Van Vancouver naar Victoria – 22 juli 2015

Helaas, een lange nachtrust is mij niet gegund. Om stipt 5u moet ik naar het toilet en kan ik de slaap niet meer vatten door het gekoer en gekras van die stomme duiven. Enfin, het voordeel is dat we stipt om 6.30u aan het ontbijt zitten en dat we nog geen half uur later al onderweg zijn naar de Capilano Suspension Bridge.

Soms loont vroeg opstaan echter niet. We zijn gewoonweg een half uur voor openingstijd (8.30u!) ter plaatse. De gigantische parking is op onze auto na volledig leeg. Een nieuwe ervaring, toch wel. Doordat we zo vroeg zijn, zijn we wel de grote massa voor en kunnen we vrijwel ongestoord genieten van het prachtige regenwoud met de Douglas-fir trees. De majestueuze oude bomen zijn magnifiek. De wandeling over de bruggen tussen de boomkruinen is onvergetelijk.

IMG_3303

IMG_3306

IMG_3317

IMG_3325

IMG_3338

De wandeling over de Capilano Suspension Bridge zelf is ook een fenomenale ervaring. 137 meter lang en 70 m hoog boven de rivier hangen we te wiebelen. We voelen ons echter geen moment onveilig, wetende dat in de winter van 2006 één van die eeuwenoude dennenbomen (91,4 meter hoog en 93.000 pond zwaar) met zijn volle gewicht op de brug terecht is gekomen zonder dat deze de geest gaf. Het verwijderen van de boom bleek een huzarenstukje. De boom moest heel voorzichtig stukje voor stukje verwijderd worden, om de vermijden dat de restanten van de boom samen met de opruim-crew opeens in de lucht zouden gekatapulteerd worden.

IMG_3357

IMG_3363

IMG_3381

Na de wandeling laten we ons verleiden tot de aanschaf van twee stukken fudge. Heel zoet en smeuïg. Ik durf er niet aan te denken hoeveel calorieën we zo op korte tijd naar binnen gespeeld hebben, maar het was geweldig lekker.

IMG_3376

We rijden verder naar Horseshoe Bay waar we rond 11.30u aankomen. Mooi op tijd voor de ferry van 12.50u. We besluiten nog snel iets te gaan eten in Troll’s, een aangename pub in Horseshoe Bay. Mijn zalm is uitstekend, de burger van mijn vriend ook. En de toiletten waren erg proper.

IMG_3400

De leuke lunchstop blijkt echter een kapitale fout. We hebben er geen rekening mee gehouden dat we vanuit Horseshoe Bay maar liefst 15 minuten moeten rijden om bij de ferry te geraken. We rijden binnensmonds vloekend het vertrekpunt van de ferry voorbij waar we de auto’s zien aanschuiven. Er is echter geen enkele mogelijkheid om een shortcut te nemen, wij moeten helemaal rond rijden. Tot onze grote frustratie missen we de checkin tijd voor de ferry (12.20u) op vijf minuten na. Door onze eigen domme schuld. Is ons eerlijk waar nog nooit overkomen. Dik balen dat we onze reservation fee kwijt zijn en nog tot 14.30u moeten wachten op de volgende ferry. En we hebben al zo weinig tijd in Victoria. Ik ben vooral boos op mezelf omdat ik de tijd niet strenger bewaakt heb.

Enfin ja, gedane zaken maken geen keer. We schuiven aan in de rij en ik laat me verleiden tot de aanschaf van een bakje blueberries, mijn favoriete fruit, dat hier in Canada in overvloed aanwezig is. Wat op het eerste zicht een klein bakje lijkt, is een gigantische hoeveelheid blauwe bessen. En dat voor maar 5 dollar! We hebben alleszins genoeg proviand voor de overtocht naar Vancouver Island.

IMG_7554

Bij het tergend lange wachten op de volgende ferry, merken we dat bij aankomst in Horseshoe Bay beter direct de wachtrij voor de ferry waren ingereden. Er is immers een mogelijkheid om via een voetgangersbrug te voet naar Horseshoe Bay te gaan zonder gigantische omwegen te moeten maken. Dat weten we dan weer voor de volgende keer.

