Paella

Vorige week vrijdag proefde ik van de lekkerste paëlla ooit. In Leuven dan nog wel. Echte Valenciaanse paella klaargemaakt volgens de eeuwenoude traditie. In een gigantische pan op een gasvuur, omdat een open vuurtje stoken in de stad niet zomaar mag.

Heel toevallig bleken onze vrienden ook al een tijd het voornemen te hebben een bezoekje aan de Koerier van Navarra te brengen. Ik denk dat dit restaurant één van Leuvense restaurants is die al het langste op mijn lijstje stonden, maar het was er gewoon nog nooit van gekomen. Misschien omdat ik altijd het idee had dat een bezoek aan de Koerier van Navarra iets is wat je best in groep doet. Al hoeft dat niet, het was toch tof om met zes andere koppels aan tafel te zitten.

We werden door Ivo Hermans op een bijzonder welbespraakte wijze ingehuldigd in de geheimen van de échte gladde paella. Boy, kon die man vertellen. Ongelooflijk. Zijn schitterende verhalen deden me zonder problemen mijn grommende maag vergeten, want je moet wel een beetje geduld hebben, een échte paella warm je niet zomaar even op in de microgolfoven.

Maar het resultaat was fabuleus en smaakvol. En de dagverse crema catalana was om duimen en vingers bij af te likken. En zeg nu zelf, hoeveel restaurants ken je waar je als afzakkertje een absint van het huis krijgt?

Een absolute aanrader voor de liefhebbers van de authentieke Spaanse keuken en wijnen. En oja, voor de prijs moet je het zeker niet laten, we waren net iets meer dan dertig euro per persoon kwijt.

La Cinquième Saison

Gisteren woonde ik op het Gentse filmfestival de voorstelling bij van La Cinquième Saison van Peter Brosens & Jessica Woodworth. Ik was al fan van het duo sinds Altiplano en ja, ook Het Vijfde Seizoen wist mij te betoveren. De fotografie was magistraal, er is gewoon geen ander woord voor. Ik denk dat ik de film zelfs zonder geluid had kunnen bekijken, zo adembenemend mooi was het koude en kille landschap van de Condroz. Alle bewondering voor het werk van cameraman Hans Bruch Jr.

Het Vijfde Seizoen vormt het sluitstuk van een triologie waarin de problematische relatie tussen de mens en de natuur wordt aangekaart. Maar geen nood, je hoeft de twee vorige films niet gezien te hebben om van dit meesterwerk te genieten. De openingscène alleen al maakt de film de moeite waard: Peter Van Den Begin in conversatie met een prachtige haan. Het beeld blijft op je netvlies plakken. De enige kritiek die ik heb, is dat de boodschap er op het einde iets te dik op ligt. Voor mij had die dramatische finale niet gehoeven. Maar oordeel vooral zelf. Je zal er geen spijt van hebben.

Lan-party

Terwijl de verkiezingsuitslagen binnenrollen, wordt er hier druk gegamed, ten huize yab. Terwijl de kreten opstijgen, blijf ik aan de zijkant staan. Gaming, het is mijn ding niet. Jammer wel, als ik zie hoeveel fun the guys (and one girl) hebben. Maar hey, knabbelen aan die fotoachterstand is ook zeer bevredigend.

Kindbruidjes

In een tijd waar we in het nieuws gebombardeerd worden met gruwelijke beelden en ik bij mezelf merk dat mijn vel in de loop der jaren onvermijdelijk wat dikker geworden is, kwam de impact van deze beelden onverwacht hard aan. Het is gewoon niet juist dat veel te jonge meisjes met onvolgroeide lichamen elke kans tot zelfontwikkeling wordt afgenomen, gedwongen in huwelijken met veel te oude venten, kinderen barend waardoor hun lichaam verwoest achterblijft. Een meisje van acht met een vent van vijftig, ik word er onpasselijk van. Respect voor kinderen zoals Malala Yousafzai, het Aghaanse meisje dat opkwam voor haar recht om naar school te gaan. Spijtig dat ijveren voor een basisrecht in Afghanistan de kogel betekent.

In wat voor een onrechtvaardige wereld leven we toch?

Eend!

Als de schoonfamilie op bezoek komt, doet een mens al eens extra moeite, want ze komen zelden naar Leuven. De laatste keer moet toch al een jaar of drie geleden zijn. De hapjes die we tijdens ons vorige etentje uitgetest hadden, vielen ook in de smaak bij de ouders van mijn vriend. Advocado en garnalen, it truly is a winning team. Het hoofdgerecht werd verondersteld een curry met struisvogel en appeltjes te zijn, maar per abuis namen we eend mee in de Delhaize. Gelukkig bleek eend met appeltjes ook erg lekker te zijn. Voor het dessert speelden we op safe met gebakjes van Demeestere. Zo’n prachtige chocoladekunstwerkjes, dat krijg ik zelf niet in mekaar gebokst. En als je daar dan nog eens een glaasje overheerlijke porto bij drinkt, is het helemaal smullen geblazen.

