persoonlijk

Schriftje nummer 166

Omdat ik tegenwoordig een cursus column schrijven volg, dacht ik, waarom de resultaten van de cursus niet met jullie delen? Het is zonde om ze op mijn harde schijf te laten verpieteren. Dus bij deze. Ter info: ik plaats de originele versie van de column, zonder deze aan te passen aan de commentaren van de lesgeefster.

Nummer 166 van 349. Per toeval ontdekt in het Leuvense stadsarchief in een nog niet gearchiveerde collectie. Een schoolschriftje met daarin op elke bladzijde drie kolommen met getypte woorden. Naast elk getypt woord, in een sierlijk handschrift daterend uit de tijd dat schoonschrift nog een vak op school was, een woord in het Leuvense dialect (‘t leives). De bladen van het schriftje zijn vergeeld en fragiel.

Een fascinerende vondst die de stadsarchivaris meteen tot actie aanzet. Zoals zo vaak het geval is, gaat het toeval hier met de hoofdrol lopen, want de echtgenoot van diezelfde stadsarchivaris is de trotse auteur van een doctoraat over dialecten. De beschrijving van het boekje doet meteen een belletje bij hem rinkelen.

Het schriftje blijkt een uniek stukje erfgoed. Eentje met vele broertjes. 348 om precies te zijn. Elk schriftje de neerslag van een ander dialect uit Vlaanderen. Jarenlang zorgvuldig bewaard in een archief in Gent. De noeste arbeid van vele vrijwilligers die in de jaren 1885-86 in opdracht van de Leuvense hoogleraar Pieter Willems hun dialect optekenden. Een hele opdracht, die meerdere maanden in beslag nam.

De auteur van nummer 166 is een 24-jarige Leuvense kantoorbediende. Karel Verschueren, een doorsnee naam van iemand die wellicht een doorsnee leven leidde. Niet meteen iemand die vingerafdrukken op de geschiedenis heeft achtergelaten.

Meer dan honderd jaar nadat de jongeling Verschueren het schriftje invulde, misschien tijdens zijn middagpauze, of trouw elke dag ‘s avonds voor het slapen gaan, duikt het op een onverwachte plek weer op. Hoe dit schriftje in het stadsarchief verzeild raakte, blijft een raadsel dat wellicht nooit ontsluierd zal worden.

Deze gelukkige vondst biedt de historici van vandaag een boeiend inzicht in de Leuvense spreektaal van twee eeuwen geleden. Een ontbrekend puzzelstuk. Een document van historisch belang. Met dank aan de vrijwillige inzet van Karel Verschueren.

Na zijn omzwervingen in Leuven keert het schriftje terug naar zijn broertjes in Gent. Het zal een blij weerzien zijn na al die jaren. En Karel Verschueren, die zal voor altijd onsterfelijk zijn. Zijn handschrift versteend in woorden die over vijftig jaar niemand meer zal spreken.

De bladzijden van het schriftje zullen gedigitaliseerd worden, zodat het harde werk van Verschueren ontsloten kan worden voor de komende generaties. Of hoe een schriftje een venster naar een bijna vergeten verleden kan zijn.