De bluerries hadden mijn humeur al een beetje opgekrikt, de boottocht doet de rest. Onder een stralende zon varen wij naar Victoria, we hebben een tafeltje bemachtigd op het bovenste dek en genieten van de zon op ons gezicht. In de verte kunnen we de skyline van Vancouver bewonderen die langzaam uit het zicht verdwijnt. 1 uur en 40 minuten later rijden we aan wal in Nanaimo op Vancouver Island.

IMG_3403

IMG_3412

IMG_3424

IMG_3429

IMG_3432

IMG_3446

We willen het liefst de snelwegen vermijden om meer van de omgeving te zien, maar zien nergens bordjes die ons naar een scenic route leiden. Punten voor Schotland waar de scenic routes wel altijd mooi aangegeven stonden. We rijden langs Chemainus waar sommige huizen beschilderd zijn met grote muurschilderingen die meer vertellen over de geschiedenis van deze plek. Het is een beetje zoeken naar de huizen met de schilderingen. Sommige straten rijden we wel drie keer op en af voordat we er eentje ontdekken. Mooi initiatief, die muurschilderingen, een plannetje en wat bordjes om aan te geven welke huizen beschilderd zijn, zou nog mooier zijn. In totaal slagen we er toch in zo’n 15 muurschilderingen te ontdekken.

IMG_3465

IMG_3469

IMG_3472

IMG_3476

IMG_3477

IMG_3481

Ons voornemen indachtig om de snelwegen te vermijden, proberen we met de hulp van google maps zo dicht mogelijk de kustlijn van Vancouver Island te volgen. Heel indrukwekkend zijn de grote zagerijen langs de kust. We komen langs mooie plekjes, maar zien ook veel vervallen huizen, met autowrakken en rommel in de tuin. Canada is toch niet zo welvarend als ik gedacht had. En het lijkt erop (voorzichtig geformuleerd, want gebaseerd op mijn eigen waarnemingen) dat het percentage van mensen in armoede heel wat hoger ligt bij de First Nations dan bij de blanke bevolking.

Tegen het avondmaal komen we aan in de Embassy Inn in Victoria, waar we een mooie kamer toegewezen krijgen met twee queen size bedden. Dit tot grote vreugde van mijn vriend die al uitkijkt naar een ongestoorde nachtrust. Naar het schijnt ben ik nogal een onrustige slaper en in smalle bedden gebeurt het al wel eens dat ik ’s nachts mijn vriend per ongeluk een klop of een duw verkoop. Om nog maar te zwijgen van mijn nachtelijke toiletbezoekjes.

We eten sushi als avondmaal bij Sushi Matsuri, een sushizaak uitgebaat door Koreanen. Het smaakt mij geweldig. En ja, ik weet dat sushi niet echt tot de typisch Canadese keuken behoort, maar als er zoveel sushizaken zijn, is he moeilijk om aan de verleiding te weerstaan.

IMG_7565

IMG_7559

Na het avondmaal lopen we vanaf ons hotel een paar honderd meter verder naar de British Columbia Parliament Buildings. Het is net het begin van het blauwe uurtje en ik positioneer mij met mijn statief naast twee oudere mannen die met gezonde afgunst naar mijn toestel en lens kijken. Ik leef me uit met foto’s te maken van de met gloeilampen verlichte gebouwen tegen een prachtig donkerblauwe achtergrond. Postkaartwaardig.

IMG_3524

IMG_3555

IMG_3561

Het was een vermoeiende dag en de jetlag is nog niet volledig verteerd, dus kruipen we mooi op tijd in bed.

Museum of Anthropology, Queen Elisabeth Park en VanDusen Botanical Garden – 21 juli 2015

Wakker om 5.30u. Er is verbetering in zicht! Het weer is alweer helemaal omgeslagen. Het regent. Al kan ik me voorstellen, gebaseerd op het vele rosse gras dat we gisteren zagen, dat de mensen in Vancouver erg blij zijn met deze paar druppels regen.

Na het ontbijt is het gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar een regenjas mee. We kopen een dagpas voor de bus in de drug store vlakbij ons hotel en nemen de bus naar het UBC Museum of Anthropology. We stappen af op de campus van de University of British Columbia. Die regenjas bleek lichtelijk overbodig te zijn, want de grijze wolken hebben plaatsgemaakt voor een stralend zonnetje. Mooie campus, trouwens, schitterend gelegen in het groen.

