persoonlijk

Erik is saai

En dan bedoel ik niet Erik Van Looy zelf, de regisseur en presentator van het populaire spelprogramma dat ik nog nooit gezien heb, ik ken de mens niet, dus wie ben ik om hem voor saai uit te maken, maar wel het blad dat zijn naam draagt. Ik dacht, ach een broertje van Goedele, leuk om op de trein of  op het toilet te lezen. Boy was I wrong.

Rituelen

Deze middag een interessante discussie gehad tijdens de lunch over religie en rituelen. De stelling van één van mijn tafelgenoten was dat elke mens inherent religieus is en hij verwees daarvoor naar het feit dat ieder mens nood heeft aan rituelen. Ik vind mezelf areligieus, maar kan tegelijkertijd niet ontkennen dat mensen nood hebben aan rituelen. Wat de discussie bracht op de vraag of rituelen al dan niet religieus zijn. Persoonlijk denk ik van niet. Afscheidsrituelen in een groep lijken me een sociaal iets te zijn en geen religieuze ondertoon te hebben. Alles staat en valt natuurlijk met de definitie van religieus. Maar je kan het avondritueel dat vele kinderen doorlopen voor het slapen gaan toch onmogelijk linken met religiositeit? Eerder met de nood aan structuur die vele mensen hebben.

Aansluitend daarbij hadden we het ook nog over de vraag of vrije wil al dan niet bestaat en of en mens volledig gedetermineerd wordt door de omgeving en de genen die hij met de geboorte meekrijgt. Persoonlijk vind ik dit een deprimerende gedachte, dus ik verkies te geloven dat de mens wel degelijk over een vrije wil beschikt en zelf in staat is keuzes te maken. Althans dat hoop ik toch.

Stereoptiep

Deze week zat ik ‘s middags bij drie jonge vrouwelijke collega’s aan tafel. Alle drie hadden ze nog niet zo lang de schoolbanken achter zich gelaten. En ik schrok er eerlijk gezegd van hoe stereotiep ze in hun denken waren. De klassieke rollenpatronen blijven de bovenhand halen. Ik had gehoopt dat dit rollenpatroon langzaam zou verdwijnen in de jongere generaties, maar neen, mannen moeten vooral stoer en macho zijn en goed zorgen voor hun vrouwtje. En het huisje, boompje, kindje-ideaal is onuitroeibaar. Natuurlijk weet ik wel dat er in sé niets mis is met huisje, boompje, kindje, en het is niet dat ik zo’n spannend leven heb of zo. Maar zo’n jonge meisjes, die moeten toch nog eerst wilde plannen maken? Van het leven genieten? De wereld willen veranderen? Grootse dromen hebben? Het lijkt soms alsof ik jonger van geest ben dan zij.

Tegen de stroom in

Ik had deze middag een afspraak in de gebouwen van de KULeuven, klokslag 13.00u, het moment waarop alle lessen eindigen en de aula’s leegstromen. Ik moest me een weg banen tegen een stroom vrolijk kwebbelende studenten in. En ja, die steek van jaloezie is nog steeds aanwezig, zij het minder heftig dan vroeger. Wat ik het allermeest mis van mijn studententijd is de vrijheid om te doen en laten wat je wil. Hoe anders is mijn leven nu, geregisseerd door een strakke agenda en hopen werk. Zucht.

Awoert Bank Card Company

Jawel, de VISA-kaart van mijn vriend is voor de verandering nog maar eens geblokkeerd. En denk je dat iemand de moeite neemt om dit te melden? Neen, je moet dat vaststellen wanneer je hotels zit te boeken voor je zomervakantie en je bericht terug krijgt dat de VISA-kaart geweigerd werd. Sympathiek. Al een geluk dat we ditmaal niet in het buitenland zaten. Heel betrouwbaar zo’n VISA-kaart. Om de haverklap wordt het ding achter je rug geblokkeerd. We kunnen moeilijk anders dan voor onze zomerreis een tweede VISA-kaart aanvragen, just in case.

Ditmaal werd de kaart geblokkeerd omdat de database van een site waar wij een betaling zouden uitgevoerd hebben, gehackt was. Uiteraard wil men niet vrijgeven welke site dit was. Een veiligheidsmaatregel. Ik begrijp dat men fraude met VISA-kaarten wil vermijden, maar een klein telefoontje of mailtje: hey, uw kaart is geblokkeerd, zou ik enorm appreciëren. En zelfs al kan je er totaal niks aan doen, je voelt je toch een beetje een oplichter.

Awoert Bank Card Company.

Under construction

Dit weekend ben ik een FOSDEM-weduwe. Terwijl mijn vriendje zich vermaakt met zijn open source-vriendjes, maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn foto-achterstand weg te werken en wat dingen op te ruimen die veel te lang zijn blijven liggen. Er was deze namiddag zelfs tijd voor een bezoekje aan het nieuwe huisje-in-wording van vriend U, die graag een paar foto’s had om later met voldoening op de verbouwingswerken te kunnen terugkijken. En dat er nog veel gewerkt moet worden, dat staat vast. Ik zou er alvast de energie niet voor kunnen opbrengen om drie avonden in de week en daar bovenop nog eens alle weekends aan een huis te werken. Maar vriend U ‘bricoleert’ graag en kan gelukkig beroep doen op de helpende hand van zijn vader. De appel valt niet ver van de boom. 😉

Ik heb het huisje volledig geïnspecteerd en door het bouwstof heen, was duidelijk te zien dat het potentieel had. Nog anderhalf jaar of zo en het zal er ook effectief als een huis uitzien, al is U vast van plan er in maart al in te gaan wonen. Gebruik makend van de ene kamer die hij tegen dan bewoonbaar hoopt te hebben en de badkamer waar tegen dan water uit de kraan zou moeten stromen. Wonen op een bouwwerf, mij niet gezien. 😉

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

Wit

Op een ontieglijk vroeg uur kroop ik deze ochtend uit bed. Nog half slapend wierp ik een blik naar buiten waar ik geheel onverwacht een witte wereld aantrof. Mijn hart werd vervuld met een kinderlijke vreugde (sneeuw! sneeuwballen! sneeuwgevechten!) en even vergat ik dat ik nog van een ganse lijst Russische werkwoorden moest memoriseren of ze met de datief, de genitief dan wel de accusatief voorkwamen.

Ach, hoe graag zou ik weer een kind zijn…