Zonnig Kruibeke

Zondag 10 april bleek een fantastisch mooie zonovergoten dag te zijn, zo eentje van het soort dat we dit jaar nog niet al te veel gezien hebben. Ons bezoekje aan Isaak en zijn mama en papa had niet beter gepland kunnen zijn.

In de namiddag maakten we een fijne wandeling in de buurt en genoten we met een drankje en een portie gemengd van het lentezonnetje op het terras van Den Duiventoren. Isaak ontpopte zich tot charmeur eerste klas en bood mij verschillende zelf geplukte madeliefjes aan. Nog een beetje oefenen en hij wordt net zo’n Don Juan als zijn papa. 😉

Na de wandeling zetten we het aperitieven verder bij onze vrienden thuis en werden we onthaald op huisgemaakte vegetarische lasagne. Tijdens en na het dessert (eveneens huisgemaakte appeltaart) speelden we Brieven uit Whitechapel. Ik kreeg de twijfelachtige eer Jack The Ripper te mogen spelen, maar al snel voelde ik de hete adem van de detectives in mijn nek. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat ik bij de lurven gevat werd voordat ik al de hoertjes op gruwelijke wijze had kunnen vermoorden. Al wil ik graag een rematch, want volgens mij werden mij de spelregels niet helemaal goed uitgelegd. 😛

PS: Naar ‘t schijnt is het Wookiee zoekboek een groot succes!

Train World

Gelukkig was het buikgriepje dat mij twee dagen parten speelde, tegen zaterdagmiddag op de terugweg. Ik voelde mij op de treinrit naar Schaarbeek nog een beetje slapjes, maar al de rest van de symptomen waren verdwenen. Oef, want ik zou het doodzonde gevonden hebben het uitstapje naar Train World dat ik zelf georganiseerd had te moeten missen.

In totaal waren we met twaalf volwassen en tien kinderen. Het jongste kind was 1 jaar, het oudste kind acht. Een mooie opkomst, al zeg ik het zelf. Eén koppel was zelfs rechtstreeks vanuit hun vakantiehuisje in Duitsland gekomen om de uitstap zeker niet te missen.

Aangezien onze vrienden uit alle windstreken kwamen (sommigen met de auto, anderen met de trein), hadden we afgesproken te starten met een gezamenlijk middagmaal bij Brasserie “RN Express”. Heel sfeervolle en kindvriendelijke brasserie met een sympathieke bediening, alleen jammer dat het eten niet aan de verwachtingen voldeed. Omdat we met een grote groep waren, beperkten we ons tot een viertal verschillende gerechten en namen veel van onze vrienden de dagschotel: stoofvlees met frieten. Het stoofvlees was echter taai en vettig. Spijtig, spijtig. Zelf hield ik het wijselijk bij een soepje. Kwestie van niet meteen te overdrijven.

Train World zelf bleek gelukkig wél aan de verwachtingen te voldoen. Wat een fantastisch knap museum! Ik had natuurlijk op voorhand al wat foto’s gezien, maar de realiteit overtreft de foto’s ruimschoots. Magnifiek! Uiteraard zijn de prachtige locomotieven en treinstellen de onbetwiste sterren van het museum, maar er wordt tegelijkertijd heel veel aandacht besteed aan de geschiedenis van de spoorwegen in België en de techniek die achter alles zit. Ik heb zeer veel bijgeleerd over onze spoorwegen en ik wil zeker nog eens terug gaan om alles meer in detail te bekijken.

Een museum bezoeken met zo’n grote groep betekent natuurlijk onvermijdelijk dat de groep beetje bij beetje uit mekaar valt. Iedereen heeft immers zijn eigen tempo. Samen met de achtjarige T vormde ik de achterhoede. Kleine T is zowat een genie (niet overdreven) en het klikt echt geweldig goed tussen ons. Hij vertelde me dat hij binnenkort hobo ging leren spelen (mijn favoriete instrument!) en legde me heel geduldig het principe van een magneetzweeftrein uit. 😉 We deden alles op het gemak en raakten steeds verder achterop. Op een gegeven moment kreeg ik telefoon van mijn vriend die vooruit gegaan was met zijn zus, schoonbroer en hun dochters met de vraag waar we bleven. De mama van T wilde immers graag naar huis gaan, want de broer van T voelde zich niet zo goed (hopelijk niet geveld door hetzelfde virus als ik).