IMG_2956

IMG_2960

IMG_2962

IMG_2967

IMG_2968

Naar goede gewoonte zijn we voor openingstijd bij het museum. Nog tien minuutjes wachten en dan mogen we binnen. Het UBC Museum of Anthropology is een absolute aanrader. Ik ben zwaar onder de indruk van de collectie totempalen. Erg indrukwekkend om tussen de fantastische kunstwerken van de First Nations rond te lopen. Tegelijktijd straalt dit museum iets van schuldgevoel uit. Veel van de schitterende cultuur van de First Nations werd in het verleden verboden. De Canadese overheid voerde een bewuste politiek van assimilatie door kinderen weg te nemen uit hun gezinnen, op internaat te sturen en hen in te prenten dat hun cultuur verkeerd was.

Sommige artefacten in het museum mogen volgens de gebruiken van de First Nations eigenlijk niet tentoongesteld worden, maar dit wordt getolereerd opdat de huidige generatie First Nations kunstenaars kunnen leren van de kunstwerken uit het verleden. Al bestaat hier toch wat controverse over. Tijdens de rondleiding beklemtoont de gids dat het museum veel samenwerkt met First Nations kunstenaars, maar het blijft een lastige evenwichtsoefening.

IMG_2983

IMG_2991

IMG_3001

IMG_3011

IMG_3015

IMG_3022

IMG_3046

IMG_3048

Wat dit museum verder nog bijzonder maakt, is de open storage ruimte. In het hart van het museum ligt een opslagplaats waarbij alle artefacten achter glas zichtbaar zijn. Vele musea stellen slechts een percentage van hun collectie tentoon. De rest wordt opgeslagen in een depot dat niet toegankelijk is voor bezoekers. Open storage lost dat probleem op. Je kan gans de collectie bekijken, maar er is wel geen uitleg voorzien per object.

IMG_3055

IMG_3056

IMG_3060

We eindigen de rondleiding in de rotonde waar een schitterend kunstwerk pronkt van Bill Reid: De raaf en de eerste mensen uit 1980. Het beeld is een interpretatie van een Haidamythe en stelt de sluwe raaf voor die de mensheid uit een grote schelp de wereld probeert in te lokken. Bill Reid sneed niet alleen veel totempalen hij maakte ook prachtige juwelen met motieven die verwijzen naar de First Nations.

IMG_3063

IMG_3066

Mijn vriend en ik zijn zo enthousiast over het museum dat we ons ook aansluiten bij de rondleiding van 12.30u doorheen de tijdelijke tentoonstelling ‘Portugal. Heaven, hell and somewhere in between’. Het Museum of Anthrophology ziet zijn missie ruimer dan enkel het tonen van First Nations kunstwerken, het wil volkskunst vanuit heel de wereld tonen door middel van tijdelijke tentoonstellingen. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de Portugese tentoonstelling. Vooral de prachtige poppen uit het figurentheater en de politiek geïnspireerde werken spraken mij aan.

IMG_3083

IMG_3084

IMG_3088

IMG_3097

IMG_3101

Aangezien het aanbod in het museumcafé ons niet echt inspireerde, besluiten we ons geluk te wagen bij Sage Bistro op een paar minuten wandelen van het museum. Het café bevindt zich op een prachtige locatie met een schitterend uitzicht. Spijtig genoeg waren alle tafeltjes op het terras buiten volzet. We krijgen gelukkig een tafeltje toegewezen vlak aan het raam waardoor we toch van het uitzicht kunnen genieten. We bestellen allebei een visgerecht. Het eten zag er fantastisch uit, maar de smaak is eerder middelmatig. Beide vissen zijn te droog. Onze verwachtingen worden niet ingelost.

IMG_7536

IMG_7538

Na ons middagmaal keren we terug naar het museum voor een wandeling in de tuin waar twee traditionele First Nations houten bouwsels staan. Eén van de twee is een traditioneel familiehuis waarin we een korte uitleg van een gids krijgen. We merken dat de temperatuur ondertussen flink gestegen is, iets waar we geen van beiden echt op gekleed zijn. Ik kan nog een topje uitspelen, maar mijn vriend zweet zich kapot in zijn jeansbroek.