Alweer een goed gevulde week

  • Maandag 25 november 19.00u: Ditmaal geen noemenswaardige voorvallen] tijdens de cursus columns schrijven.
  • Dinsdag 26 november 21.00u: Niet al te hard op mijn squashpartner gemept.
  • Woensdag 27 november 18.00u: Afspraak om te praten over sociale media en bloggen met iemand  uit de toeristische sector.
  • Donderdag 28 november 19.30u: Afgesproken om met een bevriend koppel uit het Leuvense de Burger Folie uit te proberen.Burger Folie stampvol. Uitgeweken naar de Wabi Sabi Sushi. Enorm genoten van de Pacific Boat. Winter of zomer, sushi smaakt altijd! De avond afgesloten met een cocktail in D’Entreprise. Een cosmopolitan mooi geserveerd recht uit de shaker. Heerlijk!
  • Vrijdag 29 november 20.00u: Openingsavond van het IKL. Erg genoten van de creativiteit van de kortfilmmakers én van de receptie met Noorse hapjes achteraf. Pluspunten voor de overheerlijke Noorse zalm.
  • Zaterdag 30 november 9.00u: Mijn zalig warme bedje in de steek gelaten om mij een paar uurtjes te concentreren op Spaans. De les lijkt wel één lange conversatie-oefening met een minuut of vijf uitleg over grammatica. Ik klaag niet, maar dat wil wel zeggen dat ik alle grammatica nog zal mogen blokken in de kerstvakantie.
  • Zaterdag 30 november 14.00u: Aan een hoog tempo Sinterklaascadeautjes ingeslagen voor de petekindjes, pasta gekocht bij La Stanza Bottega en lekkere taartjes bij Sukrée Salée. De zaterdagmarkt in de Brusselsestraat is zowat mijn favoriete shoppingplek van gans Leuven. Een poging gedaan om ons appartement een proper uitzicht te geven.
  • Zaterdag 30 november 17.00u: Twee bevriende koppels en hun kinderen (vier in totaal, mooi verdeeld over de twee koppels) verwend met de heerlijkheden die we de namiddag gekocht hadden. De pasta van La Stanza Bottega viel enorm in de smaak, dé ideale oplossing voor luie mensen met weinig tijd zoals mijn vriend en mezelf. De nagels van de meisjes gelakt en samen tekeningen gemaakt. I’m so popular! Ik moet er nu van profiteren, he. Tegen dat die kinderen tieners zijn, gaan ze mij een oude doos vinden. 😉
  • Zondag 1 december: De meet-up met Goya, Karel en gezin weer in het water gevallen. Ik zeg het jullie, die Goya zit meer in het buitenland dan in België! Naar Dendermonde afgezakt om ons te laten verwennen door de kookkunsten van Karel. Nu weten we eindelijk dat al die mooie gerechten die hij op Facebook plaatsteven lekker smaken als ze eruit zien. Boekjes voorgelezen, fijne wandeling gemaakt, gezellig gebabbeld, wat meer te horen gekregen over de ambitieuze plannen van Dendermonde, mij gerealiseerd dat ik nog altijd geen bloemencorso gezien heb.

En zo is er alweer een week voorbij gevlogen.

