelligentie mij het meest bekoren. Een mooi overzicht en begrijpbaar voor iedereen. Isabel Peeters had het op een chaotische manier over haar chaotische leven. Ik hou niet zo van chaos, maar ze heeft wel ergens een punt dat je dag op dag moet leven en gewoon zien wat je overkomt. Just go with the flow, al is dit erg moeilijk voor een controlefreak als mezelf.

Op de één of andere manier ben ik erin geslaagd helemaal geen demonstratie van de Rolly te krijgen. Nuja, ik denk niet echt iets gemist te hebben. Ik heb het niet zo op nutteloze gadgets en het nut van een dansende audiospeler ontgaat mij volkomen. Ik vrees dat ik op dat vlak helemaal geen geek ben. 😉

Een dikke pluim voor Clo en Pietel die instonden voor de organisatie. Toch een kleine tip: geluidsversterking voor de sprekers was wenselijk geweest. Ze waren bij momenten erg moeilijk te verstaan.

PS: De spierpijn van vanmorgen is geëvolueerd naar gewrichtspijn + lichte koorts. Ik vermoed niet dat de BGGD daar voor iets tussen zit. En aan de speculoospasta kan het niet liggen, want daar heb ik nog niet van geproefd. Al een geluk dat ik een halve dag verlof heb, omdat ze hier seffens de lamellen komen installeren. Hopelijk raak ik er met wat pijnstillers en een goede nachtrust weer bovenop.

Stress in mijn lijf

En dat vertaalt zich momenteel vooral in erg korte nachten. ‘s Ochtens veel te vroeg wakker worden met het gevoel totaal niet uitgeslapen te zijn. Na twee of drie pogingen om de slaap te vatten, het opgeven en opstaan. Het voordeel van een korte nachtrust is dat er meer uren in een dag zitten om alles gedaan te krijgen wat ik nog moet doen. Het nadeel is dat ik continu met een versuft gevoel en een lichte hoofdpijn rondloop. Nog even doorbijten en dan is het… Och wacht, juist ja.

The good life (2)

Uitgebreid gaan dineren in het Land aan de Overkant ter gelegenheid van ons negenjarig samenzijn. Daarna het optreden van de groep Pyromantiek in het stadspark meepikken (vuur! vuur! vuur!). Op zoek gaan naar een donker hoekje om de hartstocht in daden om te zetten, bijna betrapt worden, maar toch een happy end aan het geheel kunnen breien. 😉

Jaja, een avond om later met plezier op terug te kijken.

De schande van Myanmar

Uit de Standaard:

Myanmar aanvaardt de buitenlandse hulp, maar heeft geen behoefte aan buitenlandse hulpverleners om slachtoffers van cycloon Nargis bij te staan. Dat heeft de junta van het land vanmorgen laten weten. De Verenigde Naties haalden fel uit naar de militaire machthebbers en noemde hun weigering om hulpverleners toe te laten ‘ongekend in de geschiedenis van de humanitaire hulpverlening’.

De junta laat hun eigen bevolking nog liever creperen dan hulpverleners toe te laten. Er is sprake van 100.000 doden, een getal dat mijn hoofd doet duizelen. Door het ontbreken van hulp is de kans op uitbraak van allerlei ziekten bij de overlevenden gigantisch groot. De junta zou de geleverde goederen ook zelf in beslag nemen en niet verdelen onder de getroffen bevolking. Hoe die corrupte machthebbers ‘s nachts nog kunnen slapen, het is mij een raadsel.

Multitouch

Gisteren kon ik op het Brokerage event van het IBBT wat spelen met een prototype van een multitouch scherm. Leuk, leuk. Ik kan me direct een aantal toepassingen voor de geest halen (denk aan musea, publieke ruimten) waar deze technologie heel nuttig ingezet kan worden. Ook voor oudere mensen lijkt deze manier van interageren met een toepassing me handiger dan een muis te gebruiken. Al denk ik dat de klassieke muis en toetsenbord nog wel een tijdje zullen meegaan, zeker gezien het beperkt aantal toepassingen dat al geschikt is om met multitouchtechnologie aan te sturen.

Vriendschap is een continuüm

Toen ik nog jong en idealistisch was, geloofde ik dat vriendschap voor eeuwig en altijd was. Helaas, een mens wordt volwassen en met het voortschrijden der jaren worden vele mooie idealen van de jeugdige onschuld één voor één geslecht. Vriendschap is niet voor eeuwig. Vriendschap is een tijdelijke band tussen twee mensen, mensen die hun eigen weg gaan en soms verwijderen die wegen zich van elkaar. Je verandert, je vrienden veranderen en soms moet je vaststellen dat die innige band die ooit tussen jullie bestond in rook is opgegaan. Hoe dat komt. Geen idee. Het gebeurde langzaam, zonder dat je er veel erg in had.

Vriendschap is belangrijk voor mij en ik probeer dan ook mijn best te doen om mijn vriendschappen te onderhouden. Daarom doet het altijd een beetje pijn te moeten vaststellen dat een mooie vriendschap uitdoofde. Niet eens heftig brandend in een spetterende ruzie, maar neen, stilletjes, niemand heeft gemerkt dat het vuur langzaam doofde. Ik pleit zelf ook schuldig, ik heb te weinig tijd voor mijn vrienden. Mijn agenda is barstensvol gepland. De eerste afspraken voor augustus zijn al gemaakt. Maar hoe kan je een vriendschap levendig houden als je elkaar maar twee keer per jaar ziet? Als je zelfs niet meer weet bij welk bedrijf de vriend of vriendin in kwestie aan de slag is? Vriendschap vergt een investering van tijd en laat ik net aan dit laatste goed een groot gebrek hebben.

Candid camera

Toen ik deze middag op weg naar een broodje langs de Koninginnegalerij kwam, waren de grote camera’s mij al opgevallen. Ik vond het een beetje vreemd dat beide camera’s met een zwarte doek afgedekt waren, maar mijn hongerige maag verhinderde mij verder onderzoek in te stellen.

Op de terugtocht merkte ik een vreemd figuur met rode roos op die zich verdacht gedroeg in de buurt van de camera’s. Ik dacht eerst aan de opnames voor een film en stopte even om te kijken of ze een scène zouden opnemen.  Toen de vreemde figuur afstapte op een willekeurige mevrouw om haar de roos aan te bieden, viel mijn frank euro. Een opname voor een verborgen camera programma! Al vond ik persoonlijk de camera’s in kwestie heel duidelijk zichtbaar, toch leken de meeste vrouwen die met een knieval een roos aangeboden kregen, deze niet op te merken.

Het was trouwens erg duidelijk wie, naast de regisseur die continu in een microfoontje stond te babbelen, de belangrijkste persoon was: de gladde kerel die de dames in kwestie hun handtekening moest ontfutselen om toestemming te geven voor het uitzenden van de opname. 😉

Grappigste moment: een vrouw die samen met haar partner door de Koninginnegalerij slenterde en na een beetje aandringen de roos aanneemt, waarop de vreemde figuurt haar hand vastpakt, zich tussen haar en haar man plaatst en ze gezellig met zijn drietjes verder wandelen. En ja, ze gaven allebei hun toestemming om het fragment uit te zenden.