IMG_3108

IMG_3115

IMG_3117

IMG_3120

IMG_3124

We nemen de shuttle van het museum terug naar de bushalte van de universiteit en nemen vervolgens de bus naar het Queen Elisabeth Park (die buspas moet renderen, he). Eens in het park realiseren we ons dat we mijn anti-muggenstick kwijt zijn. Waarschijnlijk op de bus uit het zijzakje van het fototoestel gerold. Dikke ramp, want de muggen hebben mij die paar momenten dat ik niet ingesmeerd was al flink te pakken gehad.

Het Queen Elisabeth Park is prachtig. We genieten van het uitzicht op Vancouver (het park bevindt zich op het hoogste punt van Vancouver) en kopen een organische limonade om de dorst te lessen. Heerlijk verfrissend! In het park bevindt zich het Bloedel Conservatory, een grote tropische volière met schitterende vogels en planten. We weten niet waar eerst kijken.

IMG_3140

IMG_3144

IMG_3158

IMG_3161

IMG_3164

IMG_3178

IMG_3191

IMG_3201

IMG_3222

IMG_3223

IMG_3230

IMG_3234

IMG_3239

IMG_3244

Op wandelafstand van het Queen Elisabeth Park ligt de VanDusen Botanical Garden. Voordat we het park gaan verkennen tanken we even bij op het zonnige terras van Café Truffels. Het is erg warm, wat extra vocht is welkom. Net zoals in de US krijg je in Canada bij elke maaltijd of elk drankje dat je bestelt een gratis glas water (en zelfs refills) aangeboden. Ik zou het enorm appreciëren, mocht deze gewoonte ook ingang vinden in België. De in het groot geafficheerde mimosa die ik bestelde aan de toog, blijkt helaas uitverkocht, dus bestel ik in de plaats een glaasje wijn uit B.C. Correct dat het prijsverschil kwijtgescholden werd, aan de bar had men immers moeten signaleren dat de mimosa uitverkocht was. Het is zo heerlijk op het terras dat we onszelf een schop onder ons gat moeten geven om overeind te komen.

Het Queen Elisabeth Park is mooi, maar de VanDusen Botanical Garden overtreft alles. Zonder overdrijven één van de mooiste botanische tuinen die ik al bezocht heb in mijn leven. Door het iets te lang uitgelopen drankje hebben we eigenlijk te weinig tijd om alles rustig op ons gemak te bezoeken. Een beetje op een drafje volgen we de self guided tour door het park, waarbij het ons opvalt hoe droog alles is. Gelukkig hebben de talrijke eekhoorns (grijze, zwarte en rode) niet al te veel last van de droogte. In de helft van de wandeling komen we een enthousiaste man tegen die ons een foto toont die hij zonet gemaakt heeft van een coyote. Hoe cool zou het zijn om dit beest zelf tegen het lijf te lopen. We schatten de kans daarop niet al te hoog in. Maar kijk, het geluk is aan onze kant, een coyote loopt op zijn dooie gemak over het pas gemaaide grasveld en blijft mooi staan om te poseren voor de foto.

IMG_3255

IMG_3260

IMG_3266

IMG_3270

IMG_3277

IMG_3278

IMG_3280

IMG_3292

IMG_3301

Om 19.45u, een kwartier voor sluitingstijd, beëindigen we onze wandeling. We twijfelen. Echt groot is de honger nog niet omdat we ’s middags vrij laat aten. We besluiten een bus richting de luchthaven te nemen alwaar we onze huurauto moeten ophalen en onderweg te stoppen voor eten. Helaas bij de busstop waar we afstappen zijn niet veel aanvaardbare eetgelegenheden te bespeuren. Dan maar verder naar de luchthaven met de bus en vervolgens de trein. Stom trouwens dat we helemaal terug naar de luchthaven moeten voor de huurwagen. Toen ik de auto boekte voor onze trip via rentalcars.com was dit echter de enige optie. Een verhuurlocatie dichter bij ons hotel behoorde niet tot de mogelijkheden. Slecht gepland, ik geef het toe.