Een boeiende, maar vermoeiende week

  • Maandag 18 november 18.30u: Te laat op de afspraak met onze advocaat, die van de tegenpartij en onze geliefde bouwfirma, wegens dringende zaken die nog afgehandeld moesten worden op het werk. Onze advocaat had duidelijk de bovenhand in de discussie en kende het dossier door en door. Mijn vriend en ik hebben de hele affaire dan ook jarenlang gedocumenteerd. Onze verzameling aangetekende brieven aan de bouwfirma neemt ondertussen lichtjes indrukwekkende proporties aan. Buiten gelopen met het gevoel dat het eindelijk dan toch allemaal in orde zou kunnen komen.
  • Maandag 18 november 19.30: Al lopend naar ons appartement rap wat koeken binnen gepropt die mijn vriend (de lieverd) voor mij gekocht had in het station, omdat ik daar zelf geen tijd voor had. De fiets uit de garage gehaald en als een gek naar de Bruul getrapt.
  • Maandag 18 november 19.45: Puffend aangekomen in de les columns schrijven. Een raar sujet ontdekt in de toiletten. Not to worry, de politie van Leuven zit in mijn contactlijst. Gelukkig bleek een telefoontje niet nodig en kraste de dame vanzelf op.
  • Dinsdag 19 november 20.30: Squash! Niet in vorm, beetje last van mijn rechterpols. Pols proberen te ontzien = slechte opslagen. Slechte opslagen = afgemaakt worden op de return.
  • Woensdag 20 november 17.40: Mij kapot gehaast om de trein te halen, snel iets kleins gegeten op de trein. Hoera voor de Exki, die gezonde voorverpakte slaatjes aanbiedt.
  • Woensdag 20 november 19.00: Mooi op tijd op onze afspraak bij onze vrienden en hun drie kinderen. Nog een beetje honger, gelukkig waren er heel veel hapjes. Hmm, humus! Fijn gespeeld met de oudste dochter en de tweeling. Een klein smartphone-drama werd met wat onderhandelen vermeden. Mijn vriend en ik hebben jammer genoeg samen maar twéé smartphones, wat er uiteraard één te weinig is. 😉 De oudste dochter (die al kan schrijven! yikes!) in bed mogen steken en een verhaaltje voorgelezen voor het slapengaan. Daarna al de technieken herkend die ik als kind zelf toepaste om het moment van slapen gaan toch maar zo lang mogelijk te rekken. Cute. :-)
  • Woensdag 20 november 21.00: Op het gemak bijgepraat. Toch makkelijker als de kindjes in bed liggen. 😉
  • Donderdag 21 november 21.00: Afspraak met een vriend-whiskyliefhebber die we via de Spaanse les leerden kennen. De buurvrouw bleek tijdens ons vorige zomerfeestje nogal goed overeen te komen met onze vriend. Dus ja, we waren al aan het overwegen om haar ook te vragen, toen we een gelijkaardige vraag van onze vriend kregen. Jaja, bloeit daar iets moois? 😉 En je kent ons, wij geven graag de plantjes water. Het werd een gezellige avond, waarbij de whiskyflessen wat van hun inhoud moesten prijs geven in ruil voor een goed gesprek. Uiteraard lagen we te laat in bed.
  • Vrijdag 22 november 20.00: Omdat onze vorige date in De Hoorn zo leuk was geweest, gingen we voor een heruitgave met hetzelfde koppel. We waren het aan onszelf verplicht om het eenjarige bestaan van deze fantastische site mee te vieren. Het eten was lekker, de wijn was uitstekend, het gezelschap fantastisch. Het feestje achteraf viel wat tegen. De DJ was zo hip dat hij muziek draaide waar ik nog nooit van gehoord had. En dat terwijl ik toch al de hele avond naar een One Direction song snakte! Zelfs de fles overheerlijke witte wijn bracht ons gezelschap niet aan het shaken.
  • Vrijdag 22 november 1.00: (Het kan ook twee uur geweest zijn: de wijn werd tijdens het avondmaal erg gul bijgeschonken.) We namen afscheid van onze vrienden die de dag nadien weer vroeg op moesten en gingen socializen bij de oud-collega’s van mijn vriend die in De Hoorn werken. We besloten de DJ voor zichzelf te laten draaien en met z’n allen iets te gaan drinken in het café. Daar verstonden we elkaar ook beter.
  • Vrijdag 22 november 4.00: Eindelijk in bed geraakt. Nog even getwijfeld of ik de dag nadien zou opstaan voor de Spaanse les.
  • Zaterdag 23 november 9.00: Lag ik mijn roes uit te slapen in plaats van te werken aan mijn Spaanse woordenschat.
  • Zaterdag 23 november 12.00: Kropen we min of meer verfromfraaid uit bed om aan de dag te beginnen.
  • Zaterdag 23 november 14.00: Boodschappen doen in het centrum van Leuven. Voorgerechtjes bij de Walvis, hoofdgerecht bij Convento food, dessert bij De kers naast de taart. De uitspattingen van de avond voordien hadden onze kooklust enigszins getemperd.
  • Zaterdag 23 november 18.30: In het gezelschap van onze Leuvense vrienden met het chique huis genoten van andermans kookkunsten. Het rustig aan gedaan met de wijn.
  • Zondag 24 november 15.45: Op bezoek bij de oma en opa van mijn vriend, die nu echt wel hoogbejaard zijn, met alle fysieke ongemakken van dien. Opa hoort nog amper iets, wat enorm frustrerend moet zijn. En oma wordt steeds krommer en heeft het erg moeilijk met stappen.
  • Zondag 24 november 17.00: Totaal vergeten dat de eerste verjaardag van het jongste nichtje van mijn vriend tijdens de bijeenkomst bij zijn ouders gevierd zou worden. Dus ook geen cadeautje bij. Shame on me. Ter mijner verdediging: het verjaardagsfeestje is enkel vermeld geweest in een mail daterend van 1 september en dan nog zijdelings. Ik zal een cadeau gaan kopen en het met de post opsturen. Op het feestje (waarop we dus ook nog eens grandioos te laat waren), werden enkel slagroomtaart en sandwichen geserveerd. Ik lust geen slagroomtaart en sandwichen. Gelukkig waren er thuis nog taartjes over van De kers naast de taart!

Het wekelijkse weekendverslag!

Vrijdag 15 november had ik een dagje verlof. Ideaal om wat sinterklaasinkopen te doen voor onze petekindjes (drie zijn dat er tegenwoordig al). Al was het minder rustig in de stad dan ik gehoopt had. Hopelijk zijn ze blij met de cadeautjes die de Sint hun binnenkort zal brengen!

Vrijdagavond kwamen mijn broertje en zijn vriendin bij ons op bezoek. Het was lang geleden dat we hen nog gezien hadden en het was fijn om wat herinneringen aan Singapore en Kuala Lumpur uit te wisselen met hen. We maakten het onszelf makkelijk met afhaal-Thais van Siam, wat mij betreft nog steeds de beste Thai van gans Leuven en organiseerden daarna een kleine whiskyproefavond. Blijft nog steeds ongeslagen de beste whisky in ons bezit: de taketsuru. Dankjewel, broertje!

Zaterdagochtend verliep het opstaan een beetje moeizaam, maar hey, ik heb dit jaar al twee lessen Spaans gemist, dat mogen er niet te veel meer extra worden!