Gelukkig waren we bijna aan het eind van de tentoonstelling. T en ik verhoogden ons tempo een beetje zodat de hereniging met zijn ouders en broers niet al te lang op zich hoefde te laten wachten. Met een dikke knuffel nam ik afscheid van T.

Na het bezoek aan Train World vertrok een gedeelte van onze groep naar huis. Met de resterende helft gingen we nog iets drinken in dezelfde brasserie als waar onze uitstap gestart was. We bleven achter met een klein groepje van reizigers die met de trein richting Leuven trokken. Opeens was er enige haast bij gemoeid, want we hadden blijkbaar de rechtstreekse trein gemist (ik had geen moeite gedaan om de tijd in het oog te houden) en zouden nu moeten overstappen in Mechelen. Met een klein sprintje slaagden we er nog net in de trein naar Antwerpen Centraal te halen. Hilariteit alom toen de zus en schoonbroer met hun kroost, waarvan we net tien minuten geleden afscheid genomen hadden, op dezelfde trein bleken te zitten. Gezellig!

De overstap in Mechelen verliep probleemloos en in Leuven namen we afscheid van de rest van de groep. Enkel mijn vriend, ikzelf en een goeie kameraad bleven achter. Mijn maag voelde helemaal hersteld aan, dus ik stelde voor om de stad in te trekken om samen iets te gaan eten bij Indisch restaurant Masalatop, maar helaas bleek dat helemaal volzet (zaterdagavond in Leuven zijn traditioneel erg druk). Bij de Wabi Sabi was er wel nog plaats in het gedeelte waar je op de grond kan zitten. Niet bijzonder comfortabel, want het was blijkbaar niet de bedoeling om de schoenen uit te trekken. Aan sushi wilde ik me nog niet wagen, maar de pad thai (waar we tergend lang op moesten wachten, volgens mij hadden ze onze bestelling over het hoofd gezien) was ook heel erg lekker.

Na de maaltijd wandelden we op ons gemak terug naar het station alwaar we afscheid namen van onze vriend.

Een zeer fijne dag!

Zeven

Dat was het totaal aantal studenten dat vandaag is komen opdagen voor de inhaalles Koreaans (de vorige les werd immers geannuleerd vlak na de aanslagen in Brussel).

Laat ons zeggen dat ik in het geheel niet verbaasd was over deze bijzonder lage opkomst en laat mij meteen de redenen opsommen waarom dit zo was:

Aan een student vragen om een poll te organiseren op de facebook groep die slechts door een gedeelte van de leerlingen bezocht wordt en niet meteen barst van het leven: geen goed idee.
Op basis van een poll waaraan in totaal acht leerlingen hebben deelgenomen en waarvan de uitkomst fifty fifty was, beslissen om een inhaalles te organiseren: geen goed idee.
De laatste vrijdag van de paasvakantie via mail communiceren dat de inhaalles de maandag daarop zou plaatsvinden: geen goed idee.

Koreanen, het zijn voorwaar geen Japanners.

De leerkracht zelf scheen er alleszins niet van wakker te liggen dat er zo weinig volk was. Ze nam de gelegenheid te baat om het tempo flink op te drijven (“Now only the good students are here, I can finally teach at a higher pace”), iedereen om beurt aan bord te roepen om zinnetjes op te schrijven en mij mijn opstel te laten voorlezen voor de klas (jullie moeten je niet te veel voorstellen van dat opstel, hoor, niveau tweede studiejaar of zo) en er nog wat nieuwe grammatica door te rammen.

