Eén van mijn zwakke punten: trivialiteiten blijven probleemloos hangen in mijn geheugen, maar namen van mensen, hét allerbelangrijkste, die willen al eens tussen de plooien verdwijnen. En het is niet dat ik mijn best niet doe. Wanneer ik in een meeting aan nieuwe personen wordt voorgesteld, probeer ik de naam inwendig te herhalen om zo de naam te koppelen aan het gezicht, maar meestal zit er meer dan één nieuwe persoon rond de tafel en tegen dat ik aan persoon nummer drie zit, is de naam van persoon nummer één al vervaagd. Het gebeurt me ook op conferenties: ik word voorgesteld aan iemand, krijg een businesskaartje, maar dat verdwijnt dan ergens in mijn rugzak en wordt samen met de naam van de persoon vergeten. En de volgende keer dat ik de persoon in kwestie terug zie, herken ik het gezicht, kan ik in het beste geval nog de context van onze ontmoeting reconstrueren, maar die naam, neen, dat wil niet lukken. Alsof mijn hersenen de informatie die ze willen opslaan, eerst filteren en besloten hebben dat namen niet zo belangrijk zijn.
Op dat vlak heb ik echter een conflict met mijn grijze massa. Ik ga elke keer door de grond van schaamte als een naam me weer maar eens ontsnapt en de persoon in kwestie zich mijn naam wel herinnert. Dus laat ik één goed voornemen maken voor 2012: beter mijn best doen om de koppeling tussen de naam en de persoon te maken en deze permanent op te slaan, of desnoods gebruik maken van hulpmiddelen om dit doel te bereiken (stiekem foto’s maken en die koppelen aan busineskaartjes, doet iemand dat?). Want iedereen wordt toch graag herinnerd?
Je hoeft zelfs geen foto’s te maken. Je kan de foto’s van linkedin of facebook plukken. Ik doe dat op het moment dat de gezichten nog vrij vers in het geheugen zitten, tijdens de conferentie dus.
Ik volg nu een training van het werk die ons leert om oa namen te onthouden. We moeten bij die naam een beeld verzinnen, en dat beeld zo absurd en gedetailleerd mogelijk maken, want zo onthoud je het beter. Voor mij helpt die techniek heel goed om de achternaam aan de voornaam te koppelen, maar dan moet ik nog steeds de voornaam aan de persoon koppelen, en dat is iets moeilijker.
Maar als je toch businesskaartjes krijgt, zou ik die goed bijhouden, ‘s avonds als je thuis komt opschrijven wie dat was (groot, bruin haar, meeting over …) en dan de volgende keer snel spieken voor je naar de volgende meeting vertrekt.
Als je je de naam niét meer kan herinneren is het gewoon het beste om beleefd en bescheiden te zeggen dat het je vreselijk spijt, maar dat zijn/haar naam je even ontglipt. Veel minder pijnlijk dan wanneer je later in het gesprek moet toegeven dat je zijn/haar naam niet meer herinnert, of NOG erger: als zich midden in het gesprek iemand anders mengt die je kent en je verondersteld wordt die twee aan elkaar voor te stellen. Been there, done that, en ik zakte echt door de grond van schaamte 😀
Misschien komen die nieuwe Facebook Moo kaartjes daarvoor wel van pas? Daar staat ook al een profielfoto op
@Lucie: Ha, die techniek met die beelden ga ik eens proberen. Kende ik nog niet.
@Lime: Ja, vaak is gewoon eerlijk zijn nog het beste.
Ik ken het probleem maar al te goed. Ook als leerkracht is het niet altijd tof om niet op de naam van een leerling te komen. Of erger nog: twee namen door elkaar halen. Eens ik dat 1 keer heb gedaan, komt het nooit meer goed. Gelukkig heb ik voor elke klas fotootjes en daar oefen ik dan in het begin van het schooljaar mee.