Zaterdagavond reden we net als vorige week naar Antwerpen voor het Fantastische Feestje van de Geweldige dr. Lime! Zo’n epische prestatie kan niet genoeg gevierd worden! En er waren genoeg hapjes om een heel leger van eten te voorzien. In het begin was het even zoeken naar aansluiting bij het gezelschap, want behalve Lime en haar Beau kenden we er niemand, maar we raakten al snel aan de praat met een groepje sympathieke mensen met wie het wonderwel klikte.

We gaven één van de vriendinnen van Lime een lift terug naar Leuven en spraken af om nog eens een keertje samen iets te gaan drinken in het Leuvense. Altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen.

Zondag sliepen we lekker lang uit en begonnen we de dag gezellig dicht bij mekaar. 😉 Zondagnamiddag werden we verwacht bij een bevriend koppel en hun twee coole zonen. Ze kwamen net terug van skiles, maar het energieniveau van de jongens (3 en 5) was daardoor niet echt gezakt. Ik las voor uit het boek dat ik hun cadeau gedaan had en plakte samen stickertjes in een heel fijn stickerboek.

Het eten was onze gastvrouw was zoals we dat van haar gewoon zijn, uitstekend. We vertelden hun over onze reisplannen voor volgend jaar (wellicht wordt het Ijsland) en we kregen hopen tips, want onze gastvrouw is een schooljaar op uitwisseling geweest naar daar. Al hoop ik dat de verhalen over ijzige koude aldaar wat zullen meevallen, aangezien we in de zomermaanden gaan.

En toen was het weekend voorbij. En stond de volgende werkweek alweer voor de deur.

Gepikte Liebster Award vraagjes

Omdat er hier de laatste tijd zo weinig te beleven valt en er toch niemand mijn reisverslagen leest, tijd voor iets luchtigs: een lijstje vragen gepikt bij Kathleen:

  • Had je tien miljoen wat zou jij dan doen? Een feestje bouwen en je geld op doen?
    Mocht ik ooit het geluk hebben dat er op de één of andere manier tien miljoen euro op mijn rekening zou belanden, zou ik eerst en vooral de hypotheek op ons appartement aflossen. Ik zou vervolgens een som geld schenken aan één of meerdere goede doelen (waarschijnlijk Unicef, Amnesty International, Artsen zonder grenzen, het Rode Kruis en enkele plaatselijke initiatieven). Ik zou mijn petekindjes van een leuke cent voorzien om hun studies mee te betalen. En natuurlijk zou ik  samen met mijn vriend een lange reis maken naar een warm en exotisch oord en totaal niet op het geld letten. De rest van het geld zou ik beleggen (het grootste deel verstandig, een kleinere som in gekke projectjes, gewoon om te zien wat het zou opleveren, beetje crowdfunding en zo). Helaas is de kans dat ik ooit over zulk een som geld zal beschikken onbestaande, aangezien ik niet meedoe aan kansspelen en ik geen rijke suikernonkel of -tante heb.
  • Algemeen gezien: is het boek of de film beter?
    Een makkie. Het boek is altijd beter!
  • Wie zou je wel eens tot leven willen brengen om een praatje mee te slaan?
    Albert Einstein. Niet alleen een genie, maar ook een man met een erg boeiende levensloop.
  • Wat bezorgt jou de slappe lach?
    Hmm, moeilijke vraag. Vroeger hadden mijn vriendinnen en ik geregeld de slappe lach. Je kent dat wel, giechelende meiden onder mekaar. Maar nu moet ik toch al hard nadenken om het laatste moment te reconstrueren waarop ik de slappe lach kreeg. Ik denk dat het op mijn werk was, maar de juiste context kan ik me niet meer herinneren. Het zal wellicht één of andere absurd toeval of zo geweest zijn dat de trigger was. Nu heb ik sowieso al een moeilijk gevoel voor humor, dus je zal me zelden luidop horen lachen bij het bekijken van een komische film of het lezen van een komische passage in een boek.
  • Wat is de laatste foto die je trok?
    Een foto van ons avondmaal toen we vorige zondag bij vrienden te gast waren.
     