Om 21.15 komen we aan in de luchthaven en handelen we de administratieve rompslomp af die nu eenmaal bij een huurwagen hoort. We maken de fout om niet simpelweg iets te eten op de luchthaven, maar te hopen onderweg iets tegen te komen. Uiteindelijk zitten we om 22u aan tafel bij Chinees restaurant House of Canton, zowat het enige restaurant dat nog klanten wil bedienen op dit uur. Honger is de beste saus, zeggen ze, het eten is simpel, maar de porties zijn groot en het smaakt mij.

Het is nog een kleine uitdaging om onze huurwagen veilig in de parkeergarage van ons hotel te parkeren, maar na dit huzarenstuk tot een goed einde gebracht te hebben, kunnen we om 23u uitgeput in bed kruipen.

Eerste dag in Vancouver – 20 juli 2015

Na een onrustige nacht waarin ik het gekras van duivenpoten op de airco-installatie buiten even aanzag voor het geluid van rondkruipende ratten in onze slaapkamer, werd ik om 4.30u wakker. Natuurlijk slaagde ik er niet meer in in slaap te vallen en was het wachten tot het een aanvaardbaar uur was om op te staan (5.45u). We openden de gordijnen en werden verwelkomd door een stralend zonnetje.

Om 6.30u stipt zaten we aan het continental breakfast van ons Best Western Plus Uptown Hotel. Het ontbijt stelde niet veel voor. Ik beperkte me dan ook tot een soort eierkoek, een banaan en een potje yoghurt. Ook een manier om afwas te besparen: er waren enkel wegwerpborden en -bekers voorhanden. Tss.

De zon die ons bij het opstaan verwelkomde, had helaas na het ontbijt plaats gemaakt voor dikke, grijze wolken. Gelukkig regende het niet en zou het volgens de voorspellingen ook droog blijven. Ons hotel bevond zich een flink eind van het historische centrum van Vancouver, maar we hadden alle tijd om te voet naar ginder af te zakken. Op het gemak wandelden we langs het Science World Museum om uit te komen bij de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Deze tuin zou echter pas om 10u open gaan en het was nog maar 9.30u (vroeg opstaan, heeft soms ook nadelen. Gelukkig lag vlak naast deze ommuurde tuin een tweede Chinese tuin die wel al open was en vrij te bezoeken was.

IMG_2597

IMG_2605

IMG_2607

We liepen op ons gemak rond in de tuin en merkten voor het eerst met eigen ogen op dat BC met droogte kampte. De watersproeiers werkten op volle kracht om al de dorstige planten van water te voorzien.

IMG_2609

IMG_2624

IMG_2627

IMG_2641

Om tien uur stipt kochten we een kaartje voor de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Deze tuin was in 1986 de eerste klassieke Chinese tuin in Mingstijl die buiten China werd aangelegd. Om de tuin aan te leggen werden 53 Chinese werklieden naar Vancouver gehaald die de tuin geheel volgens de traditionele technieken aanlegden. Dat wil zeggen dat er enkel traditionele werktuigen gebruikt werden, dat alle gebouwen zonder nagels in mekaar gezet werden en dat geen elektrische hulpmiddelen gebruikt werden. Een knap werkstuk.

Gans de tuin is ingericht volgens de taoïstische principes van yin en yang. Elk venster, elke steen, elke plant heeft een betekenis. Erg knap. Zeker een bezoek waard! Het is de moeite om de gratis gegidste rondleiding te volgen voor een goed begrip van wat je te zien krijgt. We sloten de wandeling af met een kopje Chinese thee en oefenden nog wat op onze kanji (de Japanners hebben de Chinese karakters overgenomen, dus de kanji die een concreet concept voorstellen, zoals mens of water of boek, kunnen wij ook in het Chinees begrijpen).