Onze leerkracht slaagt er elke keer opnieuw in mij te verbazen met haar pedagogisch verantwoorde aanpak. 😉

Ziek

Eerlijk, ik kan me de laatste keer dat ik nog eens een dag ziekteverlof heb moeten nemen zelfs niet meer herinneren. Maar donderdagnamiddag werd ik op het werk geveld door een mild griepvirus. De misselijkheid kwam rond een uur of half vijf opzetten en na ettelijke keren op verschillende wijzen boven de wc-pot gehangen te hebben (gelukkig was er op dat moment niet veel volk op het werk, dankuwel, paasvakantie), hoopte ik dat het ergste leed geleden was en ik zonder al te veel problemen met de trein naar huis zou geraken.

Het werd alsnog een spannende treinrit waarbij ik mij strategisch bij het toilet plaatste en een plastic zakje bij de hand hield voor extreme noodgevallen. Ik haalde gelukkig zonder accidenten mijn appartement, maar een paar minuten later hing ik alweer boven de wc-pot. Daarmee was de ijdele hoop dat het om een voedselvergiftiging zou gaan, ook vervlogen. Een buikgriepje, dat was van het uitstapje naar Budapest geleden (statistisch gezien heb ik meer kans om ziek te worden op reis dan doorheen de normale werkweek).

Ik deed vrijdagochtend een manmoedige poging om toch naar het werk te gaan, maar voelde bij het opstaan al meteen dat het er niet in zat. Ik gooide dan maar de handdoek in de ring, meldde mij ziek en kroop terug in bed. De vrijdagse dinner date met een kameraad werd meteen ook geannuleerd.

Gelukkig voel ik me vandaag na een dag vasten alweer een pak beter. Net op tijd beter voor wat een fijn lenteweekend belooft te worden!

Onverwacht lunch-succes

Maandag kreeg ik een berichtje van ex-collega S dat hij woensdag in Brussel was voor een vergadering en of ik zin had om samen met hem te lunchen. Andere collega’s waren uiteraard ook welkom. Aangezien S een behoorlijk populaire collega was, stuurde ik de uitnodiging ruim uit, in de veronderstelling dat de meeste collega’s toch op verlof zouden zijn tijdens de paasvakantie. Maar hey, opeens zaten we daar in Restaurant National met 12 personen aan tafel!

Helaas was ik door een vergadering wat later en zat ik helemaal aan het andere uiteinde van de tafel waardoor ik heel de lunch geen twee zinnen tegen mijn ex-collega heb kunnen zeggen en het oorspronkelijke doel van de lunch: gezellig bijpraten, niet echt bereikt werd. Heel jammer, maar zo kwam ik er wel achter dat een andere collega net als ik fan was van Casey Neistat. Who knew?

Dus misschien moet bij nader inzien de titel van deze blogpost eerder ‘Gemengd lunch-succes’ zijn.

Communiefoto’s aan zee

Een hele tijd geleden vroeg mijn goede vriendin L me of ik foto’s wilde maken als aandenken van de communie van haar dochtertje. Uiteraard wilde ik dat, graag zelfs! Ik vind het altijd een hele eer als mensen aan mij denken om zeen belangrijk moment in hun leven vast te leggen.

Op zoek naar een geschikte locatie kwam de suggestie van mijn vriendin om naar Blankenberge te trekken. Hun zoon deed mee aan een meerdaags schaaktornooi in Hotel Floreal en de ganse familie zou hem daar zondag gaan inschrijven. Een fotoshoot aan zee, uitstekend idee!

Zo kwam dat het dat mijn vriend en ik op zondag voor dag en dauw en met een lichte kater na het diner bij EssenCiel de trein van 8.19u naar Blankenberge namen. Gelukkig was de treinrit lang genoeg om volledig gerecupereerd te zijn bij aankomst.