  • Hoe verliep jouw laatste afspraak met de tandarts?
    Vlotjes. Ik kreeg complimentjes over de kwaliteit van mijn gebit en mijn poetsvaardigheden.
  • Wat staat er zoal op je verlanglijstje voor kerstmis?
    Een Unicef Happy Pack. En vrede op aarde, uiteraard.
  • Welke koekjes zijn de allerbeste van de hele wereld?
    Goh, ik ben niet echt een koekjesliefhebber. Al was ik vroeger een die hard fan van dinosauruskoeken, maar wellicht heb ik er daar in mijn jeugd te veel van gegeten. Chocolate chip cookies dan maar?
  • Wat wil je wel eens proberen, maar durf je eigenlijk niet zo goed?
    Ik zou opnieuw een poging willen wagen om te gaan duiken. In mijn hoofd ben ik nog steeds het kleine meisje dat geen angst kent, dus kan ik er niet goed tegen dat er iets is wat ik niet durf.
  • Welk boek moet iedereen gelezen hebben en waarom?
    Hmm, over smaak en kleur valt niet te twisten. Laat ik het maar houden op het favoriete boek uit mijn kindertijd: De Reuzenperzik van Roald Dahl, omdat ik nog steeds vind dat Roald Dahl de beste schrijver aller tijden is.
  • Welk goed doel steunde je onlangs en waarom net dat goede doel?
    Ik stort maandelijks bedragen aan Unicef, WWF, Artsen zonder Grenzen, Amnesty International, het Rode Kruis en Hachiko (leren kennen dankzij Daphné). Waarom? Tja, wellicht om mijn geweten te sussen…

Ik ben te lui om nieuwe vragen te verzinnen. Dus hier stopt de Award.

Zou het kunnen…

Dat er na bijna tien jaar er eindelijk een einde aan de saga met onze bouwheer zal komen? Het ziet er alvast gunstig uit. Maar laten we toch maar enige voorzichtigheid aan de dag leggen en de huid van de beer niet verkopen voordat hij geschoten is.

Eén ding is zeker: een goeie advocaat is zijn geld meer dan waard.

Een goed gevuld weekend

Ja, alweer een overzichtspostje, ik ben mij ervan bewust, maar de dagen gaan zo snel (yikes, komt dat jaareinde nu alweer om de hoek piepen?) dat ik moeite heb om ze bij te benen.

We trapten het weekend af op donderdagavond met een gezellig etentje in De Hoorn met een bevriend koppel. Toch een fantastische plek om iets te eten. Benieuwd of het pop-up restaurant zal omgevormd worden tot een blijvend iets. Ik hoop van wel!

Ok, ok, vrijdag moest er nog een dagje gewerkt worden, maar ‘s avonds hadden we opnieuw een afspraak in onze agenda staan. Samen met onze goede vriend K spendeerden we een avond in G by Mario, wat ons een fijne culinaire trip door de Italiaanse keuken opleverde. Onze kameraad die geheelonthouder is, kreeg wel een paar afkeurende blikken van de ober te verwerken, die maar niet kon begrijpen dat hij niet van zijn lekkere wijn wilde proeven.

Zaterdagvoormiddag bracht ik zoals altijd door in de Spaanse les. Ik heb niet het gevoel dat ik veel bijleer dit jaar, maar er wordt wel veel Spaans gesproken  in de les, dus hopelijk gaan mijn conversatievaardigheden erop vooruit. In de namiddag ging ik een als windmolen uitgedoste vriendin bewonderen op het Ladeuzeplein. Onze vriendin zag er prachtig uit, het Ladeuzeplein zelf ook, alleen het volk ontbrak. Van ambiance was helaas geen sprake. Gelukkig waren er nog enkele scouts in de buurt om het Klimaatlied mee te brullen.

Mijn vriend en ik liepen ook even mee met La Parade Moderne, een fantastisch Playground kunstwerk dat zorgde voor kleur in de stad.

‘s Avonds werden we in Antwerpen verwacht voor alweer een culinaire ontdekkingstocht. Maanden geleden hadden we deze afspraak in restaurant De Godevaart vastgelegd om het behalen van het doctoraat van Lime te vieren. We klonken op de kersverse doctor die dat echt verdiende, na al dat zwoegen en zweten. Er was trouwens nog een ánder leuk nieuwtje dat een toast verdiende. We genoten van al de heerlijkheden die op ons bord belandden en de uitstekende wijn die daarbij geserveerd werd. Al moet ik toegeven dat sommige wijntjes een beetje te avontuurlijk waren voor mijn smaakpapillen.

Wat crappy iphone foto’s van een paar gangen (iemand trouwens een verklaring voor die rare strepen op de foto’s die met flits genomen zijn?):

We maakten gebruik van de gastvrijheid van Lime en haar vriend en bleven overnachten in Antwerpen. Het leek ons geen goed idee om met al die alcohol in ons bloed met de wagen naar huis te rijden en de laatste trein naar Leuven was al lang vertrokken.

Zondag ontbeten we gezellig samen en reden mijn vriend en ik vervolgens linea recta van Antwerpen naar M voor een VIP-rondleiding langs de werken van Coxcie. De gids was zeer uitvoerig in zijn uitleg, soms misschien iets té. In de namiddag pikte ik nog een stukje Playground mee, kwestie van het weekend met een streepje cultuur af te sluiten.