IMG_2653

IMG_2662

IMG_2669

IMG_2680

IMG_2687

IMG_2697

In de gift shop kochten we nog twee mooie boekjes voor het dochtertje van onze vrienden die we in Chicago gaan bezoeken. Het meisje is Chinees-Belgisch, maar geboren in Amerika. Een boekje met een klassieke Chinese legende geschreven in zowel het Chinees als het Engels leek ons daarom wel geschikt. Het andere boekje was in het Engels, maar ging over haar Chinese sterrenbeeld (paard). Hopelijk zijn de ouders er blij mee. Het dochtertje zelf is nog iets te klein om te kunnen lezen. 😉

Na dit fijne bezoek was het tijd voor de lunch. Het was nog geen twaalf uur, maar door het vroege ontbijt rammelden onze magen al. We lunchten in de Chinese bakkerij/restaurant, New Town. Zo’n typische plek waar je heel snel je eten krijg en vooral niet te lang moet blijven zitten. Mijn noedelsoep met wonton en visballetjes was trouwens uitstekend. Ik denk dat ik een kleine verslaving aan het kweken ben. 😉

IMG_7503

IMG_7507

Na deze superefficiënte lunch wandelden we verder richtig de haven van Vancouver. Je leest altijd dat Vancouver steeds in de top drie van de meest leefbare steden ter wereld staat, maar op onze wandeling kwamen we verrassend veel bedelaars, mentaal onstabiele mensen, daklozen en verslaafden tegen. We zagen mensen die met hun ganse hebben en houden op straat sliepen en die duidelijk de sporen van een verslaving op hun lichaam droegen. In Leuven hebben we ook wel een paar vreemde snuiters rondlopen die tegen zichzelf praten, maar hier leek het alsof ze een ganse bus met vreemde types afgedropt hadden. Ik schrok er toch wat van. Deze duidelijk zichtbare armoede en miserie, geconcentreerd rond een paar straten, stemde helemaal niet overeen met het beeld dat ik van Vancouver had.

IMG_2701

IMG_2702

IMG_2710

We wandelden via de haven langs Portside Park met als uiteindelijke doel Canada Place. Op de één of andere manier lukte het ons echter niet om vanop de weg waarop wij liepen (Waterfront Road) op Canada Place te geraken. We zaten een niveau onder het plein, maar zagen nergens een mogelijkheid om op het plein te geraken, tenzij ergens via een leveranciersingang. Aan de andere kant was het wel fascinerend om te zien langs welke weg de gigantische cruiseschepen die aanmeren op Canada Place bevoorraad werden.

Op zich stoorde dit helemaal niet, want we kwamen uiteindelijk uit bij het mooie Harbour Green Park. We wandelden langs de mooie esplanade langs het water en lazen met interesse de borden met informatie over de geschiedenis van Vancouver. Een geschiedenis die niet altijd even fraai is. Lees er maar even het trieste verhaal van de Komagata Maru op na. We liepen verder langs het Vancouver Convention Center, twijfelden nog even over een rondvlucht met een watervliegtuig, maar besloten het dan toch niet te doen.

IMG_2716

IMG_2722

IMG_2724

IMG_2726

IMG_2732

Bij Canada Place vergaapten we ons aan de reusachtige cruiseschepen. We zagen een Disneycruiseschip aangemeerd liggen (zouden die mensen niet gek worden van elke dag naar dezelfde Disney-melodietjes te luisteren?) en waren getuigen van een evacuatie-oefening op een Noors schip. Genoeg alvast om mij te doen besluiten dat zo’n cruise eerder iets is voor de heel verre toekomst.

IMG_2756

IMG_2764

IMG_2767

IMG_2776

IMG_2784

IMG_2793

IMG_2804

IMG_2811

IMG_2814

In het Waterfront Station, een mooi 19-de eeuws gebouw van de Canadian Pacific Railroad kochten we een SIM-kaart voor de gsm van mijn vriend. De SIM-kaart die we van vrienden kregen, bleek helaas niet te passen in zijn gsm. Spijtig. De meneer die ons de SIM-kaart verkocht was erg vriendelijk en hulpvaardig. Terwijl de meneer zijn best deed om de dataconnectie aan de praat te krijgen, kocht ik mij een kale berry crush smoothie (verse boerenkool, aardbeien, frambozen, veenbessensap en appelsap). Kwestie van ook een beetje mee te zijnet de ganse boerenkool hype.

IMG_2833

IMG_2836

IMG_2838

IMG_2843

Terug buiten stootten we op een wel heel bijzondere bagpiper. Een moderne interpretatie, zullen we maar zeggen. Vervolgens werd onze wandeling onderbroken omdat ik een cute t-shirt van de Royal Canadian Mounted Police had gespot voor mijn petekindje. Het eerste souvenir is een feit.

Een paar meter verder werd er alweer een pauze ingelast bij de Steamworks Brewing Co. Mijn vriend wilde graag enkele van hun biertjes proeven en een glaasje wijn uit BC zou mij ook wel smaken. Wij zaten buiten op het terras omdat de zon ondertussen met volle kracht was doorgebroken. Een bezoekje aan het toilet gaf mij de mogelijkheid om binnen een blik op de zaak te werpen. Prachtig interieur en gigantisch groot. Plaatselijk gebrouwen bier is duidelijk populair in Canada.

Na deze aangename tussenstop begonnen we aan onze wandeling door Gas Town. De omschrijving in mijn gids had bij mij echter verwachtingen gewekt die niet ingelost werden. Gezellig vond ik dit historische centrum niet echt, daarvoor reden er veel te veel auto’s. We kwamen langs een lange rij souvenirwinkels, wat de authenticiteit niet ten goede kwam. Wat mij niet tegenhield om een een kerstbal te kopen voor de mama van mijn petekindje en een glaasje van de stad Vancouver voor onszelf.

IMG_2855

IMG_2868

IMG_2870

IMG_2874

De stoomklok vond ik wel leuk, maar over het algemeen was ik behoorlijk underwhelmed door Gas Town. We liepen terug naar de Harbour Centre Tower die met zijn 177 meter een prachtig uitzicht op de omgeving bood. In de verte konden we Mount Baker zien en gans Vancouver baadde in een prachtig avondlicht. Denk dat ik een paar gig aan foto’s genomen heb. 😉

IMG_2885

IMG_2887

IMG_2891

IMG_2901

IMG_2916

IMG_2919

IMG_2920

IMG_2921

IMG_2938

IMG_2940

Na de lift terug naar de begane grond genomen hebben, dachten we snel iets te eten in de Food Court van de Harbour Centre Tower, maar deze bleek maar tot 19u open te zijn. We hadden niet meer veel fut om iets in het centrum te zoeken en besloten de bus naar ons hotel te nemen en daar in de buurt iets te gaan eten. Op de bus bleek dat je enkel met muntstukken kon betalen. Uiteraard hadden wij te weinig muntstukken, omdat we ’s namiddags al ons kleingeld aan de originele bagpiper gegeven hadden. Gelukkig hadden we te maken met een supersympathieke chauffeur die deze twee toeristen met een brede glimlach een gratis ritje aanbood. Ik zie het in België nog niet zo snel gebeuren.

We belandden uiteindelijk in de Hime Sushi, een klein sushirestaurant met heerlijke sushi. We bestelden elk een roll. Ik ging voor de verandering eens voor de vegetarische optie met asperge, komkommer, rode biet,… Verrassend lekker! Na het avondmaal kropen we in bed. Het was nog maar 21u, maar onze pijp was uit.

IMG_7523

Een prachtige eerste dag in Vancouver.

Van Leuven naar Vancouver – 19 juli 2015

Opstaan om 4 uur ’s ochtends, wie mij een beetje kent, weet dat vroeg opstaan niet bepaald mijn sterke punt is, maar met een mooie reis in het vooruitzicht wil een mens al eens een extra inspanning doen. Mijn vriend en ik namen nog snel een douche alvorens te vertrekken. Kwestie van niet te hard te stinken, die 17 uur op het vliegtuig.

Gepakt en gezakt trokken we richting het station van Leuven. Tot onze grote verbazing regende het. Onverwacht, want de dag voordien was het nog prachtig weer en hadden we samen met onze vrienden uit Konz in Duitsland genoten van enkele uurtjes in het stadspark (heel blij met hun blitzbezoekje, trouwens).

Het nadeel aan de allereerste trein naar de luchthaven nemen, is dat je gegarandeerd gecontroleerd wordt. Vol vertrouwen haalde mijn vriend de afgedrukte biljetten boven om vervolgens een hele preek te krijgen dat hij enkel diabolotoeslag had betaald en geen ticket naar de luchthaven had gekocht. Enfin ja, laten we het erop houden dat de gebruiksvriendelijkheid van de website van de NMBS te wensen overlaat, want nadat de conducteur zo vriendelijk was ons de vijf euro die we nog moesten betalen kwijt te schelden, hoorden we hem exact dezelfde uitleg doen tegen een andere treinreiziger die blijkbaar dezelfde fout had gemaakt.