Ondanks de weersvoorspellingen zag de hemel rond half elf er nogal grauw en bewolkt uit. Goed voor een dramatische fotoshoot, minder voor vrolijke communiefoto’s. Na gezamenlijk overleg besloten we eerst met het hele gezin te gaan wandelen om alvast wat toffe locaties te spotten. Naarmate de wandeling vorderde, trok de hemel open en konden we langzaam maar zeker het onderscheid tussen de lucht en de zee waarnemen.

Uiteraard gingen we iets drinken op de pier van Blankenberge. Puur jeugdsentiment. Al moet ik zeggen dat de inrichting volledig verschilde van de herinneringen uit mijn kindertijd (als ik diep in mijn geheugen graaf, herinner ik me zelfs Afrikaanse maskers, iemand die weet of deze herinnering op de realiteit gebaseerd is?).

We lunchten ‘s middags vrij vroeg op de dijk bij restaurant Picardie. De lucht was nu echt wel bijna helemaal open getrokken en we wilden optimaal van het goede weer profiteren. Ik kon het niet laten om mosseltjes te bestellen. Clichés zijn soms gewoon heel erg lekker!

Na het middagmaal keerden we terug naar Hotel Floreal om het communicantje in haar feestkledij te steken. We namen afscheid van de zoon en de papa, want het schaaktornooi werd in de namiddag geopend en de eerste schaakpartij stond al om 15u geprogrammeerd.

Tijd om aan de fotoshoot te beginnen! Ons communicantje gedroeg zich zowaar als een volleerd fotomodel. Springen, glimlachen, cool kijken, ongelooflijk professioneel en met een engelengeduld. Zelfs na meer dan twintig keren in de lucht te springen voor de perfecte foto, bleef ze glimlachen. De complimentjes van de bomma’s die ons passeerden waren dan ook niet uit de lucht: “amai, zo’n schoon communicantje!” En blinken dat ze deed. 😉

De moeder stond tegelijkertijd doodsangsten uit, want het fragiele communiekleedje moest de ganse fotoshoot ongehavend doorstaan. Gelukkig ontpopte mijn vriend zich tot de ideale assisent/drager/vasthouder van ons communicantje en had de mama eraan gedacht een handdoek mee te nemen om op te zitten.

Na de fotoshoot van meer dan twee uur (!) keerden we terug naar het hotel, alwaar ons schaker zijn eerste match al gewonnen had. Dat vroeg om een overwinningsdrankje bij een hippe strandbar (Blankenberge is er waarlijk op vooruit gegaan sinds mijn kindertijd). De moeder was alleszins opgelucht dat het communiekleedje weer op de kapstok mocht. 😉

Tijdens de treinrit met de mama naar Leuven (de rest van het gezin bleef logeren in Blankenberge) konden we het niet laten om de eerste resultaten van de fotoshoot te bekijken. Al zeg ik het zelf: blij met het resultaat! (En de mama gelukkig ook!)

Hemels dineren bij EssenCiel

Oftewel: de bijna gemiste dinner date.

Al in december had ik een tafeltje voor vier gereserveerd bij restaurant EssenCiel, om toch maar zeker te zijn van een tafeltje in dit populaire Leuvense restaurant. Elk jaar proberen we minstens één keer chique te gaan dineren met de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met drie kinderen en twee drukke jobs is dat voor hen niet altijd vanzelfsprekend, dus ik kijk er altijd erg naar uit. Dit keer hadden ze zelfs een hotelletje geboekt in Leuven om optimaal van de avond te kunnen genieten. Toch dreigde onze afspraak nog op het nippertje fout te lopen.

Vrijdag kregen wij een whatsapp-je van de schoonbroer met de vraag of wij voor hem een doosje pralines bij Bittersweet konden halen. Geen probleem uiteraard, hij bedankte ons vriendelijk en typte vervolgens: “tot zondag”. Op dat moment gingen bij mij de alarmbellen af. “Tot zondag”??? De reservatie was op zaterdag! Ik typte meteen terug dat onze afspraak op zaterdag was en gaf mijn vriend de opdracht tegelijkertijd te bellen.