19 oktober: KL Bird Park, Tatsu Japanese en terugvlucht

De laatste dag in Intercontinental Kuala Lumpur, de laatste keer noedelsoep bij het ontbijt. Boy, wat zal ik dit overdadige ontbijtbuffet missen als we thuis zijn. KL zelf zal ik echter niet missen. De klik was er voor mij niet met deze stad. Te veel verkeer, te veel luchtvervuiling, te veel gaten in de stoepen, te veel stinkende rioolgeuren. KL is een stad in volle ontwikkeling, over tien jaar zal deze stad er wellicht helemaal anders uitzien, tenzij de crisis ook hier zal toeslaan en de dolle groei van wolkenkrabbers abrupt een halt wordt toegeroepen. Wellicht zullen we hier nog wel eens terugkeren als we de rest van Maleisië willen bezoeken, maar het zal alleszins niet voor een lang verblijf zijn.

Bij het ontbijt namen we afscheid van onze vrienden en hun lieve dochter. Zij zouden die middag al terugkeren naar Jakarta, wij hadden nog een dagje KL voor de boeg. Omdat we het niet zagen zitten om bezweet het vliegtuig op te stappen, kozen we voor de late checkout. Zodat we nog een douche konden nemen vooraleer aan de lange vlucht naar huis te beginnen.

Na het ontbijt keerden we terug naar de kamer om onze spullen bijeen te pakken. We waren een beetje aan het twijfelen wat we deze laatste dag nog zouden doen. Omdat we hét beroemdste gebouw van KL: de Twin Towers alleen nog maar vanaf de buitenkant gezien hadden, besloten we onze kans te wagen om een ticketje te bemachtigen om naar boven te gaan. Al wisten we dat de kans klein zou zijn, we konden maar proberen. Tickets om de Twin Towers te bezoeken zijn online verkrijgbaar, maar je moet wel meer dan 24 uur op voorhand boeken. Meestal plan ik zulke dingen op voorhand, maar nu was het er gewoon niet van gekomen.

Toen we terug beneden in de lobby waren, gaf het toeval ons de kans om nog even langer met het koppel uit Jakarta en hun dochter op te trekken. Zij gingen nog een laatste boodschap doen in het KLCC (een nerf gun voor de toch wel verwende dochter) en we liepen samen naar de Twin Towers. Ik was erg blij dat we hen nog even konden zien, want we waren de dag voordien vergeten een foto van hen te maken. Aangezien herinneringen zo snel vervagen, wilde ik een levendig beeld van hen overhouden. Ze poseerden gewillig in het blinkende shopping center en we namen opnieuw afscheid. Maar niet getreurd, ik ben er zeker van dat we hen zullen terugzien. Het is nu eenmaal een kleine wereld.

Natuurlijk waren de tickets voor de Twin Towers uitverkocht. Veel zin om nog in de drukke stad rond te lopen hadden we echter niet. Dus besloten we naar het KL Bird Park te gaan, volgens de reclamefolders het grootste vogelverblijf ter wereld waar de vogels vrij rondvliegen tussen de bezoekers. Er zouden ongeveer 3000 tropische vogels in het park leven, genoeg om een paar leuke plaatjes te schieten.

We namen een taxi naar het Bird Park. De taxichauffeur was erg vriendelijk (al reed hij zonder meter) en wilde ons maar al te graag rondrijden langs al de belangrijke attracties in KL. Hij bleef ons maar foto’s tonen en zijn uitleg was bijna beter dan op de hop-on hop-off bus. Hij bood ook aan om ons naar Putrajaya te brengen, de nieuwe federale hoofdstad van Maleisië en hoewel de foto’s er prachtig uitzagen, bleven we toch bij ons oorspronkelijke plan: KL Bird Park it was.

Het park bleek een meevaller te zijn. Je kon de vogels echt tot heel erg dicht benaderen en de meeste waren helemaal niet schuw. Ik had ook het gevoel dat ze het er best naar hun zin hadden. Alleen de grote roofvogels in kooien, dat hoefde niet voor mij. Zulke beesten geef je beter de vrijheid i.p.v. ze zielig in een kooitje op te sluiten.

Niet alle vogels waren echter even vriendelijk. Ik was in volle concentratie bezig met een foto van een Indische Nimmerzat, toen ik opeens het gevoel had alsof iemand keihard in mijn billen kneep. Ik wilde me verontwaardigd omdraaien, toen ik opnieuw een kneep voelde in mijn bovenbeen. Opeens realiseerde ik me dat ik niet te maken had met een seksbeluste vent, maar met een Nimmerzat die het op mijn vlees gemunt had. Het beest had ondertussen mijn dikke teen in het vizier en haalde opnieuw uit met zijn snavel. Ik kon niet voorkomen dat ik een gil slaakte en maakte me zo snel als ik kon uit de voeten. Tot grote hilariteit van de omstaanders, natuurlijk.

Waarom het beest het op mij gemunt had, was me niet echt duidelijk, want ik werd onverhoeds langs achteren aangevallen. Misschien hield hij niet van de kleur rood, want zowel mijn kleedje als mijn teennagels waren vuurrood. Ik hield er alleszins een paar mooie blauwe plekken en een oppervlakkige wonde op mijn teen aan over. De eerste keer in mijn leven dat ik door een vogel aangevallen werd. De rest van onze wandeling door het Bird Park hield ik me alleszins ver van de Nimmerzat vogels.

We pikten een kleine vogelshow mee die meer gericht was op kinderen, maar toch amusant was. Enkele goed getrainde papegaaien mochten hun kunstjes vertonen. Ik was het meeste onder de indruk van de papegaai die kon rekenen. Of er een trucje achter zat, dat weet ik niet, maar het toonde wel aan wat een slimme beesten papegaaien zijn.

In één van de grote kooien had je de mogelijkheid om kleurrijke parkieten te voeren. Je kon er een bakje melk en wat zonnebloempitten kopen. Mijn vriend en ik hadden ons net wat parkietenvoedsel aangeschaft toen de hemelsluizen open gingen. Al de vogels natuurlijk weg om te gaan schuilen en wij trokken ons, samen met nog wat andere toeristen terug in de sluisdeur die overdekt was. De stortbui bleef maar duren. Indrukwekkend om de kracht van dit natuurgeweld van dichtbij te kunnen meemaken. In geen tijd stond alles onder water.

Na zo’n drie kwartier was de bui voorbij en konden we terug de kooi in. De parkieten moesten nog een beetje bekomen van de regen en waren druk bezig hun verenkleed op orde te zetten. Met een beetje overtuigingskracht slaagden we er toch in een parkiet te strikken om wat melk en een paar zonnebloempitten bij ons te komen eten. Grappig om dat zwarte tongetje gretig de melk te zien opslurpen. Toen de rest van de parkieten door hadden dat er voedsel te rapen viel, kwamen ze al snel naar beneden. Op een gegeven moment zat ik met maar liefst vier parkieten op mijn handen. Super!

Rond iets na drie keerden we terug naar het hotel. We bestelden opnieuw een taxi aan een vaste kostprijs, de prijzen die we in KL aan taxichauffeurs betaald hebben, varieerden nogal, maar goed. Omdat we het middageten hadden overgeslagen aten we nog één van de lekkere gebakjes in het hotel om de tijd tot het avondmaal te overbruggen. En omdat ik dan toch al aan het zondigen was, bestelde ik er een chocolademelk bij, zo eentje waarbij je een dikke klomp chocolade krijgt om zelf te smelten. Lekker!

We gingen naar de kamer om ons op te frissen en hadden nog een laatste keer seks in het gigantisch brede, maar erg korte hotelbed. We checkten uit en lieten onze valiezen achter in de lobby, waar we nog een smoothie als aperitief dronken.

Om te eindigen in schoonheid, kozen we het Japanse restaurant Tatsu uit voor ons laatste avondmaal. In het weekend bleken ze een all you can eat formule aan te bieden. Je kon eender welk gerecht van de kaart bestellen, maar nooit meer dan vijf gerechten tegelijkertijd. Het was hemels. Zo, zo, lekker! En om mij helemaal gelukkig te maken, stond er mochi op de kaart. Mochi! <3

Na dit hemelse avondmaal bracht een supersnelle taxi ons naar de luchthaven. Op de luchthaven kocht ik wat eetbare souvenirs voor mijn collega’s en zochten mijn vriend en ik een plekje waar we onze stroomkabels konden inpluggen. We bleken naast een vriendelijke Hollander beland te zijn die net terugkwam van een business trip. We hadden een fijn gesprek tot we op het vliegtuig mochten.

De vlucht zelf was uneventful. In Schiphol hadden we echter maar 55 minuten om over te stappen, dus we hielden ons klaar om een klein sprintje in te zetten. We waren nog maar net van het vliegtuig af, toen ik me realiseerde dat ik mijn lenzen en mijn lenzenpotje vergeten was in het vliegtuig. Terug naar binnen, want zonder mijn lenzen ben ik gehandicapt en aangezien ik harde lenzen heb voor mijn hoge bijziendheid, kosten een nieuw paar lenzen best wel veel geld. Het potje was er gelukkig nog en we begonnen aan ons sprintje.