We geraakten verder zonder problemen in de luchthaven en checkten onze koffers met de cadeautjes voor onze vrienden in Chicago in (ik zat met mijn koffer exact aan het maximum toegelaten gewicht). We ontbeten in de Exki met yoghurt met granola en vers fruit. Zo vroeg op de ochtend had ik nog niet al te veel honger.

We zaten perfect op schema. Nadat we aan boord van het vliegtuig gegaan waren, meldde de kapitein echter dat ons vliegtuig een uur vertraging zou hebben wegens weersomstandigheden in Frankfurt. We vreesden al even onze aansluiting te missen. Gelukkig stegen we na een dikke twintig minuten toch op en kwamen we na een superkort luchtje in Frankfurt aan om 8.47u. Ruim op tijd om onze vlucht naar Seattle te halen. We moesten zelfs niet van terminal wisselen.

IMG_7473

Na het eerder beperkte ontbijt, had ik razend veel honger. Mijn vriend kocht twee porties sushi, die we opsmikkelden terwijl we onze elektronische spullen lieten opladen bij de gate. De vlucht naar Seattle was a piece of cake (ok, het mini-incidentje waarbij ik met de draad van mijn koptelefoon bijna de stewardess pootje lapte, daar gelaten). Ik probeerde tussendoor een uiltje te knappen, maar alles bij elkaar heb ik hoop en al een uur geslapen. Wel veel afleveringen van The Good Wife gezien, daardoor. En oja, als bonus konden we genieten van een prachtig uitzicht over Groenland.

IMG_7475

IMG_7484

We hadden ons op voorhand wat zorgen gemaakte over de security check bij aankomst in de US, maar dat bleek heel goed mee te vallen. Veel vlotter dan ik mij van ons vorig bezoek aan de US in 2009 herinnerde. We moesten zelfs niet al te lang aanschuiven.

Een klein propellervliegtuig bracht ons van Seattle naar Vancouver (als jullie je terecht afvragen waarom wij in godsnaam drie vluchten nodig hadden om Vancouver te bereiken, dit was de goedkoopste optie die we konden vinden; als je aankomst- en vertrekluchthaven niet hetzelfde zijn, zijn de vluchten meteen een aardig pak duurder, zo blijkt en misschien was drie maand op voorhand boeken ook wat aan de late kant).

IMG_7492

We kregen rij dertien toegewezen in het vliegtuig. Al een geluk dat we niet bijgelovig zijn. 😉 We wandelden helemaal tot achteraan in het vliegtuig om daar vast te stellen dat de laatste rij nummer twaalf was. Lichtelijk in de war keken we mekaar aan, gelukkig was er iemand die dit vliegtuig duidelijk al vaker genomen had die ons kon zeggen dan rij dertien zich helemaal vooraan bevond. Al binnensmonds grommelend worstelden we ons tegen de stroom in terug naar voren. Al een geluk dat het een klein vliegtuig betrof. En jawel, naast de stoel van de stewardess bevonden zich twee zetels met de rug naar de cockpit toe en kijkend in de richting van de staart van het vliegtuig. De eerste keer in mijn leven dat ik achteruit heb gevlogen. 😉

Verder valt er ook over deze bijzonder korte vlucht weinig te vertellen. Zo hebben we het het liefste, natuurlijk. Na meer dan 17 uur onderweg geweest te zijn, werden we in Vancouver herenigd met onze valiezen. We hadden de fut niet meer om uit te zoeken of we makkelijk met het openbaar vervoer naar ons hotel konden en namen de taxi naar ons Best Western Hotel. We checkten in, fristen ons wat op en gingen voor een snel avondmaal in de buurt. Een straat verder dan ons hotel stootten we op Vietnamees restaurant Pho Linh alwaar ik heerlijke noedelsoep met rundvlees (pho tai) at.

IMG_7500

Na ongeveer 24 uur wakker geweest te zijn, was onze pijp uit. Rond 20u (!) lagen we dan ook in bed.