Dankzij mijn tweede negatieve test mocht ik uit quarantaine en kon de reeds lang geplande afspraak met de ouders van mijn vriend toch doorgaan. Zijn ouders hadden hun best gedaan om een coronaveilige dag in te plannen, want ze hebben allebei wat gezondheidsproblemen. Niets ernstigs, maar toch reden genoeg om voorzichtig te zijn. Met twee negatieve tests op zak kon ik dus gerust zijn dat ik alvast niemand zou besmetten.

Mijn vriend en ik spoorden gemaskerd naar Herentals. Nooit een echt fijne onderneming, want naar de Kempen rijden alleen maar stokoude boemeltreinen en het station van Lier (waar we moeten overstappen) is, naast dat van Vilvoorde, één van de meest troosteloze van het land. Gelukkig vliegt zo’n treinrit voorbij als je veel achterstallige tripadvisor reviews in te halen hebt. De laatste maanden had ik immers niet meer veel zin om nog reviews te schrijven, maar aangezien de horeca het erg moeilijk heeft, besloot ik terug aan het reviewen te slaan. In de hoop deze zwaar getroffen sector zo een klein duwtje in de rug te geven.

Vanaf het station van Herentals fietsten we met de blue-bike naar het ouderlijk huis van mijn vriend. Alwaar de tafel gedekt was met stoelen op anderhalve meter afstand. We genoten van een lekkere zelfgebakken boterham en vertrokken dan voor een wandeling in Herentals. Twee vliegen in één klap, want dit weekend vond ook de jaarlijkse Race for the Cure plaats. Net als vorig jaar wilde ik graag deze actie ten voordele van borstkankeronderzoek ondersteunen. Helaas liet het virus niet toe dit jaar een groots evenement te organiseren, maar dat nam niet weg dat mijn collega’s en ik ons toch inschreven om deel te nemen. Mijn t-shirt zat mooi op tijd in de post en ik trok mijn zwart-wit-roze kleedje en knalroze kousen aan om de outfit te vervolledigen.

De wandeling bracht ons langs de mooiste plekjes van Herentals, maar als ik heel eerlijk moet zijn: als je gewend bent om te wandelen in Leuven, dan heeft Herentals niet zo heel veel te bieden. Al kan de Begijnhofkerk Sint-Catharina mij altijd bekoren. En we ontdekten zelfs mooie street art van Dzia!

Ook tof: de banners in Herentals dialect die reclame maakten voor lokale handelaars. Ik hoop dat het helpt, want de winkelstraten lagen er maar stilletjes bij deze zaterdagnamiddag.

Mooiste ontdekking van de dag: het Besloten Binnenhof, waarvan de gebouwen dateren uit de zeventiende eeuw. Dit oude klooster biedt tot op de dag van vandaag nog onderdak aan zusters franciscanessen. Eén van de zusters liep toevallig rond op de binnenkoer en toonde ons een monument ter nagedachtenis van zes jonge weeskinderen die op 15 september 1944, 8 dagen voor de bevrijding, sneuvelden toen een granaat in het klooster ontplofte.

We pauzeerden even met een drankje op de Grote Markt. Tijdens de wandeling hadden we onverwacht kunnen genieten van een zonnetje, maar nu dat zich achter de wolken had verscholen was het toch maar frisjes. We bleven dat ook niet lang plakken.

Na de wandeling dineerden we samen. De ouders van mijn vriend hadden echt hun best gedaan om een heerlijke maaltijd te bereiden. Ik durf zo nu en dan al eens kritisch te zijn over hun kookkunsten, maar deze keer hadden ze zichzelf echt overtroffen. Mét bonuspunten voor de Chocolade avocado mousse!

We genoten als afsluiter van de maaltijd nog van de heerlijke pralines van Bittersweet en toen was het alweer tijd om naar het station van Herentals te fietsen.