Bij de security moesten we om God weet welke reden opeens alle kabels en voedingen uit onze rugzakken halen. Echt waar, nog nooit moeten doen, ook niet in luchthavens als Heathrow, waar de security toch erg streng is. We stonden in de rij met een aantal passagiers van ons vliegtuig die ook de aansluiting naar Brussel moesten halen. Er werd wat binnensmonds gegrommeld. Maar niks aan te doen. Toch kon ik het niet laten om te vragen of ze misschien met een stiptheidsactie bezig waren. De reden waarom alle kabels en voedingen uit de handbagage moest, was volgens het personeel, omdat ze zo beter de scan konden doen. Toch vreemd dat dit op andere luchthavens niet dient te gebeuren.

Toen we eindelijk voorbij de security waren, liepen we als gekken om ons vliegtuig te halen. We hadden nog vijf minuten op overschot! En toen bleek natuurlijk dat ons vliegtuig met vertraging zou opstijgen, omdat het moest wachten om de aansluiting te verzekeren met een vlucht uit Shanghai die in vertraging was. Voor niks zo hard gelopen. :-)

Grappig: ook deze keer kwamen we een oude bekende tegen op het vliegtuig, een ex-collega van mijn vriend. Wat zei ik ook alweer over die kleine wereld?

Om 7.35 waren we in de luchthaven van Zaventem, we pikten onze  koffers op, namen de trein naar huis en suften de rest van de dag achter onze computers tot we een aanvaardbaar uur hadden bereikt om te gaan slapen.

Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Allerheiligenweekend

Een verlengd weekend is altijd een goeie reden om te feesten en aangezien het al twee jaar geleden was dat ik mijn geweldige collega’s over de vloer kreeg en vol met cocktails goot, was het tijd voor een heruitgave. We legden eerst een bodempje in L’Etoile d’Or (spijtig genoeg moesten er een aantal mensen afhaken wegens ziekte) om vervolgens aan het échte werk te beginnen. Succesnummer van dit jaar: de Long Island Iced Tea. Mijn waarschuwingen dat dit wel écht straf spul was, werden fijntjes in de wind geslagen. Ook populair: de cosmopolitan en de gin tonic. Helemaal uit: de caipirinha’s en mojito’s van deze wereld. Zat ik daar met een serieus limoenenoverschot!

Het werd een vrolijke boel, al waren er toch een paar die zich lieten vangen door een ál te uitbundige alcoholconsumptie. Ik had mijn lesje echter geleerd na de vorige keer en hield het ietwat bescheidener. We sloten de avond/nacht af met een spelletje boonanza. Rond vier uur lag ik in mijn bedje. Moe, maar erg tevreden en met het vaste voornemen geen twee jaar te wachten voor een heruitgave.

1 november had ik vrijgehouden om te recupereren van een eventuele kater na de cocktailparty, maar die bleek zich koest te houden. ‘s Middags bestelden we Indisch (jummie! momo’s!) en de rest van de dag verwerkte ik aan een hoog tempo foto’s. Ooit, ooit, ooit, ga ik mijn achterstand volledig ingelopen hebben. Ik gok op de kerstvakantie 2015! 😉

2 november waren we te gast bij vrienden in Antwerpen die onlangs een nieuwe woonst gekocht hebben. We kregen een rondleiding in hun bel-etage en ik was erg onder de indruk van de hoeveelheid ruimte waarover ze beschikten. Een garage waar twee auto’s in passen, een bergruimte, nog een bergruimte, keigrote slaapkamers,… Wij zijn natuurlijk een klein appartementje gewoon, he. Niet dat ik klaag, want meer ruimte = meer kuiswerk. We werden getrakteerd op diabolische scampi (moet ik zelf ook eens klaarmaken), steengrill en heerlijke chocoladetaart met een bolletje ijs.

Zondag sliepen we uit, ruimden de laatste restanten van de cocktailparty op en maakten we alles klaar voor de lan-party! In tegenstelling tot twee jaar geleden konden de mannen mij niet verleiden om een spelletje mee te spelen. Te veel werk! Ik serveerde de gasten caipirinha’s (aja, die limoenen moesten op) en ongelooflijk lekkere brownies en tarte tatin met peer, gekocht op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat. Als je daar een caravan ziet staan met een vriendelijk madammeke in, vraag dan zeker eens of je de brownies mag proberen. Ze zijn goddelijk, geloof me vrij.

‘s Avonds lieten we sushi en wokgerechten aan huis leveren en de dag en daarmee het weekend was om voordat we er erg in hadden.