We gaven de souvenirs af die we in Hokkaido kochten (confituur en mochi) en wuifden de schoonfamilie uit na een erg gezellige en ontspannen avond. Heel leuk om een keertje op ons gemak te kunnen bijpraten zonder dat de kleinkinderen erbij waren.

Reorganisatie

Een tijd geleden streken externe consultants neer bij ons op het werk om een kritische blik te werpen op onze organisatie en werkmethodes. En zoals dat dan meestal gaat, volgde er uit hun aanbevelingen een herorganisatie. Eentje die veel mensen morrend achterliet en waarbij je je een aantal vragen kan stellen, dat wel. Zo gaat dat nu eenmaal met reorganisaties.

De reorganisatie heeft ook rechtstreekse gevolgen voor mijn eigen werk: ik kreeg er een aantal mensen bij om aan te sturen en zal daardoor wat van mijn eigen dossiers uit handen moeten geven en me meer concentreren op het leidinggevende aspect van mijn job. Eigenlijk komt het erop neer dat het team dat ik al aanstuurde met vijf mensen wordt uitgebreid die met heel andere zaken bezig zijn dan ikzelf. Een uitdaging om deze nieuwe materie onder de knie te krijgen, dat is zeker.

Verder ben ik best tevreden met deze nieuwe taakinvulling en niet alleen omdat hier op middellange termijn een loonsverhoging aan gekoppeld zal zijn. Ik had een tijd geleden aan mijn grote baas te verstaan gegeven dat ik ambitie had en dat ik hoopte deze in mijn huidige werkcontext te kunnen waarmaken (ik had eens over het muurtje gekeken en kreeg elders een jobaanbieding). Dat ik nu deze verantwoordelijkheid krijg, betekent voor mij dat mijn werk gewaardeerd wordt. En dat stemt me tevreden.

Das Lied von der Erde

Shame on me, de tweede les van Russisch en meteen al brossen. Maar ik had een goed excuus: twee vrijkaarten voor Das Lied von der Erde in een fabuleuze opvoering door Oxalys. Wat een prachtig muziekstuk! En dan heb ik weer even spijt dat ik mijn eigen instrument de laatste jaren schandelijk verwaarloosd heb. Al weet ik dat ik op dit moment in mijn leven de tijd, noch de energie kan opbrengen om mijn oude niveau opnieuw te bereiken.

Voorlopig beperk ik me tot het passief consumeren van muziek, maar ooit, ooit, pik ik de draad weer op.

Ik ben geraakt

Kanker, het is een vreselijke ziekte waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt. Iedereen kent wel een vriend, vriendin, familielid, collega die een kankerdiagnose te verwerken kreeg. Of misschien onderging je zelf een behandeling of vecht je op dit moment om de ziekte te overwinnen. Of verloor je iemand die je dierbaar is.

Oktober is traditioneel de maand waarin bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet. De Stichting tegen Kanker koppelt daar dit jaar de online campagne www.ikbengeraakt.be aan.  Want als borstkanker ons allemaal raakt, kunnen we er ook allemaal samen iets tegen doen. De sleutel tot dat ‘doen’ ligt in wetenschappelijk onderzoek. Nieuwe opsporings- en behandelingsmethoden, betere medicatie, … Ik heb vrienden die zich met kankeronderzoek bezig houden en geloof me, er mag heus wat meer geld naar deze onderzoeksprojecten vloeien.

De Stichting tegen Kanker roept daarom op om geld te doneren voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker.Via de site www.ikbengeraakt.be kan je je eigen spaarteams opstarten of gewoon een paar euro’s doneren. Simpel en snel, allemaal online.

Waar wacht je nog op?

 

Op een dag werd ik wakker

En besefte ik dat ik in een cynicus veranderd ben. Acties zoals Sing for the climate zouden door mijn vroegere geëngageerde persona enthousiast onthaald zijn. Want ja, ik ging de wereld veranderen, helemaal in mijn eentje. Maar kijk, die wereld laat zich helemaal niet zo makkelijk veranderen en een gezellige samenzingactie zal geen grammetje CO2 in de atmosfeer minder opleveren. Integendeel, ik ben benieuwd om te vernemen hoeveel mensen met de auto naar dit event gegaan zijn.

Hoe ouder ik word, hoe donkerder ik het allemaal begin in te zien. De wereld wordt geregeerd door grote internationale bedrijven die veel geld in lobbywerk steken en zo de politici naar hun pijpen laten dansen. Al die goedbedoelde petities en facebookacties, het brengt geen zoden aan de dijk. Een klik is gemakkelijk, zelf iets veranderen aan je levenswijze is een heel pak moeilijker. Want ja, een auto is nog steeds een statussymbool en we kunnen echt niet zonder (ik pleit ook schuldig, alhoewel wij ons exemplaar enkel in het weekend gebruiken).

Het ziet er alvast niet naar uit dat mijn generatie erin zal slagen de wereld te verbeteren, mijn generatie heeft het te druk met zichzelf, doet wat aan samenzang en stort, om het geweten te sussen, wat aan goede doelen (ook schuldig). We kunnen niets anders dan onze hoop vestigen op de kinderen geboren in het nieuwe millennium, misschien zijn zij de altruïsten die we nodig hebben om de wereld te redden.