De zondag is weer voorbij gevlogen. Tijd voor een kleine terugblik.
Gisterenochtend bij het ontwaken te horen gekregen dat er problemen waren met één van de servers van mijn studentenvereniging. Ach, niks wat een kleine reboot (hey, als het werkt voor Windows, dan zeker voor Linux 😉 ) niet kon oplossen.
Na dit kleine akkefietje zijn mijn vriend en ik gaan brunchen in de Abdij van ‘t Park. Deze brunch wordt jaarlijks georganiseerd door de Vrienden van de Abdij op erfgoeddag. Het was naar goede gewoonte weer erg gezellig. Het zonnetje scheen, er was een overvloed aan eten (soep, koffiekoeken, quiches, slaatjes, rijstpap, chocomousse, fruitsla, taart,…), iedereen was goed gezind, mijn vriend kon genieten van een parkbier en ik voelde al de stress zo uit me wegvloeien.
Na de brunch zijn we nog even gaan rondlopen op de terreinen van de abdij zelf. Een interessante uitleg gekregen over solitaire bijen van de imker van de abdij en meteen een voorraadje honing en afgeleide producten (gluhwein, likeur, advocaat) ingeslagen. Jammer genoeg konden we niet de ganse namiddag daar blijven, want we werden nog verwacht op een babyborrel. Op naar het verre Limburg dus.
Omdat we een beetje te lang waren blijven hangen in de abdij, moest er wat tijd goedgemaakt worden om op schema te blijven. Laat mij het erop houden dat ik serieus gas gegeven heb, onderweg. Ja, ik geef het toe, ik ben soms een notoire snelheidsduivel. Maar alleen op de autosnelweg, de bebouwde kom is heilig voor mij. (Excuses, excuses.) Mijn vriend op de passagiersstoel wist me alvast te vertellen dat een eventuele snelheidsboete voor mijn rekening zou zijn. Wat me niet meer dan normaal lijkt.
Op de babyborrel was er een massa volk (meer dan honderd personen). Allemaal mensen die gekomen waren om de ouders van pluimgewichtje te feliciteren en een hart onder de riem te steken. Dit was ook de eerste keer dat ik pluimgewichtje in levende lijven zag. Hij zag er al steviger uit dan op de foto’s en hij dronk enthousiast zijn flesje leeg. Maar hij heeft nog steeds last van epileptische aanvallen en tja, je ziet aan het kindje dat hij een handicap heeft. 
Ik heb mij goed geamuseerd op de babyborrel. Ondanks het vele volk toch wat kunnen babbelen met mijn vriendin. Er waren ook een aantal ex-collega’s die ik al lang niet meer gezien had. Altijd leuk om bij te praten en nog leuker om te horen dat het bedrijf dat ik achter me gelaten heb nog steeds even chaotisch en stuurloos is. Blij dat ik daar weg ben. 😉
De babyborrel was trouwens een pareltje van organisatietalent. Er was werkelijk aan alles gedacht. Bloemstukjes op alle tafels, tenten in de tuin om te schuimen bij eventueel regenweer (gelukkig scheen het zonnetje), een springkasteel voor de kinderen, een live-band voor de muziek, broodjes, soep, koffie, wijn, taart, ijsjes (en ik had al zoveel gegeten op de brunch… babyborrels zijn slecht voor de lijn). De ouders van pluimgewichtje hadden werkelijk aan alles gedacht.
Na afscheid genomen te hebben van mijn ex-collega’s en van de ouders van pluimgewichtje, reden we terug naar Leuven. Ditmaal met mijn vriend achter het stuur (waarschijnlijk heeft hij toch iets meer vertrouwen in zijn eigen rijkunsten). In Leuven nog even een bezoekje gebracht aan de nieuwe baby, een fijne kleine dame met twee apetrotse ouders.
En toen was het al bijna tijd om te gaan squashen en vervolgens in bed te kruipen. En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje was uit.