Aangezien het vrijdag 1 april was, hoopte ik nog even dat die “tot zondag” een zeer misplaatste 1 april-grap was. Helaas, dat bleek niet het geval. De zus van mijn vriend had de foute datum in haar agenda genoteerd. Zondag 27 maart in plaats van zaterdag 26 maart. Het logeerpartijtje voor de drie kinderen was geregeld voor zondag op maandag en ook het hotel was geboekt van zondag op maandag. Aiaiaiai! EssenCiel is gesloten op zondag en zelfs al was het open, de reservatie verzetten zou zeker niet lukken in een weekend. En op een zondagavond uitgebreid gaan dineren is ook niet meteen de beste start van de werkweek. De beste optie was de hotelboeking verplaatsen, wat wellicht niet zo moeilijk zou zijn en dan heel hard duimen dat een bereidwillige grootouder de drie dochters zou willen opvangen.

Maar kijk, soms zit alles mee en een dik half uur later kregen we al een bericht dat onze afspraak op zaterdag kon doorgaan. Dikke zucht van verlichting. Reden te meer om de maaltijd op zaterdagavond met een flesje champagne af te trappen! En af te sluiten met een heerlijk digestief. 😉

Dit aten wij:

Paling, gerookt en gebakken, jonge sla, daslook en rogge
Ganzenlever, gele biet, passievrucht en champignon
Dorade, coquille, witloof, spelt en jus met mok ale
“Antwerp beef” 8 weken gerijpt, aubergine, haloumi en peterselie
Guns n Roses
Witte chocolade, bergamot en venkel

Feestschotel De Walvis

Dat je niet altijd op restaurant hoeft te gaan om een uitstekende maaltijd te eten, bewijzen onderstaande foto’s ten overvloede. Met deze fenomenale feestschotel De Walvis brachten wij het visrestaurant gewoon binnen in onze leefruimte.

Natuurlijk had ik voor de zekerheid op voorhand bij mijn collega en haar man gepolst of ze niet allergisch aan zeevruchten waren (na een op het nippertje vermeden incident met een vriendin die allergisch aan noten bleek te zijn, ben ik extra voorzichtig). Dat zou immers bijzonder onfortuinlijk geweest zijn voor de feestelijke avond die mijn vriend en ik in gedachten hadden. Dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. In tegendeel, mijn collega smulde zo smakelijk van haar halve kreeft dat ik er spijt van had niet speciaal voor haar een extra kreeft besteld te hebben. Het doet altijd plezier als je ziet dat je gasten oprecht genieten.

Dat heerlijke flesje Colli Maceratesi Ribon uit 2013 dat wij erbij dronken, was de kers op de taart. Een avond om in te kaderen.

De beste voorbereiding voor een succesvol uurtje squash

Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.

Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.

Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.

Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).

Paasgourmet

Op Paasdag waren we uitgenodigd bij onze vriendin in Tongeren. Opnieuw aanknopen met een jaarlijkse traditie die we de laatste jaren wat hadden laten verwateren. Gewoon gezellig samen rond de tafel zitten en een vleesje bakken of een kaasje smelten, meer moet dat niet zijn.

IMG_9849[1]

Spijtig genoeg heeft onze vriendin het nog altijd heel moeilijk met haar onlangs stukgelopen relatie. Tegelijkertijd slaagt ze er toch in om, ondanks alle tegenslagen, tijdens de paasvakantie elke dag aan haar eindwerk psychologie te werken. En dat in combinatie met haar job en huishouden met twee kinderen die het merendeel van de tijd bij haar zijn. Ze overweegt zelfs niet haar eindwerk in tweede zit af te leggen. Straffe tante!

We kunnen maar hopen dat het haar deugd heeft gedaan haar hart nog eens te luchten en dat er binnenkort betere tijden aanbreken voor haar.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk